Ο «Δράκος», ο Λάσκαρης και η συμφωνία

Δεν είναι εύκολο να εισβάλει κανείς στο μυαλό του Νίκου Λάσκαρη γιατί σκέφτεται διαφορετικά σε σχέση με τον μέσο παράγοντα του μπάσκετ. Παραδείγματος χάρη, για την πλειοψηφία των παραγόντων ένας ευρωπαϊκός αποκλεισμός θα σηματοδοτούσε το τέλος μιας προσπάθειας και την αρχή μιας άλλης ενόψει των παραδοσιακών ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Για τον Νίκο Λάσκαρη, δεδομένης της παραδοχής ότι φέτος έγινε μια κακοτεχνία, η χρονιά τελείωσε εκεί και το απέδειξε με τον γενικότερο τρόπο λειτουργίας του από την άνοιξη μέχρι και σήμερα.

Με την επίσκεψή του στο ξενοδοχείο της αποστολής το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου έδειξε ότι βασική προτεραιότητά του είναι η εξόφληση των οφειλών απέναντι στους παίκτες. Θα μπορούσε να στείλει έναν συνεργάτη του, αλλά προτίμησε να πάει ο ίδιος για να δεσμευτεί μπροστά στα μάτια τους. Το είχε κάνει και στη γιορτή της ομάδας στη διακοπή των Χριστουγέννων, όταν τους εξήγησε το επίπεδο δυσκολίας που θα εμπεριέχει η φετινή χρονιά σε σχέση με την περσινή.

Ο Λάσκαρης πήγε στο ξενοδοχείο γιατί το χρέος δεν είναι 1-2 μήνες αλλά μεγαλύτερο. Υπάρχουν οφειλές τουλάχιστον τεσσάρων μηνών με εξαίρεση τον Ουίλ Κάμινγκς ο οποίος εισέπραξε χρήματα επτά μηνών. Παρόλο αυτά δεν δέχθηκε τη μετάθεση των πληρωμών.

Φέτος ο οργανισμός Άρης αντιμετώπισε δυσκολία και δεν κατάφερε να διαχειριστεί την ξαφνική δυσλειτουργία στο κομμάτι των πληρωμών. Γιατί τα λεφτά καλύπτονται μόνο με λεφτά. Η δικαστική διαμάχη και η δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών οδήγησε σε καθυστέρηση πληρωμών και κυρίως στη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας το οποίο δεν έγινε κατανοητό και στη συνέχεια δεκτό από την πλευρά της ιδιοκτησίας.

Στην πρώτη του χρονιά, ο Λάσκαρης πλήρωσε τους αθλητές για να παίξουν. Σε αντίθεση δηλαδή με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα όπου οι αθλητές παίζουν με την ελπίδα ότι θα πληρωθούν κι αν ο ΠΣΑΚ κοινοποιήσει τα αποτελέσματα της έρευνάς του για το επίπεδο πληρωμών των ομάδων, τότε ο σύλλογος... πεσόντων από τα σύννεφα θα αποκτήσει δεκάδες χιλιάδες μέλη με αυτά που θα διαβάσει.

Μετά το κλείσιμο της φετινής χρήσης, ο Λάσκαρης θα ενεργοποιήσει τη συμφωνία με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Επί της συγκεκριμένης υπόθεσης ισχύει το ρητό... «ο κόσμος το' χει τούμπανο και αυτοί (στον Άρη δηλαδή) κρυφό καμάρι». Το gazzetta.gr είχε γράψει από τις 18 Μαρτίου ότι ψηνόταν επιστροφή του Γιαννάκη στον Άρη καθώς από τότε όχι μόνο χρονολογείται η σχετική απόφαση αλλά ήταν ορατό από χιλιόμετρα ότι εκεί θα καταλήξει.

Ο Λάσκαρης επέλεξε τον «Δράκο» γιατί στο πρόσωπό του βλέπει τον άνθρωπο ο οποίος θα του καταστρώσει ένα μπασκετικό πλάνο. Αυτό θα αρχίζει από τον τρόπο οργάνωσης των ακαδημιών και φυσικά θα καταλήγει στην πρώτη ομάδα. Δηλαδή, θέλει την τεχνογνωσία του πάνω στο άθλημα και την ισχυρή προσωπικότητά του. Και η συνεργασία – ... εκτός συγκλονιστικού απροόπτου που συνηθίζει να «γράφει» και το σινάφι μου – θα αρχίζει με πλάνο τριετίας.

Το τελευταίο έχει την αξία του γιατί ο μόνιμος νταλκάς του Νίκου Λάσκαρη είναι η (μη) αξιοποίηση των νεαρών παικτών. Των ταλαντούχων που λέμε στην Ελλάδα αγνοώντας πολλές φορές και το έτος γέννησης τους. Τούτο βέβαια σηκώνει πολύ συζήτηση γιατί ταλέντο από ταλέντο διαφέρει, αλλά και η ωρίμανσή του εξαρτάται α) από το περιβάλλον στο οποίο θα λειτουργήσει β) από τις αντοχές της ομάδας γ) από τους παίκτες με τους οποίους θα συνεργαστεί.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ», ο Νίκος Λάσκαρης σημείωσε ότι οραματίζεται το μοντέλο του Ολυμπιακό τόσο επί Γιαννάκη όσο και επί Ντούσαν Ίβκοβιτς. Στην εποχή του πρώτου, ο Ολυμπιακός απέκτησε τα ταλέντα και στην αντίστοιχη του δεύτερου, αυτά απέκτησαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μόνο που είχαν δίπλα τους τους Σπανούλη, Πρίντεζη κ.α. και τελικώς δημιουργήθηκε κάτι πολύ ανώτερο των αρχικών προσδοκιών.

Δηλαδή, ένα παιδί που ξέρει να κολυμπάει δεν σημαίνει ότι θα αντέξει και στη φουρτούνα. Η σταδιακή αναβάθμιση του ρόλου του και η πλαισίωση με παίκτες (πραγματικά) μεγάλης αξίας στοιχειοθετούν τον ασφαλέστερο τρόπο ανάδειξης του. Αν όμως τον πετάξεις στα βαθιά και περιμένεις να επιβιώσει, το πιθανότερο είναι να πάει στον βυθό της θάλασσας και να συναντήσει κάποιες χιλιάδες όμοιών του οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν άγαρμπα λόγω... ελληνικής τεχνογνωσίας.

Τα παραπάνω ισχύουν βέβαια για τις ομάδες που έχουν στόχο. Και ο Άρης ανήκει στη συγκεκριμένη συνομοταξία γιατί δεν μπορεί ξαφνικά να μεταλλαχθεί και να αφοσιωθεί στην παραγωγική διαδικασία. Δεν του το επιτρέπουν α) το dna του, β) οι υψηλές προσδοκίες των φιλάθλων του και γ) το... πλήθος του ταλέντου που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ.

Εν τέλει. Για να δημιουργηθούν συνθήκες επιτυχίας του εγχειρήματος θα πρέπει να υπάρχει κοινή κατεύθυνση μεταξύ ιδιοκτησίας και τεχνικού επιτελείου και σχέσεις εμπιστοσύνης. Όταν αυτές δεν είναι στέρεες, πέφτουν σαν χάρτινος πύργος. Αυτό έγινε φέτος... αλλά ο απολογισμός της χρονιάς θα γίνει μετά την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας.