Αυτό ναι, είναι success story!

Διαβάζοντας τα τελευταία νέα γύρω από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ Βετεράνων αθλητών, το οποίο ξεκινά το Σάββατο (13/7) στη Θεσσαλονίκη και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 21 Ιουλίου, έπιασα τον εαυτό μου αρχικώς να χαμογελά και να λέει “μπράβο” σε αυτούς που είχαν την ιδέα να φέρουν την διοργάνωση στην πόλη, μαζί με τα περίπου 6.5 εκατ. ευρώ που αναμένεται να αφήσουν στην Θεσσαλονίκη οι περισσότεροι από 4.000 (ναι, καλά διαβάζεις, δεν έχω κάνει λάθος στα μηδενικά) επισκέπτες – τουρίστες. Κι αμέσως μετά, μπροστά στη νέα απόδειξη που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι αυτή την εποχή για την Ελλάδα ο αθλητικός τουρισμός θα ήταν σπουδαία λύση – πηγή εσόδου, άρχισα να αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να δει η Ελλάδα και τι άλλο πρέπει να ζήσει, πόσο χειρότερα πρέπει να ζήσει προτού αρχίσει επιτέλους να εκμεταλλεύεται τα κάλλη της, τον αθλητικό και μη πολιτισμό της, την ιστορία της, τα αξιοθέατά της, τον ήλιο της, τα πάντα της για να αλλάξει μοίρα.

Σκεφθείτε, από το “πουθενά”, δηλαδή με ένα τουρνουά φρέσκο (είναι το 12ο), η Θεσσαλονίκη συγκεντρώνει αυτές τις μέρες περί τους 3.800 αθλητές από 33 χώρες. Αναλογιστείτε πόσους μπορεί να έχει φέρει μαζί του ο κάθε αθλητής/αθλήτρια για να τον/την καμαρώσουν που μπορεί ακόμη στα έως και 75+ χρόνια του (οι άντρες) και στα έως και +55 χρόνια της (οι γυναίκες) να παίζει μπάσκετ. Βάλτε στο μυαλό σας πόσοι εξ αυτών θα συνδυάσουν το μπασκετάκι τους με τις θερινές διακοπές τους στην Ελλάδα (καλά μαντεύετε, οι περισσότεροι ζήτησαν και πήραν από τον ΕΟΤ εκ των προτέρων πληροφορίες για κοντινούς παραθεριστικούς και τουριστικούς προορισμούς). Για να μην προχωρήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος και να συλλογιστούμε πόσοι εξ αυτών θα γίνουν “πρέσβεις” της Θεσσαλονίκης στο μέλλον, όταν σε κάθε συζήτηση στις 33 αυτές χώρες θα κάνουν δωρεάν “πρόμο”. Και ναι, καλά μαντεύετε, η πλειονότητα των μελών των 176 ομάδων που συμμετέχουν είναι καλού βιοτικού επιπέδου. Εχουν λεφτά για τουρισμό.

Αυτή η διοργάνωση προφανώς αξίζει να μελετηθεί ως case study, να αναλυθεί, να γίνει κατανοητή, για να διδάξει, να εμπνεύσει, να παραδειγματίσει. Και ναι, προκειμένου να πάρει την διοργάνωση η πόλη και να την ετοιμάσει με υψηλές προδιαγραφές φιλοξενίας, η διοίκηση του κράτους βοήθησε τους διοργανωτές. Τους έλυσε προβλήματα, δεν τους δημιούργησε εμπόδια.

Για την Ελλάδα με την αθλητική ιστορία, τα μνημεία και τα αξιοθέατα που διαθέτει ο αθλητικός τουρισμός θα μπορούσε να γίνει ένα πραγματικό success story. Το αποδεικνύει αυτή η ιστορία. Το αποδεικνύει εδώ και χρόνια η ιστορία που γράφει ο Κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας. Το δείχνουν στην Ελλάδα τα παραδείγματα χωρών οι οποίες έχουν αναπτύξει τον αθλητικό τουρισμό και τον έχουν εξελίξει σε βιομηχανία ενώ διαθέτουν πολύ λιγότερα αθλητικά μνημεία και σαφώς ελαφρύτερη αθλητική ιστορία. Η Ελλάδα όμως ακόμη επιμένει να ζει στην παλαιολιθική εποχή του αθλητικού τουρισμού. Μόλις το 2010 αποφάσισε να επιτρέψει την είσοδο στους Ελληνες και ξένους τουρίστες στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τουρίστες που μέχρι πρότινος κυνηγούσε για να απομακρυνθούν από το πεζοδρόμιο στο οποίο είχε παράνομα σταθμεύσει με αλάρμ το πούλμαν που τους μετέφερε προκειμένου να τραβήξουν λαθραία μια φωτογραφία...

Ενα σωρό ανώνυμα στάδια ανά την υφήλιο, έδρες ενός δύο αξιομνημόνευτων, ιστορικά, αγώνων σου παίρνουν ένα σωρό ευρώ για ένα tour και μια επίσκεψη στο μουσείο τους, των δύο δωματίων. Και την ίδια ώρα η Ελλάδα δεν έχει ακόμη βρει τρόπο να οργανώσει ένα tour στο σκουριασμένο πλέον Ολυμπιακό Στάδιό της, ταλαιπωρεί τον τουρίστα για να φτάσει μέχρι την Ολυμπία, και όχι απλώς δεν του τα προσφέρει όλα έτοιμα σε πακέτα για αθλητικό τουρισμό αλλά του βάζει και έξτρα δυσκολίες, δηλαδή του κρύβει τις ταμπέλες σήμανσης στους κακούς επαρχιακούς της δρόμους, ή γράφει τους προορισμούς μόνο στα ελληνικά ώστε να ζει ο τουρίστας μια αυθεντική ελληνική περιπέτεια, “θα πάτε ευθεία παλικάρι μου, και μόλις δείτε τη συκιά, έχει δίπλα δεμένο ένα γαϊδούρι, εκεί στο πλάτωμα, να στρίψτε. Τι; Δεν μιλάω ξένα μάνα μου...”.