Γη, ύδωρ και ολίγη βότκα

To δείγμα γραφής μπορεί να είναι μικρό, αλλά η Εθνική που είδα αυτές τις μέρες δεν με ενθουσίασε. Εχει συγκεκριμένες, εμφανείς αδυναμίες, αλλά και τρανταχτά πλεονεκτήματα. Τα δεύτερα είναι περισσότερα και σημαντικότερα από τις πρώτες, ωστόσο χρειάζονται μπαλώματα και γιατρικά. Ελπίζω ότι η γεμάτη σκοπέλους διαδρομή της πρώτης εβδομάδας του Ευρωμπάσκετ (Σουηδία, Ρωσία, ρεπό, Τουρκία, Ιταλία, Φινλανδία) θα τη σκληραγωγήσει αρκετά, δίχως να της κάνει ζημιά.

Αλλωστε, όλοι έχουν μπελάδες και απουσίες. Εμείς είμαστε από τους συγκριτικά τυχερούς.

Εγραφα στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, ότι ο μοναδικός αναντικατάστατος παίκτης -πλην του προφανούς Σπανούλη- της προεπιλογής ήταν ο Νικ Καλάθης. Νομίζω ότι αυτός ο αφορισμός δικαιώνεται. Από την τωρινή ομάδα λείπει ένας κουμανταδόρος νέος και γρήγορος, ικανός να δώσει ρυθμό και ταυτόχρονα να κυνηγήσει ανελέητα τον αντίπαλο πόιντ-γκαρντ.

Ο Σπανούλης διοχετεύει -σωστά- την ενέργειά του σε άλλα κανάλια, ενώ ο Ζήσης δεν είναι "κομμάντο". Ο Σλούκας θα το παλέψει, αλλά δεν είναι σκυλί της άμυνας. Από τον Κατσίβελη λείπουν η πείρα και η σιγουριά. Ο Μάντζαρης θα ήταν ιδανικός για τον συγκεκριμένο ρόλο, αλλά κρίθηκε ανέτοιμος. Το φιάσκο Παππά δημιούργησε πρόσθετη λειψανδρία και ο Τρινκιέρι χτυπάει το κεφάλι του στα ντουβάρια, αφού μπορούσε να προτιμήσει κάποιον άλλο γκαρντ στη θέση του, πρόθυμο να αναλάβει τον ρόλο που του αναλογεί (όπως ο Ξανθόπουλος του 2011).

Η Εθνική μπήκε σε τελική ευθεία με 4 χειριστές της μπάλας στη 15άδα της. Πόσους χρειάζεται για ένα τουρνουά 11 αγώνων; Η πείρα προηγούμενων διοργανώσεων λέει: τέσσερις. Ο Τρινκιέρι αποφάσισε ότι η δουλειά μπορεί να γίνει και με τρεις, οπότε έκοψε τον άπειρο Κατσίβελη, μαζί με τον Βασιλειάδη που ουδέποτε βρήκε ρυθμό και ρόλο. Ο Μάικ Μπράμος θα είναι ο παίκτης-κλειδί της περιφερειακής γραμμής, ο "καμικάζι" που αναγκαστικά θα κληθεί να βοηθήσει και σε θέση "2". Είναι ο μοναδικός που μπορεί να παίξει άμυνα με το μαχαίρι στα δόντια, σε ρόλο σύγχρονου Χατζηβρέττα. Εάν μέσα στο Ευρωμπάσκετ τραυματιστεί ένας από τους Σπανούλη, Ζήση, Σλούκα, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Η έλλειψη δημιουργίας είναι πρόβλημα εξίσου βασανιστικό, αφού οι "πλάγιοι" της ομάδας υστερούν σε αυτόν τον τομέα. Ο Καλάθης θα έδινε άλλη διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας -ειδικά στο ανοιχτό γήπεδο- αλλά ο Καλάθης βρίσκεται στο Μέμφις. Οταν ο Σπανούλης απουσιάζει από το παρκέ, η ομάδα γίνεται πιο αργή και προβλέψιμη. Της λείπει τότε η φαντασία, το μπρίο, το διάβασμα της αντίπαλης άμυνας. Το βάρος που πέφτει στους ώμους του Νίκου Ζήση παραείναι μεγάλο, όσο και αν του αρέσει ο ρόλος του πρωταγωνιστή. Η αυτοπεποίθηση του Κώστα Σλούκα μπορεί να γίνει καταλύτης. Ελπίζω ότι ξεπέρασε πιά το τρακ του 2011, ο έκτοτε δις πρωταθλητής Ευρώπης.

Αίφνης, η Εθνική Ελλάδας παρουσιάζει αδυναμία στην άμυνα. Δεν περίμενα ότι θα έφτανα στο σημείο να γράψω αυτή τη φράση! Ομως, είναι αλήθεια. Στη φουρνιά των παικτών που την απαρτίζουν δεν υπάρχουν πολλοί που γαλουχήθηκαν με τη νοοτροπία Διαμαντίδη. Ο Πρίντεζης σκοράρει με εκατό διαφορετικούς τρόπους αλλά δεν είναι αμυντικός ογκόλιθος. Ο Μαυροκεφαλίδης το ίδιο. Ο Παπανικολάου, ο Βουγιούκας, ο Βασιλειάδης, ο Σλούκας, ο Παππάς ακόμα, είναι όλοι σκόρερς και όχι "τα παιδιά της αμύνης". Ο ιδρώτας παικτών όπως ο Μπουρούσης, ο Καϊμακόγλου, ο Περπέρογλου, ο Φώτσης και ο Ζήσης θα είναι η πυξίδα.

Στο οδυνηρό Προολυμπιακό τουρνουά του 2012, η Εθνική προσπάθησε να ακολουθήσει ένα μοντέλο διαφορετικό από το πατροπαράδοτο, όχι για λόγους αγωνιστικής φιλοσοφίας, αλλά επειδή ο χρόνος για προετοιμασία ήταν ελάχιστος και η μεταλαμπάδευση του "ερυθρόλευκου" αυτόματου πιλότου έμοιαζε τότε υποχρεωτική επιλογή. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. "Βάζαμε, βάζαμε, βάζαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε μια άμυνα", έλεγε μετά τον αγώνα με τη Νιγηρία ο Σπανούλης.

Στην ελληνική σχολή, η άμυνα είναι αυτή που αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας. Ας αφήσουμε τους άλλους να κόψουν εισιτήρια με τις 100άρες. Το σκορ του πρόσφατου φιλικού με τη Βοσνία, 84-90, είναι η ιδανική πυξίδα. Η Εθνική Ελλάδας απαγορεύεται να χάνει όταν ξεπερνάει τους 80 πόντους ενεργητικό.

Ωστόσο, είμαι αισιόδοξος. Η προσωπικότητα, η κλάση και η πείρα είναι τεράστια πλεονεκτήματα για μία διοργάνωση 11 αγώνων και 18 ημερών. Η ελληνική ομάδα δεν είναι από εκείνες που πελαγώνουν εύκολα. Η άμυνα είναι και θέμα διάθεσης. Η διάθεση είναι δύσκολο να δημιουργηθεί σε αγώνες προετοιμασίας. Η εικόνα στα επίσημα παιχνίδια θα είναι αισθητά βελτιωμένη, από την πρώτη μέρα κιόλας. Ο Τρινκιέρι πειραματίζεται με άμυνες ζώνης και καλά κάνει, αφού μία καλοδουλεμένη ζώνη είναι θαυμάσιο καμουφλάζ της αμυντικής αδυναμίας.

Αλλο ζώνη, όμως, και άλλο πέντε στημένες καρέκλες. Οταν ένας σουτέρ επιπέδου Τελέτοβιτς σουτάρει 10 φορές ανενόχλητος για τρίποντο, είναι επόμενο να βάλει τα 7. Θυμάστε τη στατιστική του ίδιου Τελέτοβιτς απέναντι στο ελληνικό μαν-του-μαν το 2011 στη Λιθουανία; Μηδέν στα εννέα τρίποντα. Πρώτα βγάζεις τον επικίνδυνο αντίπαλο από τα νερά του και μετά τον πνίγεις με τη "λουρίδα".

Η φετινή Εθνική έχει ικανούς σουτέρ, αλλά ερωτεύεται εύκολα το τρίποντο. Πιο μέσα, οι ψηλοί είναι πολλοί και καλοί. Υπερβολικά καλοί και -κυρίως- υπερβολικά πολλοί! Θα ήταν ασφαλώς προτιμότερο να είχε άλλον έναν γκαρντ πρώτης γραμμής, παρά 6+1 ψηλούς αξίας. Δεν θα είναι εύκολο βα βρεθεί ρόλος για όλους, δίχως να παραγκωνιστεί κάποιος. Και "πάλι καλά" που λείπουν ο Σχορτσανίτης με τον Κουφό...

Μακάρι, βέβαια, να ήταν όλα τα προβλήματα της Εθνικής μας σαν αυτό το τελευταίο. Οι καημένοι οι Ρώσοι θα έδιναν γη, ύδωρ και εκλεκτή βότκα για να ντύσουν στα χρώματά τους τον Μαυροκεφαλίδη ή τον Βουγιούκα. Ακόμα και τον Καββαδά θα τον βάφτιζαν "Καββαδίεφ" και θα τον ανέβαζαν στις επάλξεις, να πολεμήσει για τα χαμένα ριμπάουντ.