Στην Εθνική Νέων Ανδρών δεν χαρίστηκε τίποτα!

Το υπογραμμίζω γιατί οι σκέψεις εκ του πονηρού και η άκρατη διάθεση συνωμοσιολογίας αποτελούν πλέον εθνικό σπορ! Τα παιδιά-γιατί για παιδιά μιλάμε- έφτασαν άξια πανάξια στον τελικό. Προτίμησα να γράψω αυτές τις αράδες λίγο πριν την τελική αναμέτρηση γιατί τις σκέψεις μου αλλά και τους προβληματισμούς μου για το μέλλον αλλά και το παρόν αυτών των παιδιών σκοπεύω να τις καταθέσω μετά το τέλος της διοργάνωσης και είναι πραγματικά πολλά τα ερωτήματα , τα περισσότερα μάλιστα παραμένουν αναπάντητα! Αντίθετα οι νέοι δίνουν απαντήσεις, ηχηρές , στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Εκεί καλούνται να αναμετρηθούν με το μπόι τους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και τα καταφέρνουν περίφημα. Η θέση στον τελικό εκμηδενίζει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης απ’ όπου και αν προέρχεται αυτή!

Στους νέους λοιπόν αυτές τις μέρες δεν έγινε καμία εξυπηρέτηση. Αν κάποιοι τώρα καταθέτουν λογιών λογιών ενστάσεις του τύπου : «καλά ας γινόταν κάποιου αλλού το τουρνουά και θα βλέπαμε πόσο μακριά θα μπορούσαν να πάνε» κρίνονται τουλάχιστον ως ατυχείς με αρκετή δόση κακεντρέχειας. Στην πρώτη φάση στα Χανιά οι νέοι αγωνίστηκαν μεταξύ συγγενών και φίλων! Δεν ήταν ο κόσμος που τους έσπρωξε στην επόμενη φάση. Θα έλεγα μάλιστα ότι στο κομβικό παιχνίδι με την Γερμανία ,γιατί η κατάταξη στην βαθμολογία θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην συνέχεια της διοργάνωσης , ήταν αυτοί που έβαλαν τους λιγοστούς φιλάθλους στην εξίσωση.

Εδώ θα κάνω την πρώτη στάση. Γιατί στην αναμέτρηση αυτή οι νέοι κατέθεσαν τα πρώτα διαπιστευτήρια ωριμότητας προσωπικότητας και καθαρού μυαλού στο παιχνίδι τους. Όταν στράβωσε το ματς διάβασαν τις αδυναμίες του αντιπάλου μετατρέποντας το γήπεδο από ανηφόρα σε κατηφόρα. Τα βαριά κορμιά των Γερμανών μας δημιούργησαν τεράστιο πρόβλημα στην κυκλοφορία αλλά και στην έκφραση των επιθέσεων από το ζωγραφιστό , από εκεί δηλαδή όπου είχαμε σημαντική συγκομιδή πόντων στα προηγούμενα δυο παιχνίδια. Το αλλάξανε με το σκορ να βαραίνει στις πλάτες τους, δουλέψανε τα σκρίν στην κορυφή , εφάρμοσαν σχεδόν άριστα την απομόνωση και την εκδήλωση επιθέσεων ένας εναντίον ενός εκεί που οι Γερμανοί αδυνατούσαν να τους κοντράρουν.

Η κατάληξη ευτυχής. «Όπως εμείς αδυνατούμε να φτιάξουμε Volkswagen έτσι κι αυτοί θα δυσκολεύονται να μας κερδίσουν στο μπάσκετ» , όπως σημείωνε κάποτε ο ανεπανάληπτος στις ατάκες του Βασίλης Γκούμας. Σφύριγμα δεν πήραν καθ’ όλη την διάρκεια του τουρνουά. Σφύριγμα σκάνδαλο απ’ αυτά που χαρίζουν νίκες και πονηρά χαμόγελα. Το γράφω με απόλυτη βεβαιότητα γιατί παρακολούθησα όλα τα παιχνίδια όχι από την μικρή οθόνη αλλά μέσα στο γήπεδο. Δεν τους έσπρωξε προς το βάθρο κανείς και με κανένα τρόπο, επειδή τάχα μου η διοργάνωση γίνεται στην έδρα μας και συνηθίζεται στην διοργανώτρια χώρα να δίνονται κάποια δώρα! Τίποτα απ’ όλα αυτά!

Πάμε τώρα στην δεύτερη κομβική αναμέτρηση αυτή με την Λιθουανία. Ούτε εκεί ο κόσμος και η έδρα έπαιξαν σημαντικό ρολό , γιατί το γήπεδο ήταν στην κυριολεξία μισογεμάτο! Μόνα τους τα παιδιά με τις καθοδηγήσεις και τις εντολές από τον πάγκο έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα τους. Κατέθεσαν ψυχή και ωριμότητα, ποιοι αυτοί οι οποίοι στερούνται παραστάσεις και αγωνιστικά χιλιόμετρα κρίσιμων παιχνιδιών. Κοντό σχήμα ασφυκτική άμυνα σε όλο το γήπεδο σωστές οι βοήθειες, υπέρβαση στα κρίσιμα ριμπάουντ σωστό διάβασμα των αδυναμιών του αντιπάλου. Αυτό και αν είναι δύσκολο για παιδιά τις ηλικίας τους άπειρα και αμαθή σε ανάλογες καταστάσεις.

Δεν θα ξεχάσω απ’ αυτή την αναμέτρηση το ανέκφραστο πρόσωπο του Δημήτρη Φλιώνη την ακατάπαυστη αμυντική του δραστηριότητα τη ωριμότητα του να βάλει σωστά την μπάλα στο παρκέ. Τον θεωρώ έναν απ’ τους σημαντικότερους συντελεστές αυτής της επιτυχίας. Ούτε πρόκειται να ξεχάσω την βαριά αναπνοή του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου από την υπερπροσπάθεια να καλύψει κενά σε άμυνα και επίθεση φορτωμένος με τέσσερα φάουλ. Αν ο παίκτης καιγόταν να δώσει απαντήσεις ανήκει κι αυτό στους προβληματισμούς τους οποίους θα καταθέσω στο επόμενο μπλόγκ. Δεν είναι τις ώρας. Στο παιχνίδι με την Ισπανία στον ημιτελικό το γήπεδο γέμισε για πρώτη φορά. Αλλά και σ’ αυτή την αναμέτρηση οι παίκτες ξεσήκωσαν τους φιλάθλους και όχι το αντίθετο. Η ακτινογραφία του αντιπάλου από το προπονητικό τιμ οδήγησε στην σωστή διάγνωση. Όταν στο δεύτερο μέρος ακουμπήσαμε σωστά την μπάλα στο ζωγραφιστό με τον Θοδωρή Καρρά πρωταγωνιστή ( αυτό το υβρίδιο να το αποκαλέσω , ο κλόνος ίσως , Αργύρη Καμπούρη και Λιβέρη Ανδρίστου) πήραμε τους πολύτιμους πόντους που μας έλειπαν απ’ τους ψηλούς και η παράσταση έλαβε τέλος πολύ πιο εύκολα απ’ όσο υπολογίζαμε.

Και λέω όταν ακουμπήσαμε σωστά την μπάλα στο ζωγραφιστό γιατί ο Καρράς όταν λειτουργούσε ως παραλήπτης των επιθέσεων στις άκρες του ζωγραφιστού, επειδή το κορμί του είναι ακόμα αδύναμο δυσκολευόταν πολύ να ποστάρει για να ακουμπήσει την μπάλα στο καλάθι. Μόλις έγινε η μετακίνηση και οι πάσες κατέληγαν σ΄αυτόν στο κέντρο του ζωγραφιστού με τα μακριά του χέρια και ένα αντίπαλο στην πλάτη του , δεν σταματούσε να πετυχαίνει πόντους! Ο νέοι είναι ομάδα με όλη την σημασία της λέξης! Δείτε στα στατιστικά κάθε αναμέτρησης πόσους πόντους ευεργετικούς το δίχως άλλο μετράμε από τον πάγκο. Ναι πόντοι από τα παιδιά τα άστεγα , τα παιδιά χωρίς… ομάδες!

Προς το παρόν ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα οφείλουμε να δώσουμε όλοι μας. Ενδεχομένως για κάποιους απ’ αυτούς ο τελικός να είναι η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας τους! Δεν το εύχομαι, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ και να το αποκλείσω. Ένα μεγάλο μπράβο , ένα μεγάλο ευχαριστώ! Κατά πόσο τους ανήκει το μέλλον είναι μέσα στους προβληματισμούς μου και δεν εξαρτάται δυστυχώς μόνο απ’ αυτούς. Τους ανήκει όμως το σήμερα , μια μεγάλη μέρα για αυτούς! Ας τους αφήσουμε να το χαρούν, να το ζήσουν με όλη τους την ψυχή γιατί το αξίζουν γιατί αυτή η υπέρβαση φέρει την ανεξίτηλη υπογραφή τους. Γιατί έγραψαν ιστορία!