Στις ήττες θα φανούν οι νικητές...

Η Ελλάδα δεν είναι το φαβορί στο Ευρωμπάσκετ, έχει τις ατέλειές της, έχει τα προβλήματά της, όμως αν δούμε την κατάσταση έτσι όπως έχει, κανείς δεν είναι τέλειος. Ολοι έχουν τα θετικά τους, όλοι όμως και τα αρνητικά. Για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια, δεν υπάρχει απόλυτο φαβορί, έστω κι αν η Ισπανία μπαίνει για άλλη μια φορά από την pole position την εκκίνηση.

Το ταξίδι, λοιπόν, αρχίζει την Κυριακή το μεσημέρι και στην πορεία της προετοιμασίας αποδείχθηκε πόσο άδικο είχαν όσοι βιάστηκαν να κρίνουν από το τουρνουά στο Στρασβούργο. Η Ελλάδα δεν είναι το φαβορί για το χρυσό, έχει τις αδυναμίες της και τις εμφάνισες στα τουρνουά στο Ουλμ, αλλά και στο "Ακρόπολις".

Η Εθνική θα ήθελε να έχει ακόμα έναν γκαρντ στη σύνθεσή της, η απουσία του Μάντζαρη και του Καλάθη είναι κάτι παραπάνω από σημαντική. Εκεί είναι το πραγματικό πρόβλημα της ομάδας, όχι στους ψηλούς κι ας αμφιταλαντεύτηκε ο Τρινκιέρι στην τελική επιλογή του. Ο Μπουρούσης είναι ένας από τους καλύτερους σέντερ στην Ευρώπη, ο Μαυροκεφαλίδης μπορεί να παίξει με πλάτη και πρόσωπο, ο Καββαδάς είναι το κρυφό χαρτί του Ιταλού. Σαφώς θα χωρούσε και ο Βουγιούκας, αλλά ο Τρικνιέρι είδε κάτι διαφορετικό από όλους τους υπόλοιπους. Θα δούμε αν θα δικαιωθεί, όπως θα δούμε αν θα τα βγάλει πέρα με τους τρεις πάουερ φόργουορντ που θα έχει στη 12αδα. Η Εθνική έχει 6 ψηλούς, 2 σμολ φόργουορντ και ένα 2-3ρι στο ρόστερ, άρα υπάρχει αναρθογραφία... Αναγκαστική κατά μία έννοια.

Ομως αυτό δεν κάνει κακή ομάδα την Ελλάδα. Οπως δεν θα είναι και ακτύπητη. Μπορεί να ολοκληρώσει την πρώτη φάση αήττητη, μπορεί ως τα χιαστί ματς να μην έχει ήττα. Μόνο που αν δεν προσέξει, μπορεί να έχει περιπέτειες στο δρόμο προς τα προημιτελικά. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνουν σωστά τα πικ εντ ρολ ή οι περιστροφές στην άμυνα, το πιο σημαντικό είναι να γίνει σωστή διαχείριση στις καλές και στις κακές στιγμές. Κυρίως πρέπει να υπάρξει ηρεμία στις ήττες, διότι εκεί κρίνεται η πορεία σε ένα Ευρωμπάσκετ. Λίγο πολύ σε αυτό το επίπεδο όλες οι ομάδες έχουν σωστή τακτική, ξέρουν τι να κάνουν στο παρκέ. Μικρές λεπτομέρειες μπορεί φυσικά να κάνουν τη διαφορά σε ένα ματς, ιδίως στα νοκ άουτ, αλλά μέχρι εκεί τα πάντα έχουν να κάνουν με τη διαχείριση. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του Ιταλού, που μαζί με τους Καββαδά και Μαυροκεφαλίδη είναι οι ρούκι της Εθνικής σε μεγάλη διοργάνωση!

Αν δούμε συνολικά στο Ευρωμπάσκετ, όλες οι ομάδες έχουν αγωνιστικές αδυναμίες. Η Ισπανία για παράδειγμα θα παραταχθεί για πρώτη φορά μετά το 2005 δίχως Πάου Γκασόλ σε Ευρωμπάσκετ και για πρώτη φορά μετά το 1999 δίχως Ναβάρο. Οι δύο 80ρηδες ήταν οι φυσικοί ηγέτες των πρωταθλητών Ευρώπης σε όλα τα μεγάλα ραντεβού και τώρα θα είναι θεατές. Οχι ότι δεν έχει ταλέντο η Ισπανία, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει αυτή η ομάδα στα δύσκολα. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Ορένγκα είναι ρούκι, αλλά και το ότι τα περισσότερα φιλικά οι φούριας ρόχας τα έδωσαν στην έδρα τους. Μόνο τη Γαλλία αντιμετώπισαν εκτός έδρας και από... σπόντα διατήρησαν το αήττητο.

Η Γαλλία που επίσης είναι υποψήφια για το χρυσό, αλλά τον μεγάλο της ηγέτη, τον Τόνι Πάρκερ, τους ΝΒΑερ Μπατούμ και Ντίο, αλλά έχουν και πολλές αδυναμίες στο ρόστερ. Κυρίως στους ψηλούς, λόγω των απουσιών. Ρόστερ με απουσίες έχει και η Σλοβενία, που δείχνει ικανή να φτάσει ψηλά μόνο λόγω έδρας, ενώ Λιθουανία, Ρωσία, Τουρκία, Ιταλία, Κροατία και Σερβία θα παραταχθούν με πολλά προβλήματα και θα είναι κατόρθωμα αν μπουν στα μετάλλια.

Συνολικά βλέπουμε ότι δεν υπάρχει σούπερ ομάδα, κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι μπαίνουν από την ίδια αφετηρία. Ομάδες σαν τα Σκόπια, την Βοσνία, τη Λετονία θα κάνουν τα πάντα για την έκπληξη, έχοντας και πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Μοιάζει απίθανο να παραμείνει κάποιος αήττητος από την αρχή ως το τέλος, άρα θα προχωρήσουν μόνο οι δυνατοί. Οχι μόνο αγωνιστικά, αλλά κυρίως πνευματικά. Θα προχωρήσουν μόνο όσοι θα διαχειριστούν σωστά τις ήττες... Κι αυτό είναι το βασικό ζητούμενο για τον Τρινκιέρι και τους συνεργάτες του, όχι η επιλογή της 12αδας, οι σέντερ και οι πλέι μέικερ. Εκτός, βέβαια κι αν δεν χάσουμε ποτέ...