Χάσαμε λόγω Σπανούλη...

Προφανώς και δεν θα εξετάσω το θέμα από ιατρικής απόψεως. Είναι πιθανό τη Δευτέρα το βράδυ στις 20.00 ο Βασίλης Σπανούλης να μην μπορούσε να παίξει ούτε δεύτερο όταν το ματς (ένα αληθινό ντέρμπι με την Ιταλία) έκαιγε και 17 ώρες αργότερα όχι απλώς να μπορούσε να παίξει, αλλά από το πρώτο κιόλας δεύτερο και σχεδόν όλο το ματς. Μπορεί αυτή να ήταν η ιατρική οδηγία και δεν την αμφισβητώ.

Αμφισβητώ όμως την ψυχολογική προσέγγιση του ματς με την Φινλανδία από την Εθνική ομάδα και τον προπονητή της. Οταν το ματς με τους Φινλανδούς ξεκινά Τρίτη μεσημέρι και ο Σπανούλης είναι στην αρχική πεντάδα, ενώ την Δευτέρα το βράδυ αδυνατούσε να αγωνιστεί έστω και για δύο λεπτά, το μήνυμα που στέλνεις και εντός της ομάδας και στον αντίπαλο είναι “τον χρειάζομαι για να κερδίσω τους Φινλανδούς και τον χρειάζομαι από το πρώτο δεύτερο”.

Στα μάτια μου αυτή η απόφαση “μαρτύρησε” δύο πράγματα.

Πρώτον, παραδοχή από ελληνικής πλευράς ότι η ήττα από την Ιταλία μας έχει τρομοκρατήσει και φοβόμαστε μέχρι εκεί που δεν παίρνει το ματς με τους Φινλανδούς, με λίγα λόγια φανερή έλλειψη αυτοπεποίθησης η οποία νομίζω πρώτα και πάνω από όλα πέρασε στους Ελληνες παίκτες. Προφανώς δεν αμφισβητώ ότι ο Σπανούλης είναι ο ηγέτης και ο καλύτερος παίκτης, το σημείο αναφοράς αυτής της ομάδας. Επειδή είναι όλα αυτά το να τον εμφανίσεις στο τερέν από το πρώτο λεπτό με τους Φινλανδούς είναι μήνυμα ότι τον χρειάζεσαι οπωσδήποτε. Και ερωτώ αν είχαμε νικήσει τους Ιταλούς, υπήρχε περίπτωση ο Σπανούλης να ξεκινούσε στο ματς με τους Φινλανδούς; ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ.

Δεύτερον, μήνυμα στον αντίπαλο για το πόσο πολύ τον υπολογίζεις. Αν ο Τρινκιέρι έβαλε τον Σπανούλη για να... τρομάξει τους Φινλανδούς τότε έπραξε λάθος. Αν ήταν να μας φοβηθούν θα μας φοβόντουσαν και χωρίς τον Σπανούλη. Κάποιος όμως που δεν έχει να χάσει τίποτα δεν έχει και να φοβηθεί τίποτα. Και οι Φινλανδοί από τη στιγμή που νίκησαν τους Ρώσους δεν είχαν να χάσουν απολύτως τίποτα, διότι είχαν ήδη προκριθεί. Αντίθετα η παρουσία του Σπανούλη στην αρχική πεντάδα νομίζω τους γέμισε αυτοπεποίθηση. “Κοίτα, επανέφεραν άρον άρον τον Σπανούλη για να μας κερδίσουν. Πόσο πολύ μας υπολογίζουν και μας μετράνε” νομίζω σκέφτηκε κάθε Φινλανδός παίκτης που έπαιξε σε αυτό ματς. Τους γεμίσαμε με αυτοπεποίθηση, με τον Σπανούλη στην αρχική πεντάδα.

Κάπως έτσι νομίζω το... κάναμε ντέρμπι. Και στα ματς που γίνονται ντέρμπι ανάμεσα σε ένα φαβορί που καίγεται για τη νίκη και ένα αουτσάιντερ που δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει, το σύνηθες αποτέλεσμα είναι η νίκη του αδύναμου. Διότι το άγχος και η πίεση λυγίζει το φαβορί. Κάπως έτσι ο Μαυροκεφαλίδης δεν μπορούσε να πηδήξει για ριμπάουντ, κάπως έτσι ο Σπανούλης έσπασε τα καλάθια, κάπως έτσι ο Πρίντεζης έμοιαζε με τελείως άλλος παίκτης, κάπως έτσι η άμυνα μας ήταν για γέλια, κάπως έτσι οι Φινλανδοί την ώρα που η μπάλα “έκαιγε” στην τέταρτη περίοδο μας έβαλαν 30 πόντους που δύσκολα θα μας έβαζε ακόμη και ομάδα του NBA. Κάπως έτσι δυστυχώς έχουμε να ανεβούμε ένα βουνό για να περάσουμε στους οκτώ.

Αυτή η ομάδα έχει ξανακάνει υπερβάσεις, δεν αποκλείεται λοιπόν να κάνει ακόμη μία, ειδικά αν όλοι οι υπόλοιποι κάνουν το λάθος που έκανε η ίδια. Να υποθέσουν ότι από εκεί που ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί, τώρα είναι ήδη αποκλεισμένη και εκτός οκτάδας...