Κάν' το αγόρι μου!

Του ενός (Μάικ Μίλερ) του φεύγει το παπούτσι, αλλά δεν χρειάζεται να περιμένει , όπως η Σταχτοπούτα του παραμυθιού, το βασιλόπουλο να του το φέρει πίσω: ως σεσημασμένος σουτέρ, μπορεί να το βάλει τρίποντο ακόμη και ξυπόλυτος!

Του αλλουνού (Λεμπρόν Τζέιμς) του φεύγει σε ένα μπάσιμο η κορδέλα από τα μαλλιά και θυμάται ο αθεόφοβος ότι αυτό του είχε ξανασυμβεί τον Οκτώβριο του 2003 σε έναν αγώνα της preseason με τους Καβαλίερς στο Ντητρόιτ!

Του τρίτου (Γκρεγκ Πόποβιτς) του φεύγουν η στοιχειώδης λογική και η μοναδική απάντηση που εν προκειμένω είχε το (παραλλαγμένο από τον Σαίξπηρ) δίλημμα «to foul or not to foul?»

Και του τέταρτου (Τόνι Πάρκερ) του φεύγει η θλιμμένη ανάμνηση κι ένας ακόμη βαθύς αναστεναγμός, στη θύμηση του «Βάλ' το αγόρι μου»!

Όντως συνέβησαν όλα αυτά τα. φευγιά εν αναμονή του περιλάλητου «seven heaven» που σε λίγες ώρες από τώρα θα στέψει τον πρωταθλητή του ΝΒΑ, στον επίλογο της συναρπαστικότερης σειράς των τελευταίων ετών. Ο έβδομος τελικός ανάμεσα στους Χιτ και στους Σπερς σηματοδοτεί την 18η φορά στην ιστορία του ΝΒΑ (και μόλις την έκτη στην τελευταία τριακονταετία), που ο τίτλος θα κριθεί in extremis, το συνολικό σκορ είναι 14-3 υπέρ των γηπεδούχων και υπ' αυτήν την έννοια ο Πόποβιτς θα ήθελε να χωρέσει στο κοστούμι του Ντικ Μόττα!

Το γράφω αυτό διότι ο 82χρονος προπονητής ήταν ο τελευταίος που κατάφερε να οδηγήσει μια ομάδα του ΝΒΑ σε εκτός έδρας νίκη στον έβδομο αγώνα και γι' αυτό αποτελεί σημείο αναφοράς στο χρονικό των τελικών. Απλώς από τότε που το κατάφερε (με τους Ουάσινγκτον Μπούλετς κόντρα στους Σιάτλ Σουπερσόνικς) έχουν περάσει 35 ολόκληρα χρόνια!

Το Μαϊάμι θέλει να γράψει ιστορία ως μόλις η τέταρτη ομάδα η οποία από το 1985 (όταν θεσμοθετήθηκε η διάταξη 2-3-2 στη σειρά των τελικών) θα μετατρέψει το 2-3 σε 4-3 και θα ανέβει στον χρυσοποίκιλτο θρόνο. Αυτό το «come backκατάφεραν οι Λέικερς το 1988 με τους Πίστονς και το 2010 με τους Σέλτικς, οι Ρόκετς το 1994 με τους Νικς και bastacosi!

Στο μεταξύ το debate για το «μη φάουλ» των Σπερς συνεχίζεται αδιαλείπτως: σε μια χώρα όπου η συνειδητή αφέλεια ακόμη κι αν εξελίσσεται σε εγκληματική αμέλεια λογίζεται ως τιμιότητα, το γεγονός ότι οι Σπερς δεν επέλεξαν το φάουλ, αλλά κυνήγησαν τις χίμαιρες της καλής άμυνας τους σηκώνει ακόμη πολλή κουβέντα. Στην Ελλάδα του Γκρεγκ δεν θα του είχαν απλώς κρεμάσει κουδούνια, αλλά φαντάζομαι πως ο Αρ Σι Μπιούφορντ θα τον απέλυε κλοτσηδόν προτού καν αρχίσει η παράταση και θα συνέχιζε το κοουτσάρισμα ο Μάικ Μπουτενχόλζερ, που κι αυτός από σήμερα αναλαμβάνει επισήμως πρώτος προπονητής στους Χοκς.

Επιμένω, σε πείσμα των ενστάσεων, ότι ο Πόποβιτς εγκλημάτησε κι ας (υποστηρίζει ότι) υπερασπίστηκε τις αρχές του και δεν θέλησε να τις δηλητηριάσει με την ευρωπαϊκή πονηριά. Εγκλημάτησε διότι αφενός επρόκειτο για το πρώτοmatchball απέναντι σε έναν αντίπαλο (που ολοφάνερα τον έχουν οι Σπερς και μέχρι προχθές πλειοδότησαν στις εντυπώσεις) και αφετέρου διότι, βρε αδερφέ, οι αρχές πηγαίνουν περίπατο όταν στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.

Μy name is Allen, Ray Allen!

Εγκλημάτησε πολλώ λογιώ ο «coach Pop» στον έκτο τελικό: πέρα από την επενδεδυμένη με τον μανδύα του δογματισμού, ξεροκεφαλιά της τελευταίας φάσης, απέσυρε τον ακαταμάχητο γίγαντα Τιμ Ντάνκαν και έπαιξε με ένα χαμηλό σχήμα, που επέτρεψε στον Κρις Μπος να γραπώσει το επιθετικό ριμπάουντ και να στείλει την μπάλα στη γωνία, όπου ο Αλεν περίμενε οπλισμένος. Όλα αυτά όμως είναι πλέον περσινά ξινά σταφύλια.

Οι Σπερς έχασαν μια τεράστια ευκαιρία να καθαρίσουν την μπουγάδα από την Τρίτη και απόψε σε ένα γήπεδο που θα κοχλάζει (ερήμην, ίσως, των φιλάθλων που προεξόφλησαν την ήττα της ομάδας τους και έφυγαν προτού ολοκληρωθεί η κανονική διάρκεια του ματς), καλούνται να παίξουν τα ρέστα τους! Στην αντίπερα όχθη για τους Χιτ ισχύει αυτό που έγαψε κάποτε ο (Αμερικανός δημοσιογράφος των New York Times) Χάρολντ Σόνμπεργκ: «Όποιος γλίτωσε από ένα μεγάλο κακό, πάντα θα ελπίζει ότι μπορεί να γλιτώσει κι από ένα μεγαλύτερο»!

Για να βάλω λίγη ίντριγκα σε αυτή την υπόθεση, τολμώ να διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι το Μαϊάμι θα νικήσει πιο εύκολα απ' ό,τι στον έκτο αγώνα και θα κατακτήσει τον τίτλο, αλλά για να πω κιόλας την αμαρτία μου, δεν θα χολοσκάσω κιόλας εάν συμβεί το αντίθετο: οι μόνες πρεμούρες μου ήταν να πάρουν το πέμπτο ματς οι Σπερς στο Σαν Αντόνιο και το έκτο οι Χιτ στο Μαϊάμι για να (περιγράψω στον ΟΤΕ ΤV και να) απολαύσω τη μαγεία του έβδομου τελικού!

Οπότε απόψε, να σαν το πάρουν οι Σπερς, να σαν το πάρουν οι Χιτ!

Με τη λογική του Λουίτζι Πιραντέλο που έγραψε το μυθιστόρημα «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», αφήνω επιτέλους στην ησυχία του τον Πόποβιτς και καταπιάνομαι με τις άλλες τρεις φιγούρες που αναφέρθηκαν στον πρόλογο.

Ο Μίλερ πράγματι έβαλε τρίποντο όντας μονοσάνδαλος, διότι -σε μια απόφαση που αποτελεί ύμνο στο ομαδικό πνεύμα-δεν θέλησε να καλέσει τάιμ άουτ, ώστε να μην λείψει από την ομάδα του αργότερα, που πιθανότατα θα ήταν πιο χρήσιμο!

Ο Λεμπρόν πράγματι έχασε την κορδέλα του και το γεγονός ότι θυμήθηκε αμέσως ο άτιμος πότε του είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Ο «King James» κουβαλάει στο κεφάλι του (ακόμη και όταν αυτό είναι απροστάτευτο και ασκεπές, χωρίς την κορδέλα) έναν σκληρό δίσκο, στον οποίο, λόγω άπειρης χωρητικότητας, τσουβαλιάζει τα πάντα!

Τόσο μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει η μνήμη ελέφαντα που διαθέτει ο κορυφαίος παίκτης της λίγκας, ώστε την περασμένη Δευτέρα αυτό ακριβώς δέσποζε ως πρώτο θέμα στο αθλητικό ένθετο της εφημερίδας «USA Today» με τον τίτλο «Lebron's memory is MVP-caliber, too», δηλαδή η μνήμη του Λεμπρόν έχει επίσης το διαμέτρημα του πολυτιμότερου παίκτη!

Θυμάται, παρατηρεί, καταγράφει, ανακαλεί και χρησιμοποιεί ως παραδείγματα απίστευτα γεγονότα και .ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τη ζωή του, αλλά κι από την ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ ο Λεμπρόν, μάλιστα ο ίδιος είπε ότι «επειδή μερικές φορές δεν εστιάζω στο αντικείμενο που πρέπει, αυτή η φοβερή μνήμη που έχω είναι ευχή και κατάρα μαζί»!

Το καλύτερο πάντως το είπε ο (συμπαίκτης του στους Χιτ) Σέιν Μπατίερ, επισημαίνοντας ότι «ο Λεμπρόν είναι πραγματικός μπασκετικός σπασίκλας»!

Last but not least, o δις χαροκαμένος Πάρκερ. Τον ρώτησαν χθες το πρωί πότε άλλοτε είχε ζήσει τέτοια ανατροπή και τέτοιο ψυχόδραμα σε έναν αγώνα και βεβαίως το μυαλό του γύρισε οκτώ χρόνια πίσω: στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005, στο Βελιγράδι, ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ελλάδα! Ανέτρεξε από το πάνελ στον επίλογο εκείνου του αγώνα, είπε μάλιστα ότι τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι από το τρίποντο που έφαγαν στη λήξη και συμπλήρωσε ότι «αυτή τη θλιβερή ιστορία την κουβεντιάζαμε χθες όλη νύχτα με τον Ντιό».

Πλάκα πλάκα, ενώ τότε στο Βελιγράδι κάποιος βρέθηκε να φωνάξει «βάλ' το αγόρι μου», προχθές το βράδυ κανείς κερατάς από τον πάγκο των Σπερς δεν βρέθηκε να φωνάξει «κάν' το (το φάουλ) αγόρι μου»!

· ΥΓ: Ο Λεμπρόν είπε «ότι ο έκτος τελικός είναι το καλύτερο και συναρπαστικότερο ματς που έχω παίξει στη ζωή μου» και τούτο φτάνει και περισσεύει ως πρόλογος και ως σκηνικό ενόψει της αποψινής (έβδομης) τιτανομαχίας.