Ξεπληρώσαμε λίγο… Γκαλόσημο!

Τον Νοέμβριο του 2012, ο Πέτρος Ράσογλου, παλιός οικογενειακός φίλος και "ψυχή" της εκδήλωσης για τον Νίκο Γκάλη, με πλησίασε κατά τη διάρκεια ενός γάμου στην Αθήνα και μου είπε "Βασίλη, θα κάνουμε μια εκδήλωση στο Παλέ για τον Γκάλη μέχρι την άνοιξη". Η πρώτη μου αντίδραση ήταν… κλασική ελληνική. "Τέλεια γιατρέ! Όταν ξεκινήσετε, ενημέρωσέ με και θα βοηθήσουμε από το site, όπως μπορούμε", είπα, αν και πίστευα ότι για πολλοστή φορά το όνειρο του να τιμήσει επιτέλους ο Άρης τον άνθρωπο που έκανε τις Πέμπτες των 80s' "επίσημη μπασκετική αργία", θα παραμείνει όνειρο. Ευτυχώς ο Σαλονικιός οφθαλμίατρος, μιλούσε πολύ πιο σοβαρά απ' ότι πίστευα!

Μέσα σε 5 μήνες, ο Άρης και η πενταμελής επιτροπή που ανέλαβε το εγχείρημα κατάφερε να μαζέψει στη Θεσσαλονίκη όλη την αφρόκρεμα του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ των 80s'. Μπορεί στην Ελλάδα να χρειαστήκαμε κοντά 20 χρόνια για να τιμήσουμε τον Γκάλη, αλλά ακόμα θυμάμαι την πρώτη αντιδράση του Ομπράντοβιτς στο άκουσμα της πρόσκλησης στο Παλέ. "Φίλε, i ll be there no matter what". Τα ίδια και ο Ράτζα. "Πες μου μόνο αν θα παίξουμε, για να προπονηθώ". Και ο Στόγιαν και ο Νόρις και κυρίως ο Τζάμσι, που αγαπάει τη Θεσσαλονίκη σαν δεύτερο σπίτι του. Και ξαφνικά το… "θα κάνουμε μια εκδήλωση για τον Άρη" του Ράσογλου εξελίχθηκε στην "Άγια Νύχτα" του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως πολύ εύστοχα το χαρακτήρισε ο Βασίλης Σκουντής πριν από μία εβδομάδα.

Οι 10 στιγμές της μεγάλης βραδιάς

Ο λαός του μπάσκετ

Το μπάσκετ δεν είναι εύκολο άθλημα. Δεν το ξέρουν και κυρίως δεν το καταλαβαίνουν όλοι. Οι Αρειανοί πάντως, μπορούν να περηφανεύονται ότι είναι ο πιο μπασκετικός λαός στην Ελλάδα. Πολλοί φίλοι μου, εδώ και χρόνια λένε "εσείς δεν είστε Άρης, είστε Γκάλης". Στην πραγματικότητα ο Γκάλης μας έκανε Αρειανούς, όπως έκανε κι εσάς εκείνες τις Πέμπτες.

Το χειροκρότημα

Ήταν μεγάλο στοίχημα η παρουσία του Μπάνε στο Παλέ. Δυστυχώς δεν είμαστε Αμερική, εκεί όπου στην εκδήλωση "αποστρατείας" του Μπερντ από τους Σέλτικς, κεντρικός προσκεκλημένος ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον που μπήκε στο Μπόστον Γκάρντεν με φόρμα των Λέικερς και t-shirt των Σέλτικς, αλλά χθες κάναμε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, όπως παρατήρησε ενθουσιασμένος ο Ομπράντοβις. Στο "Nick Galis Hall" (σ.σ. πόσο ωραίο ακούγεται) 200 παιδάκια, που ποτέ στη ζωή τους δεν έχουν δει τον Γκάλη και τον Μπάνε να παίζουν, γιούχαραν, αλλά 5,300 άνθρωποι χειροκρότησαν θερμά τον "αιώνιο αντίπαλο", αναγνωρίζοντας ότι "δόξα στον νικητή, δίνει η αξία του αντιπάλου".

Ο "οικοδεσπότης"

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης χτες τα έκανε όλα. Εξηγούσε στους παίκτες του τη Λιμόζ την τεράστια σημασία της παρουσίας τους εκεί, μάζεψε την παλιοπαρέα του '87 ως αυθεντικός αρχηγός, κατηύθυνε με μαεστρία όλους τους Ευρωπαίους VIPS, πήρε την πρωτοβουλία να τρέξει στις εξέδρες και να φέρει τη σύζυγο και την κόρη του Γκάλη στο παρκέ (μάλλον αυτή ήταν η συγκλονιστικότερη στιγμή για τον ίδιο τον Νικ), υπέγραψε χιλιάδες αυτόγραφα σε ένα γήπεδο στο οποίο έχει μεγαλουργήσει όσο λίγοι και ξαναέγινε στο μυαλό μας το "αδιαφιλονίκητο τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ", ο άνθρωπος που συνδέει τις γενιές μεταξύ τους, ένα αξίωμα που είχε ξεθωριάσει -με ευθύνη και του ίδιου- μετά το πέρασμά του από τον πάγκο του Ολυμπιακού και την παράνοια που βασιλεύει στα "αιώνια" ντέρμπι.

Ο Δράκος χθες ήταν ο εαυτός του. Μας είχε λείψει αυτός ο εαυτός, που κλαίει από χαρά και όχι για να διαμαρτυρηθεί στους διαιτητές…

Η φωτογραφία

Tα πολλά λόγια είναι φτώχια. Αν η χθεσινή εκδήλωση έπρεπε να αποτυπωθεί μόνο με μία φωτογραφία, θα ήταν η εξής. Και όλοι θα καταλάβαιναν...

Το τραγούδι

Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός τελικά; Το τραγούδησαν όλοι! Φίλαθλοι, παράγοντες, παίκτες, παλιοί σύντροφοι και αντίπαλοι, μέχρι κι ο… Βιγιακάμπα, όταν είδαν τον Νικ να πιάνει την μπάλα και να τη στριφογυρίζει όπως τότε. Όπως παλιά!

Αρκετές ώρες αργότερα, μια παρέα Αθηναίων δημοσιογράφων με "οικοδεσπότη" τον υπογράφοντα, συνεχίζει να πίνει παρέα με τον Φασούλα, τον Φιλίππου και τον Κατσούλη, απολαμβάνοντας τη Θεσσαλονίκη by night, με έναν από τους ρεπόρτερ, καταπράσινων συναισθημάτων, να τραγουδάει εν ευθυμία "βρε τι την έκανε την μπάλα ο Θεός, τι την έκανε την μπάλα ο Θεοοοος" και να παραδέχεται ότι είναι "το σύνθημα των συνθημάτων".

Πού και να το άκουγε, πριν 25 χρόνια, με τον Θεό να φοράει σορτσάκι...

Τα "βαφτίσια"

Όχι! Δυστυχώς, το Αλεξάνδειο δεν μετονομάστηκε σε "Nick Galis Hall". Μετονομάστημε μόνο η κεντρική σάλα, σε μια επίδειξη μικροψυχίας της πολιτείας, απέναντι στον Γκάλη, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Στη Θεσσαλονίκη, ουδείς το αποκαλεί "Αλεξάνδρειο". Για όλους εμάς, ήταν το "Παλέ", που από χθες το βράδυ λέγεται "Νίκος Γκάλης".

Ο Ιωαννίδης εξάλλου, ως υπουργός, δεν έχει κάνει άλλα κι άλλα. Σιγά μην κατάφερνε το αυτονόητο. Δεν πειράζει αγαπητέ Ξανθέ. Πείτε στον κ. Σαμαρά ότι το Παλέ πλέον λέγεται "Nick Galis Hall". Όσο για την ντροπή, ότι χρειάστηκαν 20 χρόνια για να τιμηθεί ο άνθρωπος που άλλαξε την ελληνική κοινωνία; Μεταξύ "κατεργαρέων" ειλικρίνεια...

Το sms

"Κλαίει". Ένα sms με μία μόνο λέξη! Εμείς ήμασταν στο γήπεδο και δεν είχαμε εικόνα του τι γινόταν στα "παρασκήνια", αλλά όσοι είδαν την εκδήλωση από την τηλεόραση, είχαν το προνόμιο να δουν αυτό που οι 5,500 τυχεροί ζήσαμε ελάχιστα λεπτά αργότερα. Το sms που ήρθε στο κινητό μου, έγραφε "κλαίει". Κι όμως, ο Θεός, ο Γκάνγκστερ, αυτός που δεν λυγίζει ποτέ, ο απόλυτος επαγγελματίας, ο killer είναι σαν εμάς. Κλαίει. Και ξαφνικά βγήκε στο παρκέ και κλάψαμε όλοι. Κι εμείς κι ο Νικ, κι ο Δράκος κι ο Μπουτάρης και ένας παίκτης του σημερινού Άρη, και τα 21 λάβαρα στην οροφή και τα τσιμέντα.

Το κέρατο

"Γαμώ το κέρατό μου, γαμώ, υπάρχουν ακόμα Έλληνες που μπορούν να ενώσουν όλους τους Έλληνες, είπε χθες ο εξαιρετικός παρουσιαστής της εκδήλωσης, Βασίλης Σκουντής (που έκανε ένα φαινομενικά αταίριαστο κι όμως πετυχημένο δίδυμο με τον Γιάννη Δασκάλου), που το έχει η μοίρα του να λέει ατάκες που μένουν στην ιστορία. Έτσι ακριβώς είναι όμως. Ο Γκάλης είναι ίσως ο τελευταίος Έλληνας, που ένωσε όλους τους Έλληνες και μπορεί να το κάνει ακόμα και σήμερα με κοστούμι και… άσπρα φρύδια.

Η δήλωση

Ο Διαμαντίδης δεν ήταν στο "Nick Galis Hall", καθώς από μέρα σε μέρα θα γίνει μπαμπάς, αλλά στη… γιγαντοφανέλα, (που είχε "ρόλο" video wall), έπαιξε μια δήλωσή του, κατά σύμπτωση στο Gazzetta πριν 2 χρόνια, που έδωσε μια και καλή τέλος στην ανίερη σύγκριση μεταξύ του ίδιου και του Νικ. "Είναι ιεροσυλία και βλακεία να συγκρίνουν κάποιοι εμένα με τον Νίκο Γκάλη. Ούτε γι αστείο δεν πρέπει να λέγεται…" έγραφε στην οθόνη και ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα!

Να μην αποδίδουμε στον Διαμαντίδη τουλάχιστον την οπαδική ή δημοσιογραφική ιεροσυλία.

Η φανέλα

Ο Ασημακόπουλος υποκλίθηκε, ο Γκάλης πήρε τον μαρκαδόρο, στη συνέχεια ο αρχηγός του Άρη προσφέρθηκε να "δανείσει" την πλάτη του, προκειμένου ο Νικ να βρει "στέρεο έδαφος" για τη θρυλική υπογραφή κι έτσι, υπό τους ήχους των Dire Straits, η φανέλα του Θεού ανέβηκε στην οροφή, ανάμεσα στα λάβαρα. Δυστυχώς, αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη στιγμή και ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υπάρχει επόμενη.

Νίκο Γκάλη, σ' ευχαριστώ γιατί μας έκανες να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και γιατί άλλαξες τη ζωή μου, όταν πριν 25 χρόνια, κατάλαβα ότι οι Θεοί περπατάνε δίπλα στους θνητούς στην Τσιμισκή μια Κυριακή μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη.

Υγ: Η μπλούζα "Gangster" είναι one for the ages. Πήρα για εμένα, για τη γυναίκα μου, για φίλους μου, ακόμα για το… παιδί μου. Δεν έχω παιδί ακόμα, αλλά όταν γεννηθεί, ξέρω τι θα φοράει όταν κοιμάται.

Για αναμνήσεις από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ' άλλα παιδιά, υπάρχει και το Twitter