Άκου παιδί μου Βασίλη Χαραλαμπόπουλε...

Πρώτα απ' όλα μπορεί να σου φαίνεται αστεία η προσφώνηση “παιδί μου”, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι 20 κι εγώ 42, ε αν το είχα κάνει 2-3 χρόνια νωρίτερα απ' ότι το έκανα, θα μπορούσε να είχε συμβεί...

Anyway διάβασα τις προάλλες το blog σου και χάρηκα να σου είμαι ειλικρινής, που έβγαλες ένα πείσμα και μια αντίδραση σε όλα όσα γράφονται από σχετικούς και άσχετους για την καριέρα σου, για το χρόνο συμμετοχής σου, για τη θέση στην οποία πρέπει να παίζεις, για το μέλλον σου, αν πρέπει να πας κάπου δανεικός κλπ κλπ

Αν δε σε πειράζει ως άσχετος κι εγώ, αλλά ως φίλαθλος που αγαπάει το μπάσκετ, άρα και τους πρωταγωνιστές του, δηλαδή εσάς τους παίκτες, λέω να σου γράψω δυο τρία λόγια. Για τα σωματικά σου προσόντα, για το ταλέντο σου, για την ταχύτητά σου στα πλάγια βήματα όταν μαρκάρεις, για το μυαλό σου και το μπασκετικό σου IQ, τι να γράφω εγώ; Υπάρχουν οι προπονητές σου σε μικρές εθνικές ομάδες, στον Παναθηναϊκό που σίγουρα θα έχουν συζητήσει πολύ μαζί σου. Ξέρεις καλύτερα εσύ και τα υπέρ σου και τα κατά σου...

Υπάρχει ένα κομμάτι όμως που λέγεται χαρακτήρας, στο οποίο ίσως μπορώ να εκφέρω μια γνώμη. Με απειροελάχιστες εξαιρέσεις όλοι οι μπασκετικά μεγάλοι μπορούσαν να βγάλουν έναν κωλοχαρακτήρα, όποτε χρειαζόταν μέσα στο γήπεδο. Επειδή το άθλημα είναι άκρως ανταγωνιστικό και μάλιστα με πολλές επαφές (λέγε με και physical), το να βγάζεις από μέσα σου και λίγο τον αλητάκο, χρησιμεύει καμιά φορά. Αν κοτζάμ Γκάλης και Μπάνε πιάστηκαν κάποτε κεφαλοκλείδωμα και αντάλλασσαν κροσέ, αν κάποτε ο Διαμαντίδης έφτυσε ή σπρώχτηκε αγρίως, αν ο Παπαλουκάς είχε το καντήλι στην άκρη των χειλιών του, καλά μη σου πω τι κουμάσι ήταν ο συγχωρεμένος ο Ντράζεν, τότε φαίνεται ότι το βραστερό το αίμα χρειάζεται που και που. Προς Θεού δε λέω να βουτήξεις κανέναν κακομοίρη από τον γιακά στα καλά καθούμενα, απλά λέω...

Παλιά έβλεπα το παιχνίδι του Ντίνου του Αγγελίδη και ούρλιαζα στην τηλεόρασή μου, “σπρώξε λίγο ρε αγόρι μου”, κάτι που το φωνάζω ακόμα στον Ιαν τον Βουγιούκα για παράδειγμα, αλλά προφανώς ο ήχος δεν περνάει μέσα από το γυαλί. Βλέπω κι εσένα με το ύψος σου, με την τεχνική σου, σε έχω δει να κάνεις θαυμάσια πράγματα με τη γαλανόλευκη, να μην κρύβεσαι στα δύσκολα, να παίρνεις ευθύνες, να καθοδηγείς τους συμπαίκτες σου και σε βλέπω κυρίως πράο και χαμογελαστό. Καμιά φορά μπορείς και μάλλον πρέπει να αγριέψεις λίγο.

Θυμάμαι μια φορά πριν το Ευρωμπάσκετ του '05, είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Μιχάλη Κακιούζη του χρυσού αρχηγού. Δυστυχώς δεν τη βρήκα για να στη στείλω, αλλά πιστεύω αν βγείτε για έναν καφέ, θα στα πει δια ζώσης. Ξέρω πολλοί θα πουν, “έλα μωρέ σιγά τον Κακιούζη” “τι να μας πει κι ο υπερτιμημένος ο Κακιούζης” και άλλα κουλά ελληνικά. Αν πιείτε τον καφέ σπίτι του και σου δείξει τι έχει κατακτήσει ο Κακιούζης κι αν ακούσεις τι λένε γι αυτόν οι προπονητές του, νομίζω αρκεί. Ο Μιχάλης ο Κακιούζης είχε δώσει λοιπόν αυτή τη συνέντευξη, δυστυχώς δε θυμάμαι σε ποιόν δημοσιογράφο, με τον τίτλο “Τέρμα τα καλά παιδιά”. Μιλούσε μέσες-άκρες για το αγρίεμα στο μάτι και τον απαραίτητο κωλοπαιδαρισμό, όταν θες να είσαι διεκδικητικός και νικητής. Πιστεύω ότι ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή σου. Μπορείς να διαβάσεις και την αυτοβιογραφία του Μιχάλη, που κυκλοφορεί από τα “Ελληνικά Γράμματα”, γραμμένη από τον Βασίλη Παπαθεοδώρου.

Είναι τέρμα κακοπροαίρετοι όσοι λένε ή γράφουν, “ο Χαραλαμπόπουλος δεν μπορεί”. Όχι άσχετοι, απλά κακοπροαίρετοι και ίσως και ψιλοκομπλεξικοί μπροστά στο ταλέντο σου. Το ότι ο Χαραλαμπόπουλος μπορεί όμως, είναι κυρίως δική σου δουλειά να το δείξεις στο παρκέ. Εμείς εδώ είμαστε και ανυπομονούμε να το δούμε και με τα πράσινα και με τα γαλανόλευκα.

Ίσως φταίμε κι όλοι εμείς που γράφουμε – γράφουμε για σένα, χωρίς εσύ ποτέ να έχεις ζητήσει ούτε ύμνους, ούτε μεγάλες προσδοκίες, αλλά φίλε ασχολείσαι επαγγελματικά με κάτι που γουστάρουμε πολύ κι επειδή αυτό δεν είναι η νευροχειρουργική, δεν πειράζει να γινόμαστε και λίγο άστοχοι καμιά φορά στην κριτική μας. Κι εμείς που γράφουμε εξάλλου, ορθώς κρινόμαστε.

Αυτά τα λίγα λοιπόν και sorry για το άμεσο του ύφους μου, είναι επειδή είσαι ψιλοκοντά στην ηλικία της κόρης μου.

Με σεβασμό κι εκτίμηση σε σένα και στην οικογένειά σου,

Χρήστος

Υ.Γ. Για το αστείον της εφεύρεσης “επικίνδυνης μουσουλμανικής μειονότητας” ως τρίτου πόλου χουλιγκανισμού στη Θράκη και τη μη διεξαγωγή του τελικού κυπέλλου στην Ξάνθη, καλύτερα να κρατηθώ και μη γράψω αυτά που σκέφτομαι. Είναι απαραίτητο νομίζω να παρέμβει το Υπουργείο Αθλητισμού και το Υπουργείο Εσωτερικών (μιλάω πολύ σοβαρά) και παράλληλα να εξετάσει σοβαρά η ΚΑΕ Άρης το ενδεχόμενο να μην παίξει αυτόν τον τελικό, ως απάντηση σε αυτούς που απαξιώνουν μια ολόκληρη πόλη και μια μεγάλη ομάδα. Ο Άρης είναι πολύ μεγάλος και ο Παναθηναϊκός πολύ μεγάλος επίσης, για είναι θύτες ή θύματα μιας μπασκετικής ιεροσυλίας.