«Ναι ρε, είμαστε φαβορί»

Το ματς με την Τουρκία ήταν δεδομένο ότι θα έθετε το "μέτρο" για τις δυνατότητες της Εθνικής μας. Όχι γιατί η Τουρκία είναι υπερδύναμη, ούτε προφανώς επειδή μια νίκη απέναντι στους Τούρκους έχει την παραμικρή μη αθλητική προέκταση. Ο αγώνας όμως, για τους Τούρκους ήταν "τελικός", η Εθνική πήγαινε στο γήπεδο με τον απόλυτο ηγέτη της στο ξενοδοχείο και παράλληλα ο απόηχος από το τελευταίο 5λεπτο κόντρα στην -ανεκδιήγητη- Ρωσία, όταν δεχθήκαμε επί μέρους σκορ 9-22 ηχούσε σαν καμπανάκι για το πόσο συνεπής θα είναι στα δύσκολα η ομάδα του Τρινκιέρι. Και ήταν… Κάτι παραπάνω από συνεπής για την ακρίβεια!

Είναι δεδομένο ότι αυτό που παρουσιάζει η Τουρκία στη Σλοβενία είναι κάτι σαν μπάσκετ, αλλά στα χαρτιά μια ομάδα που έχει Τούρκογλου, Ιλιάσοβα, Ασίκ, Ερντέν και Πρέλτζιτς στον παρκέ και τον Τάνιεβιτς, έναν από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στον πάγκο, ε… δεν τη λες και εύκολο αντίπαλο! Απέναντι σε όλα αυτά λοιπόν και με τα δημοσιεύματα για το ρίσκο του Τρινκιέρι να πάρει μόνο 4 guard στην αποστολή να κάνουν την επανεμφάνισή τους, η Ελλάδα μπήκε στο παρκέ με 11 παίκτες και "κατάπιε" αμάσητους τους Τούρκους.

Ο Μπουρούσης, που δεν έκανε ουσιαστικά προετοιμασία, που είχε πυρετό και που στα πρώτα δύο ματς είχε παίξει όλα κι όλα 25 λεπτά, έκανε τους Ρόκετς να αναρωτιούνται αν υπάρχει λόγος να κρατήσουν τον Ασίκ και τους Κάβαλίερς να νιώσουν δικαιωμένοι που πέρσι το καλοκαίρι άφησαν τον Ερντέν να πάει στην ευχή του Αλλάχ. Ο Ζήσης -το "βύσμα", ο "κολλητός των δημοσιογράφων", ο "πρώην παίκτης" ντε…- μοίρασε 11 ασίστ σε 29 λεπτά, αφιέρωσε τη νίκη στον Σπανούλη και πρόλαβε να βάλει τη φετινή αποστολή της Εθνικής στη σωστή της διάσταση. Τι είπε ο Νικόλας; "Είμαι στην ομάδα 10 χρόνια, όσο περνάνε τα χρόνια πλησιάζει και το τέλος μου στην Εθνική. Θέλουμε να κάνουμε κάτι μεγάλο!"

Με δυο λόγια: Φέτος είναι η μεγάλη ευκαιρία μας! Δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε. Το συζητάει όλη η Ευρώπη κι εμείς, ευτυχώς, δεν το έχουμε κρυφό καμάρι. Αν μας έλεγαν πριν μια εβδομάδα ότι θα παίζαμε κόντρα στην αποδεκατισμένη Ιταλία και την -φιλότιμη αλλά επικά άτεχνη- Φινλανδία την 1η θέση του ομίλου, θα λέγαμε κι ευχαριστώ. Αυτό ακριβώς μας συμβαίνει λοιπόν. Έχουμε ήδη προκριθεί στη Λουμπλιάνα και στις 5:30 το απόγευμα της Δευτέρας, θα πανηγυρίζουμε (συγκρατημένα) για το 5 στα 5 στο Κόπερ κάνοντας βαλίτσες για την πρωτεύουσα της Σλοβενίας.

Ας είμαστε σοβαροί και ειλικρινείς. Ούτε η Ιταλία, ούτε η Φινλανδία μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους παίκτες του Τρινκιέρι, (για τον οποίον προσωπικά έχω στοιχηματίσει ότι θα μείνει μαζί μας κάμποσα χρόνια), με τον ''alenatore" να έχει κερδίσει ήδη το πρώτο του μεγάλο παράσημο. Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της η Εθνική, ούτε καν όταν είχε Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη, Ζήση, Φώτση, Τσαρτσαρή, Μπουρούση, Σχορτσανίτη και όλους αυτούς στα ντουζένια τους, δεν έπαιζε τόσο αποτελεσματικό μπάσκετ στην επίθεση, ΠΟΤΕ!
Ο Ιταλός, όμως που είναι χοντρούλης, έχει μακριά μαλλιά, είναι μέγας ατακαδόρος, μοιάζει με τον Εθνικό Σταρ και έχει ως αγαπημένη ελληνική λέξη το "κωλομπαριλίκι", κάνει την επίθεση να φαίνεται τόσο εύκολη, που τους 80 πόντους τους έχουμε για πρωινό. Αν κάνετε μια αναδρομή στα προηγούμενα Eurobasket -ακόμα και στα πλέον δοξασμένα- θα μελαγχολήσετε με την επιθετική μας συγκομιδή*.

Αμυντικά όμως; Δεν έχουν περάσει και τόσες μέρες από το… ευλογημένο τουρνουά του Ουλμ, όταν χάσαμε από Σκόπια και Βοσνία. Αν η Εθνική φτάσει εκεί που πιστεύω ότι θα φτάσει -στον τελικό της 22ας Σεπτεμβρίου- μάλλον ο Αντρέα και το επιτελείο του πρέπει να κάνουν τάμα να επισκέπτονται κάθε χρόνο τη γερμανική κωμόπολη και να… καταθέτουν στεφάνι, για να "τιμήσουν" τις δυο "σφαλιάρες" που φάγαμε και άλλαξαν τη φιλοσοφία της ομάδας. Μέχρι τότε, νομίζαμε ότι θα βάζουμε πάντα περισσότερους απ' όσους τρώμε. Από την ήττα από τη Βοσνία και μετά και ιδίως από την ώρα που πατήσαμε στο Κόπερ, έχουμε την 3η καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης (61 πόντοι παθητικό), μετράμε 6 κλεψίματα ανά αγώνα (6οι στις 24 ομάδες), είμαστε 5οι στις τάπες (3 ανά αγώνα), ενώ παράλληλα σκοράρουμε 81 πόντους ανά αγώνα (2οι) με 46% (1οι) στα τρίποντα!

Ε ναι, είμαστε φαβορί, το ξέρουμε -το ξέρουν και οι άλλοι- και μένει να το αποδείξουμε!
Και για να μην κρυβόμαστε, αν δεν φτάσουμε στο βάθρο, θα έχουμε αποτύχει. Μια άλλη ομάδα, μπορεί να γέμιζε άγχος μπροστά σε αυτή την πρόταση-πρόκληση, αλλά όχι η δική μας Εθνική, Όχι μια ομάδα της οποίας οι παίκτες έχουν κατακτήσει 127 τίτλους στην καριέρα τους και διαθέτει 9 πρωταθλητές Ευρώπης. Όχι! Η Εθνική δεν έχει άγχος να φτάσει ψηλά. Έχει τη βεβαιότητα ότι μπορεί να φτάσει.

Δεν θα παίζουν όλοι για πάντα, όπως είπε και ο 3ος πασέρ της διοργάνωσης (6,3), Νίκος Ζήσης…

* Ας πάρουμε το χρυσό βέβαια κι ας είναι και με τελικό σκορ "2-0" στο τελευταίο δευτερόλεπτο με βολές του… τίμιου γίγαντα, Βασίλη Καββαδά. Αυτή η ευκολία με την οποία σκοράρουμε πάντως, είναι σαφές ότι δίνει φτερά στα πόδια των παικτών μας στην άμυνα!

Υγ: Όταν ο Παπανικολάου βρίσκει ψυχολογία -για να συμβεί πρέπει συνήθως να κάνει την πρώτη του καλή ενέργεια- είναι ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ σε άμυνα και επίθεση. Αλλά, "ντροπή" του που έκανε τέτοιο χουνέρι στον Χέντο. Μεγάλος άνθρωπος είναι...

Υγ. 2: Η αυταπάρνηση του Μπράμος και το "κάνω κάθε λεπτό μου στο παρκέ να μετράει" θα έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάρια μπάσκετ.

Υγ. 3: Πώς είναι δυνατόν να υπήρχε έστω μισή αμφιβολία αν ο Περπέρογλου έπρεπε να είναι στη 12άδα

Υγ. 4: Πάντα πίστευα ότι ο Σλούκας έχει χαμηλό ταβάνι. Πόσο χαίρομαι με την επική κωλοτούμπα που κάνω τώρα!

Υγ. 5: Ο Καϊμακόγλου δεν πρέπει ΠΟΤΕ να βγάλει τη μάσκα. Νέος RIP Χάμιλτον...

Υγ. 6: Ο Μαυροκεφαλίδης ακόμα δεν έχει πιάσει ρυθμό. Σκεφτείτε το! Δεν έχει πιάσει ρυθμό, κι όμως "κατεβάζει" 7 ριμπάουντ σε κάθε αγώνα, 3 εκ των οποίων είναι επιθετικά και σκοράρει και 8 πόντους. Πού και να πιάσει ρυθμό δηλαδή...

Υγ. 7: Όταν έγραφα ότι η οικογένεια Ζήση κερδίζει σταθερά τα καλλιστεία στις εξέδρες, δεν φανταζόμουν ότι μέσα σε δύο μέρες θα μας χάριζαν δύο από τις πιο ωραίες εικόνες που έχουμε δει σε γήπεδο μπάσκετ. Διαβάστε τα σχόλια και θα καταλάβετε ότι ακόμα και στην Ελλάδα της παράνοιας και της μιζέριας σε όλους τους τομείς (για τις οποίες οι δημοσιογράφοι έχουμε την κύρια ευθύνη), υπάρχει... φως!

Για τη μεγάλη ευκαιρία της Σλοβενίας και άλλα τέτοια ωραία, υπάρχει και το Twitter