Αν είναι ο Αλβέρτης…

Τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος, που κυλάνε όπως (κι) αυτό το Παναθηναϊκού με τον Κόροιβο στην Αμαλιάδα, δεν προσφέρονται για ασφαλή αγωνιστικά συμπεράσματα. Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά δυναμικότητας. Από εκεί και πέρα, ο κάθε προπονητής τα χρησιμοποιεί ανάλογα με τις ανάγκες που έχει η ομάδα του.

Άλλος μπορεί να θέλει να ξεκουράσει βασικούς παίκτες από την υπερφόρτωση της Euroleague και να δώσει χρόνο είτε στους νεώτερους, είτε σε αυτούς που επιστρέφουν από τραυματισμούς. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο φετινός Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου.

Άλλος να βοηθήσει την ομάδα του να βρει χημεία και αυτοματισμούς που δεν έχουν προλάβει να αναπτυχθούν και δεν είναι εύκολο να εξελιχθούν στα ευρωπαϊκά ματς που έχουν ασφυκτική πίεση για το αποτέλεσμα. Σε αυτή την κατηγορία είναι ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ, ο οποίος ξεκίνησε την σεζόν με συγκριτικό μειονέκτημα την έλλειψη ενός συμπαγούς κορμού και συνεπώς της ομοιογένειας και διακριτών ρόλων. Το μειονέκτημα αυτό οξύνθηκε όταν κλήθηκε μέσα στη χρονιά, να αλλάξει προπονητή και να αντιμετωπίσει ζητήματα μακρών απουσιών όπως του Τζέιμς και κυρίως του Γκιστ.

Και στις δυο περιπτώσεις, κοινός παρονομαστής είναι η αντιμετώπιση του ματς και του αντιπάλου με τον ίδιο βαθμό συγκέντρωσης και σοβαρότητας, γιατί κανείς δεν εγγυάται ότι ούτως ή άλλως αποκλείεται να προκύψουν και λαχτάρες (ου μην και ήττες) όπως εκείνη των «ερυθρολεύκων» στην Λευκάδα και των «πρασίνων» στην Πάτρα με τον Προμηθέα.

Στην ουσία λοιπόν, ακόμη και το ματς με τον Κόροιβο, οφείλει να είναι ένα ματς –μικρογραφία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, την δεδομένη χρονική στιγμή, ο Πασκουάλ δεν έχει το περιθώριο να κάνει ακραίους ακροβατισμούς του στυλ : στέλνω μια πεντάδα με όλους τους νεαρούς για να πάρουν εμπειρίες. Η ομάδα του , όχι δεν είναι έτοιμη να τους αποδεχθεί, αλλά υπάρχει και πιθανότητα να μπερδευτεί να να αποπροσανατολιστεί. Πιο σημαντικό γι αυτόν είναι να βοηθήσει τον Καλάθη και τον Τζέιμς να βρουν την ισορροπία τους στη θέση του οργανωτή, είτε παίζουν μαζί, είτε χώρια. Να εντάξει (καλή ώρα) τον Αλεσάντρο Τζεντίλε στο πνεύμα της πίεσης και των απαιτήσεων, που έχει μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός που δεν έχει καμία σχέση με εκείνο το ανέμελο στυλ της Αρμάνι. Να βοηθήσει τον Γκάμπριελ να βρει ρόλο και σταθερότητα πίσω ή δίπλα στο δίδυμο Μπουρούση-Σίνγκλετον που τραβάει το κουπί. Αυτό το ρόστερ του Παναθηναϊκού χρειάζεται επιμονή και επανάληψη. Γιατί μόνο από την σκληρή και επίμονη επανάληψη, ξεριζώνονται οι κακές συνήθειες και εγκαθίστανται εκείνες που μπορούν να αποδειχθούν ωφέλιμες στην δύσκολη στιγμή. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία προέκυψε η ευχάριστη επανενεργοποίηση του Παππά, ο οποίος τον κέρδισε τον χρόνο του, δεν του τον χάρισε ο Πασκουάλ.

Το δεύτερο θέμα συζήτηση έχει να κάνει με τα τρίποντα. Όχι το εκάστοτε ποσοστό τους αλλά την φιλοσοφία τους. Κατ’ αρχήν το τρίποντο τις περισσότερες φορές δεν είναι επιλογή, αλλά είναι συνάρτηση των αντιδράσεων και των περιθωρίων που σου αφήνει η αντίπαλη άμυνα. Κι επειδή, ειδικά στην Ευρώπη, το επίπεδο αθλητικότητας έχει ανέβει πάρα πολύ, δεν είναι δα και τόσο εύκολο να πλησιάσει κανείς μέσα στο ζωγραφιστό. Υπό αυτή την έννοια, ο εμπλουτισμός ενός ρόστερ με παίκτες που μπορούν να σουτάρουν από μακριά, είναι μια επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, πιο μεγάλη σημασία έχουν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται τα μακρινά αυτά σουτ παρά ο απόλυτος αριθμός τους και η αναλογία τους με τα δίποντα. Το τρίποντο λοιπόν, ως επιλογή, αρχίζει να είναι πρόβλημα μόνο όταν παρουσιάζεται ως εύκολη λύση. Δηλαδή επειδή μια ομάδα δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε υπομονή να κυκλοφορήσει την μπάλα και οι δε παίκτες της τραβιούνται μακριά για να αποφύγουν να βάλουν γερά το σώμα τους και να σπρωχτούν για να κερδίσουν το χώρο. Υπάρχουν διαδικασίες που βγάζουν για τον κατάλληλο παίκτη ένα ξεμαρκάριστο τρίποντο που είναι πραγματικά δουλεμένες και απολαυστικές, περισσότερο κι από τέσσερα σκριν που βγάζουν ξεμαρκάριστο lay up. Ειδικά όταν, παράλληλα , εξασφαλίζουν την διεκδίκηση του επιθετικού ριμπάουντ και την απαραίτητη αμυντική ισορροπία. Δεν έκαναν την περσινή Λαμποράλ και την Λοκομοτίβ (επειδή διαβάζω ότι πολλοί πάνε να κάνουν απλουστευτικές προσεγγίσεις) μοντέρνες ομάδες τα πολλά τρίποντα που σούταραν , αλλά ο τρόπος που τα διάβαζαν και τα έβρισκαν. Γι αυτό είχαν διάρκεια και αποτέλεσμα. Βαλ’τε τους παίκτες μιας οποιασδήποτε ομάδας να τραβάνε χειρόφρενο και να σουτάρουν και θα δείτε πόσο μοντέρνο θα είναι το αποτέλεσμα.

Παλαιότερα, είχα ρωτήσει έναν προπονητή του Παναθηναϊκού αν τον ενοχλεί, ένας πρωτεύων αιφνιδιασμός , αντί να τελειώνει με lay up να τελειώνει με τρίποντο , μου απάντησε: «αν το κάνει ο Αλβέρτης, γιατί όχι;».

Τα πάντα στο μπάσκετ, όπως και στη ζωή , είναι θέμα προσώπου.