Για το χατίρι της κάθε Πέμπτης!

Mέρα ο Γιαννάκης στον Αρη, wow!

Το ξαναγράφω και έχω λόγο που το επαναλαμβάνω: μέρα ο Γιαννάκης στον Αρη, wow!

Ασφαλώς, προτού προχωρήσω, οφείλω να ερμηνεύσω και να αιτιολογήσω την έκρηξη του ενθουσιασμού μου, που δεν αφορά τόσο το (αναμενόμενο εδώ και καιρό) γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά τον χρόνο στον οποίο συντελείται: μέρα, βρε αδερφέ, και με φως, όχι μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και στα μαύρα χαράματα, όπως πριν από τριάντα δυο χρόνια!

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Λίνκολν – ΑΕΚ Λάρνακας, αν ο Τρισκόφσκι σκοράρει το πρώτο γκολ (21+).

Εκείνες οι καλοκαιρινές μέρες του 1984 θα μου μείνουν αξέχαστες, καθότι υπήρξαν ιστορικές για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά εφιαλτικές για το σινάφι μου...

Ο λόγος; Στήναμε καραούλι και ξεροσταλιάζαμε νυχθημερόν πρώτα στα γραφεία του Ιωνικού Νικαίας και ύστερα στο διαμέρισμα του Γιάννη Μπουτάρη στην οδό Σκουφά, ανυπομονώντας να βγει (από κάποια καμινάδα) ο... κίτρινος καπνός που θα ανήγγειλε τη μεταγραφή του Γιαννάκη στον Αρη!

Μερόνυχτα στη σειρά, διότι με τη λογική της παροιμιώδους έκφρασης (την οποία παραφράζω ένεκα της περιστάσεως) «πότε ο Γιάννης δεν μπορούσε, πότε ο... Γιαννάκης του πονούσε»: πότε τα χρήματα που πρόσφερε ο Αρης κρίνονταν ανεπαρκή από τους Νικαιώτες, πότε οι παίκτες οι οποίοι συμπεριλαμβάνονταν στο πακέτο των ανταλλαγμάτων αρνούνταν να μετακομίσουν στον Ιωνικό, πότε έμπαιναν σφήνες οι λοιποί ενδιαφερόμενοι, πότε το ένα, πότε το άλλο!

Παρεμπιπτόντως αυτή η υπόθεση ναι μεν κρίθηκε οριστικώς και αμετακλήτως τη νύχτα της 2ας προς την 3η Αυγούστου του 1984, αλλά τράβηξε δίκην σίριαλ σχεδόν δυο χρόνια και μάλιστα είχε πολλά συναρπαστικά επεισόδια. Θυμάμαι μάλιστα τον εαυτό μου, νεανία τότε, να την αράζω άλλοτε στη μαρίνα της Βάρκιζας, όπου ήταν αγκυροβολημένο το κότερο του Βαρδή Βαρδινογιάννη, άλλοτε στα γραφεία του εκ Κύπρου ορμώμενου επιχειρηματία Τέρη Παναγίδη, άλλοτε στη σχολή οδηγών του Δημήτρη Μελισσανίδη στο Περιβολάκι της Νίκαιας και άλλοτε στη λέσχη του Ολυμπιακού μπας και βγάλω το λαβράκι της μεταγραφής, η οποία «έπαιξε» και στις τρεις ομάδες του... ΠΟΚ, χώρια μια σφήνα του Ηρακλή.

Αυτά τα τρία καλοκαίρια (του '82, του '83 και του ‘84) ο Γιαννάκης υπήρξε το αντικείμενο του πόθου και των τριών μεγάλων ομάδων του Κέντρου, αλλά δεν ήταν γραφτό για καμιά από αυτές να τον αποκτήσει.

Ούτε καν η Σινουντίνε Μπολόνια για λογαριασμό της οποίας έσκασε μύτη σε έναν αγώνα Ιωνικός-ΑΕΚ ο πρόεδρος της, ο περιβόητος «avvocato» (δικηγόρος) Τζιάνι Πορέλι: ένας αγώνας στον οποίο ο Πάνος έβαλε 45 πόντους αγωνιζόμενος σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο με κάταγμα σκαφοειδούς, μάλιστα αμέσως μετά τη λήξη διακομίσθηκε επειγόντως στο παρακείμενο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας!

Η ΑΕΚ είχε κάποια στιγμή το προβάδισμα χάρη και στην μεσολάβηση του συντοπίτη και φίλου του «Δράκου», Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος ακόμη ασχολιόταν με τον Ιωνικό και δεν είχε αναμειχθεί στα διοικητικά της «Ένωσης». Τότε μάλιστα η ΑΕΚ πρόσφερε στον Ιωνικό ως αντάλλαγμα τον Βασίλη Γκούμα, αλλά ο «αυτοκράτωρ» τσίνισε!

Στον Πειραιά ο διεθνής πλέι μέικερ του Ολυμπιακού, Αρη Ραφτόπουλος (ο οποίος αργότερα έπαιξε κιόλας στον Ιωνικό) βγήκε σε μια συνέντευξη και δήλωσε ότι «αφήνω φρεσκοπλυμένη και σιδερωμένη την κόκκινη φανέλα με το Νο 6 για να τη βρει καθαρή και έτοιμη ο Παναγιώτης»!

Ο Παναθηναϊκός επίσης δεν έμεινε αδιάφορος, αλλά την τελευταία στιγμή υπαναχώρησε. Ο λόγος; Λέγεται ότι ο αείμνηστος Γιάννης Μαλακατές και ο προπονητής Μιχάλης Κυρίτσης αποφάσισαν να διαθέσουν τα χρήματα που είχαν δώσει (για την πραγματοποίηση της μεταγραφής) ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Βλάσης Σταθοκωστόπουλος στον Πιερικό για να αρπάξουν μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού τον διεθνή σέντερ και πατέρα του Ιωάννη, Αργύρη Παπαπέτρου!

Για να επιστρέψω στη δήλωση του Αρη Ραφτόπουλου, ο οποίος μετά από έντεκα χρόνια διετέλεσε μάνατζερ της ΑΕΚ, με προπονητή τον Ιωαννίδη (ο οποίος τον έλεγε κιόλας... Ραπτόπουλο!) η φρεσκοπλυμένη και σιδερωμένη κόκκινη φανέλα με το Νο 6 έμελλε να μείνει στο ράφι. Οσο για τον Γιαννάκη ανεβαίνοντας στη Θεσσαλονίκη θα φορούσε το Νο 5 το οποίο ο «Ξανθός» έλεγε ότι το κρατούσε...αγιασμένο από την εποχή που το φορούσε ο ίδιος!

Και το (αγαπημένο και συνηθισμένο από τον Ιωνικό και την Εθνική) Νο 6 τι απέγινε; Αυτό το είχε πάρει πια, αφήνοντας το Νο 7 με το οποίο πρωτοεμφανίσθηκε στην ελληνική σκηνή, κάποιος μελαχρινός με αφάνα, που τον έλεγαν Γκάλη!

Γκάλης και Γιαννάκης, το δίδυμο ΓκαΓιαν (κατά το ιπποδρομιακό γκανιάν) και το δίδυμο που σπέρνει ΠΑΝΙΚΟ (από τη σύντμηση των δυο ονομάτων) όπως έλεγαν τα κλισέ της εποχής...

Ο Αρης είχε απλώσει τα δίχτυα του προς Κοκκινιά μεριά και το 1983, όταν ο Ανέστης Πεταλίδης πρόσφερε το ποσόν των 12.000.000 δραχμών, ωστόσο εκείνη τη σεζόν ο Γιαννάκης έμεινε στον Ιωνικό όπου μάλιστα επιχείρησε να φέρει έναν 18άχρονο, τον οποίο με μπόι 2.03 κοούτσαρε στη Δάφνη (στο πρωτάθλημα της Α' Αθηνών) και μάλιστα τον έβαζε να παίζει πλέι μέικερ...

Κάποιος που λεγόταν Φάνης Χριστοδούλου!

Τον Απρίλιο του ‘84, ο Αρης υπέστη ένα διπλό σοκ: μέσα σε μια εβδομάδα (Μεγάλη Τετάρτη στο Αλεξάνδρειο και Τετάρτη της Διακαινησίμου στην Κέρκυρα) απώλεσε τους δυο τίτλους που διεκδίκησε, το μεν Κύπελλο από τον ΠΑΟΚ στον «τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών», το δε πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό στο μπαράζ του νησιού των Φαιάκων.

Τότε λοιπόν «μεσ’ σε καπνούς και σε βρισιές» (κατά πως γράφει και ο Βάρναλης στους «Μοιραίους») ο Ιωαννίδης από την τσατίλα του κάπνιζε... δυο τσιγάρα μαζί και σκεπτόταν πώς ο Αρης θα εγκαθίδρυε την αυτοκρατορία του (μετά τα πρωταθλήματα του 1979 και του 1983) και θα διεκδικούσε έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ή έστω σπάνιζαν τα κομπιούτερ, αλλά ακόμη και να υπήρχαν, προφανώς ο «Ξανθός» και ο πρόεδρος Ακης Μιχαηλίδης δεν θα είχαν λόγο να προστρέξουν στη βοήθεια τους, όπως δυο χρόνια νωρίτερα οι Σίξερς!

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι το καλοκαίρι του 1982 ο ιδιοκτήτης της ομάδας της Φιλαδέλφειας Χάρολντ Κατζ και ο προπονητής Μπιλ Κάνιγχαμ συνέκριναν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή τα στατιστικά στοιχεία των Σίξερς με αυτά των Λέικερς, από τους οποίους ηττήθηκαν στους τελικούς και η αντιπαραβολή έβγαλε ένα βαρύ, στην κυριολεξία όνομα: του συχωρεμένου Μόουζες Μαλόουν, τον οποίο κουβάλησαν από τους Χιούστον Ρόκετς, τον έβαλαν δίπλα στον Τζούλιους Ερβινγκ, τον Αντριου Τόνι, τον Μορίς Τσικς και τον Μπόμπι Τζόουνς και έγινε ρούμπος!

Τι ρούμπος, sweep έγινε με τους Λέικερς στη σειρά των τελικών της σεζόν 1982-83!

Στα καθ' ημάς, το καλοκαίρι του '83 ο ΠΑΟΚ που επίσης ποθούσε και προσπαθούσε να κυριαρχήσει στη σκηνή έδωσε το μυθικό για την εποχή ποσόν των 10.000.000 δραχμών στη Λάρισα για να αποκτήσει τον Νίκο Σταυρόπουλο. Ο Ιωαννίδης, ο οποίος είχε επιστρέψει (μετά από τρία χρόνια) στον πάγκο του Αρη εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για τον «Magic», τον οποίο είχε κοουτσάρει κιόλας ως προπονητής της Λάρισας, αλλά εκ των υστέρων είπε ότι το έκανε για να ανεβάσει την τιμή του και να βάλει σε παραπάνω έξοδα τον Νίκο Βεζυρτζή!

Το ίδιο ισχυρίσθηκε ότι έκανε και το καλοκαίρι του 1984 όταν την τελευταία στιγμή ο Αρης αποσύρθηκε από τη μεταγραφή του διεθνούς πλέι μέικερ του Ηρακλή, Σωτήρη Σακελλαρίου ο οποίος επίσης κατέληξε στον ΠΑΟΚ.

Στο δικό του το μυαλό η λύση του rebus προερχόταν από ένα φτωχικό σπίτι στην οδό Πάτμου 24 και λεγόταν Παναγιώτης Γιαννάκης...

Εδώ βεβαίως έπαιξαν ρόλο και οι συγκυρίες, όχι μονάχα οι μπασκετικές, αλλά κυρίως οι κοινωνικές και οι πολιτικές!

Στο πλαίσιο της δεδηλωμένης επιθυμίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει ισχυρούς πόλους εκτός του λεκανοπεδίου Αττικής, η προοπτική του Αρη να πάρει τα σκήπτρα από τον Παναθηναϊκό (ο οποίος κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, αλλά είχε ήδη αρχίσει να βγάζει ρυτίδες) κόλλαγε γάντι.

Υπήρχε όμως άλλη μια διάσταση, την οποία έβαλε στην υπόθεση ο ούτως ή άλλως πολυμήχανος και πανούργος Ιωαννίδης: έπιασε λοιπόν τον τότε Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Κίμωνα Κουλούρη και με επιχείρημα την ενίσχυση της Εθνικής ομάδας, του ζήτησε να μεσολαβήσει ώστε ο Γιαννάκης να μεταγραφεί στον Αρη.

«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να μπορέσει η Εθνική να πετύχει διακρίσεις: να προπονούνται και να παίζουν συνεχώς μαζί ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Και για να γίνει αυτό πρέπει να έρθει ο Γιαννάκης στον Αρη, τελεία και παύλα»!

Το επιχείρημα του «Ξανθού» εκτός από ατράνταχτο ήταν και πολύ ελκυστικό (για την πολιτική της κυβέρνησης στον αθλητισμό), ο Κουλούρης πείσθηκε και αυτός ο δάκτυλος έγινε η γέφυρα από τη Νίκαια στη Θεσσαλονίκη.

Βεβαίως εδώ έπαιξαν πολύ σπουδαίο ρόλο ο αλτρουισμός και ο επαγγελματισμός του «Δράκου», ο οποίος ενώ μέχρι τότε έβαζε πενήντα πόντους στην καθισιά του, δέχθηκε να αλλάξει ρόλο και να γίνει το δεύτερο επιθετικό βιολί της ομάδας πίσω από τον Νικ.

Το έργο όμως δεν αποπερατώθηκε αμέσως. Τα μερεμέτια ήταν πολλά και οι παράδες ακόμη περισσότεροι! Από τη στιγμή που οι δυο ομάδες δεν συμφώνησαν στα έμψυχα ανταλλάγματα και ενώ ελλόχευε ο κίνδυνος να ναυαγήσει η μεταγραφή, ο Αρης επιστράτευσε τα μεγάλα οικονομικά μέσα: τον επιχειρηματία στον τομέα της οινοποιίας και νυν Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη και τον αντιπρόσωπο της BMW Θεόφιλο Μητρούδη.

Ο Μητρούδης ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις με τη διοίκηση του Ιωνικού, του οποίου πρόεδρος ήταν ο Λεωνίδας Ζυμαράκης και βασικοί χρηματοδότες ο πατέρας του τωρινού προέδρου της ΠΑΕ Ατρόμητος Περιστερίου, Γιώργου, Μιχάλης Σπανός και ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ενώ ο Μπουτάρης περίμενε από κάτω, μέσα στο αυτοκίνητο του για να μη χαθεί χρόνος!

Η συμφωνία έκλεισε τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής, 3 Αυγούστου, πρώτα στα γραφεία του Ιωνικού και εν συνεχεία στο διαμέρισμα του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και ενώ οι εφημερίδες της Αθήνας κυκλοφορούσαν με την είδηση «θρίλερ με τη μεταγραφή του Γιαννάκη στον Αρη», οι θεσσαλονικιώτικες, που έκλειναν πιο αργά και μπορούσαν λόγω μικρότερου τιράζ να κάνουν αλλαγές στα πρωτοσέλιδα τους το μπουμπούνιζαν κατ' αποκλειστικότητα...

Ο Γιαννάκης έκλεισε στον Αρη!

Την επόμενη μέρα εμφανίστηκαν και οι φωτογραφίες, ως τεκμήριο της πολυθρύλητης μεταγραφής: ένα ενσταντανέ στο διαμέρισμα του Μπουτάρη με τον Γιαννάκη να βάζει χαμογελαστός την υπογραφή του έχοντας δίπλα του όλη την Αφρειανή κουστωδία: τον Ακη Μιχαηλίδη, τον Γιάννη Μπουτάρη, τον Θεόφιλο Μητρούδη, τον παλαίμαχο παίκτη και τότε Γενικό Γραμματέα του Αρη, Στέργιο Μπουσβάρο, τον Αντρέα Μαντόπουλο, τον Λάκη Μπανιώρα και τον έφορο της ομάδας Φάνη Ταρνατώρο.

Με το που οριστικοποιήθηκε η μεταγραφή, ο Μπανιώρας και ο Ταρνατώρος έβαλαν τον Γιαννάκη μέσα σε ένα Renault 5 και έφυγαν σφαίρα για τη Θεσσαλονίκη. Παρκάρισαν τον Παναγιώτη για να κοιμηθεί στη βίλα του Ακη Μιχαηλίδη στα σύνορα της Πυλαίας με το Πανόραμα και μετά από μερικές ώρες (το απόγευμα της Παρασκευής, 3 Αυγούστου) έπεσαν οι επίσημες υπογραφές και παρουσιάσθηκε επισήμως ο Γιαννάκης στα γραφεία του συλλόγου, στο γήπεδο του Χαριλάου Εκεί τον προϋπάντησε ο Γιάννης Ιωαννίδης, ενώ έξω είχαν μαζευτεί εκατοντάδες φίλαθλοι, που περίμεναν καρτερικά την άφιξη του για να αποθεώσουν τον «Δράκο», ο οποίος - για τη σημειολογική τεκμηρίωση του πράγματος - εμφανίσθηκε με ένα μακό μπλουζάκι της Asics Tiger και με τη φόρμα του Αρη.

Πόσο κόστισε η μεταγραφή; Σχεδόν σαράντα εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένου και του πριμ υπογραφής του Γιαννάκη, χωρίς έμψυχα ανταλλάγματα, καθώς ο Νίκος Γεωργιάδης αρνήθηκε να φύγει από τον Αρη και να παίξει στον Ιωνικό.

Σαράντα εκατομμύρια, όσο και η μεταγραφή του Δημήτρη Σαραβάκου από τον Πανιώνιο στον Παναθηναϊκό!

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αποτελούν ιστορία ή μάλλον μυθολογία! Ο Γιαννάκης φόρεσε την κίτρινη φανέλα με το Νο 6 έως το καλοκαίρι του 1993 έχοντας εκπληρώσει ως αρχηγός το απωθημένο του Αρη οδηγώντας τον την κατάκτηση ενός στοιχειωμένου (από τη Γάνδη, από το Μόναχο και από τη Σαραγόσα) ευρωπαϊκού τίτλου. Έπαιξε έναν χρόνο στον Πανιώνιο και άλλα δυο στον Παναθηναϊκό και κατέβηκε από τη σκηνή πάλι την ίδια σημαδιακή ημερομηνία: τη νύχτα της 2ας προς 3 Αυγούστου την Ατλάντα, μετά τον τελευταίο αγώνα της Εθνικής στο Ολυμπιακό Τουρνουά, με αντίπαλο τη Βραζιλία και τον Οσκάρ Σμιντ, ο οποίος επίσης αποσύρθηκε εκείνο το βράδυ.

Λένε πως ο πανδαμάτωρ χρόνος επουλώνει ακόμη και τις πιο βαθιές πληγές και οι σχέσεις του Γιαννάκη με τον Αρη δεν αποτελούν εξαίρεση σε τούτο τον απαράβατο κανόνα...

Μετά την προσφυγή (για οφειλές ύψους 200.000.000 δραχμών) και την περιπετειώδη αποχώρηση του το 1993, ο Παναγιώτης μετατράπηκε σε «persona non grata» για τους Αρειανούς, οι οποίοι - ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις απανταχού της γης (ακόμη και στη Γιούτα με τον Γκόρντον Χέιγουορντ) - προδότη τον ανέβαζαν, προδότη τον κατέβαζαν!

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1993, οπαδοί του Αρη του έστησαν καρτέρι έξω από την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στο Ντεπό, όπου βρέθηκε για να παντρέψει ένα φιλικό ζευγάρι (τον Πασχάλη με τη Βασιλική), ενώ η πρώτη εμφάνιση του στο Αλεξάνδρειο έμοιαζε βγαλμένη από τις περιγραφές του Δάντη στη «Θεία Κωμωδία»...

Ηταν σκέτη κόλαση!

Εκείνο το βράδυ της 27ης Νοεμβρίου του 1993 (Αρης-Πανιώνιος 99-83) καθυβρίσθηκε τόσο αυτός, όσο και όλη η οικογένεια του με χυδαίο τρόπο, είδε ομοιώματα και φωτογραφίες του καρφιτσωμένα σε πλακάτ με πεντοχίλιαρα και γενικώς υπέστη των παθών του τον τάραχον, ωστόσο υπερέβη τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και όχι μόνο δεν κάμφθηκε, αλλά πάλεψε σαν λιοντάρι έως το 39ο λεπτό, οπότε αποβλήθηκε με πέμπτο φάουλ!

Στη λήξη του αγώνα οι παίκτες του Αρη δια στόματος Μιχαήλ Μισούνοφ του ζητούσαν συγνώμη για την... υποδοχή, ο Φάνης Χριστοδούλου και ο (προπονητής του Πανιωνίου) Κώστας Μίσσας τον αποθέωναν για τη μεγαλειώδη εμφάνιση και την αντοχή του, ενώ ο ίδιος αποτραβιόταν σε μια γωνιά των αποδυτηρίων και ξεσπούσε σε λυγμούς!

Πέρασαν είκοσι χρόνια και στις 7 Μαίου του 2013 ο Γιαννάκης παρέστη εν μέσω συγκίνησης και αποθέωσης ως προπονητής της Λιμόζ στη συγκινητική τελετή ονοματοδοσίας της σάλας του Αλεξάνδρειου σε Nick Gallis Hall και της απόσυρσης της φανέλας του άλλοτε «alter ego» του, στην Εθνική, στον Αρη και στον Παναθηναϊκό....

Στις 25 Μαρτίου του 2014 έδωσε παρών στο «Παλέ ντε Σπορ», πάλι παρέα με τον Γκάλη, στην εκδήλωση για την εκατοστή επέτειο από την ίδρυση του Αρη...

Την Κυριακή, 18 Ιουνίου του 2017 επέστρεψε στο ίδιο γήπεδο ως προπονητής της Εθνικής ομάδας της προηγούμενης δεκαετίας στον αγώνα «We are all bros» κόντρα στους Αντετοκούνμπο και στους φίλους τους...

Και τώρα έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, μετά από 24 χρόνια να ξαναγυρίσει εκεί όχι ως επισκέπτης, αλλά ως σπιτονοικοκύρης!

Για τα εννέα αλησμόνητα χρόνια...

Για τα επτά απανωτά Πρωταθλήματα, για τα έξι Κύπελλα, για το κύπελλο Κυπελλούχων και για το σερί του 80-0...

Για τις αναμνήσεις της στράτας προς τη Γάνδη, προς το Μόναχο, προς τη Σαραγόσα και προς το Τορίνο...

Για το χατίρι των υπέροχων αναμνήσεων, των ανεξίτηλων εικόνων και της απόλυτης παράλυσης που πάθαινε ολάκερη την Ελλάδα κάθε Πέμπτη...

Για τον Αρη, για το λειψό (από την εικόνα του, τα τελευταία χρόνια) κάδρο του ελληνικού μπάσκετ και για τη δική του πρόκληση να ξαναπαίξει τον ρόλο του ταγού.

Για τον «Μαυροκέφαλο», όπως τον φώναζαν στη Νίκαια, που του εύχομαι από καρδιάς να είναι και σιδεροκέφαλος!

ΥΓ: Οι φωτογραφίες και τα αποκόμματα των εφημερίδων από τη μεταγραφή του Γιαννάκη προέρχονται από το αρχείο του φίλου Γιάννη Πέγκου και από το λεύκωμα «Μέρες Αυτοκρατορίας» (1984-1991), το οποίο εξέδωσε πέρυσι η υπό τον Πέτρο Ράσογλου, Επιτροπή Μουσείου του Αρη.