Ο άγνωστος κανονισμός «Licence to Kill» (vid)

Κι όμως αγαπητοί φίλοι... Η ιστορία ολόκληρου του μπάσκετ θα μπορούσε να είναι γραμμένη διαφορετικά. Σε όλα τα επίπεδα, σε όλες κατηγορίες, σε όλες τις διοργανώσεις. Πως; Αν οι προπονητές μπορούσαν να διδάξουν τους παίκτες τους κάτι που είναι παντελώς άγνωστο, αν οι παίκτες είχαν διαβάσει περισσότερο, αν οι δάσκαλοι είναι πιο ενημερωμένοι.

Είμαι ένας από αυτούς... Τους αδαείς! Και παρότι είναι εκτός επικαιρότητας, μόλις, με τη βοήθεια ενός διεθνούς διαιτητή (τον οποίο ευχαριστώ), άνοιξαν τα μάτια μου, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ και να το δημοσιεύσω. Για να γίνουμε όλοι καλύτεροι. Από τους παίκτες και τους προπονητές, μέχρι εμείς οι δημοσιογράφοι.

Θα σας πω μία ιστορία. Πριν πολλά χρόνια, στα πρωτάτα μου ως παίκτης, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω αρκετές φορές στο εξωτερικό με τις μεικτές ομάδες της ΕΣΚΑ και κυρίως στη Γαλλία. Σε αυτά τα τουρνουά (όπως ανακάλυψα αργότερα βεβαίως) είχαμε όλοι εμείς την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε παίκτες που στην πορεία των ετών έγιναν σπουδαίοι με αποκορύφωμα τον Τζέρι Στάκχαουζ. Κι όμως ούτε ακόμα κι αυτός δεν μας εντυπωσίασε, όσο μερικοί Γάλλοι ή Ρώσοι (άγνωστοι) παίκτες που εκείνον τον καιρό μας ...έβγαζαν από τα ρούχα μας, χρησιμοποιώντας μία κίνηση που για εμάς ήταν βήματα γκαραντί κι έπρεπε να καταλογιστούν.

Ήταν η περίφημη κίνηση «Οστρόφσκι», όπως τη λέγαμε μεταξύ μας γελώντας (οι αδαείς), διότι μόνο ο Γάλλος σέντερ της Λιμόζ τη χρησιμοποιούσε κάποιες ελάχιστες φορές εκείνα τα χρόνια. Και ειρωνευόμασταν... Ξανά και ξανά... Ήταν τέτοια η μανία μας απέναντι στους διαιτητές εκείνων των τουρνουά, που αισθάνομαι ότι καταφέραμε να τους πείσουμε ότι η συγκεκριμένη κίνηση είναι καραμπινάτη παράβαση βημάτων κι έτσι άλλαξαν τα σφυρίγματά τους σε κάποιους αγώνες.

Με τη μόνη διαφορά όμως, ότι έπρεπε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για να μάθω πόσο άδικο είχαμε. Όλοι μας τότε. Αφορμή στάθηκε το παιχνίδι της εθνικής ομάδας γυναικών απέναντι στην Πολωνία το μεσημέρι του Σαββάτου. Έχοντας πάρει θέση με φίλους δημοσιογράφους σε ένα σημείο του γηπέδου, φώναξα γελώντας...

«Εεεε... Βήματα... Οστρόφσκι» βλέποντας τη Ζωή Δημητράκου να κάνει τρία και όχι δύο βήματα έχοντας τη μπάλα στα χέρια πριν εκτελέσει. Ο Καβαλιεράτος δίπλα μου, μάλλον ελαφρώς πιο ενημερωμένος, τόλμησε να μου πει ότι μάλλον δεν είναι βήματα και πως ο κανονισμός έχει αλλάξει. Προσπάθησα να του πω την ιστορία για τον ...Οστρόφσκι (που ήταν πολύ μπροστά τελικά), τον είδα να μην είναι και τόσο πολύ σίγουρος και του επιτέθηκα. Ο αφελής... Αμέσως μόλις τελείωσε ο αγώνα, απευθύνθηκα (προβληματισμένος από τη στάση του Καβαλιεράτου που σε θέματα κανονισμών είναι πάντα, ή σχεδόν πάντα άρτιος)... «Δεν έχει αλλάξει κανένας κανονισμός. Ισχύει ο ίδιος εδώ και πολλά χρόνια Θανάση» μου είπε. Και σοκαρίστηκα. Μου κατέστρεψε έναν μύθο. «Ωραία ρεφ... Έχω άδικο. Αλλά γιατί δεν το κάνει ουδείς, μα ουδείς όμως στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Είναι απίστευτο. Αυτός ο κανονισμός σου επιτρέπει να βάλεις με τεράστια ευκολία καλάθι, ιδιαίτερα στα ψηλά παιδιά; Ουδείς γνωρίζει πια αυτόν τον κανονισμό; Ούτε οι προπονητές;». Για να μου απαντήσει αφοπλιστικά... «Δεν έχω ιδέα Θανάση. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Ούτε εγώ μπορώ να το κατάλαβω».

Μερικές ώρες αργότερα είχα στο inbox ένα βίντεο... Το περίφημο βίντεο 12-0007-Α των κανονισμών της FIBA. Όπως ακριβώς είναι η ονομασία του... 0007! Licence To Kill, όπως ο Τζέιμς Μποντ, πράκτορας 007 με την άδεια να σκοτώνει (αυτό σημαίνουν τα τρία νούμερα 007). Ενας κανονισμός που επιτρέπει στην επίθεση να σε σκοτώσει. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που ο αμυντικός είναι δεδομένο ότι δε τον γνωρίζει κι ως εκ τούτου είναι αδύνατον να έχει την ετοιμότητα να αντιμετωπίσει τον παίκτη που θα επιτεθεί με αυτόν τον τρόπο. Από τη στιγμή που είδα το βίντεο, προσπαθώ να σκεφτώ πόσοι τίτλοι θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει χέρια αν οι παίκτες γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να επιτεθούν με αυτόν τον τρόπο...

Αμέσως αμέσως, το μυαλό μου πήγε στον ημιτελικό του Βερολίνου με το χουκ του Μπουρούση και πέρσι στον ημιτελικό της Πόλης όπου ο Μπατίστ σε τρεις περιπτώσεις στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα θα μπορούσε, αντί να κάνει ένα χουκ, να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο. Γενικώς, όσοι τίτλοι κρίθηκαν στα τελευταία δευτερόλεπτα με άστοχα σουτ ψηλών παικτών, πιθανώς θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει χέρια. Αν αυτά τα παιδιά, ήξεραν! Διότι είμαι πεπεισμένος ότι απλά δεν γνώριζαν την ύπαρξη αυτού του κανονισμού.

Μπορεί και να κάνω λάθος. Αν όμως σφάλω, τότε θα έπρεπε να βλέπουμε αυτή την κίνηση χιλιάδες φορές μέσα στη σεζόν. Κι όμως, δεν την έχουμε δει. Από κανέναν! Η τέλος πάντων, τη συναντάμε πολύ σπάνια και γελάμε ότι πρόκειται για βήματα. Ε, λοιπόν, όχι! Δεν πρόκειται για βήματα αδέλφια. Και όσοι διαβάσετε αυτό το ποστ, ελπίζω να λειτουργήσει υπέρ της γνώσης σας. Εγώ έμαθα. Έστω κι αν χρειάστηκε να εκτεθώ μέσα από τούτο το ποστ. Δεν έχω όμως κανένα πρόβλημα. Όταν πρέπει και η αυτοέκθεση είναι στο πλαίσιο της ειλικρίνειας που υπάρχει στη σχέση blogger-αναγνώστη.