Με ενάμιση σέντερ δεν πας πουθενά

Ο κάθε άνθρωπος, οποιοδήποτε επάγγελμα κι αν κάνει έχει τις δικές του εμπειρίες. Μικρές, μεγάλες δεν έχει σημασία. Κάπως έτσι είναι και στο δικό μου επάγγελμα. Όπως οι παίκτες και οι προπονητές είναι έμπειροι, το ίδιο συμβαίνει και με μας.

Επίτηδες χρησιμοποιώ πληθυντικό διότι δε θα το παίξω «ξερόλας». Οι πιο έμπειροι συνάδελφοι που ασχολούμαστε με τον Ολυμπιακό φοβόμασταν το ματς με την Μακάμπι. Κωλό ομάδα οι Ισραηλινοί. Εννοώ, δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό. Αυτό το στιλ το άναρχο το οποίο είχα θίξει στο σχόλιο πριν το τζάμπολ, οι Πειραιώτες δυσκολεύονται να το αντιμετωπίσουν.

Γαλατά, Μακάμπι, Εφές, Αρμάνι είναι ομάδες που δεν ταιριάζουν.

Πολλοί από σας μπερδεύετε την άποψη μου με τα γούρια. Το εννοούσα πως φοβόμουν το ματς και δυστυχώς επαληθεύτηκα.

Η δεύτερη εντός έδρας ήττα έχει αιτίες και μάλιστα αρκετά απλές.

Πρώτη και καλύτερη τα σουτ τριών πόντων.

Με 6/33 δεν πας πουθενά. Το 18% δε σου επιτρέπει να φιλοδοξείς σε νίκη στην Euroleague. Απλά δεν έχω καταλάβει αν αυτό ήταν το χειρότερο (σε ό,τι αφορά στο τρίποντο) ή η εμμονή που έδειξαν οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου ενώ έβλεπαν πως δεν βρίσκονταν σε καλή μέρα στον συγκεκριμένο τομέα.

Ειδικά στην τρίτη περίοδο έμοιαζαν να θέλουν να ξορκίσουν την κατάρα και υπήρξε ένα τρίλεπτο που σούταραν 5-6 συνεχόμενα.

Βέβαια από την άλλη δεν υπήρχε και άλλο πλάνο δυνατό. Η εναλλακτική λύση όταν δε σου μπαίνουν τα τρίποντα, είναι να ακουμπήσεις τη μπάλα στο low post. Ο Ολυμπιακός έναν παίκτη έχει που μπορεί να το κάνει και αυτός ήταν σε άσχημη βραδιά. Έφτασε η στιγμή που ο Γιώργος Πρίντεζης δεν έπαιξε καλά κι ο Ολυμπιακός δεν είχε παίκτη να ακουμπήσει τη μπάλα μέσα.

Ψέματα λέω (λέω ή γράφω;)… στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου οι τρεις πρώτες επιθέσεις πήγαν στον Γιανγκ. Ένα λάθος, ένα εύστοχο δίποντο και πάσα έξω την τρίτη φορά.

Για να κλείσω με τα τρίποντα, η ομάδα έμοιαζε εγκλωβισμένη σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού. Αν είχαν μπει 1-2 στην αρχή τότε θα άνοιγε η άμυνα της Μακάμπι και θα υπήρχαν περισσότεροι διάδρομοι στη ρακέτα της για διεισδύσεις.

Δεύτερος λόγος ήταν η κακή διαχείριση της νίκης επί του Παναθηναϊκού.

Είχα γράψει και στο παρελθόν πως μία εβδομάδα πριν και μία εβδομάδα μετά τα ματς μεταξύ τους, οι παίκτες των δύο ομάδων απασχολούνται με αυτό το παιχνίδι. Είναι λογικό λόγω του άγχους, της πίεσης και της σημασίας για τους οπαδούς των δύο συγκεκριμένων ομάδων.

Προς Θεού, δεν εννοώ πως σκέφτονταν την τεράστια νίκη στο Μαρούσι, αλλά με την Μακάμπι δεν είχαν την απαραίτητη συγκέντρωση. Δεν ήταν πνευματικά έτοιμοι.

Φάνηκε από την αρχή. 7-17 ήταν το σκορ στο πρώτο πεντάλεπτο. Οι φιλοξενούμενοι σούταραν με υψηλά ποσοστά γιατί τα περισσότερα ήταν ανενόχλητα.

Ο Σίλεϊ δε φημίζεται για το μακρινό του σουτ. Βάζει ένα, βάζει δύο… ε στο τρίτο πρέπει να βγεις. Να βάλεις ένα χέρι μπροστά στη μούρη του.

Η close out άμυνα των γηπεδούχων είχε πρόβλημα.

(Close out είναι η άμυνα κατά την οποία καλείται ένας παίκτης να δώσει βοήθεια βγαίνοντας από τη ρακέτα όπου βρίσκεται προς τα έξω με κάποια φόρα).

Υπήρχε δισταγμός, υπήρχαν ορισμένες κακές αποστάσεις κι έτσι σούταραν καλά οι φιλοξενούμενοι.

ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΕΝΑΜΙΣΗ ΨΗΛΟ

Φτάσαμε Δεκέμβριο. Τα λαμπάκια στους δρόμους φωτίζουν, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζονται και ο Ολυμπιακός ακόμη παίζει με ενάμιση ψηλό.

Ο Μπιρτς να ‘ναι καλά το παλικάρι κάνει τα πάντα στο παρκέ. Καιρό είχα να δω ξένο παίκτη που από το ξεκίνημα της πρώτης του σεζόν να κάνει παπάδες στο παρκέ. Από τον Χάινς είχα να το δω βασικά.

Ο Καναδός παίζει άμυνα, παίρνει ριμπάουντ, σκοράρει.

Ο Μιλουτίνοφ (ο μισός στο ενάμιση που ανέφερα) είναι βελτιωμένος, αλλά μπορεί να παίξει μόνο κόντρα σε συγκεκριμένου σωματότυπου ψηλούς. Με Τόμιτς, με Ραντούλιτσα, με Ερντέν… Με αθλητικά σέντερ αντιμετωπίζει προβλήματα. Ο Σέρβος ό,τι μπορεί κάνει και δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς.

Ο Γιανγκ αγνοείται. Ο Αμερικανός εκθέτει όλους όσοι τον πίστεψαν. Στην επίθεση δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Στην άμυνα έστειλε τον Κόλτον Άιβερσον στην Εθνική ΗΠΑ. Τον έβαλε ο Πόποβιτς στο τεφτέρι του.

Όταν έπαιζα, σιχαινόμουν την άμυνα. Δεν προσπαθούσα. Προσπαθούσα με παγαποντιές να μην εκθέτω τον εαυτό μου. Οκτώ σερί πόντους δεν είχα δεχτεί ΠΟΤΕ! Είτε θα είχα πεισμώσει και μετά το δεύτερο καλάθι που θα έτρωγα θα έκανα στον αντίπαλο ένα δυνατό φάουλ να με νιώσει, είτε θα με έκανε αλλαγή ο προπονητής μου.

Ο Γιανγκ απλά παρακολουθούσε τον Άιβερσον να του τα βάζει.

Playoffs Euroleague με Μπιρτς και Μιλουτίνοφ δεν βγαίνει. Ας δούνε στον Ολυμπιακό τι θα κάνουν.

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΣΕΖΟΝ

Η φετινή Euroleague εκτός από νέα στη δομή της, είναι και πολύ μεγάλη. Κανονικό πρωτάθλημα. 30 αγώνες. Εντός έδρας ήττες θα κάνουν όλες οι ομάδες. Και δυο και τρεις και τέσσερις. Τα σκαμπανεβάσματα είναι λογικά. Θα ακολουθήσουν κι άλλα.

Τον Ολυμπιακό δε θα τον κατηγορήσεις ποτέ για αδιαφορία ή έλλειψη προσπάθειας. Με την Μακάμπι που το ματς δεν τους πήγαινε, αυτοί πάλευαν. Προσπαθούσαν. Μοχθούσαν να βγουν από το αδιέξοδο. Με σωστό τρόπο; Με λάθος τρόπο; Δεκτό. Προσπαθούσαν όμως και μπράβο τους.

Τίποτα δεν κρίθηκε ούτε με μία νίκη ούτε με μία ήττα.

Σίγουρα όμως το διπλό επί του Παναθηναϊκού ως προς το βαθμολογικό κομμάτι, σβήστηκε. Πετάχτηκε.

Ως προς το ψυχολογικό μένει ακόμη. Χωρίς συζήτηση.

ΥΓ: Στο 28’ του ματς άκουγες τον κόσμο να φωνάζει και νόμιζες πως ο Ολυμπιακός κερδίζει 15 πόντους. Τρομερή ώθηση.

ΥΓ 2: Ο Παπανικολάου εκτός από τα 0/4 τρίποντα, έχασε και αρκετά lay up. Μετά ξεκίνησε πάλι τα μαλλιοτραβήγματα με τον εαυτό του.

ΥΓ 3: Λογικά τα 35-43 ριμπάουντ. Η μία ομάδα τα έβαζε και η άλλη τα «έσπαγε».

ΥΓ 4: Ο Ολυμπιακός στις δύο εβδομάδες με διπλή αγωνιστική έχει 4/4. Τα αμέσως επόμενα ματς τα έχει χάσει και τα δύο (Γαλατά και Μακάμπι).

ΥΓ 5: Πολλά νεύρα και από πολύ νωρίς…

ΥΓ 6: Εγώ μόνο δε σούταρα...