Γκαλόσημο, δόση 5η και 6η (pics)

Στ' αλήθεια νιώθω αμήχανα αυτές τις μέρες: έχω αποφασίσει (και ειδοποίησα μάλιστα τον Βασίλη Παπαθεοδώρου) να αφιερώσω μια σειρά κειμένων στην κατανυκτική βραδιά που ετοιμάζει την Τρίτη ο Αρης για τον Νικ, παρ' όλα αυτά τα βλέπω όλα κωλυόμενα!

Κωλύομαι, διότι φοβάμαι πως ενώ το δικό του ταλέντο υπήρξε ανεξάντλητο, η δική μου φαντασία αποδεικνύεται πεπερασμένη. Φοβάμαι επίσης πως ό,τι (για τα δικά μου χαμηλά μέτρα σε σχέση με το μεγαλείο του) καλό είχα να γράψω από τότε που τον πρωτοαντίκρισα live (ως 16χρονος θεατής στο "Παπαστράτειο" εναντίον του Ολυμπιακού, στην πρώτη κάθοδό του στην Αθήνα) το 'γραψα και με το παραπάνω, οπότε απορία ψάλτου βηξ!

Αλλά, διάβολε, δεν διανοούμαι να περάσω στο ντούκου αυτή την ετεροχρονισμένη άγια νύχτα μας! Ανέτρεξα λοιπόν είτε σε κιτρινισμένες σελίδες παλιών εφημερίδων, είτε σε τακτοποιημένα αρχεία του κομπιούτερ μου και βρήκα μερικά παλαιότερα κείμενα, που τα καταθέτω σεπτά και λατρευτικά, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ιερό βωμό της μπασκετοσύνης Του...

Να πληρώσουμε Γκαλόσημο!
ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ 15+15 ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ(1)

Τo κείμενo που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Goal News" στις 3 Δεκεμβρίου του 2009 ως δεύτερο μέρος μιας τριλογίας αφιερωμάτων στην επέτειο των τριάντα ετών από την πρώτη εμφάνιση του Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ (Αρης-Ηρακλής, 2 Δεκεμβρίου 1979).

Συνέχεια εκ του προηγουμένου, που λένε και στα σίριαλ ή στα αναγνώσματα των εφημερίδων, καθώς έναν Γκάλη δεν τον ξεπετάς σε μια σελίδα, ακόμη κι αν αυτή-κατά παράβαση των κανόνων-ξεχειλώνει τόσο, ώστε να χωράει 1.220 λέξεις!

Χίλιες διακόσιες είκοσι λέξεις, μετρημένες, μία προς μία, κυρία μου, που λέει κι ο Λαζόπουλος για να δώσει έμφαση στη σάτιρα του!
Εγώ πάλι αισθάνομαι πώς ο Γκάλης δεν έχει καμιά ανάγκη από έμφαση σε μια καριέρα που υπήρξε τόσο εμφατική, ώστε να σημαδεύει ανεξίτηλα όχι μονάχα τον ίδιο, αλλά και μια ολόκληρη χώρα.

Σαν να ήταν χθες λοιπόν. Στην κυριολεξία ήταν χθες, διότι (για να μην ξεχνιόμαστε βρε αδερφέ!) ήταν 2 Δεκεμβρίου του 1979 όταν ο Γκάλης με το μαλλί- αφάνα, το Νο 7 στη φανέλα και τα θρυλικά παπούτσια Pony περπατούσε για πρώτη φορά στη σκηνή του ελληνικού μπάσκετ, αν και στην πραγματικότητα (δεν περπατούσε, αλλά) πέταγε και μερικές φορές ξεχνούσε κιόλας να προσγειωθεί...

...και έκανε να τρίζουν τα κόκαλα του συχωρεμένου του Νεύτωνα, που ανακάλυψε το νόμο της βαρύτητας!

Τριάντα χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο του Γκάλη και επειδή η χθεσινή αναφορά στον μπασκετικό Γκρέκο περιοριζόταν μονάχα σε εκείνη τη βραδιά στο Αλεξάνδρειο, σκέφθηκα να συνεχίσω σήμερα την απότιση τιμής (όχι μόνο με τον τρόπο, αλλά και) με τον αριθμό που του αξίζει..

Ούτως ειπείν, τριάντα αξέχαστες Γκαλικές στιγμές!

Παρεμπιπτόντως (και για να μη μείνει αναξιοποίητη η επίκληση του τίτλου του βιβλίου του Καζαντζάκη), ο μπασκετικός Γκρέκο περιπλανήθηκε κι αυτός όπως ο συγγραφέας, συνάντησε και ξεπέρασε επίσης την (καμωμένη από στάλες) κόκκινη γραμμή, ανηφόρισε τον δικό του Γολγοθά.

Εάν αυτά ακούγονται πολύ γραφικά, δεν τα παίρνω πίσω, αλλά τα τεκμηριώνω κιόλας με το πιο απλό επιχείρημα: ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά την αποφράδα 15η Οκτωβρίου του 1994, ο Γκάλης αισθάνεται πώς η ψυχή του είναι σκλαβωμένη στα έγκατα του γηπέδου του Μετς...

...και κυκλοφορεί μέσα στο σκοτάδι, σαν το φάντασμα της όπερας!

Η σαν τη Γοργόνα, που αναδύεται από καιρού εις καιρόν και ρωτά απεγνωσμένα αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος!

Περνάει, όμως η ώρα, περνούν κι οι λέξεις και πρέπει επειγόντως να καταγραφούν αυτές οι τριάντα Γκαλικές στιγμές, που τις παραθέτω σκόρπιες χωρίς χρονολογική σειρά και αύξοντα αριθμό σημασίας. Στιγμές, μπασκετικές και ανθρώπινες, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών που μου έρχονται στο μυαλό, ανατρέχοντας σε αυτά τα τριάντα χρόνια.

1.Η καλύτερη φωτογραφία που έβγαλα ποτέ μου: Οκτώβριος 1982, Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, Τουρνουά Δημήτρια: ελόγου μου 19 ετών στη μέση, αριστερά μου ο Γκάλης και δεξιά μου ο Μάικλ Τζόρνταν, που τότε ήταν δευτεροετής στο Νορθ Καρολάινα. Ευτυχώς δεν κάηκε το φλας!

2.Ένα μεσημέρι τον Ιούλιο του '86 στο ξενοδοχείο «Μellia Castilla» της Σαραγόσα: η εθνική ομάδα, που συμμετέχει για πρώτη φορά στο Μουντομπάσκετ γευματίζει και ο Καμπούρης γυρνάει προς τον Γκάλη και του ζητάει το καλάθι με το ψωμί. Ο Νικ καμώνεται ότι μιλάει σοβαρά και αυστηρά και τον αποπαίρνει: «Θα σου δώσω το ψωμί, θα πάρεις θάρρος και το βράδυ θα μου ζητάς και την μπάλα»!

3.Ζάγκρεμπ, 24 Ιουνίου 1989, ημιτελικός Ευρωμπάσκετ, Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση: Πενήντα ένα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, ο Γκάλης κόβει μέσα στη ρακέτα (πατάει και λίγο τη γραμμή, αλλά ευτυχώς δεν το πρόσεξαν οι διαιτητές), πασάρει στον Χριστοδούλου, που σουτάρει τρίποντο. Η μπάλα μόλις έχει φύγει από τα χέρια του Φάνη και ο Νικ σηκώνει και τα δυο χέρια του ψηλά και πανηγυρίζει!

4.Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 14 Ιουνίου 1987, τελικός Ευρωμπάσκετ, Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση: Διείσδυση, τριπλό σπάσιμο της μέσης ανάμεσα και στους πέντε Σοβιετικούς και ένα καλάθι βγαλμένο από το ρεπερτόριο του Νουρέγιεφ και του Μπαρίσνικοφ!

5.Το δολοφονικό βλέμμα του στα ματς του Άρη με τη Λιμόζ και της Εθνικής με τη Γαλλία, κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα και αντίκριζε μπροστά του τον Ρισάρ Ντακουρί!

6.Μεταξύ πολλών εντυπωσιακών κομπλιμέντων, το Νο 1 πηγαίνει στον Φάνη Χριστοδούλου: «Ποιο Σπατόσημο μας λέει η κυβέρνηση; Γκαλόσημο πρέπει να πληρώνουμε»! Έγραψε!

7.Οι ομηρικές ταβλομαχίες του με τον Ρωμανίδη, τον Σισμανίδη και τον συχωρεμένο (ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου0 Βασίλη στη βεράντα του «John's» στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ του '87. Πάντοτε υπό το άγρυπνο βλέμμα του παπαγάλου «Τζάκο»!

8.Ο πανικός από τον οποίο καταλήφθηκε μετά τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε χαθεί η (μία και μοναδική μπάλα) με την οποία έπαιζε ως τότε η Εθνική. Πάνω στους πανηγυρισμούς την κλότσησε στην εξέδρα ο Μέμος Ιωάννου και την έχασε ο υπάλληλος της ΕΟΚ Στέλιος Αναστασιάδης, που ήταν επιφορτισμένος να τη μαζεύει τη βράδυ. Ο Γκάλης τρελάθηκε, αλλά βρήκε τη λύση γρήγορα: το επόμενο πρωί στην προπόνηση δοκίμασε καμιά δεκαριά μπάλες και απεφάνθη: «Αυτή θα είναι η μπάλα μου στον τελικό»!

9.Τα ζόρια των απανταχού του πλανήτη προπονητών κάθε φορά που κατάστρωναν τα πλάνα τους για να τον αντιμετωπίσουν. «Μα είναι απλό. Τον κλειδώνεις στα αποδυτήρια και καθαρίζεις» είπε ο Ολλανδός Ρούουντ Χαρεβάιν (Ντεν Μπος), ενώ ο Πολωνός Βόιτσεκ Κραϊέφσκι (Λεχ Πόζναν) υπήρξε λιγότερο πρακτικός, σχολιάζοντας ότι «κάναμε τα σχέδια μας για τους υπόλοιπους τέσσερις παίκτες του Άρη και για τον Γκάλη απλώς κάναμε το σταυρό μας»!

10.Για χάρη του οι προπονητές είτε ανέσυραν από τα σκονισμένα ράφια παλιές τακτικές ή εξαναγκάστηκαν να επινοήσουν νέα κόλπα για να τον περιορίσουν: στα ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ ο Ροδόπουλος χρησιμοποιούσε (με αποτελεσματικότητα μάλιστα) τη σύνθετη άμυνα «box and one» ή «diamond and one», που συνίστατο σε συνδυασμό τεσσάρων παικτών σε ζώνη και ενός (Δημήτρης Καλπάκης) σε man to man. Το 1988 στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Ρότερνταμ ο Ιβκοβιτς έβαλε πάνω του ψηλό παίκτη (Τόνι Κούκοτς), ενώ πολύ συνηθισμένη ήταν, εκείνη την εποχή, ήταν η μικτή άμυνα τρεις σε ζώνη και δυο Man to man στον Γκάλη και στον Γιαννάκη.

11.Το βράδυ της 29ης Φεβρουαρίου του 1992 (μέρα που τη διάλεξε ο αθεόφοβος.) στο Μετς (εκεί όπου έμελλε να εμφανιστεί για τελευταία φορά με αθλητική περιβολή μετά από δυόμισι χρόνια) ο Νικ ξεπέρασε τον Βασίλη Γκούμα στον πίνακα των σκόρερς όλων των εποχών στην Α' Εθνική (11.032 έναντι 11.030) και είπε «τώρα που έκανα το ρεκόρ θα το γυρίσω σε σέντερ»!

12.Στις 24 Ιανουαρίου του 1981 στη Νίκαια (Ιωνικός-Άρης 113-114) πέτυχε το ατομικό ρεκόρ του με 62 πόντους, ενώ στο ίδιο ματς ο Γιαννάκης έβαλε 73. Παρ' όλα αυτά ο Γκάλης ήταν γεννημένος πλέι μέικερ και αυτό ήταν το μεγάλο, πλην ανεκπλήρωτο στοίχημα του Ιωαννίδη: να τον επαναφέρει σε αυτή τη θέση. Τον Σεπτέμβριο του 1991, στις πιο δημιουργικές βραδιές του ως πόιντ γκαρντ, ο Γκάλης μοίρασε 40 (23+17) ασίστ στα δυο ματς του προκριματικού γύρου της Ευρωλίγκας με τη φινλανδική Ουουσικαουπούνκι!

13.Κι όμως υπήρξε αγώνας στον οποίο ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος σκόρερ όλων εποχών δεν το. μάτωσε: Το ιστορικό γεγονός συνέβη στις 18 Μαΐου του 1994 στη Νέα Σμύρνη (Πανιώνιος-Παναθηναϊκός 93-71) όπου -με αντίπαλο και πάλι τον Γιαννάκη- «έγραψε» 0/4 σουτ, καμία ελεύθερη βολή και 5 ασίστ σε 24 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα!

14.Ο Γκάλης βεβαίως ήταν Ελληνας και όχι Μαυριτανός, όπως κατηγόρησε συλλήβδην τους πρωταθλητές Ευρώπης του 87 ο συχωρεμένος ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι, ωστόσο μέσα στην πίκρα του βρήκε να πει μια καλή κουβέντα για τον Νικ: «Το πιστεύω ακράδαντα, αυτός είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα»!

15. Και ένα απαραίτητο αριθμητικό / στατιστικό στοιχείο: Σε όλη την καριέρα του (Σίτον Χολ- Άρης - Παναθηναϊκός - Εθνική) έπαιξε 854 επίσημα ματς και σημείωσε 25.995 πόντους, δηλαδή 30.4 κατά μέσο όρο!

ΥΓ: Το φοβόμουν και να που έγινε: Σε 1252 λέξεις χώρεσαν μονάχα 15 στιγμές, οπότε επιφυλάσσομαι για τις υπόλοιπες 15 στο αυριανό φύλλο. Συνέχεια εκ των προηγουμένων κατάντησε!

Γκαλόσημο, δόση 6η

Στ' αλήθεια νιώθω αμήχανα αυτές τις μέρες: έχω αποφασίσει (και ειδοποίησα μάλιστα τον Βασίλη Παπαθεοδώρου) να αφιερώσω μια σειρά κειμένων στην κατανυκτική βραδιά που ετοιμάζει την Τρίτη ο Αρης για τον Νικ, παρ' όλα αυτά τα βλέπω όλα κωλυόμενα!

Κωλύομαι, διότι φοβάμαι πως ενώ το δικό του ταλέντο υπήρξε ανεξάντλητο, η δική μου φαντασία αποδεικνύεται πεπερασμένη. Φοβάμαι επίσης πως ό,τι (για τα δικά μου χαμηλά μέτρα σε σχέση με το μεγαλείο του) καλό είχα να γράψω από τότε που τον πρωτοαντίκρισα live (ως 16χρονος θεατής στο "Παπαστράτειο" εναντίον του Ολυμπιακού, στην πρώτη κάθοδό του στην Αθήνα) το 'γραψα και με το παραπάνω, οπότε απορία ψάλτου βηξ!

Αλλά, διάβολε, δεν διανοούμαι να περάσω στο ντούκου αυτή την ετεροχρονισμένη άγια νύχτα μας! Ανέτρεξα λοιπόν είτε σε κιτρινισμένες σελίδες παλιών εφημερίδων, είτε σε τακτοποιημένα αρχεία του κομπιούτερ μου και βρήκα μερικά παλαιότερα κείμενα, που τα καταθέτω σεπτά και λατρευτικά, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ιερό βωμό της μπασκετοσύνης Του...

Kαι όμως καρφώνει!

ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ 15+15 ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ(2)

Τo κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Goal News" στις 4 Δεκεμβρίου του 2009 ως τρίτο και τελευταίο μέρος μιας τριλογίας αφιερωμάτων στην επέτειο των τριάντα ετών από την πρώτη εμφάνιση του Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ (Αρης-Ηρακλής, 2 Δεκεμβρίου 1979).

Συνέχεια εκ των προηγουμένων λοιπόν, καθότι μετά τις πρώτες 1.220 λέξεις που αποδείχτηκαν λίγες, ούτε οι επόμενες 1.251 απέβησαν ικανές να χωρέσουν κάποιες από τις μεγάλες και γι' αυτό ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου Γκαλικές στιγμές, που εικονογραφούν το άλμπουμ της τριακοστής επετείου από την πρώτη εμφάνιση του Νικ στο ελληνικό μπάσκετ.

Τρεις μέρες τώρα, που ξετυλίγω το κουβάρι των αναμνήσεων μου και ξεσκονίζω τα κιτρινισμένα (παρ' ότι επιμελώς φωτοτυπημένα και αρχειοθετημένα) αποκόμματα συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε ο Φρέντι Γερμανός όταν έλεγε ότι «με τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη, κηδέψαμε τη νιότη μας».

Το παράδειγμα βεβαίως είναι μακάβριο, απλώς το επικαλούμαι στην προκειμένη περίπτωση διότι οι σημερινοί σαρανταπεντάρηδες μεγαλώσαμε, ξεψαρώσαμε διεθνώς και ζήσαμε τα καλύτερα μας χρόνια σ΄ αυτό το κουρμπέτι μαζί με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά. Πορευθήκαμε μαζί τους κι όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποσυρθούν από τη σκηνή, (αισθανθήκαμε ότι) γεράσαμε κιόλας μαζί τους!

Παρεμπιπτόντως το καλύτερο σχόλιο γι αυτή την υπόθεση το είχε κάνει ο πάντοτε αυτοσαρκαστικός Παναγιώτης Φασούλας σε μια συνέντευξη του προς «Το Βήμα της Κυριακής».

Τον είχε ρωτήσει τότε ο Θανάσης Λάλας «τι πιστεύετε ότι θα γραφτεί στο βιβλίο του μπάσκετ για εσάς;» και ο Πάνυ απάντησε με κυνισμό: «Α, σχεδόν τίποτε. Έχουν ρεζερβάρει όλο το βιβλίο ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης κι εγώ μάλλον θα μπω στο παράρτημα»!

Πέρασαν λοιπόν τριάντα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του «Nick the Greek» στο ελληνικό μπάσκετ και μετά τις χθεσινές 15, ιδού και οι υπόλοιπες Γκαλικές στιγμές, που τις παραθέτω σκόρπιες χωρίς χρονολογική σειρά και αύξοντα αριθμό σημασίας. Στιγμές, μπασκετικές και ανθρώπινες, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών που μου έρχονται στο μυαλό, ανατρέχοντας σε αυτά τα τριάντα χρόνια.

1.Στις άπαικτες δηλώσεις που έχουν κατατεθεί στο βωμό της μεγαλοσύνης του Γκάλη, έβαλε μια πολύ έντονη πινελιά και ο τότε προπονητής της ΑΕΚ Βαγγέλης Νικητόπουλος: «Έκανα σήμερα την προσευχή μου μπας και κοιμηθεί ο Γκάλης, αλλά μου φαίνεται ότι είναι πιο εύκολο να κοιμηθεί ο. Θεός»!

2.Α, ναι, δεν πρέπει να πάει χαμένη και η ελεγεία του Μπομπ Μακ Αντού μετά τη συντριπτική (αλλά άνευ αντικρίσματος) νίκη του Άρη επί της Τρέισερ Μιλάνο με 98-67. «Αυτά που έκανε απόψε ο Άρης δεν μου ΄χουν τύχει ούτε από τους Σέλτικς κι όσο μας βομβάρδιζε ο Γκάλης νόμιζα ότι έβλεπα μπροστά μου τον Λάρι Μπερντ. Οh my goodness»! Παρεμπιπτόντως τη σεζόν 1978-79 ο Γκάλης αναδείχθηκε τρίτος σκόρερ του NCAA πίσω από τον μετέπειτα ηγέτη των Σέλτικς και τον Μπάτλερ.

3.Ο Γκάλης περισσότερο από τα (μετρημένα και λιγοστά) λόγια του μιλούσε με τα έργα του και κυρίως με τη σιωπή του! Κι όπως έλεγε ο Ιωαννίδης, «είχε κι εκείνο το χαμηλό βλέμμα που σε σκότωνε»!

4.Μια και το 'φερε η κουβέντα για τα λόγια, έδωσε την πρώτη «ζωντανή» συνέντευξή του στην τηλεόραση, δυο μήνες μετά το ντεμπούτο του, στον Παύλο Αλέπη της (μονοπωλιακής τότε) ΕΡΤ, μετά από έναν αγώνα με την ΑΕΚ στο γήπεδο του Ιωνικού Νέας Φιλαδελφείας.

5.Χωρίς τηλεοπτική κάλυψη και δεδομένου του διχοτομημένου (σε ομίλους Νότου και Βορρά) πρωταθλήματος, ο Άρης άργησε να κατέβει στην Αθήνα, αλλά ανήμερα του πρώτου αγώνα του στο. λεκανοπέδιο, το «Φως των Σπορ» και η «Αθλητική Ηχώ» προσκάλεσαν το φιλοθεάμον κοινό στο γήπεδο του Πειραιά με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο «πάμε να δούμε ποιος είναι αυτός ο Γκάλης». Ήμουν κι εγώ εκεί και θυμάμαι ότι οι ουρές έξω από το Παπαστράτειο έφταναν μέχρι το εργοστάσιο του Ρετσίνα και τις γραμμές του τρένου της Λεύκας! Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Άρη με 90-89, ο Γκάλης έβαλε 28 πόντους και μια εβδομάδα αργότερα όταν ξανακατέβηκε για τον αγώνα με την ΑΕΚ (106-105) έβαλε ακριβώς τους διπλούς: 56!

6.Με τόσα ζογκλερικά κόλπα που έκανε στις προσποιήσεις και στις ντρίμπλες ο Γκάλης δεν είχε λόγο να καρφώσει για να εντυπωσιάσει. Σε ένα ματς με τον Ιωνικό όμως, στον «Πλάτωνα» έφυγε στον αιφνιδιασμό και . όμως καρφώνει, όπως θα αναφωνούσε ο Γαλιλαίος μετά την Ιερά Εξέταση!

7.Στην Ελλάδα ο Νικ φόρεσε το Νο 7, το Νο 6 και το Νο 4, στο Σίτον Χολ είχε το Νο 11, ενώ ως τυχερό αριθμό στη ζωή του θεωρούσε το 32, σε αυτό μάλιστα ποντάριζε, όποτε τύχαινε να παίξει στο καζίνο!

8.Μια δήλωσή του μετά τον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του '87 με τη Γιουγκοσλαβία έγινε το σύνθημα για γενιές και γενιές Ελλήνων αθλητών, που όλοι τους ανέβαζαν τον πήχη λέγοντας ότι «αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου μέχρι την επόμενη»! Έχοντας την τύχη να είμαι εκείνος ο οποίος προκάλεσε τη μνημειώδη απάντηση του, θυμάμαι ότι είδα δίπλα μου τη Βίκυ Μοσχολιού, που ήταν θαμώνας σε όλα τα ματς, να ορμάει πάνω του, να του δίνει ένα φιλί και να φωνάζει «μπράβο αγόρι μου»!

9.Οι πυγμαχικές παραστάσεις που είχε από τον πατέρα του, ο οποίος διακονούσε το άθλημα των ρινγκ, του φάνηκαν πολύ χρήσιμες σε δύο μεγάλους καυγάδες με τον Κορωναίο το 1984 (σε φιλικό αγώνα της εθνικής με τον Παναθηναϊκό) στο γήπεδο του Σπόρτιγκ και με τον Πρέλεβιτς το 1991 (μετά τον τέταρτο τελικό Άρης-ΠΑΟΚ) στο Αλεξάνδρειο! Δεξί κροσέ, αριστερό ντιρέκτ και. τρίποντο!

10.Σε μια συνέντευξή του το 1985 στην ελληνική έκδοση του «Play Boy» δέχτηκε ερώτηση σχετικά με τις επιδόσεις του στην άμυνα. Να τι απάντησε: «Όλοι λένε ότι λουφάρω στην άμυνα, αλλά αυτό είναι λάθος. Στο κολέγιο ο Ράφτερι με έβαζε πάντοτε να μαρκάρω τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων και τον έκανα να δεινοπαθεί. Για να βάλεις το καλάθι χρειάζεται τέχνη, για να μην το φας χρειάζεται καρδιά κι εγώ έχω μπόλικη, αλλά παράλληλα ξέρω να ισορροπώ και να αποφεύγω τις άσκοπες κινήσεις».

11.Το 1982 δήλωσε ότι είναι επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και γι αυτό τιμωρήθηκε με αποκλεισμό που αργότερη ήρθη από την Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητος, η οποία θεώρησε ότι αυτή η δημόσια παραδοχή προσέβαλε τα. χρηστά ήθη (sic)!

12.Το 1981 μεσούσης της τελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ στην Μπρατισλάβα επιτέθηκε στον δημοσιογράφο Θοδωρή Κοτσώνη στο λόμπι του ξενοδοχείου (και μπήκαν στη μέση ο Μπενιό και ο Μονκλάρ!) θεωρώντας υποτιμητικά τα σχόλια στις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ωστόσο τα ματς της τελικής φάσης δεν τα περιέγραφε ο Κοτσώνης, αλλά ο Φίλιππος Συρίγος!

13.Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ο Γκάλης υπήρξε ένας από τους πρώτους αθλητές που πρωταγωνίστησαν σε τηλεοπτική διαφήμιση και συγκεκριμένα του γάλακτος «Αγνό». Ωστόσο τα αποτελέσματα δεν ήταν τα προσδοκώμενα, διότι λόγω της έχθρας με τον Άρη, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ σαμποτάρισαν το γάλα και οι πωλήσεις του «έπεσαν» στη Θεσσαλονίκη!

14.Από τη μουδιασμένη πρεμιέρα της 2ας Δεκεμβρίου του 1979 έως τους τίτλους τέλους που έπεσαν το 1992 στη δραματική συνάντηση με τον Μητρούδη, η σχέση του με τον Αρη πέρασε από πολλά κύματα. Το '81 «πλακώθηκε' με τον Ιβκοβιτς, το '82 τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δύο αγωνιστικών για (δήθεν) μειωμένη απόδοση στο ματς με τον Παναθηναϊκό, το '86 τσακώθηκε με τον Γιαννάκη (με τον οποίο ξαναμίλησε υπό το κράτος της ευφορίας, πάνω στο βάθρο, στις 14 Ιουνίου του '87) και λίγους μήνες αργότερα κόντεψε να έρθει στα χέρια με τον Ιωαννίδη, στη διάρκεια ενός τάιμ άουτ!

15.Εκτός Άρεως, ο Γκάλης ήλθε σε ρήξη με τον Κώστα Πολίτη τόσο στην Εθνική το 1988, όσο και στον Παναθηναϊκό το 1994 και το (δεύτερο) επεισόδιο στο Μετς σηματοδότησε το τέλος της καριέρας του. Ένα τέλος άδοξο και ανάξιο της καριέρας και του μύθου του.

*Το σκίτσο στη gallery είναι του αείμνηστου Αρχέλαου Αντώναρου