Η αμυντική ευθύνη δεν σημαίνει ξύλο!

Αρχίζει να με ενοχλεί λίγο η ξυλοποιεία και η ξυλολογία των τελευταίων ωρών. Είναι σαφές ότι μετά από μεγάλες και σημαντικές ήττες, όπως αυτή από τους Φινλανδούς, οι αιτίες αναζητούνται παντού. Από τον καιρό που ήταν κακός, από τον γιαλό διότι ήταν στραβός μέχρι και τις πιο εμπεριστατωμένες απόψεις περί τακτικών στραβοτιμονιών. Η Εθνική τα δύο τελευταία παιχνίδια, με την Ιταλία και τη Φινλανδία, πράγματι δέχθηκε ισάριθμες «μπουνιές» στο στομάχι με καρμποναρισμένο τρόπο και το χειρότερο είναι ότι τα σημάδια από τα χτυπήματα είναι πολύ δύσκολο πλέον να εξαφανιστούν.

Οι περισσότεροι συμφωνούν: Η Ελλάδα δεν έπαιξε ξύλο! Και για αυτό έχασε. Προσπαθώ να σκεφτώ ποιος σπουδαίος προπονητής, ή ποιος μεγάλος αμυντικός παίκτης ανέφερε πρώτος ότι στις περιπτώσεις όπου η αμυντική αντίδραση είναι κακή, η επόμενη επιλογή είναι να επιστρατεύσει τη μέθοδο του ξύλου. Από την πρώτη στιγμή που ολοκληρώθηκε και το παιχνίδι με τη Φινλανδία, δεν είχα ούτε μια απορία για τους λόγους που Ιταλοί και Φινλανδοί σφυροκοπούσαν την Ελλάδα σαν τον Μοχάμετ Αλι όταν είχε βάλει στα σκοινιά τον Τζο Φρέιζερ στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν στη μάχη του αιώνα. Μπορεί κάποια στιγμή, οι διεθνείς να χρειαστεί να επιστρατεύσουν τον .ξυλοκόπο από μέσα τους. Πριν όμως, πάμε στο δεύτερο ή το τρίτο βήμα, καλό θα ήταν να ασχοληθούμε με το πρώτο. Το πιο σημαντικό και το πιο αναγκαίο. Από την Ελλάδα δεν έλειψε το ξύλο. Ελειψε καθαρά και ξάστερα ή άμυνα. Η προσωπική ευθύνη κι εν τέλει η επιθετικότητα στις κινήσεις των παικτών της.

Η αναγκαιότητα που αφορά σε κάθε ομάδα, είχε σκοράρει 50 ή 90 πόντους σε κάθε παιχνίδι, να είναι επιθετική στην άμυνά της δε σημαίνει ότι παίζει ξύλο. Απέναντι σε όλα τα πικ εν ρολ των αντιπάλων, του Ντατόμε, του Μπελινέλι, του Κοπόνεν, ή στις .μπούκες του Τσιντσιαρίνι για τον οποίο ο Αντρέα Τρινκιέρι όφειλε να ξέρει καθότι είναι παίκτης του, πως αν πιεστεί λίγο θα χάσει τα μπούσουλα, δεν έγινε καμία επιθετική κίνηση. Ούτε ο εκάστοτε ψηλός έκανε κάποιο δυναμικό hedge out ώστε να ανακόψει την πορεία του χειριστή της μπάλας, ούτε ο κοντός που στην αλλαγή έπεφτε πάνω στο σκρίνερ, φάνηκε να είναι έτοιμος να προβληματίσει τον αντίπαλό του όταν αυτός έπαιρνε τη μπάλα. Είναι χαρακτηριστική η αντιμετώπιση που είχε η Ελλάδα στα περισσότερο πικ. Ο ψηλός, έμενε πίσω φοβούμενος να κάνει ένα βήμα μπροστά για να πλησιάσει τον γρηγορότερο παίκτη που είχε τη μπάλα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όσο κι αν ο εκάστοτε ψηλός είναι πιο αργός, έχει ένα ατού που οι Ελληνες παίκτες δεν εκμεταλλεύτηκαν. Με μία πιο δυναμική κίνηση, με λίγο περισσότερη επιθετικότητα, κάποια βήματα μπρος πίσω με το χέρι τεντωμένο, θα μπορούσε να μπερδέψει τον π.χ. Κοπόνεν, που αν μη τι άλλο θα έχανε λίγο χρόνο μέχρι να αποφασίσει αν μπορεί να εκτελέσει από μακριά, ή αν του δίνει τη δυνατότητα η άμυνα να παίξει εν τέλει στα πόδια.

Συμπαθάτε με, αλλά αυτό δεν είναι ξύλο. Ο Κάθε Κοπόνεν που έκανε γιο γιο την ελληνική άμυνα, αντ'αυτού είχε άπλετο χρόνο να σκεφτεί. Να διαβάσει την υποχωρητική στάση του εκάστοτε ψηλού, που όχι μόνο παρακολουθούσε αλλά με τη θέση που έπαιρνε, έδινε χώρο τόσο στον ball handler να εκτελέσει, αλλά και να πασάρει στον ψηλό που βρισκόταν συνήθως μόνος του κάτω από το ελληνικό καλάθι. Τα ίδια με τον κάθε περιφερειακό που έκανε αλλαγή στο σκριν. Επέτρεπε στον Ντατόμε, ή τον Κότι να κάνει τα δικά του χωρίς να νιώθει ιδιαίτερη πίεση. Καλό το ξύλο, αλλά σε πρώτη φάση ας παίξουμε άμυνα αγαπητοί φίλοι.

Φταίει ο Τρινκιέρι για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί; Ευθύνεται, όπως κάθε προπονητής σε οποιαδήποτε ήττα. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν μπορεί να βρεθεί κανείς που μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν ανακάτεψε την τράπουλα. Χρησιμοποίησε κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο για να σταματήσει τους δήμιους της Εθνικής. Επαιξε με τρεις κοντούς, με τον Φώτση στο πέντε, ζώνη, με δύο ψηλούς. Δεν του βγήκε τίποτα. Αυτό που δεν έκανε ήταν να βρει δύο λύσεις: Μία στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, διότι όταν σε δύο ματς, ό,τι κι αν κάνεις δεν σου βγαίνει, προφανώς και πρέπει να αλλάξεις τακτική, όχι μόνο σχήματα. Και η δεύτερη όταν Φινλανδοί και Ιταλοί, έκοψαν την επιθετική δραστηριότητα στη μέση με τον διπλό άνθρωπο στο low post, που απαγόρευε στον παίκτη με τη μπαλα να τη μεταφέρει στην αδύνατη πλευρά. Όλα τα επιθετικά προβλήματα της Ελλάδας ξεκίνησαν από εκεί.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το χιλιοειπωμένο: Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει. Ο Τρινκιέρι δεν μπορεί να κάνει τον Μαυροκεφαλίδη καλύτερο αμυντικό, ούτε τον Μπουρούση πιο γρήγορο, ούτε το Σλούκα καλύτερο αμυντικό. Για να υλοποιηθεί μία συνταγή πρέπει να υπάρχουν και τα υλικά. Ο Τρινκιέρι, με εξαίρεση το γεγονός ότι απέφυγε να χρησιμοποιήσει περισσότερη ώρα τον Πρίντεζη πάνω στον Ντατόμε, δεν είχε τα υλικά για να φτιάξει μία πολύ καλύτερη συνταγή. Για αυτό κι έπρεπε να ακολουθήσει διαφορετική τακτική.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ιταλού αφορά στο γεγονός ότι έχει χάσει κάθε επαφή με το rotation της ομάδας του. Οι συμβιβασμοί δεν κάνουν καλό, για έναν πολύ βασικό λόγο. Ο παίκτης αντιλαμβάνεται πότε ο κόουτς τον πιστεύει και πότε τον χρησιμοποιεί ως λύση ανάγκης. Ο Τρινκιέρι, το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει είναι να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλει από τα 4άρια του, να υπενθυμίσει (στον εαυτό του πάνω απ'όλα) την ιεραρχία, μία λέξη που ο ίδιος έχει ορίσει ως μία από τις πιο σημαντικές της ζωής του. Επίσης, να σκεφτεί τι ακριβώς ζητάει από τον Παπανικολάου, ο οποίος για κάποιο λόγο που δεν έχει ουσιαστική εξήγηση, έχει πολύ μικρό χρόνο συμμετοχής και μοιάζει να καλύπτει κάποιο συγκεκριμένο ρόλο.

Οσο για τον Μπουρούση; Εχει κάνει μεγάλο λάθος και είναι ξεκάθαρο. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος.

Μπορεί η Ελλάδα να προκριθεί; Ασφαλώς. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλά έχουμε δύο μέρες μπροστά μας για να τα πούμε.