Τη διαμέλισε από σεβασμό

Εάν η Εθνική μας χάσει αύριο από αυτή τη Ρωσία, θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω. Η Ρωσία του Κιριλένκο, του Χριάπα, του Κάουν και του Μαζγκόφ, η κάτοχος χάλκινων μεταλλίων από το Λονδίνο και το Κάουνας, αυτή ναι, θα ήταν ισάξιος αντίπαλος αν όχι φαβορί απέναντι στους δικούς μας.

Η φετινή Ρωσία δεν έχει ψηλούς, δεν έχει αθλητικά προσόντα, δεν έχει στρατηγό, δεν παίζει άμυνα, δεν έχει αυτοματισμούς, δεν έχει σίγουρο σουτ, δεν έχει ριμπάουντ, δεν έχει τίποτα. Οι παίκτες της τσακώνονται μεταξύ τους. Ο πρώτος της σέντερ (Αντόνοφ) έχει ύψος 2μ02, ο δεύτερος (Σοκόλοφ) είναι θηρίο αλλά εντελώς ανίκανος και ο τρίτος (Ζεβροσένκο) βγήκε από τη ναφθαλίνη. Να χάσουμε από τον Ζεβροσένκο και από τη μικτή κομπάρσων της Μόσχας;

Θα φάω το καπέλο μου, σας λέω.

Το ίδιο, βέβαια, θα έγραφα χθες για τον αγώνα Φινλανδίας-Τουρκίας. Και όμως, η ομάδα του Σον Χαφ νίκησε τον Ιλιάσοβα, τον Ασίκ και τον Τούρκογλου. Θα έτρωγα επίσης το καπέλο μου αν έβγαινε ντέρμπι το Γαλλία-Γερμανία. Μόνο ντέρμπι; Κανονικά και με τον νόμο νίκησαν τα ορφανά του Νοβίτσκι, τον Πάρκερ και τον Μπατούμ. Θα έτρωγα αμάσητο το καπέλο μου, αν δεν έκανε περίπατο η οικοδέσποινα Σλοβενία απέναντι στους Τσέχους. Και όμως, χρειάστηκε μία άμυνας της τελευταίας στιγμής (στον Μπάρτον που έκανε βήματα) για να γλιτώσει τη σφαλιάρα. Πιο πριν, οι ερασιτέχνες της Βρετανίας νίκησαν το αξιόλογο Ισραήλ.

Ας πούμε ότι δεν αποτελεί έκπληξη η ήττα της FYROM από το Μοντενέγκρο και ότι είναι φυσιολογικό το +28 των Ισπανών επί της Κροατίας. Μήπως όμως περίμενε κανείς σκορ 48-33 στο 25^ο λεπτό του αγώνα Ιταλίας-Ρωσίας;

Φυλάω τα καπέλα μου για να τα έχω όλα. Δεν πρόκειται να φάω κανένα από αυτά, όσα απρόοπτα αποτελέσματα και αν προκύψουν στο Ευρωμπάσκετ. Όπως λένε εδώ δίπλα στην Ιταλία, «το γήπεδο έχει τη δική του αλήθεια». Οι φανέλες και τα γαλόνια δεν μπορούν να νικήσουν κανέναν. Οι δικοί μας διδάχθηκαν σκληρό μάθημα πέρυσι στο Καράκας και μοιάζουν έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τη Νιγηρία ως πυξίδα για να αποφεύγουν τις ξέρες. Ο,τι θυμίζει εκείνη την οδυνηρή βραδιά, θα το αντιμετωπίσουν με πολλαπλάσια προσοχή.

Απ’ό,τι μαρτύρησε το βίντεο, η Σουηδία ήταν ομάδα δυναμική, αθλητική, με ξεχωριστή ικανότητα στο παιχνίδι απομόνωσης. Η Εθνική μας τη σεβάστηκε και μετά τη διαμέλισε, από σεβασμό. Οι Γάλλοι πόσο σεβάστηκαν τα «παιδιά του Νοβίτσκι»; Οι Τούρκοι πόσο σεβάστηκαν τη σεσημασμένη από το 2011 για τις ικανότητές της Φινλανδία;

Ακούω ότι οι ψευτομακεδόνες διαμαρτύρονται για ένα σφύριγμα στο φινάλε του αγώνα με το Μαυροβούνιο. Σπαράζει η καρδιά μου, για την αδικία που χτύπησε τη νέα υπερδύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αν ήθελα μίρλα, θα καθόμουν πίσω στην Ελλάδα. Μαθαίνω, επίσης, ότι μυρίζει μπαρούτι ο αυριανός αγώνας Σερβίας-Βοσνίας στο Γεσενίτσε της ισχυρής μουσουλμανικής παροικίας.

Ευτυχώς, μακριά από εμάς. Εδώ στο Κόπερ είναι ωραία, είναι Ευρώπη. Δεν μυρίζει βαλκανίλα, όπως το 2011 στο Αλίτους, ούτε κυριαρχεί η βρισιά «γύφτε». Περισσότερο θυμίζει νησί του Ιουνίου ο καμβάς, λιακάδα και ακρογιαλιές και ιταλική αύρα, και πολύ πράσινο, αλλά χωρίς την ελληνική μιζέρια. Ονειρο: Ελλάδα χωρίς Ελληνες.

Μοιάζει σαν να την έκανε παραγγελία την τοποθεσία του Ομίλου η ελληνική αποστολή. Κάποτε, ο Ολυμπιακός του Καζλάουσκας πήγε κι άραξε τέσσερις μέρες σε παραλιακό ξενοδοχείο της Κόστα Ντελ Σολ, για να φτιάξει τη διάθεσή του εν όψει ενός καθοριστικού αγώνα με τη Μάλαγα. Το κόλπο έπιασε και το διπλό ήρθε με μαθηματική ακρίβεια. Υποψιάζομαι ότι με παρόμοιο τρόπο ανανεώνει τα κύτταρα των διεθνών μας, εδώ, η ατμόσφαιρα θερινών διακοπών.

Εμένα, πάντως, με έκανε να γράφω παραληρήματα.