Ιδανικός και ανάξιος εραστής

Κάθε φορά που τελειώνει ένα από τα φετινά κλειστά παιχνίδια του Παναθηναϊκού Superfoods, έρχεται η ώρα της «θεωρίας των άκρων». «Έτοιμος για το 7ο» αν νικήσει με σουτ στην εκπνοή, « ανίκανος και ανάξιος για άλλη μια χρονιά, να φτάσει μέχρι το final4” αν αυτό το σουτ δεν μπει ή αν αυτός που θα το βάλει ο αντίπαλος.

Προφανώς είναι δύσκολο να συμφιλιωθεί κανείς με την ιδέα ότι «ποτέ δεν είσαι τόσο καλός όσο λένε όταν κερδίζεις και ποτέ δεν είσαι τόσο κακός ,όσο λένε όταν χάνεις». Ότι είναι μια ομάδα που με τα «συν» και τα «πλην» της έχει αποκτήσει μια αγωνιστικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορά , με την οποία είναι υποχρεωμένη να πορευτεί μέχρι τέλους. Και όπου βγει. Δεν υπάρχει προπονητική μέθοδος που μπορεί να κάνει τον Καλάθη να σουτάρει για τρίποντο λες και είναι ο Κλέι Τόμσον, μηχάνημα που μπορεί να μετατρέψει τον Γιάννη Μπουρούση σε …αιλουροειδές , ή να εμφυτεύσει στον Τζέιμς το μυαλό του Στόκτον.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν και με βάση την συνολική εικόνα του σε αυτές τις 24 αγωνιστικές της φετινής Euroleague, πάνω –κάτω ο απολογισμός του και η θέση του στον βαθμολογικό πίνακα, είναι αυτή που τον αντιπροσωπεύει. Λίγα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αν δεν είχε τραυματιστεί ο Γκιστ , αν δεν έχανε το πρώτο κομμάτι της σεζόν ο Τζέιμς ή ενδεχομένως αν δεν άλλαζε προπονητή. Η συμφωνία με τον Τσάβι Πασκουάλ , εκτός από τον επικοινωνιακό χαρακτήρα της, είχε το πνεύμα της προοπτικής προς το μέλλον και όχι μιας ευκαιριακής αξιοποίησης μιας συγκυρίας, επειδή ο Καταλανός περνιέται στο κοουτσάρισμα πιο «γάτος» από τον Πεδουλάκη , τον Τζόρτζεβιτς, ή τον Ιβάνοβιτς, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι.

Ειδικότερα τώρα, το ματς με την Νταρουσάφακα μπορεί να φάνηκε ότι κρίθηκε στο ένα σουτ, στην ουσία όμως δεν ήταν έτσι. Η βασικότερη αίσθηση που αποκόμιζε κανείς παρακολουθώντας το σε όλη του τη διάρκεια ήταν ότι κύλησε σε ένα μοτίβο που ευνοούσε την τουρκική ομάδα να νικήσει το επιπλέον άγχος με το οποίο ήταν φορτωμένη, στην προσπάθειά της να παραμείνει ζωντανή στο «κυνήγι» της οκτάδας. Πήγε το παιχνίδι στην αθλητικότητα και την ταχύτητα στοιχεία στα οποία υπερτερούσε και ως σύνολο αλλά και ως μονάδες στο «ένας εναντίον ενός». Θέλετε να συμφωνήσουμε ότι ο Παναθηναϊκός παρασύρθηκε και μπήκε στο τριπάκι του πάνω-κάτω; Να συμφωνήσουμε. Το σίγουρο είναι ότι αποδέχθηκε να παίξει με τους όρους που ευνοούσαν την ομάδα του Μπλατ, η οποία βρήκε πολύ σκορ στο ανοικτό γήπεδο για να ξεπεράσει την αστοχία της και στο τέλος για να βάλει τα πιο κρίσιμα σουτ, τιμωρώντας το άτακτο πράσινο αμυντικό transition. Στην καθοριστικότερη φάση του παιχνιδιού, ο Ουαναμέικερ, ο οποίος πάντα παίρνει τις κρίσιμες προσπάθειες όταν το ματς είναι φωτιά, βρέθηκε εντελώς και αδικαιολόγητα αμαρκάριστος με όλη την ευχέρεια να αποφασίσει αν θα επιχειρήσει τρίποντο (που το επιχείρησε και το έβαλε) ή θα χτύπαγε με διείσδυση. Το μόνο που θα μπορούσε να καλύψει μια τέτοια αδικαιολόγητη ολιγωρία ήταν το ένστικτο του πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα, Κρις Σίνγκλετον, ο οποίος το κατάλαβε , αλλά έπρεπε να γίνει Spiderman για να το προλάβει κι αυτό το κακό.

Φυσικά και σε τέτοιες περιπτώσεις προκύπτουν πολλά υποθετικά ερωτήματα που αφορούν και την ευελιξία του προπονητή. Όπως για παράδειγμα «ως πότε θα επιμένει να ξεκινάει τον Τζεντίλε» από την στιγμή που ο ίδιος έχει διαπιστώσει ότι με τον Ιταλό στην αρχική πεντάδα η ομάδα του ξεκινάει μουδιασμένα και υποχρεώνεται να κυνηγάει»; Θα μπορούσε η αθλητικότητα του Γκάμπριελ να βελτιώσει την αντίδραση στα εκρηκτικά σχήματα του Μπλατ που σημάδευαν το σχήμα με τον Μπουρούση; Υπήρχε εγγύηση ότι αν ο Καλάθης έμπαινε να πάρει την μπάλα από τα χέρια του Τζέιμς ο ρυθμός θα γινόταν πιο ελεγχόμενος και συνεπώς η ευκαιρία της Νταρουσάφακα να τρέξει θα περιοριζόταν;

Είναι λοιπόν προφανές ότι υπό αυτές τις συνθήκες ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν μπορεί αλλά και δεν δικαιούται να λιγουρεύεται πια το πλεονέκτημα έδρας. Ας κοιτάξει να «δέσει» την πρόκριση και όλα τα υπόλοιπα, είναι ερωτήματα οφείλει να ψάξει και να βρει τρόπους να τα απαντήσει , εάν και εφόσον μπορεί.

Όσο για τα play off; Θα υπάρχει πάντα το ρητό: «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος» να του συντηρεί την ιδέα ότι τότε θα πρέπει να είναι έτοιμος να δημιουργήσει την ευκαιρία και να «κυνηγήσει» εκείνο το ένα «μεγάλο διπλό» που του λείπει και μπορεί να του αλλάξει την μοίρα. Γιατί στο ΟΑΚΑ, κουτσά-στραβά τα καταφέρνει.