Γ-Κ-Α-Λ-Η-Σ

Xθες το μεσημέρι γευμάτισα στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον φίλο μου και διευθυντη του gazzetta, Βασίλη Παπαθεοδώρου. Εκείνος έχει έρθει για την γιορτή προς τιμή του Νίκου Γκάλη κι εγώ για τις πασχαλινές διακοπές.

Τον ζηλεύω φρικτά που θα είναι σήμερα στο Αλεξάνδρειο κι εγώ μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, αλλά δεν του λέω τίποτα. Ξέρω ότι λατρεύει το μπάσκετ, ενώ εγώ είμαι ένας απλός θεατής του. Δεν λέω τίποτα .. . Απλώς απολαμβάνω ένα καταπληκτικό πιάτο: Πλιγούρι με κοτόπουλο

Ο Θανάσης Ασπρούλιας είναι επίσης εκεί (εδώ) … τον περιμένουμε για φαγητό, αλλά κάνει ρεπορτάζ για τον Μεγάλο Γκάλη… θα είναι και εκείνος στο Αλεξάνδρειο κι εγώ μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης… και εκείνον τον ζηλεύω φρικτά, αλλά δεν του λέω τίποτα, όταν του τηλεφωνώ για μάθω αν προλάβει να φάει μαζί μας. Ο Θερμαϊκός μπροστά μου είναι ως συνήθως βρώμικος, αλλά όπως πάντα απίστευτα γοητευτικός.

Υποθέτω ότι κάπου τριγύρω βολτάρουν ο Βασίλης Σκουντής, ο Νίκος Παπαδογιάννης…και όλοι οι υπόλοιποι μπασκετικοί που σέβονται το εαυτό τους.

Αν ζηλεύω κι αυτούς;

Προφανώς. Προφανέστατα προφανώς…

Δεν λέω όμως τίποτα.

Μα γιατί τους ζηλεύω; Αφού ο ίδιος ομολογώ ότι δεν είμαι φύσει μπασκετόφιλος, αλλά ένας –όπως επιμένω- απλός θεατής του αθλήματος, που δεν πολυκαταλαβαίνω από συστήματα και συνήθως αγχώνομαι από την συνεχή εναλλαγή του σκορ.

Θα σας περι-γράψω την απάντηση:

Όταν ο Γκάλης έπαιζε ακόμα στο Άρη, είχα μια ισχυρότατη θέση στα media. Ο,τι και να ζητούσα την άλλη μέρα το πρωί ήταν στο γραφείο μου. Δεν ζητησα ποτέ τίποτα… όχι… όχι ψέματα λέω… ζητησα κάποτε κάτι και μάλιστα επιμόνως: Να δω ένα διεθνές παιγνίδι του Αρη live στο Αλεξάνδρειο. Ηταν η εποχή που δεν ήταν καθόλου εύκολο. Την άλλη μέρα το πρωί ήταν στο γραφείο μου μια πρόσκληση στα επίσημα. Όχι, δεν είχαν καταλάβει καλά… δεν ήθελα πρόσκληση… ήθελα να’μαι ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο ..δλδ έξω από τις γραμμές, αλλά όσο πιο κοντά γίνεται στους παίκτες.

Κανονίστηκε κι αυτό.

Ετσι εκείνο το βράδυ βρέθηκα όρθιος πίσω από τον πάγκο του Άρη σε ένα ματς κόντρα στην Μακάμπι… δεν θυμάμαι καν τον σκορ… δεν θυμάμαι τον Ιωαννίδη ή κάποιον άλλον παίκτη…δεν θυμάμαι τι ειπώθηκε στα time-out…δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως… όχι επειδή έπαθα αμνησία, αλλά επειδή τα μάτια μου και όλο μου το είναι ήταν καρφωμένα πάνω στον Θεό, που σκαρφάλωνε στον αέρα, που όπως και να πέταγε την μπάλα αυτή πήγαινε μέσα στο καλάθι… που κάθε ένας που πήγαινε να τον αντιμετωπίσει παθαινε πάραυτα λουμπάγκο….

Ποιος; Εγώ… που είμαι ένας απλός θεατής του μπάσκετ….

Ποιος; Εγώ… που πάσχω παιδιόθεν από διάσπαση προσοχής.

Ναι εγώ… εκείνο το βράδι το 1000% του είναι μου ήταν απολύτως δοσμένο σε εκείνον το κοντούλη μελαχροινό άνθρωπο , που έκανε τους γίγαντιαίους και αναγνωρισμένους καρα-ταλαντούχους αντιπάλους του να μοιάζουν με συγκαμένα μυρμήγκια.

Θα μπορούσα να γράψω ένα σεντόνι μεγαλύτερο κι απ’ αυτό το C.L. για τον Νίκο Γκάλη… αλλά αυτό είναι σίγουρα Υβρις προς τα κείμενα του φίλτατου μου Βασίλη Σκουντή που τον θυμάμαι σαν τώρα στις αρχές της 10ετίας του ’80 στο διπλανό γραφείο του «Ελεύθερου Τύπου» να προσπαθεί να περάσει ένα μονόστηλο για το μπάσκετ… ή για τα κείμενα του Νίκου Παπαδογιάννη , που δυστυχώς δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα από κοντά, αλλά περιμενω πώς και πώς να εμφανισθούν στην στήλη των bloggers εδώ στο gazzetta… η για τα κείμενα του παλιού μου φίλου Δημήτρη Καρύδα που και εκείνος έδινε μάχες -επίσης από ένα διπλανό γραφείο- για ένα μονόστηλο περί μπάσκετ στην εφημερίδα «Ειδήσεις»… για τα κείμενα και τις περιγραφές του Φίλιππα Συρύγου… και τόσων άλλων μπασκετικών-δημοσιογράφων που με επίμονο τρόπο έστρωναν (ενστικτωδώς) τον δρόμο για τον Μεγάλο Προφήτη, που κατά τη γνώμη μου άλλαξε τον αθλητισμό (και βέβαια όχι μόνο) της χώρας μας.

ΦΥ-ΣΙ-ΚΑ τους ζηλεύω απίστευτα πολύ που σήμερα αυτοί θα’ναι στο Αλεξάνδρειο να αγκαλιάσουν τον Νίκο Γκάλη κι εγώ θα τους παρακολουθώ από την τηλεόραση.

Όμως –δημοσιογραφικά- εκεινοι πρέπει να΄ναι εκεί κι όχι εγώ.

Κρατάω την κόρη μου από το χέρι και βολτάρουμε στην μαγική πόλη που τόσο αγαπώ. Η μικρή χοροπηδά ευτυχισμένη στην πλατεία Αριστοτέλους… όμως εγω πιάνω τον εαυτό μου να’χει τύψεις. Σκέφτομαι ότι όταν μεγαλώσει και τύχει να με ρωτήσει:

-Μπάμπά, πες μου για τι πραγμα μετανιωσες που ΔΕΝ έκανες στην καριέρα σου; θα αναγκαστώ να της πω την αλήθεια:

-Δεν είναι ένα, αλλά δυο, αγάπη μου. 1^ον που δεν παρακαλεσα ένα μεσημέρι που βρέθηκα στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη, να παίξει στο πιάνο πέντε νότες και (ξανά) 1^ον που εκείνο το βράδι στο Αλεξάνδρειο ο Νίκος Γκάλης πέρασε από δίπλα μου κι εγώ αποσβολωμένος από όσα είχα δει, δεν απλωσα το (το κουλό) χέρι μου για μια χειραψία μαζί του.

ΥΓ. Γιατί δεν κανόνισα να βρω ενα εισιτήριο, αφού ήξερα ότι θα'μαι έτσι κι αλλιώς στη Θεσσαλονίκη;

Η απάντηση είναι απλή: Επειδή είμαι ΕΝΤΕΛΩΣ ηλίθιος.