"Να τους βγαίνει η Παναγία..." *

Όταν έγραφα το βράδυ του Σαββάτου, μετά τη νίκη επί της Τουρκίας, ότι η Εθνική ήταν φαβορί για ένα μετάλλιο, το πίστευα ακράδαντα. Όταν, το βράδυ της Κυριακής, μετά την ήττα από την Ιταλία, επανέλαβα την άποψή μου, ήμουν πεπεισμένος ότι παρά το «στραβοπάτημα» (από μία κατώτερη ποιοτικά ομάδα), η Ελλάδα έχει τα φόντα να φτάσει ως στον τελικό. Ομολογώ ότι θα στοιχημάτιζα –και θα έχανα- το σπίτι μου (και δεν ήμουν ο μόνος φαντάζομαι) ότι η Εθνική θα κέρδιζε εύκολα ή δύσκολα τη Φινλανδία, αλλά στο μπάσκετ, όπως λέγαμε και χθες, 99 στις 100, κερδίζει ο καλύτερος και ο Κοπόνεν –που εξελίχθηκε σε... Τρομπόνεν- και η παρέα του δεν ήταν απλώς καλύτεροι, ήταν σαρωτικοί. Και τώρα;

Τώρα υπάρχουν δύο δρόμοι. Αυτός της κωλοτούμπας και της (για άλλους δίκαιης και για άλλους άδικης) κριτικής σε Ομοσπονδία, Τρινκιέρι και παίκτες και αυτός της... ξεροκεφαλιάς. Θα επιλέξω τον δεύτερο, όχι προφανώς από ψωροπερηφάνια (ένα από τα κείμενα για τα οποία είμαι πραγματικά περήφανος είναι αυτό, στο οποίο έχω παραδεχτεί πανηγυρίζοντας τις μεγαλύτερες κωλοτούμπες της ζωής μου), αλλά γιατί συνεχίζω να πιστεύω στις δυνατότητες αυτού του ρόστερ, στη φιλοσοφία αυτού του προπονητή και στο «βάρος» αυτής της φανέλας.

Τα πράγματα ήταν είναι και παραμένουν απλά, με τη διαφορά ότι πλέον είναι και δύσκολα, ενώ αν κερδίζαμε Ιταλούς και Φινλανδούς, θα ήταν εύκολα και σκεφτόμασταν ήδη τον προημιτελικό. Για να φτάσεις στα μετάλλια και στους τελικούς πρέπει να κερδίσεις τους «μεγάλους». Είτε μιλάμε για Eurobasket, είτε για Euroleague, είτε για Champions League. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του τουρνουά θα έπρεπε να κερδίσουμε και τους Ισπανούς και τους Σλοβένους, απλώς η στιγμή αυτή ήρθε νωρίτερα απ’ όσο περιμέναμε.

«When the going gets tough, the tough get going» λένε στην Αμερική ή... «όποιος φοβάται πάει και κοιμάται» κατά το ελληνικότερο. Συνεχίζω να πιστεύω ότι στο φετινό Eurobasket η Εθνική έχει ένα από τα πιο ποιοτικά ρόστερ της διοργάνωσης και αν δεν καταφέρει να φτάσει ψηλά, θα έχει χάσει μια χρυσή ευκαιρία, από αυτές που δεν μας παρουσιάζονται κάθε χρόνο. Θα αλλάξει κάτι αναφορικά με τη σχέση του κόσμου και της Επίσημης Αγαπημένης;

Προφανώς και όχι. Από την 4η θέση στο Μουντομπάσκετ του 1998 ως το χρυσό στο Βελιγράδι πέρασαν επτά χρόνια και ισάριθμες –μικρές ή μεγάλες- κατραπακιές και οι Έλληνες φίλαθλοι συνέχιζαν να λατρεύουν και να πιστεύουν την ομάδα που μας έχει κάνει χαρούμενους όσο καμία άλλη.

Απλώς, οι συγκεκριμένοι παίκτες, ο Ζήσης που κάνει του τουρνουά της ζωής του και είναι ο μοναδικός που το πιστεύει τόσο πολύ, ο Σπανούλης που ψάχνει να βρει τα πατήματά του μετά τον τραυματισμό και σήμερα ήταν κακός (για τα δικά του standard), ο Μπουρούσης, που παίζει λίγο και -δικαίως- τρελαίνεται, ο Φώτσης που παίζει ακόμα λιγότερο και μοιάζει εκτός κλίματος, ο Σλούκας που αφήνει τα συναισθήματά του να του χαλάνε τη συγκέντρωση, ο Παπανικολάου που θα είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας για άλλα 10 χρόνια, αλλά σήμερα ήταν σε άλλο γήπεδο (στην επίθεση αυτό επιτρέπεται, στην άμυνα όχι), ο Πρίντεζης που δεν έχει βρει ρόλο από την αρχή του τουρνουά, ο Μαυροκεφαλίδης που ακούει τα μύρια όσα για την αμυντική του νωθρότητα, ο Περπέρογλου που επιστρέφει στην Εθνική ανανεωμένος, ο Καϊμακόγλου που στην άμυνα κάνει ό,τι μπορεί, αλλά στην επίθεση επιμένει στο τρίποντο, ο Μπράμος που σουτάρει με τόσο άγχος λες και από το χέρι του θα κριθεί ο πόλεμος στη Συρία, ακόμα κι ο Καββαδάς που πήγε στη Σλοβενία με αποστολή να δείρει, αλλά αφού είναι διαρκώς στον πάγκο, οφείλει να είναι εμψυχωτής και ο Τρινκιέρι που βλέπει το ελληνικό όνειρο να εξελίσσεται σε τραγωδία και ενώ έχει σαφές και συγκροτημένο πλάνο στο μυαλό του δυσκολεύεται να παρεκκλίνει όταν το ματς «στραβώσει», όλοι αυτοί λοιπόν οφείλουν πρώτα απ’ όλα απέναντι στην ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε φέτος να παίξουν τόσο όσο μπορούν.

Δεν χρειάζεται υπέρβαση, όπως το 2006 με τους Αμερικάνους ή το 2005 με τους Γάλλους. Χρειάζεται απλώς να παίζουν μαζί, να ρίχνουν ξύλο μαζί, να τρώνε χαστούκια μαζί, να σηκώνονται μαζί και αν χρειαστεί να κάνουν 5 φάουλ στο πρώτο 5λεπτο, όπως είπε και ο Μπουρούσης, μετά την ήττα από την Φινλανδία των 9,5 παικτών (έξω ο Ρανίκο, έξω ο Μότολα, μισός ο Νίκιλα). O Tρινκιέρι έχει κάνει προφανώς λάθη στα τελευταία δύο παιχνίδια, αλλά για να κερδίσεις αυτούς τους Φινλανδούς και αυτούς τους Ιταλούς, αρκεί ο μπασκετικός εγωιμός και τα "χιλιόμετρα" στο παρκέ των πρωτοκλασάτων παικτών μας.

Η σημερινή ήττα ήταν ένα τεράστιο σοκ, ήταν μια άνευ προηγουμένου σφαλιάρα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν καταδικαστική. Η Εθνική έχει μπροστά της τρία μεγάλα ματς και πάει για να κάνει το τρία στα τρία. Στα χαρτιά μπορεί, στην πράξη πρέπει να θυμηθεί το –εκνευριστικό επιθετικά, αλλά τόσο αποτελεσματικό στην άμυνα- μπάσκετ του Γιαννάκη, που ήθελε την Ελλάδα να μη χάνει ποτέ επί 4 χρόνια από κατώτερο αντίπαλο. Και η Ιταλία, η Φινλανδία, η Κροατία και η Σλοβενία είναι κατώτεροι αντίπαλοι. Για τον κακό μας δαίμονα, την Ισπανία που μας κερδίζει παντού από το 1998 μετά (6-0) μένει να αποδείξουμε ποιος είναι ο ανώτερος το μεσημέρι της Πέμπτης.

* Επεξήγηση τίτλου: Το 2005, μετά το τουρνουά στο Πόρτο Σαν Τζόρτζιο, η Εθνική μετρούσε τρεις ήττες σε τρία ματς από Κροατία, Λετονία και Ιταλία. Εκείνο το τελευταίο βράδυ, οι 12 διεθνείς μαζεύτηκαν στα αποδυτήρια και –μέσες άκρες- είπαν: Μαλάκες, είμαστε στην καλύτερη φάση της καριέρας μας, έχουμε δυνατότητες, αλλά ακόμα δεν έχουμε πετύχει τίποτα. Αυτοί είμαστε και αυτοί θα πάμε μέχρι το τέλος. Πάμε να παίξουμε και να κάνουμε κάθε αντίπαλο να του βγαίνει η Παναγία για να μας κερδίσει». Το έκαναν και 1 μήνα μετά πανηγύριζαν με το Κύπελλο στα χέρια, μπροστά σε 10,000 Έλληνες φιλάθλους στην «Μπεογκράτσα» του Βελιγραδίου.

Έχουμε τέσσερις παίκτες στη φετινή Εθνική που ήταν παρόντες σε εκείνο το προ 8ετίας meeting. Τον «δρόμο» τον ξέρουν...

Υγ: Όποιος έχει παίξει μπάσκετ (είτε στο ΝΒΑ είτε στη γειτονιά του) ξέρει έναν πανάρχαιο κανόνα. Παίζεις με έναν αντίπαλο, πιο γρήγορο, πιο αθλητικό και πιο εύστοχο. Την πρώτη φορά σε περνάει και σου βάζει καλάθι. Τη δεύτερη σε ξαναπερνάει και στο ξαναβάζει. Την τρίτη όμως, τον «πιάνεις από τον λαιμό και τον πετάς κάτω»... Για να σου βάλει τρίτο συνεχόμενο καλάθι, πρέπει (μεταφορικά πάντα, για να μην παρεξηγούμαστε) να ματώσει. Οι διεθνείς μας, τρώνε καλάθια το ένα μετά το άλλο, αλλά δεν «έπιασαν από το λαιμό» ούτε τον Μπελινέλι, ούτε τον Ντατόμε, ούτε τον Τζεντίλε, ούτε τον Κόπονεν, ούτε τον Κότι. Τουλάχιστον ας πιάσουν τον Ρούντι...

Υγ 2: «Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουμε από μία», είπε ο Κλιντ Ίστγουντ ως «Επιθεωρητής Κάλαχαν» στην ταινία «Dirty Harry in the Dead Pool», σε μια ατάκα που έμελλε να εξελιχθεί ως μία από τις πλέον ιστορικές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σέβομαι τις γνώμες όλων των αναγνωστών, αρκεί να μην είναι υβριστικές και να μην είναι χαιρέκακες. Όσοι πανηγυρίζετε που χάνει η Εθνική του μπάσκετ (και αύριο θα χαρείτε αν χάσει η Εθνική ποδοσφαίρου), λυπάμαι αλλά ο δικός σας... κώλος μου είναι απελπιστικά αδιάφορος.

Yγ 3 Παρά τις δύο συνεχόμενες ήττες, το κλίμα στην ομάδα παραμένει καλό, κατί που μόνο δεδομένο δεν είναι. Να και ένα πρώτο θετικό σημάδι για τη δύσκολη -ψυχολογικά πρώτα απ' όλα- συνέχεια.

Για κουβέντα για τους παίκτες που μπορούν να πέσουν, αλλά επιβάλλεται να σηκωθούν υπάρχει και το Twitter.