Χαρείτε, επιτέλους, μωρέ!

Είδατε; «Περιμένετε λίγο», σας συνιστούσα στο προηγούμενο σημείωμα, παρά την απερίγραπτη σκασίλα μου για την ήττα της Εθνικής από τη Φινλανδία. «Μη βιάζεστε να στολίσετε τον επιτάφιο», έγραφα. «Το Ευρωμπάσκετ είναι σαν το τρενάκι του λούνα παρκ», υπενθύμιζα. Το ζενίθ με το ναδίρ απέχει μία ημέρα, ένα ματς, ένα δίωρο. Μου γράφατε στα σχόλια ότι η ομάδα είναι τσίρκο και δεν έχει καμία ελπίδα. Καλώς ορίσατε στον πλανήτη "Επίσημη Αγαπημένη".

Κάποιος που έφυγε για έναν πλανήτη χωρίς τηλεόραση και υπολογιστή από το βράδυ του Σαββάτου μέχρι σήμερα θα δυσκολευτεί να πιστέψει ότι μεσολάβησε διπλό στραπάτσο και ότι η χώρα απαιτούσε αγριεμένη εν χορώ την κεφαλή προπονητή και παικτών επί πίνακι. Πρώτα η Τουρκία, μετά η Ισπανία, θα σκέφτηκε. Δεν είναι παράλογο. Για να νικηθεί ένας κακός δαίμονας, πρέπει η ομάδα να ξεκινήσει με φόρα.

Αμ δε.

Το καλύτερο καύσιμο για μια ομάδα είναι η πληγωμένη υπερηφάνεια, αρκεί φυσικά να συνοδεύεται από ικανότητα, ενέργεια και ταλέντο. Τα βλέμματα που αντίκρυσα στο ξενοδοχείο «Πλάζα» την παραμονή του αγώνα με έκαναν να πολλαπλασιάσω στο μυαλό μου τις πιθανότητες επιτυχίας. Τα αντικειμενικά δεδομένα δεν μου έβγαιναν, αλλά δεν είμαι και χθεσινός σε τουρνουά Εθνικών ομάδων. Εχω μάθει να μη ξεγράφω την Εθνική Ελλάδας, ακόμα και όταν αυτή νιαουρίζει αβοήθητη σαν τη γάτα μου τη Σβούρα, ξάπλα στο καναβάτσο.

Τους μυστικούς δείπνους και τους όρκους νίκης τους ακούω βερεσέ, εκτός αν συνοδεύονται από πείρα, αφιόνι, πείσμα και διακαές «desire», που λένε και στο χωριό μου, την Αγυιά Μυλοποτάμου Κρήτης. Ο Αντρέα Τρινκιέρι είπε χθες, ότι είδε κάτι διαφορετικό στα πρόσωπα των παικτών του, κάτι που τον έκανε αισιόδοξο. Αποδείχθηκε ότι έλεγε αλήθεια.

Ο ίδιος έκανε τη δουλειά του στην εντέλεια: κράτησε την ομάδα ήρεμη και συγκεντρωμένη δίχως αν τη μπουκώσει, μοίρασε αριστοτεχνικά τους ρόλους, «έσφιξε» το rotation της ομάδας χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα, απάντησε με μαθήματα τακτικής στη μαγειρική του σενιόρ Ορένγκα. Ωστόσο, ο θρίαμβος ανήκει πρώτα απ’όλα στους παίκτες. Ο Τρινκιέρι δεν θα μπορούσε να κάνει το παραμικρό, εάν οι Ισπανοί έκλεβαν τη μπάλα σε κάθε άμυνα. Αλήθεια, γιατί δεν πίεσαν παραπάνω τους Ελληνες περιφερειακούς; Διότι δεν έχουν προπονητή, να γιατί. Και επειδή έχουν μάθει να μας κερδίζουν με τη φανέλα. Οχι πια.

Κάποιοι θα σταθούν στη μεγάλη καρδιά και στα άθραυστα «καρύδια» των παικτών. Αλλοι θα μιλήσουν για το ήρεμο μυαλό που έκανε την ομάδα να λειτουργεί σαν κομπιούτερ και να αρνηθεί την ήττα στο 52-60 του 31^ου λεπτού. Εγώ θα υπογραμμίσω και τα δύο αυτά στοιχεία, θα αποθεώσω τον Βασίλη Σπανούλη για την αυτοκρατορική του εμφάνιση απέναντι στο κουιντέτο των υπερφίαλων αστέρων και θα τονίσω την καθοριστική συμβολή των δύο καμικάζι που ήρθαν από τον πάγκο.

Στα 23 λεπτά της συμμετοχής του Κώστα Καϊμακόγλου, η ελληνική ομάδα πέτυχε 20 πόντους παραπάνω από την ισπανική! Ο αντίστοιχος συντελεστής για τον Μάικ Μπράμο ήταν +18. Οι δυό τους πέτυχαν τα τρία καλάθια που αποτελείωσαν τους Ισπανούς, στο τελευταίο τρίλεπτο. Και για τους δύο, το αποψινό ήταν ματς καριέρας.

Η Εθνική έκανε μόνο 6 λάθη και μας έτριψε στα μούτρα τους φόβους της πλημμύρας. Εβαλε 11/12 βολές στην τέταρτη περίοδο, ενώ ως τότε σημάδευε συχνά σίδερο. Κέρδισε τα ριμπάουντ στο τελευταίο δεκάλεπτο, ενώ στα πρώτα 30 λεπτά τα έχανε με μεγάλη διαφορά (28-38). Σκόραρε στις 8 από τις τελευταίες 9 επιθέσεις της. Κέρδισε 38 βολές έναντι 18. Τα 5 κλεψίματα του Παπανικολάου τα προσέξατε; Τη δουλειά του ατρόμητου Καββαδά πάνω στον Γκασόλ; Τις συνεργασίες Σπανούλη-Μπουρούση στο τέλος; Τους 7 σερί πόντους του Πρίντεζη όταν η ομάδα αγκομαχούσε; Τα 0 λάθη του Σπανούλη ως το 39.45; Τα 0 λάθη του Σλούκα; Τα 5 λάθη του Μαρκ; Ολοι οι δείκτες της στατιστικής φανερώνουν τιτάνια προσπάθεια, πάθος άνευ φόβου, αλλά και καθαρό μυαλό, σε βραδιά ιστορικής σημασίας, για το παρόν και το μέλλον της Εθνικής.

Η Ελλάδα, βέβαια, το βιολί της. Γιατί δεν βάζει τον Φώτση, γιατί άφησε στον πάγκο τον Περπέρογλου, γιατί πήρε τον Καββαδά, γιατί δεν πήρε τον Παππά και τον Κατσίβελη, γιατί δεν απολύεται ο μακαρονάς να μπει στη θέση του κάποιος από τους 11 εκατομμύρια ειδήμονες που διαθέτει η χώρα. Χαρείτε, επιτέλους, μωρέ! Δεκαπέντε χρόνια είχαμε να νικήσουμε την Ισπανία. Κι εσείς ψάχνετε τον …φταίχτη; Εμείς κερδίσαμε, όχι οι άλλοι. Δεν θα έχετε για πάντα μια τέτοια ομάδα να σας χαρίζει χαμόγελα!

Και πάλι σας λέω, ας περιμένουμε. Η νίκη επί των Ισπανών θα αποδειχθεί νεκρό γράμμα αν δεν υπάρξει συνέχεια, όπως κλειδώθηκε στα συρτάρια η αντίστοιχη της FYROM επί των Σέρβων. Θέλουμε 2 νίκες για πρόκριση. Οχι μία, δύο. Ένα διόλου απίθανο σενάριο για τους αγώνες του Σαββάτου, ήττα της Ελλάδας από τη Σλοβενία στην πράσινη καταιγίδα της Αρένα Στόζιτσε και νίκη των Κροατών επί της Ιταλίας θα μας στείλει όλους στο σπίτι μας πριν καν ξημερώσει η τελευταία αγωνιστική.

Οι διεθνείς κατέβασαν τα τηλέφωνα και ετοιμάζονται για δεύτερο συνεχόμενο τελικό. Ελπίζω να τράβηξαν και τον υπολογιστή από την πρίζα.