Το πρώτο hat off στον Τρινκιέρι

Ο Μπουρούσης ο Τουρκοφάγος. Και όχι μόνο αφού μέχρι τώρα παίζει σπουδαία και δείχνει καλύτερη νοοτροπία. Ο Σλούκας που μαζί με τον Περπέρογλου αποτελούν με πολύ μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους τις μεγαλύτερες και πιο ευχάριστες εκπλήξεις της Εθνικής ομάδας, ο Παπανικολάου που είναι ο ορισμός του παίκτη της ομάδας, ο Νικόλας, ο Ζήσης, που είχε ένα λόγο παραπάνω να παίξει με τους Τούρκους, για να αφαιρέσει το άγχος από τον συγκάτοικό του Σπανούλη.

Όλα οι παίκτες της Εθνικής χθες, έκαναν step up και όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί από τον Αντρέα Τρινκιέρι, το κενό του Σπανούλη, που δεν μπορεί κανείς παίκτης να το καλύψει μόνος του, πρέπει να συμπληρωθεί από όλους τους υπόλοιπους. Όπως ακριβώς κι έγινε. Θα περιμένω τη λήξη του τουρνουά για να αποκαλύψω τι αισθάνθηκα βλέποντας την Εθνική ομάδα.

Είναι νωρίς ακόμα. Παρόλα αυτά και διαβάζοντας σε όλα τα σάιτ τις αναλύσεις και κρίνοντας ότι στους παίκτες έχει αναγνωριστεί το μεγαλείο που επέδειξαν χθες, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί συνολικά, θα ήθελα να ασχοληθώ με τον τύπο που κάθεται στον πάγκο. Αυτόν που λοιδορήθηκε στο ξεκίνημα, για τον .εθνικό μας σταρ για τον άνθρωπο με την αστεία φάτσα όπως έλεγαν ή έγραφαν πολλοί φίλοι που δεν μπορούσαν να εξοικειωθούν με το παρουσιαστικό του Τρινκιέρι. Κι όμως ο Ιταλός μέχρι τώρα είναι και πρέπει να γίνει αποδεκτός ως ο άνθρωπος που κατευθύνει με μαεστρία την Εθνική στα τρία πρώτα παιχνίδια.

Συζητήσαμε χθες με πολλούς φίλους και συναδέλφους και όλοι καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα: Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η Εθνική παρουσιάζεται να έχει τόσο μεγάλη συνέπεια στο πλάνο της, να παράγει τόσο όμορφο (όχι θεαματικό, προσοχή στη διαφορά) μπάσκετ σύμφωνα με τα δεδομένα και τις προτεραιότητες που έχουμε θέσει εμείς οι Ευρωπαίοι (και κυρίως οι Ελληνες) εδώ και πολλά χρόνια. Η τακτική της Ελλάδας κόντρα στην Τουρκία ήταν άρτια και σχεδόν αλάθητη. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν το σκορ, ή η εξέλιξη του αγώνα, οι εκάστοτε πέντε που βρίσκονταν στο παρκέ, χτυπούσαν στην επίθεση ακριβώς εκεί που έπρεπε. Ο Παπανικολάου ξεκίνησε με ένα δύο ντράιβ απέναντι στον παίκτη που θυμίζει πρώην μπασκετμπολίστα, Χέντο Τούρκολγου. Όταν στο πνεύμα του αγώνα μπήκε ο Μπουρούσης, ο ψηλός με τον Ζήση θα μπορούσαν να συνεργάζονται μέχρι τώρα και η Ελλάδα να ευστοχεί. Διαδοχικά σκριν, fake σκριν, συνεργασίες, κυκλοφορία της μπάλας, τρομερές αποστάσεις, κίνηση μακριά από την μπάλα.

Οι Ελληνες έκαναν (διότι ήξεραν εκ προοιμίου) ό,τι ακριβώς έπρεπε ώστε να χτυπήσουν τους Τούρκους εκεί που πονούν. Ο Περπέρογλου και ο Καϊμακόγλου συχνά πυκνά έφερναν τον αντίπαλο κώλο κώλο (συμπαθάτε με για την έκφραση αλλά είναι άκρως μπασκετική) ώστε να δημιουργήσουν ή να τελειώσουν τις φάσεις, ανάλογα με τον παίκτη που τους μάρκαρε. Οι αποστάσεις ήταν τέτοιες που έκαναν τους Τούρκους να μην προλαβαίνουν ποτε να καλύψουν στη δεύτερη ή την Τρίτη περιστροφή.

Και όπως σωστά γράφει ο Παπαθεοδώρου, πράγματι το ποσοστό στα τρίποντα είναι πολύ υψηλό, αλλά τα σουτ είναι ορθάνοιχτα. Κι όχι από τύχη, μα από τις σωστές θέσεις των παικτών και την πολύ σωστή κυκλοφορία της μπάλας. Όσο για άμυνα. Ο Ιταλός σε συνεργασία με τους πολύ καλούς αμυντικού παίκτες που έχει η Ελλάδα κατάφερε να απενεργοποιήσει όλα τα ατού των Τούρκων. Στον Μπαλμπάι ο Ζήσης έπαιζε σε απόσταση τριών μέτρων γνωρίζοντας ότι ο τύπος αυτός δε σουτάρει. Οι αλλαγές σε όλα τα σκριν, πλην αυτών που ανακατευόταν ο Μπουρούσης (o μοναδικός που είχε πάρει εντολή να παίζει με hedge out) φράκαρε τους Τούρκους που σχεδόν όλα τα σουτ, τα εκτέλεσαν με ένα ελληνικό χέρι στη μούρη τους.

Ο Τρινκιέρι έχει πάρει κάποιες πολύ σημαντικές αποφάσεις τις οποίες αν όλα πάνε καλά θα συζητήσουμε μετά το τέλος του τουρνουά. Αποφάσεις εξυπνάδας και σοφίας για να κάνει το έργο της ομάδας του πολύ πιο εύκολο, καλύτερο και πιο άμεσο αποτελεσματικό. Μέχρι τώρα, η Εθνική παίζει με τρόπο που δείχνει ότι εκτός της ποιότητας των παικτών, υπάρχει κι ένας ανθρωπάκος, κάπου εκεί στον πάγκο, που διευθύνει την παράσταση. Ας ελπίσουμε να παραμείνει ως έχει!