Το ΚΚΕ, η Νίκαια και ο υπαρκτός... καπιταλισμός!

23ο Ευρωμπάσκετ

(26 Μαΐου-4 Ιουνίου 1983, Λιμόζ-Καν-Ναντ/Γαλλία)

Στο βάθρο: 1. Ιταλία, 2. Ισπανία, 3. Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα 11η μες 2 νίκες-5 ήττες

Αυτό πρέπει να εννοούσε η Λίνα Νικολακοπούλου όταν (πριν από 25 χρόνια) έγραφε το “μαμά γερνάω”, που το τραγούδησε πρώτη και με έξοχο τρόπο η Τάνια Τσανακλίδου. Κι εγώ ο δόλιος νιώθω πως γερνάω, καθώς συμπληρώθηκαν ήδη τριάντα χρόνια από την πρώτη φορά, που ο Θεός με ευλόγησε και τύχη καλή και αγαθή με αξίωσε να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς ένα Ευρωμπάσκετ...

Τις θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις στιγμές κι ας πέρασαν πια τόσα χρόνια. Τις θυμάμαι και μ' έχουν σημαδέψει, διότι επρόκειτο για την πρώτη και ευτυχώς όχι την τελευταία μεγάλη διοργάνωση την οποία κάλυψα δια ζώσης. Τις θυμάμαι διότι δεν θα υπήρχαν (κι εδώ τεκμηριώνεται η πρότερη αναφορά μου στην καλή και αγαθή τύχη) εάν δεν ήμουν ο... αντ' αυτού! Με τον Καρύδα είμαστε συνομήλικοι και αρχίσαμε την ίδια εποχή την καριέρα μας, αλλά ενώ ο Δημήτρης πρόλαβε να διαπιστευθεί εγκαίρως, εγώ που είχα αλλάξει εφημερίδα κι από το “Έθνος” βρέθηκα στον τότε νεοπαγή “Ελεύθερο Τύπο” έχασα την προθεσμία.

Τελικά ο Καρύδας για κάποιον λόγο δεν πήγε στη Γαλλία και πήρα τη θέση του: μάλιστα εκείνη την εποχή οι κάρτες διαπίστευσης δεν έβγαιναν από τον κομπιούτερ, ούτε ήταν πλαστικοποιημένες, αλλά απλά χαρτονένιες με στοιχεία γραμμένα στη γραφομηχανή. Γι' αυτό λοιπόν, η κάρτα σε ένα αδιευκρίνιστο χρώμα ανάμεσα στο κίτρινο και στο βεραμάν που την κρατώ (όπως όλες) σαν κειμήλιο, έχει το όνομα μου γραμμένο πάνω στο σβησμένο με μπλάνκο όνομα του Καρύδα!

Τις θυμάμαι εκείνες τις (μοναδικές και ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη ενός εικοσάχρονου δημοσιογράφου από μια χώρα, που εκείνη την εποχή δεν υπήρχε στο μπασκετικό κάδρο) διότι ναι μεν έδρεψα την συναρπαστική παρθενική εμπειρία σε Ευρωμπάσκετ, αλλά έχασα δυο άλλα γεγονότα: τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στο Αμβούργο και στη Γιουβέντους που έγινε στο ΟΑΚΑ και κρίθηκε από το γκολ του Φέλιξ Μάγκατ και μια εξεταστική περίοδο, που έμελλε κιόλας να βάλει οριστικώς και αμετακλήτως τέρμα στη φιλοδοξία μου να τελειώσω τη Νομική Σχολή...

Το Ευρωμπάσκετ του 1983 εξελίχθηκε στην αποθέωση του υπαρκτού... καπιταλισμού! Για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού (και με εξαίρεση την κολοβωμένη διοργάνωση του 1949 στο Κάιρο) ο τίτλος δεν κατέληξε στα χέρια ομάδων από σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές χώρες,μ αλλά στην Ιταλία η οποία-ανήμερα των 51ων γενεθλίων του προπονητή της, Σάντρο Γκάμπα, νίκησε στον (βγαλμένο από τους... Μεσογειακούς Αγώνες) τελικό την Ισπανία με 105-96. Ακόμη και στην πρώιμη εποχή των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, πριν δηλαδή από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την συνομολόγηση του συμφώνου της Βαρσοβίας, πρωταθλήτριες είχαν αναδειχθεί η Λιθουανία και η Λετονία, που αργότερα προσχώρησαν θέλοντας και μη στη Σοβιετική Ένωση.

Οι πέντε αλησμόνητες “εικόνες” μου:

Η πρώτη εμφάνιση του Αρβιντας Σαμπόνις που τον είχαμε

ακουστά από τα... τέλεξ των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων την προηγούμενη χρονιά στο Μουντομπάσκετ του Κάλι και μόλις τον είδαμε... ζωντανό μπροστά μας πάθαμε ταράκουλο! Τότε ήταν που ο Φίλιππος Συρίγος λανσάρισε τον χαρακτηρισμό “Θαύμα της φύσεως”, ενώ η αποβολή του με πέντε φάουλ στον ημιτελικό κόντρα στην Ισπανία από τον Βέλγο διαιτητή Μοτάρ προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών και φοβερές κατάρες από τους φίλα διακείμενους προς το ΚΚΕ Ελληνες εκδρομείς!

Το ξύλο της αρκούδας στη διάρκεια του αγώνα Ιταλία-Γιουγκοσλαβία (91-076) στη Λιμόζ. Οκτώ λεπτά πριν από τη λήξη, οι “πλάβι” εκνευρισμένοι από την... “karate press” άμυνα των “ατζούροι” αντέδρασαν και έγινε το έλα να δεις! Ο Ντράζεν Πέτροβιτς (τον οποίο το ελληνικό φιλοθεάμον κοινό είχε απολαύσει την προηγούμενη χρονιά στους Βαλκανικούς Αγώνες στην Πάτρα) κτύπησε τον Τζιλάρντι, ο Κιτσάνοβιτς κλώτσησε τον Γκάμπα και στη συνέχεια έδωσε μπουνιά στον Βιλάλτα, ο οποίος με τη σειρά του γρονθοκόπησε τον Νταλιπάγκιτς, ενώ ο Γκρμπόβιτς έβγαλε ένα ψαλίδι από την τσάντα του φαρμακείου και όρμησε στον Σακέτι! Ο Κιτσάνοβιτς (που τότε αγωνιζόταν στην Σκαβολίνι Πέζαρο) για να προφυλαχθεί από τη μήνη των Ιταλών ανέβηκε πάνω στα έδρανα του Τύπου που ήταν εγκατεστημένα κατά μήκος του γηπέδου, αλλά κακοπέρασε διότι οι Ιταλοί δημοσιογράφοι τον βάραγαν στα πόδια με τα καπάκια των γραφομηχανών τους!

Ο “άσπρος σίφουνας” που λεγόταν Χουάν Αντόνιο Κορμπαλάν. Ο πόιντ γκαρντ της Ρεάλ Μαδρίτης οδήγησε την Ισπανία στη δεύτερη θέση του βάθρου και ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του Ευρωμπάσκετ, μαζί με τον Νίκο Γκάλη, τον Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, τον Ντίνο Μενεγκίν και τον Αρβιντας Σαμπόνις. Σε σύγκριση με την τωρινή εποχή το μπάσκετ των 80s μοιάζει βγαλμένο από το... slow motion, αλλά έχω την εντύπωση πως με τον γοργοπόδαρο Κορμπαλάν θα έβρισκαν τον μπελά τους ακόμη και οι σημερινοί ταχύτατοι γκαρντ.

Η κατακραυγή από τον Τύπο εις βάρος του Κώστα Πολίτη για την επιλογή του να παίξει στον αγώνα με την Ισπανία με δίδυμους πύργους. Απέναντι στην ομάδα που είχε ως σήμα κατατεθέν τον αιφνιδιασμό, ο “Ευρωκόουτς” έβαλε μαζί τον Κοκολάκη και τον πρωτάρη Φασούλα και χάσαμε τα αυγά, τα καλάθια, την μπάλα και εντέλει τον λογαριασμό (79-100). Αλλά, διάβολε, ήταν η εποχή στην οποία ακόμη (όλοι μας) μαθαίναμε να μπουσουλάμε στα μεγάλα γήπεδα...

Τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα που “έσκαγαν” νυχθημερόν στο δωμάτιο που μοιραζόμουν στη Λιμόζ και στη Ναντ με τον Συρίγο και η επίθεση του Γκάλη . Ο Φίλιππας ήταν ως συνήθως αυστηρός με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και μάλιστα σε μια εποχή που η στατιστική ήταν άγνωστη λέξη στο ελληνικό μπάσκετ, μετρούσε χαρτί και καλαμάρι τα άστοχα σουτ του “δράκου” και τα υπενθύμιζε σε κάθε μετάδοση. Μετά το τρίτο ματς οι οπαδοί του Ιωνικού Νικαίας εξαγριώθηκαν, βρήκαν το τηλέφωνο του ξενοδοχείου όπου μέναμε και καλούσαν κατά κύματα για να ψάλουν τα εξ αμάξης!