Ναι ρε, παραμένουμε, φαβορί!

Παίζεις καλύτερα, κερδίζεις. Δεν παίζεις όσο καλά μπορείς, χάνεις. Το μπάσκετ είναι το πιο "δίκαιο" άθλημα του κόσμου, γιατί 99 στις 100, ο καλύτερος κερδίζει και σήμερα στο Κόπερ οι Ιταλοί, που έπαιζαν εντός έδρας -και μπράβο τους- ήταν καλύτεροι.

Ναι, δεν είχαμε τον Σπανούλη που είναι -χωρίς συζήτηση- ο μεγάλης ηγέτης της ομάδας, ναι, παίζαμε 2ο σερί ματς μέσα σε λιγότερες από 20 ώρες, ναι, ο εκπληκτικός και σήμερα Περπέρογλου, χτύπησε στα πλευρά στο 33ο λεπτό και δεν αγωνίστηκα ξανά, ναι, επιστρέψαμε από το -10 και εκεί οι Ιταλοί έβαλαν 2 "τεράστια" προσωπικά καλάθια, μέσα από το ένστικτο και όχι το σύστημα, ναι, καλύτερα να χάσουμε σήμερα, παρά σε μια εβδομάδα, αλλά η ήττα είναι ήττα και η ευθύνη είναι ευθύνη. Και την ευθύνη αυτή, την πήρε ο Τρινκιέρι πάνω του λέγοντας ότι "όταν οι παίκτες έχουν μια μέτρια απόδοση, τότε πιθανότατα και ο προπονητής έχει μέτρια απόδοση". Σωστή προσέγγιση, αλλά...

Παίζαμε με μια ομάδα χωρίς playmaker, χωρίς ψηλό και χάσαμε γιατί ήμασταν παθητικοί σε όλες τις ατομικές μονομαχίες, κάνοντας τον Μπελινέλι, τον Ντατόμε, τον Τζεντίλε να σκοράρουν 58 από τους 81 πόντους της "Σκουάντρα Ατζούρα" και να νιώθουν ότι μπορούν να τα βάλουν από παντού. Ήταν λοιπόν πολύ καλό μάθημα αυτό, γιατί όπως δήλωσε ο Παπανικολάου και ο Καϊμακόγλου στη μεικτή ζώνη μετά το ματς, "έβαζαν καλάθι στο ένας με έναν, όποτε ήθελαν" και νομίζω ότι είναι η τελευταία φορά που θα φάμε τόσα καλάθια με "κάτω τα χέρια".

Και γιατί ρε φίλε παραμένουμε φαβορί, θα ρωτήσετε, και θα έχετε δίκιο!

Γιατί ο Σπανούλης είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη (και ο τρίτος πιο… λαμπερός στο Eurobasket, μετά τον Μαρκ Γκασόλ και τον Πάρκερ) και όταν είναι στο παρκέ, όλοι -και οι συμπαίκτες του και οι αντίπαλοι- παίζουν διαφορετικά.

Γιατί ο Μπουρούσης, που παίζει λιγότερο απ όσο θέλει -και μάλλον λιγότερο απ' όσο πρέπει- είναι σε εξαιρετική κατάσταση και τρομερό όπλο όταν θα έρθουν τα "μεγάλα" ματς! Τότε θα παίζει +25 λεπτά...

Γιατί δεν υπάρχει καμία αχτύπητη ομάδα. Μετά από τέσσερις αγωνιστικές στο Eurobasket, η μοναδική αήττητη ομάδα είναι η Ιταλία. Βρείτε μου τον μεγαλύτερο… γκουρού του μπάσκετ, του στοιχήματος και της… συνωμοσίας και αν αποδείξει ότι είχε προβλέψει όταν ξεκινούσε η διοργάνωση, ότι το βράδυ της Κυριακής 8 Σεπτεμβρίου, η Ιταλία θα είναι η μόνη ομάδα που πανηγυρίζει κάθε βράδυ, θα του κάνω (μαζί με τον Παπαθεοδώρου που είναι "large") όλα τα έξοδα για τον ημιτελικό και τον τελικό της διοργάνωσης.

Γιατί ο Ζήσης είναι πιο focused από ποτέ και γιατί τα μεγάλα ματς, δεν τα κερδίζουν οι ομάδες με τους πιο ψηλούς, τους πιο γρήγορους, τους πιο εύστοχους ή τους πιο… NBAers, αλλά αυτές με τους πιο αποφασισμένους. Και ο Ζήσης, στο συγκεκριμένο τομέα είναι στο "Hall of Fame".

Γιατί, την πρώτη φορά που βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο (51-61 από την Ιταλία, 11 λεπτά πριν το τέλος του αγώνα), καταφέραμε να ισοφαρίσουμε μέσα σε 6 λεπτά (70-70) και μπορεί να μην ολοκληρώσαμε την ανατροπή, αλλά εκεί, θα μου επιτρέψετε να επικαλεστώ την απουσία του Σπανούλη, στα… cojones του οποίου στήθηκε η φετινή Εθνική.

Γιατί ο Τρινκιέρι κάνει λάθη (είναι σαφές ότι ο Ιταλός "κόλλησε" στο τελευταίο 5λετο, αλλά εδώ "κολλούσε" ο μέγας Ζοτς ή ο Ντούντα, ο Αντρέα θα γλίτωνε…) και δεν φοβάται να τα παραδεχτεί, ενώ παράλληλα έχει τον τρόπο να "φτιάχνει" τους παίκτες του, ακόμα και αυτούς που θα είχαν λόγο να είναι δυσαρεστημένοι, όπως ο Μπουρούσης. Ο σέντερ της Ρεάλ έπαιξε 11 λεπτά με τη Ρωσία, έχοντας μόλις 4 πόντους, μετά από δύο μέρες, μπήκε στο παρκέ και χόρεψε όποιον Τούρκο βρήκε μπροστά του με 21 πόντους σε 19 λεπτά.

Γιατί ο Φώτσης και ο Πρίντεζης -επιθετικά τουλάχιστον- είναι ακόμα "απόντες". Όταν ξεκινούσε η διοργάνωση, θεωρούσαμε ότι με Καϊμακόγλου, Φώτση και Πρίντεζη έχουμε ίσως τα πιο ποιοτικά "4άρια" στο Eurobasket. Αργά ή γρήγορα ο ένας από τους δύο (ή ακόμα καλύτερα και οι δύο) θα "εμφανιστούν" και τότε η Εθνική θα αλλάξει επίπεδο!

Γιατί και ήττα στη φάση των ομίλων μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το 1987 είχαμε χάσει από την Ισπανία και τη Σοβιετική Ένωση, το 1989 στο Ζάγκρεμπ χάσαμε από τη Γιουγκοσλαβία, το 2005 στο Βελιγράδι χάσαμε από τη Σλοβενία, το 2006 στη Σαϊτάμα είναι η μοναδική φορά που φτάσαμε από το βάθρο χωρίς καμία ήττα (αλλά δυστυχώς, κάναμε μία και κακή στον τελικό), το 2009 στην Πολωνία χάσαμε από τη Ρωσία και τη Γαλλία και φέτος χάσαμε από την Ιταλία. Είναι δεδομένο ότι αν κερδίζαμε και πηγαίναμε με 2-0 στη Λουμπλιάνα, θα ήμασταν με το 1,5 πόδι στους 8, αλλά… ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.

Γιατί έχουμε τη 2η καλύτερη επίθεση (78,8), την 5η καλύτερη άμυνα (66 πόντοι παθητικό), το καλύτερο ποσοστό στα δίποντα (59,6%), το 3ο καλύτερο ποσοστό στα τρίποντα (43,3%), είμαστε 3οι στις ασίστ (15,8) και αν και επιβάλλεται να βελτιώσουμε το ποσοστό στις βολές (20οι στις 24 ομάδες με 63,5%), αυτό που κυρίως μας λείπει είναι η επιθετική άμυνα, που ναι μεν δεν είναι το... ατού του Τρινκιέρι, αλλά παραμένει διαχρονικά το μυστικό της επιτυχίας για την Επίσημη Αγαπημένη.

Ήμασταν φαβορί, είμαστε φαβορί, θα είμαστε φαβορί και ακόμα κι αν αποτύχουμε, θα έχουμε αποτύχει ως φαβορί. Η "αυτογνωσία" και ο ρεαλισμός ανέκαθεν ταίριαζαν στους κορυφαίους και η Ελλάδα είναι, μαζί με την Ισπανία, οι δύο πιο δυνατές ομάδες της διοργάνωσης.

Είτε το γράψουμε, είτε το κρύψουμε, η ουσία δεν αλλάζει. Το θέμα είναι να σταθούμε στο ύψος των δυνατοτήτων μας!

Υγ: Είναι σοφό ότι δεν έπαιξε ο Σπανούλης, όσο κι αν επέμενε ότι είναι έτοιμος. Το τουρνουά τελειώνει στις 22 Σεπτεμβρίου...

Υγ2: Καμία διαιτησία σήμερα! Οι διαιτητές από την αρχή της διοργάνωσης αφήνουν το σκληρό παιχνίδι και τις επαφές και το ίδιο έκαναν στη ανάμετρητητης Εθνικής κόντρα στην Ιταλία. Είναι αστείο να αναλώσουμε έστω ένα δευτερόλεπτο στους ρέφερι ψάχνοντας τα αίτια της ήττας.

Για κουβέντα για όλα αυτά κι άλλα πολλά, υπάρχει και το Twitter.