Το άλλο με τον Κλέιζα...

Νίκος Παπαδογιάννης Νίκος Παπαδογιάννης
Το άλλο με τον Κλέιζα...
Ο Νίκος Παπαδογιάννης ανοίγει τα συρτάρια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Γιώργου Μπαρτζώκα και αραδιάζει τα περιεχόμενα στο blog του στο gazzetta.gr.

Οσο ο Λίνας Κλέιζα αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό, πέρασαν από τη μεταμεσονύχτια εκπομπή της Nova (Super Euroleague) οι προπονητές όλων, σχεδόν, των ομάδων της Α1, πολλοί ουδέτεροι και ορισμένοι σημαντικοί «ασίσταντ», με πρώτο τον Δημήτρη Ιτούδη. Στις off the record συζητήσεις, αμφιβάλλω αν υπήρξε έστω και ένας –με προφανή εξαίρεση τους «κόκκινους»- που να επαίνεσε ανεπιφύλακτα τον Λιθουανό.

Απ’όσο μπορώ να θυμηθώ, σχεδόν όλοι τον θεωρούσαν ατομιστή, παίκτη που στρατεύει το ταλέντο του όχι στην υπηρεσία της ομάδας, αλλά στην υπηρεσία της προσωπικής του στατιστικής και διάκρισης, με αποτέλεσμα να παίρνει πίσω με το δεξί χέρι όσα προσέφερε με το αριστερό. Ευνόητοι λόγοι κρατούσαν αυτή την κριτική μακριά από τα μικρόφωνα, αν και υπήρξαν θαρραλέοι που είπαν τη γνώμη τους σταράτα.

Το τέλος της περιόδου 2009-10 βρήκε το όνομα του Κλέιζα ψηλά στις λίστες των στατιστικολόγων και τον Ολυμπιακό δεύτερο παντού. Το υλικό του ήταν το καλύτερο, ίσως, που εμφανίστηκε σε ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια (Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Μπέβερλι, Πεν, Τσίλντρες, Χαλπερίν, Βασιλόπουλος, Παπανικολάου, Κλέιζα, Μαυροκεφαλίδης, Μπουρούσης, Βούιτσιτς, Σχορτσανίτης, Γλυνιαδάκης), αλλά η χημεία του θλιβερή. Τα αποδυτήρια ξεχείλιζαν από δηλητήριο.

Στο τέλος, βέβαια, τα έριξαν ομαδικώς στη διαιτησία. Και δίκαιο να είχαν, το έχασαν όταν μετέτρεψαν τη διαιτητολαγνεία σε τρόπο ζωής.

 

Ο Κλέιζα επέστρεψε στο ΝΒΑ και ξεχάστηκε αμέσως, με εξαίρεση τους φανατικούς που μπερδεύουν το φτηνό νταηλίκι με το πάθος και θεωρούν τους ψευτοπαλικαράδες «ψυχάρες». Στο Τορόντο, ο Λιθουανός πέρασε μία τριετία γεμάτη σοβαρούς και λιγότερο σοβαρούς τραυματισμούς. Από τα 246 παιχνίδια της περιόδου 2010-3, αγωνίστηκε μόνο στα 108, με μέσο όρο πάντως 9,6 πόντους σε κάθε αγώνα. Ωσπου, όπως ήταν επόμενο, αποδεσμεύτηκε.

Και έγινε πρωτοπαλίκαρο του Ομπράντοβιτς στη Φενέρμπαχτσε!

Δυσκολεύομαι να τον χωνέψω αυτόν τον γάμο. Πώς θα συμβιβαστεί ο ατομισμός του Κλέιζα με το τετραγωνισμένο μπάσκετ του Ομπράντοβιτς; Ποιος θα αναλάβει τη βρώμικη δουλειά που κατά κανόνα αποφεύγει ο Λιθουανός; Ποιος ρόλος θα του ανατεθεί, σε αυτή την ομάδα που ήδη έχει στις τάξεις 7-8 φόργουορντ, με πετράδι τον νεοσύλλεκτο, πολυσύνθετο και νεώτατο Νεμάνια Μπιέλιτσα; Πόσο θα αντέξουν τα ταλαιπωρημένα ποδάρια του, με δεδομένη μάλιστα τη συμμετοχή του στο Ευρωμπάσκετ;

Ο Κλέιζα είναι μόλις 28 ετών, αλλά έχει γόνατα 35άρη. Το συμβόλαιο που έριξε στο τραπέζι του η πλούσια Φενέρ είναι βαρύ κι ασήκωτο, σαν αυτά που τη χαντάκωσαν πέρυσι και συνεχίζουν να τη στοιχειώνουν και φέτος (Πιανιτζάνι, Μπατίστ, ΜακΚάλεμπ, Σάτο κ.ο.κ.). Πώς θα συμβιβαστούν το κασέ και το «εγώ» του Κλέιζα με τη στρατιωτική λογική του Ομπράντοβιτς εντός και εκτός του γηπέδου;

Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα περικλείεται σε μια φράση που δεν επιδέχεται αντιρρήσεων: «Ο Ομπράντοβιτς ξέρει καλύτερα». Με άλλα λόγια, έχει κερδίσει το δικαίωμα όχι μόνο στο ρίσκο, αλλά και στο λάθος. Πάνε όμως πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που φιλοτέχνησε μία ομάδα από μηδενική βάση.

Πίστευα ότι θα ξεκινούσε το χτίσιμο της νέας Φενέρ από έναν μεγάλο γκαρντ ώστε να έχει στο παρκέ έναν αξιόπιστο υπολοχαγό τύπου Διαμαντίδη και θα άφηνε τα «κορμιά» για αργότερα. Υπάρχουν όμως τέτοιοι; Ο Διαμαντίδης αποδείχθηκε αμετακίνητος, ο Σπανούλης τα έχει σπάσει με τον Σέρβο, ο έτσι κι αλλιώς ηφαιστειώδης Τεόντοσιτς έχει κολλήσει στη Μόσχα, οι Ισπανοί δεν το κουνάνε από τη θέση τους, οι Αμερικανοί δεν ταιριάζουν με τα χνώτα του Ομπράντοβιτς. Ακόμα και ο Καλάθης είναι μετέωρος μεταξύ Κράσνονταρ και Μέμφις!

Θα δώσει, λοιπόν, στον ΜακΚάλεμπ τα ηνία ο «Ζοτς»; Να το δω και να μη το πιστέψω. Το άλλο με τον Κλέιζα το ξέρετε;

Στην Ευρωλίγκα που αρχίζει τέλη Οκτωβρίου, η Φενέρ θα είναι το μεγάλο αίνιγμα. Ποσώς μας καίει, βέβαια, από τη στιγμή μάλιστα που οι ομάδες μας θα αργήσουν να τη συναντήσουν. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η τακτική του νέου Ολυμπιακού, ο οποίος άφησε να του φύγουν δύο πρωταγωνιστές (Χάινς, Παπανικολάου) και ένας σημαντικός ρολίστας (Αντιτς), αντικαθιστώντας τους με παίκτες χωρίς περγαμηνές: ο Πέτγουεϊ του ΑΓΟΡ, ο Σίμονς της Καβάλας, ο Ντάνστον του Άρη, ο Λοτζέσκι της Οστάνδης.

Με εξαίρεση τον Μπέγκιτς, που πάντως δεν παύει να είναι ρολίστας πολυτελείας, ουδείς από τους νεοσύλλεκτους θα έβρισκε θέση στον Ολυμπιακό της Κωνσταντινούπολης ή του Λονδίνου. Ούτε όμως ο Κάιλ Χάινς είχε στη βαλίτσα του το ειδικό βάρος του πρωταγωνιστή όταν πρωτοήλθε στην Ελλάδα. Θα χωρούσε άραγε ο Χάινς στον Ολυμπιακό του …Κλέιζα;

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα έχει τα χέρια του γεμάτα, στην προσπάθειά του να μετατρέψει αυτό το ετερόκλητο σύνολο σε ομάδα επιπέδου φάιναλ-φορ. Φοβάμαι, πάντως, ότι οι «κόκκινοι» έπεσαν στην παγίδα που τους έκανε αυτοκαταστροφικούς την πενταετία που προηγήθηκε των ευρωπαϊκών θριάμβων: φτιάχνουν ομάδα με βασικό κριτήριο την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος.

Αυτό που έκανε ο περυσινός Παναθηναϊκός!

Θα περίμενε κανείς να κοιτάζουν και πιο μακριά από τη μύτη τους οι ομάδες μας, μετά από δύο δεκαετίες ευρωπαϊκής κυριαρχίας…

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.