Ο δήμαρχος και το χωριό

O Λεμπρόν Τζέιμς θα ξεπεράσει τον Μάικλ Τζόρνταν. Το Μαϊάμι θα κατακτήσει τον τίτλο. Ο Τιμ Ντάνκαν είναι ο κορυφαίος ψηλός της μετά-Καρίμ εποχής. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς του Γκρεγκ Πόποβιτς άλλαξαν το μπάσκετ. Ο Τόνι Πάρκερ είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας της ιστορίας και ο Μάνου Τζινόμπιλι ο πρώτος στον υπόλοιπο πλανήτη. Ο Ντουέιν Ουέιντ είναι ένας σύγχρονος Πίπεν, το ιδανικό «νούμερο 2» για τον 21ο αιώνα.

Ο Βασίλης Σπανούλης έπρεπε να μείνει στο Σαν Αντόνιο. Οι τελικοί των αφορισμών είναι επί θύραις…

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω ούτε αν αξίζει να προχωρήσω σε αναλύσεις. Νομίζω, πάντως, ότι η υπόλοιπη ζωή του Λεμπρόν ξεκίνησε με την κατάκτηση του περυσινού πρωταθλήματος. Μόλις ξόρκισε τους δαίμονές του, έγινε άλλος άνθρωπος, άλλος μπασκετμπολίστας. Άλλος Σούπερμαν.

Ο Τζόρνταν διέβη τον Ρουβίκωνα σε ηλικία 28 ετών, μετά από 7 χρόνια προσπαθειών, ενώ ο Λεμπρόν στα 28 του, στο τέλος της 8ης επαγγελματικής του σεζόν. Οι φετινοί τελικοί θα είναι οι 4οι στην καριέρα του Λεμπρόν, με ρεκόρ, ως τώρα, 1-2. Ο Τζόρνταν έπαιζε σε 6 και τους κέρδισε όλους.

Ο Τζόρνταν αναδείχθηκε Πολυτιμότερος Παίκτης 5 φορές, ενώ ο Λεμπρόν μετράει ήδη 4 τρόπαια MVP, τέσσερα σε μία πενταετία. Μπορεί να του λείπει η φινέτσα, η αύρα, η αίγλη και η προσωπικότητα του Τζόρνταν, αλλά το πληθωρικό μπάσκετ που παίζει εμφανίζεται για πρώτη φορά στον πλανήτη γη. Ο Λεμπρόν έχει μέσους όρους καριέρας 27.6 πόντους, 6.6 ριμπάουντ, 6.0 ασίστ, με ανοδικές τάσεις όπως έδειξε το ασύλληπτο φετινό 56% εντός παιδιάς, ενώ ο Τζόρνταν τελείωσε την δική του με 30.1 πόντους, 6.2 ριμπάουντ και 5.3 ασίστ.

Ο Τζόρνταν ήταν κυρίως αρτίστας, ο Λεμπρόν οδοστρωτήρας. Ο Τζόρνταν προκαλούσε τρόμο με το βλέμμα του, ο Λεμπρόν με το κορμί του. Ο Τζόρνταν ήταν «κακός» ως το κόκαλο. Αλλά και τον Λεμπρόν δεν τον λες βουτυρόπαιδο.

Τη διαφορά την κάνουν βεβαίως τα δαχτυλίδια (6-1 μέχρι τώρα), αλλά υποψιάζομαι ότι ο τελικός απολογισμός θα τους φέρει πολύ πιο κοντά. Αλλωστε, το μπάσκετ της εποχής του Τζόρνταν ήταν πολύ πιο δεκτικό στα “one man shows” και στην κυριαρχία του ενός, από το αντίστοιχο του 2013. Ειδικά αυτό της δεκαετίας του ’80. Ο Λεμπρόν Τζέιμς περνάει από όλες της θέσεις της πεντάδας στα 48 λεπτά ενός αγώνα, ιδίως στην άμυνα. Ο Τζόρνταν δεν μπορούσε να περάσει αυτόν τον πήχυ.

Κλείνω την παράγραφο και τρέχω να πλύνω τη γλώσσα μου με σαπούνι. Δεν μου αρέσουν οι ιεροσυλίες, αλλά δεν γίνεται και να κλείσω τα μάτια στο οφθαλμοφανές. Ο Λεμπρόν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο που θα καταλήξει στα μουσεία. Θα μπορούσε να γίνει, στον ελεύθερο χρόνο του, Ολυμπιονίκης του δεκάθλου.

Εκπλήσσομαι, πάντοτε, όταν το όνομα του Τόνι Πάρκερ απουσιάζει από τις ψηφοφορίες για τους κορυφαίους Ευρωπαίους της ιστορίας. Δεν είναι ένας απλώς σπουδαίος γκαρντ, είναι ο κινητήριος μοχλός της ομάδας που λανσάρισε τις έννοιες «σκέψη» και «αυτοματισμός» στο ΝΒΑ.

Χρειάζονται ανθρώπινα κομπιούτερ για να παίξουν στην εντέλεια το μπάσκετ που διδάσκει ο Πόποβιτς. Oπως ο Πάρκερ, ο Ντάνκαν και ο λαοφιλής Μάνου. Οι Σπερς έφτιαξαν ομάδες με δημιουργούς στις θέσεις «1», «5», «3» και συχνά «4» (Χόρι), εκσυγχρόνισαν τους ρόλους των ψηλών και του πόιντ-γκαρντ, ανέδειξαν τη σημασία του «έκτου παίκτη» και του «second unit», απάντησαν στο μπάσκετ των υπερανθρώπων με μπάσκετ του προπονητή, ξεγέλασαν τον πανδαμάτορα χρόνο, υπογράμμισαν τη σημασία της σταθερότητας και της χημείας, παρουσίασαν στο πέρασμα των ετών πολλές διαφορετικές συνταγές βασισμένες πότε στη δύναμη, πότε στον ρυθμό, πότε στην τεχνική, πότε στη σβελτάδα, πάντοτε στο σχέδιο, την προετοιμασία, την αφοσίωση, τον αλτρουισμό, το οικογενειακό κλίμα.

Ο Πάρκερ, ο Τζινόμπιλι, ο Ντάνκαν και πιο παλιά ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον ήταν τα σημεία αναφοράς αυτής της θαυμαστής πορείας των 4 πρωταθλημάτων σε ισάριθμες συμμετοχές σε τελικούς. Οι φετινοί θα είναι οι 5οι της ομάδας τα τελευταία 14 χρόνια. Δεν έχει ηττηθεί ποτέ σε τελικούς η ταξιαρχία του Γκρεγκ Πόποβιτς.

Οι τρεις σωματοφύλακες των Σπερς έχουν συνεργαστεί σε 28 σειρές πλέι-οφ, με απολογισμό ως τώρα 98 νίκες. Εάν ξεπεράσουν μέσα στο επόμενο 15νθήμερο τις 101, θα πανηγυρίσουν τον τίτλο του 2013 και θα τραγουδήσουν το κύκνειο άσμα τους πάνω στο βάθρο του πρωταθλητή. Ο Ντάνκαν στα 37, ο Τζινόμπιλι στο 36 και ο Πάρκερ στα 31.
Εκτός απροόπτου, οι δύο τελευταίοι θα παίξουν τον Σεπτέμβριο στην Εθνική ομάδα των πατρίδων τους, όπως παίζουν κάθε χρόνο. Ας ήξερα, δεν κουράζονται αυτοί, Δημήτρη μου; Νέφτι πίνουν για πρωινό;

Ποντάρω, πάντως, στο Μαϊάμι. Το πλεονέκτημα της έδρας και το περίσσευμα ενέργειας μπορεί να αποδειχθούν εφόδια καθοριστικής σημασίας σε μία σειρά 7 αγώνων υψηλής έντασης.

Οι Σπερς γνωρίζουν καλά τα κατατόπια και τη συνταγή, αλλά δύσκολα θα επιβάλουν το παιχνίδι της –με το διάβασμα, τις επαφές και τον ελεγχόμενο ρυθμό- σε βαθμό κυριαρχίας. Η Χιτ διαθέτει πλέον το know-how και την αυτοπεποίθηση, ενώ τα πιόνια παίζουν τους ρόλους τους στην εντέλεια.

Ο Ουέιντ αποδέχθηκε σιγά σιγά τη θέση του στην ιεραρχία της ομάδας και έγινε ένας νέος Σκότι Πίπεν δίπλα στον Λεμπρόν-Τζόρνταν, ο Κρις Μπος θα κοιτάξει στα μάτια τον Ντάνκαν αφού προηγουμένως του υποκλιθεί, ο Ρέι Αλεν θα δώσει πείρα και τρίποντα, ενώ οι νεροκουβαλητές των θέσεων «1» και «5» θα θυμίσουν τους παλαιούς Μπουλς, όπου αυτά τα δύο πόστα δίνονταν σε προσεκτικά επιλεγμένους χαμάληδες.

Ο Ντάνκαν, βέβαια, θα είναι ο ποιοτικότερος ψηλός της σειράς, όπως ήταν σε όλα, σχεδόν, τα παιχνίδια της καριέρας του. Αλλά κοντεύει τα 40 πια. Και δεν έχει «ναύαρχο» δίπλα του για να μοιράζεται το βάρος και το γαλόνι. Προβλέπω 4-1 ή 4-2 υπέρ της Χιτ και σπεύδω να προμηθευτώ ασπίδα για να αποκρούσω τις πατσαβούρες μόλις το σηκώσουν οι Σπερς…

Οι ελληνικοί τελικοί, ένας άλλος κόσμος, αρχίζουν το βράδυ της Παρασκευής, λίγες ώρες μετά το τζάμπολ των αμερικάνικων. Ο Βασίλης Σπανούλης έγινε πρώτος στο χωριό μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, με το σπαθί του, αλλά ξέρει ότι είχε στα χέρια του μία μεγάλη ευκαιρία και την άφησε να ξεγλιστρήσει.

Οι Σπερς με τις «ευρωπαϊκού τύπου» αρχές και με την παρουσία προπονητή και παικτών που μιλούν την ίδια γλώσσα με αυτόν, μπασκετική γλώσσα εννοώ, με Πάρκερ, Τζινόμπιλι και Ντάνκαν, ήταν η ιδανική ομάδα για τον νυν αρχηγό του Ολυμπιακού. Ο Πάρκερ, μάλιστα, είναι και προσωπικός του φίλος.

Δεν θα είχε κερδίσει Ευρωλίγκες εάν ανανέωσε επ’αόριστον τη βίζα του για το Τέξας ο Σπανούλης, αλλά θα γινόταν ισότιμο μέλος της σημαντικότερης ομάδας που γνώρισε το ΝΒΑ την τελευταία 15ετία. Σε αυτή τη σχολή, ακόμα και οι μαθητές γίνονται δάσκαλοι.