Μετά τον Γκάλη… ποιος;

Το ταξίδι προγραμματίστηκε εδώ και μήνες. Σχεδόν όσους μήνες διήρκεσε η πιο φαντασμαγορική γιορτή που έγινε ποτέ για Έλληνα αθλητή. Του Αλβέρτη έγινε on time και ήταν ακριβώς στον στόχο. Τηρουμένων των αναλογιών, και δεδομένου του διαφορετικού αθλητικού μεγέθους, ήταν εξαιρετική η διοργάνωση για τον «Φράνκι». Μα εδώ όμως, μιλάμε για κάτι… άλλο. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι "Μετά από σένα ποιος"!

Ο Άρης κατάφερε να γίνει ξανά μετά από δεκαετίες το επίκεντρο της αθλητικής Ελλάδας. Για να κάνει το χρέος του. Και να ξεπληρώσει μαζί ένα κομμάτι από το χρέος του. Η εκδήλωση άλλωστε θα αποφέρει στα ταμεία του άλλοτε αυτοκράτορα ένα εξαψήφιο ποσό που θα τον βοηθήσει να ανασάνει και να κλείσει μερικές από τις εκατοντάδες τρύπες που βρήκε ανοιχτές η νέα διοίκηση της ομάδας. Μαγκιά τους αν το πέτυχαν!

Η ουσία δεν αλλάζει: Ο Άρης και η πενταμελής επιτροπή που ασχολήθηκε με την βραδιά του Νικ, έκανε το καλύτερο. Καλύτερο κι από τέλειο! "Excellent organization" όπως έλεγε κι ο Ομπράντοβιτς στο περιθώριο της εκδήλωσης. Και τι δεν είχε αυτή η βραδιά. Τι να πρωτοπρολάβει να σταχυολογήσει κανείς; Δεν είναι τα best of αλλά όσα έμειναν στον δικό μας σκληρό δίσκο από την κατανυκτική ατμόσφαιρα στην Greek Galis Hall…

* Τον Παναγιώτη Γιαννάκη να δείχνει ότι όσο αλτρουιστής ήταν στο γήπεδο, παραμένει και ως άνθρωπος. Ακόμα κι αν ενδόμυχα θα ήθελε (και αξίζει) να ζήσει κι ο ίδιος κάτι ανάλογο, επέδειξε μεγαλείο ψυχής ρουφώντας κάθε στιγμή της εκδήλωσης. Συγκινήθηκε, δεν ήταν ωσεί παρών, αλλά με όλη του την ψυχή. Όπως ήταν και στο παρκέ!

* Τον κόσμο να είναι πραγματικά αντάξιος μιας τέτοιας εκδήλωσης. Συνηθίζουμε να… καταδικάζουμε τη μάζα όταν παρεκτρέπεται, αλλά εδώ δεν είχε τέτοια. Οι Έλληνες ξέρουν να γιορτάζουν, να τιμούν, να μην ξεχνούν. Δεκαοκτώ χρόνια μετά δεν άφησε θέση κενή, περιόρισε τα μπινελίκια στο ελάχιστο. Χωρίς αυτούς όλη η εκδήλωση θα ήταν μισή!

* Τον Σιγάλα που κάποτε πάσχιζε να τον σταματήσει, να έρχεται μετά συζύγου και των δύο αγοριών του στη Θεσσαλονίκη και να σηκώνει το κινητό για να καταγράψει μέσω video την πρώτη είσοδό του στο παρκέ…

* Τον Αντώνη Ασημακόπουλο να υποκλίνεται μπροστά του πριν του απονείμει την καδραρισμένη φανέλα του. Ναι, όπως έκαναν στους βασιλιάδες…

* Την πλειοψηφία των οπαδών του Άρη να αποδοκιμάζουν όσους πρόταξαν την οπαδική τους ταυτότητα "σφυρίζοντας" τον μεγάλο σε όλα του Μπάνε Πρέλεβιτς… Σε μια από τις σπουδαιότερες στιγμές της βραδιάς, οι Αρειανοί χειροκρότησαν τον άνθρωπο που κάποτε έπαιξε μπουνιές με τον Γκάλη.

* Κι ας ήταν… απολύτως φειδωλοί έως ουδέτεροι όταν στο video wall εμφανίστηκε ο Διαμαντίδης να λέει ότι είναι ιεροσυλία η σύγκρισή του με τον Γκάλη. Ο 3D κέρδισε λιγότερο χειροκρότημα κι από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που επίσης αναλογικά της προσφοράς του δεν θα έλεγε κανείς ότι αποθεώθηκε κιόλας, όπως επί παραδείγματι συνέβη με άλλες παλιές δόξες...

* Το κράξιμο στην πολιτικοποίηση που επιχείρησε ο Γιάννης Ιωαννίδης ξεχνώντας ότι εκεί βρέθηκε ως πρώην προπονητής του Γκάλη κι όχι ως υπουργός. Στο άκουσμα ότι θα διαβάσει μήνυμα του Αντώνη Σαμαρά ο κόσμος ξέσπασε, αλλά το σύντομο του μηνύματος και η ανακοίνωση για τη μετονομασία του Αλεξανδρείου σε Nick Galis Hall το κράξιμο έδωσε τη θέση του στο χειροκρότημα.

* Last but not least (που θα ´λεγε κι ο Σκουντής...) ο ίδιος ο Σκουντής! Τρεις μέρες δεν τον είδε κανείς στη Θεσσαλονίκη, φαγητό έτρωγε στο δωμάτιο όπως τον "κάρφωσε" ο αρειανάρχηs Δασκάλου, για να γράφει μέρα νύχτα τα κείμενα της εκδήλωσης συνδυάζοντας με τον δικό του μοναδικό τροπο τα πάντα. Πραγματικά αξιοζήλευτος για όλους τους συναδέλφους του, έγινε έστω και σαν τελευταίος τροχός, part of the night. Φοβερός!

* Είδαμε τον Γκάλη να λυγίζει! Για πρώτη φορά δημόσια μετά από τρεις δεκαετίες όπου νομίζαμε πως ήταν σκληρός, επαγγελματίας, παικταράς, αλλά χωρίς έντονα συναισθήματα. Αποδεικνύοντας πως και οι Θεοί κλαίνε. Δε θα μπορούσε εξάλλου να συμβεί αλλιώs! Ποιος ήταν στο γήπεδο χθες κ δεν βούρκωσε; Ρωτήστε και τα τσιμέντα...

* Τον Στιβ Γιατζόγλου να αποκαλύπτει ότι ο σοβαρός Γκάλης παραμένει… Γκάλης. Τι του είπε παραμονή της εκδήλωσης; Την ώρα που ο Στιβ μιλούσε με άλλους All star, πλησίασε ο Νικ και του είπε φωναχτά: "Τι τους λες; Να τους πεις για το πρώτο βράδυ που με αντιμετώπισες και σου έβαλα 50 πόντους¨!

* Χωρίς διάθεση να επισέλθει κανείς στην προσωπική ζωή του Νικ, ο περίγυρός του υποστηρίζει πως η σύζυγός του έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε όλα. Ίσως και να του άνοιξε τα μάτια ως προς την διαφορετική οπτική που αντιμετωπίζει ορισμένα γεγονότα. Ζυγίζει τα πάντα, είναι δυναμική, κοινωνική, κρατάει αποστάσεις και ταυτόχρονα τον έφερε πιο κοντά στον κόσμο που τον λάτρεψε. Και παρ΄ ότι είχε ρυθμισμένες όλες τις λεπτομέρειες της βραδιάς, απόλαυσε με διακριτικότητα στο πλάι της κόρης της, όσα συνέβαιναν με επίκεντρο τον Νίκο...

* Η γιορτή ήταν μοναδική κι ανεπανάληπτη. Τίποτα δεν έλειψε! Βίντεο; Δάκρυα; Παρουσίες των μεγαλύτερων αθλητών; Όλα ήταν υπέροχα. Και είμαστε τυχεροί όλοι εμείς, που μας αξίωσε ο Γκάλης να ζήσουμε από κοντά αυτό που πρόβλεψαν οι Γραφές. Τη Δευτέρα Παρουσία!

ΥΓ. Πολλοί σύγκριναν ατυχώς τον Διαμαντίδη με τον Γκάλη. Άλλοι πάλι με τον Σπανούλη ή τον Παπαλουκά. Ο Γκάλης ήταν από μόνος του μια κατηγορία. Ωστόσο κανείς εκ των παραπάνω δεν μπορεί να μπει καν στο ίδιο τσουβάλι με τον Γκάλη σε ό,τι αφορά την επιρροή που είχαν στο μπάσκετ. Ήταν όλοι παικταράδες! Και οι πιτσιρικάδες αυτούς είχαν πρότυπο. Αναμφίβολα! Μετά τον Γκάλη όμως, μόνο ένας είχε επιρροή στο άθλημα έστω και με διαφορετικό τρόπο. Κι ας μην ήταν αθλητής. Κι ας μην ήταν καν Έλληνας. Είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Διότι ο Ζοτς δεν ήταν απλά ένας προπονητής. Ήταν καθηγητής. Δίδαξε τους Έλληνες μπάσκετ. Τους "έμαθε" να διαβάζουν ότι, στη νέα εποχή του μπάσκετ, δεν χρειάζεται να σκοράρει κάποιος 30 πόντους για να είναι ο καλύτερος. "Έφτιαξε" γενιά προπονητών, τους βοήθησε να κατανοήσουν καλύτερα το σπορ, το εξέλιξε τακτικά, μετέδωσε γνώσεις, είχε μεθοδολογία, εξήγησε με πράξεις τι σημαίνει σεβασμός στον αντίπαλο. Σβήνοντας μια για πάντα παλιομοδίτικες μεθόδους με εξυπνακισμούς, κουτοπονηριές, βία, ύβρεις που αποτελούσαν κάτι σαν… παράδειγμα μέχρι να έρθει το 1999 ο Σέρβος στην Ελλάδα.

Το μπάσκετ χωρίζεται σε δύο περιόδουs. Στην π.Γ (προ Γκάλη) εποχή και στη μ.Γ (μετά Γκάλη) εποχή. Με παίκτη δεν θα συμβει κάτι ανάλογο. Και το ίδιο ισχύει για τον προπονητή Ζοτς. Πριν και μετά από εκείνον το μπάσκετ ήταν διαφορετικό.