Eμπρός Αντρέα, για μια... Ουκρανία νέα!

Tην παραμονή της έναρξης του («καταραμένου», όπως το χαρακτήρισε κι ο ίδιος) Ευρωμπάσκετ έγραψα ένα κείμενο για το αφιέρωμα του «Goal News» και τώρα που πέρασαν τρεις εβδομάδες και προσπαθούμε να συνέλθουμε από το στραπάτσο, αισθάνομαι την ανάγκη να αναδημοσιεύσω τον πρόλογο του που κι αυτός απέβη μάταιος και μοιραίος...

Ιδού, λοιπόν, το πειστήριο του... εγκλήματος:

Την έχει που την έχει μια ευφράδεια λόγου, ένα ταλέντο στα αυτοσχέδια τσιτάτα και μια ροπή προς την οιστρηλασία, αρκεί -όπως αυτοσαρκάζεται ο ίδιος- να μην καταλήγει στο... κωλομπαριλίκι, ο προπονητής της Εθνικής ομάδας, λέγεται κιόλας Αντρέα(ς), υποφέρουμε κι εμείς ως ελληνικό μπασκετικό έθνος εδώ και τέσσερα χρόνια από το στερητικό (του βάθρου) σύνδρομο, οπότε ήρθε κι έδεσε το πράγμα...

Τόσο καιρό που ο λαλίστατος Τρινκιέρι βγαίνει στα μπαλκόνια και συνεγείρει τα πλήθη επικαλούμενος το σκεπτικό του μακαρίτη συμπατριώτη και συναδέρφου του Τζίμι Βαλβάνο και ρεμβάζοντας στη θέα προς το όνειρο, βλέπει τον κόσμο από κάτω να κρέμεται από τα χείλη του. Τον βλέπει και συνάμα τον ακούει να του φωνάζει αυτό που δονούσε την ατμόσφαιρα πριν από τριάντα δύο χρόνια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του συνονόματου του, (τότε) υποψήφιου πρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου...

Εμπρός Αντρέα, για μια Ελλάδα νέα!

Ε, λοιπόν, ανέσυρα αυτό το απόσπασμα του κειμένου μου, μόνο και μόνο διότι από τις αλλεπάλληλες (στα ελληνικά, στα ρωσικά και δεν ξέρω πού αλλού) απολογίες του Τρινκιέρι, το παλιό ΠΑΣΟΚικό σύνθημα χρήζει μιας μικρής τροποποίησης για να καταστεί επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε...

Eμπρός Αντρέα, για μια... Ουκρανία νέα!

Μας έχει πρήξει τις τελευταίες μέρες ο Αντρέα για την ανάγκη υιοθέτησης του ουκρανικού μοντέλου κι αυτό θαρρώ πως προσβάλλει όλο το ελληνικό μπασκετικό οικοσύστημα. Βεβαίως πολλοί (για να επιστρέψω σε προτεραία συζήτηση) πίστευαν - και μάλλον επιβεβαιώνονται τώρα- ότι εξ ορισμού αποτελούσε προσβολή η πρόσληψη ενός ξένου προπονητή, για την Εθνική ομάδα μιας χώρας η οποία τα τελευταία χρόνια τροφοδοτεί με τέτοιο και πολύ ικανό μάλιστα, στελεχειακό δυναμικό ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά όπως έλεγε και ο Βασιλακόπουλος, «δεν είναι ξένος ο άνθρωπος, αλλά... Ευρωπαίος»!

Με αυτή τη διεσταλμένη εθνολογική προσέγγιση και οι Ουκρανοί είναι Ευρωπαίοι, απλώς η πατρίδα του Σάσα Βολκόφ δεν αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο έχουν συναφθεί από ετών διακρατικές εμπορικές σχέσεις ανάμεσα μας και η εισαγωγή του μπασκετικού μοντέλου τους δεν θα είναι δύσκολη!

Τι είπε λοιπόν ο πρώην χαριτωμένος και νυν συντετριμμένος (υπό καθεστώς διετούς συμβολαίου, αλλά υπό αίρεσιν) προπονητής της Εθνικής; Οτι με τη νέα κατεύθυνση που παίρνει το μπάσκετ, η ελληνική ομάδα θα πρέπει να υιοθετήσει και να ακολουθήσει το ουκρανικό μοντέλο, που συνίσταται στην παρουσία παικτών με ταχύτητα, δύναμη και τα λοιπά αθλητικά προσόντα!

Να το ακολουθήσουμε, σινιόρε Αντρέα μου, αυτό το μοντέλο, δεν έχω αντίρρηση, αλλά που να τα βρούμε οι δόλιοι τα συγκεκριμένα προσόντα; Να τα αγοράσουμε; Να τα νοικιάσουμε; Η μήπως να τα γεννήσουμε;

Οι απορίες είναι φυσιολογικές και προφανώς δεν έχουν εύκολη απάντηση, εκτός κι αν -για να αλλάξουμε ρότα και να μεταμορφωθούμε σε Ουκρανούς- αφήσουμε κατά μέρος τον προπονητή και προσλάβουμε έναν μαθητευόμενο μάγο, που θα μάθει κιόλας να εξασκεί την τέχνη του στου κασίδη το κεφάλι:!

Για να φρεσκάρω τη μνήμη μας και να θέσω την επίμαχη άποψη του Τρινκιέρι στη διάθεση της λαϊκής ετυμηγορίας (που τη βγάζουμε εύκολα κι αβασάνιστα πολλές φορές) αναδημοσιεύω τι ακριβώς είπε ο Ιταλός προπονητής στη συνέντευξη η οποία δημοσιεύθηκε χθες στη ρωσική εφημερίδα Sport Express:

«Για μένα το κύριο μάθημα στο Ευρωμπάσκετ ήταν η παρουσία της Ουκρανίας, που, σε αντίθεση με μας, πέρασε καθαρά στα προημιτελικά. Η ομάδα του Μάικ Φρατέλο έχει δώδεκα παίκτες με σπουδαίες αθλητικές ικανότητες, που τρέχουν και πηδούν ασταμάτητα και με αυτόν τον τρόπο αντισταθμίζουν την έλλειψη ταλέντου. Όταν αντιμετωπίζεις τέτοιους αντιπάλους, το γήπεδο μικραίνει λόγω της επιθετικής άμυνάς τους. Η Εθνική ομάδα πρέπει να βαδίσει στην ίδια κατεύθυνση. Επειδή το μπάσκετ στην Ευρώπη γίνεται πιο γρήγορο στο υψηλό επίπεδο, τίποτα πια δεν θα είναι αδύνατο. Κι αυτό το κατάλαβαν εκτός από εμάς και οι Τούρκοι και οι Ισπανοί»!

Μάλιστα, που συνήθιζε να λέει κι ο Αλευρόπουλος!

Βεβαίως-για να είμαι δίκαιος προς τον Τρινκέρι- αυτή η ιδέα/ άποψη/ πρόταση δεν του κατέβηκε ξαφνικά στο κεφάλι. Δεν έφαγε δηλαδή τη... φλασιά από το πατατράκ της Εθνικής, για να τη διατυπώσει: ίσα ίσα που είχε αρχίσει να ρίχνει τα... σπόρια της, πριν από έναν μήνα, στη διάρκεια του Τουρνουά Ακρόπολις.

Θυμάμαι καλά τι ακριβώς είχε πει, αλλά και να μη θυμόμουν, έχω κρατήσει τις σελίδες του μπλοκ μου, όπου σημείωνα αυτολεξεί τις δηλώσεις του...

Πρώτα απ' όλα μετά τον αγώνα με τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη, πέρα από την καμένη (μέσα στις στάχτες του βιβλίου με τον ομώνυμο τίτλο που διάβαζε εκείνες τις μέρες) κουβέντα για το ευρώ το οποίο έλειπε από την εθνική, ώστε να γίνει εκατομμυριούχα, ο Τρινκιέρι είχε δηλώσει τη σαφή προτίμηση του στο οριζόντιο, έναντι του κάθετου, μπάσκετ. Φάσκει και αντιφάσκει, λοιπόν, διότι τότε είχε πει ότι «πρέπει να επιδιώκουμε να παίζουμε με ένα στιλ που ταιριάζει στο μπάσκετ το οποίο έπαιξαν οι Μάβερικς στους τελικούς του ΝΒΑ το 2011 κι όχι με εκείνο των Χιτ».

Με αυτό το ενδιαφέρον σχόλιο του-το οποίο ανέλυσε κιόλας- ο Τρινκιέρι εννοούσε ότι η Εθνική πρέπει να ανοίγει το παιχνίδι της στο πλάτος και όχι στο ύψος, να δίνει έμφαση στην άμυνα και να παίζει έξυπνα, ρεαλιστικά και αποτελεσματικά σε αντίθεση με το στιλ του Μαϊάμι που προϋποθέτει ταχύτητα, θέαμα και φαντασμαγορία. Παρεμπιπτόντως αυτό ακριβώς εννοεί και ο Αργύρης Πεδουλάκης στον οποίο ανήκουν η πατρότητα και τα παρελκόμενα πνευματικά δικαιώματα της έκφρασης «σκεπτόμενο μπάσκετ»!

Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, μετά το ματς με τη Λιθουανία, ο Τρινκιέρι δευτερολόγησε επί του ιδίου θέματος. Βρήκε αφορμή από το ιδιαίτερο (λόγω πολλών μεγάλων κορμιών και αθλητικών προσόντων) στιλ της ομάδας που κοουτσάρει ο Γιόνας Καζλάουσκας και απεφάνθη ως εξής: «Σε τέτοια ματς πρέπει να προσπαθούμε να μεγαλώνουμε το γήπεδο, διότι οι ομάδες αυτού του τύπου, λόγω των πολλών ψηλών που διαθέτουν, το μικραίνουν»!

Είτε το μεγάλωναν αυτοί, είτε το μικραίναμε εμείς το γήπεδο, η εικόνα των φιλικών αγώνων αποδείχτηκε μια οφθαλμαπάτη: παρεμπιπτόντως σε αυτόν κύκλο προετοιμασίας η ελληνική ομάδα νίκησε και τους Κροάτες, και τους Γάλλους, και τους Λιθουανούς και τους Ιταλούς, αλλά οι τρεις από δαύτους (μαζί με την Ισπανία) βρίσκονται στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ, ενώ οι συμπατριώτες του Τρινκιέρι μπορεί να βγουν πέμπτοι!

Η Εθνική δεν απέτυχε απλώς στο Ευρωμπάσκετ: επτώχευσε όχι τόσο σε αποτελέσματα, σε ιδέες και σε κατευθύνσεις στο παιχνίδι της, όσο στη φιλοσοφία της που ήταν μια μορφή αφηρημένης και ακαταλαβίστικης τέχνης!

Δεν ξέρω εάν (αλλά και δεν το πιστεύω πως) το μπάσκετ που έπαιξε η εθνική είναι το δικό του, όμως σίγουρα δεν ήταν το δικό μας. Ο Τρινκιέρι ομνύει στο passing game, στο καλό spacing, στη δυνατή άμυνα κι εμείς πάλι όλες τις μεγάλες επιτυχίες μας (σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο) τις εξορύξαμε από τα ίδια μεταλλεία. Στη Σλοβενία, από ένα σημείο και πέρα η καλή κυκλοφορία της μπάλας πήγε περίπατο, μαζί με τις αποστάσεις και τα σωστά διαβάσματα των καταστάσεων στην αντίπαλη άμυνα, με αποτέλεσμα οι περισσότερες τελικές προσπάθειες να είναι ζορισμένες και τραβηγμένες από τα μαλλιά. Όσο για τα δικά μας μετόπισθεν αυτά ήσαν διαρκώς ακάλυπτα και συνεχώς εκτεθειμένα (είτε στο 5 εναντίον 5, είτε στο transition) σε όλους τους Τέιλορ, στους Σβεντ, στους Φερνάντεθ, στους Μπελινέλι, στους Κοπόνεν, στους Ντράγκιτς και στους Μπογκντάνοβιτς αυτού του κόσμου!

Σέβομαι την άποψη του Τρινκιέρι για την ανάγκη να το... πάρουμε αλλιώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αλλαγές προσώπων και πραγμάτων. Αλλά πάλι -και όχι για σωβινιστικούς λόγους- αρνούμαι να αποδεχθώ την πρόταση του να γίνουμε ξαφνικά Ουκρανοί! Το ελληνικό μπάσκετ εδώ και κάμποσα χρόνια, κατάφερε να δημιουργήσει μια σχολή και να φορέσει μια συγκεκριμένη ετικέτα, που το κάνει αναγνωρίσιμο, ακόμη κι αν εμφανιστούν σε ένα γήπεδο, πέντε γυμνοί παίκτες!

Σπουδαίοι προπονητές και μεγάλοι παίκτες χάραξαν έναν δρόμο στον οποίο πορεύονται οι ομάδες μας στο σύνολο τους. Καμιά από αυτές δεν έχει παίκτες τύπου Ουκρανίας και στο κάτω κάτω τι έκαναν οι λεγάμενοι στο Ευρωμπάσκετ; Νίκησαν το Βέλγιο, το Ισραήλ και τη Γερμανία και από εκεί και πέρα βρήκαν μια μέρα μπόσικους τους (ούτως ή άλλως αδύναμους) Σέρβους και τους κοπάνησαν. Γιατί λοιπόν πρέπει σώνει και καλά να ακολουθήσουμε το δικό τους μοντέλο, που δεν είναι κιόλας συμβατό με τους σωματότυπους, την κουλτούρα, την παγιωμένη αντίληψη μας και τη σχολή που επιτέλους δημιουργήσαμε εδώ και μερικά χρόνια;

Και αν έχουμε (που ασφαλώς την έχουμε) ανάγκη για ανακαινίσεις, ας καταπιαστούμε με τα μερεμέτια στο ελληνικό μοντέλο...