Το μαύρο κουτί του ναυαγίου!

Ο μεγάλος στόχος της διάκρισης σε διεθνή διοργάνωση, για πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια, έμεινε ευσεβής πόθος και τώρα πλέον, που σιγά-σιγά, στεγνώνει το μελάνι που χύθηκε για τις πολυάριθμες αναλύσεις που γράφτηκαν και διατυπώθηκαν τις τελευταίες 114 ώρες, το gazzetta.gr επιχειρεί να επιμερίσει τις ευθύνες εκεί που πρέπει και παράλληλα να προτείνει λύσεις για ένα καινούριο μοντέλο λειτουργίας της Εθνικής ομάδας.

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν απέτυχε απλά να διεκδικήσει ένα μετάλλιο στο 38ο Ευρωμπάσκετ, αλλά έμεινε για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια εκτός οκτάδας, αποκλείστηκε προσωρινά (εκκρεμεί η απόφαση της FIBA για τις 4 wild cards) από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2014 και εν ολίγοις, απώλεσε σε μεγάλο βαθμό, την υψηλή αξιοπιστία που είχε αποκτήσει με τις επιτυχίες από το 2005 έως και το 2009 (3 μετάλλια, μία 4η θέση στην Ευρώπη και μία 5η στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου).

Κεφάλαιο Ομοσπονδία

Οι διοικούντες το ελληνικό μπάσκετ, μπορεί να μην βάζουν καλάθια, να μην παίρνουν ριμπάουντ ή να μην παίζουν άμυνες, με τις αποφάσεις τους, όμως, δημιουργούν τις προϋποθέσεις και το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί η Εθνική ομάδα. Δηλαδή επιλέγουν τα πρόσωπα, που αναλαμβάνουν να “τρέξουν” το αγωνιστικό και το διοικητικό project που αφορά στη συμμετοχή της Ελλάδας σε μία διεθνή διοργάνωση, εν προκειμένω στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Στον αθλητισμό, ο απολογισμός μία προσπάθειας εξαρτάται εν πολλοίς από το αποτέλεσμα και μετά την δεύτερη σερί παταγώδη αποτυχία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος (και μεγαλύτερη από το 1987 και μετά), οι ευθύνες της ομοσπονδίας επικεντρώνονται στους παρακάτω τομείς.

-Η ΕΟΚ δεν μπορούσε να διαθέσει πολλά χρήματα (περί τις 80.000 Ευρώ) για τον διάδοχο του Ηλία Ζούρου (σ.σ.: που χωρίς τον τραυματία Σπανούλη, οδήγησε την Εθνική στην 6η θέση το 2011) και στο ραντεβού που έγινε παραμονές Χριστουγέννων (2012) σε ξενοδοχείο των Ιωαννίνων, ο Αντρέα Τρινκιέρι εντυπωσίασε τον πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας, με τις ιδέες του, τις γνώσεις του (ήταν πολύ ενημερωμένος για όλους τους Έλληνες παίκτες) και την προσωπικότητά του και σε συνδυασμό με το χαμηλό κασέ του (για part-time συνεργασία), κρίθηκε ως ο κατάλληλος για να αναλάβει τη δουλειά. Προηγουμένως, ο κ. Βασιλακόπουλος είχε πάρει πολλές σοβαρές γνώμες για το προφίλ του Ιταλού προπονητή, ο οποίος είχε παρουσιαστεί ως ταλαντούχος και ανερχόμενος. Σ' αυτό το σημείο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι πριν στραφεί στη λύση του 45χρονου τεχνικού από το Μιλάνο, ο “ισχυρός άνδρας” του ελληνικού μπάσκετ, είχε σχεδόν συμφωνήσει με τον τότε προπονητή της Μπιλμπάο, Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος όμως, δέχτηκε άκρως δελεαστική πρόταση από την ρωσική ομοσπονδία (2 εκατομμύρια Ευρώ για 4 χρόνια), την οποία δεν μπορούσε να αρνηθεί.

-Έτσι, λοιπόν, ο κ. Βασιλακόπουλος αποφάσισε να εμπιστευτεί έναν άνθρωπο, που μπορεί να είχε αναδειχθεί 2 φορές προπονητής της χρονιάς στο ιταλικό πρωτάθλημα, έχοντας στο ενεργητικό του δύο σεζόν στην Ευρωλίγκα, όλα αυτά όμως, όχι στον πάγκο ενός συλλόγου που βρίσκεται σε μία μεγάλη αγορά (Μιλάνο, Ρώμη, Σιένα, Μπολόνια), αλλά στην Καντού, όπου δεν υπήρχε η πίεση του πρωταθλητισμού και ο Τρινκιέρι δεν είχε να κάνει με μεγάλες προσωπικότητες.

-H ομοσπονδία μπήκε στην διαδικασία να “συμβουλέψει” τον Ιταλό προπονητή όσον αφορά στην στελέχωση του ρόστερ, έστω κι αν, ειδικότερα όσον αφορά στην περίπτωση του Μπουρούση, η όποια παρέμβαση έγινε, βγήκε σε καλό. Οι επιτελείς της ΕΟΚ, “προστάτεψαν” τουλάχιστον δύο παίκτες που δεν βρίσκονταν στα αρχικά πλάνα του 45χρονου τεχνικού. Ο λόγος κατ' αρχήν για τον Αντώνη Φώτση, ο οποίος είχε δύο πολύ μέτριες χρονιές (χρησιμοποιούνταν τελείως λάθος από τον Σκαριόλο στην Εμπόριο Αρμάνι) στο ιταλικό πρωτάθλημα και τον οποίο ο Ιταλός, αρχικά δεν είχε σκοπό ούτε να τον καλέσει στην προεπιλογή. Τελικώς πείστηκε να συμπεριλάβει στο προσκλητήριο τον ρέκορντμαν συμμετοχών από τους εν ενεργεία παίκτες (“έπιασε” τον Σιγάλα στην 4η θέση με 185 εμφανίσεις) και φυσικά από την στιγμή που τον κάλεσε, μετά, δεν ήταν εύκολο να τον κόψει. Εξ’ αρχής, πάντως, ο ομοσπονδιακός τεχνικός εξήγησε στον “Batman” ότι ο ρόλος του θα είναι αγωνιστικά περιορισμένος (11ος παίκτης) και ότι η αποστολή του θα έχει να κάνει περισσότερο με την διατήρηση του καλού κλίματος στα αποδυτήρια ως αρχηγός. Στην προετοιμασία, πάντως, ο 32χρονος φόργουορντ ανάγκασε τον Τρινκιέρι να αλλάξει γνώμη (προς το καλύτερο), αλλά αυτό δεν φάνηκε ποτέ στη Σλοβενία.

-Η περίπτωση του Γιάννη Μπουρούση είναι διαφορετική. Ο Ιταλός coach, είχε ακούσει άσχημα λόγια για τον χαρακτήρα του 29χρονου σέντερ και την εν γένει συμπεριφορά του και αρχικά, το πρόβλημά του με τον ψηλό, δεν ήταν τόσο αγωνιστικό. Θα πρέπει όμως, να υπογραμμίσουμε ότι αν ο Κώστας Κουφός είχε θέσει εαυτόν στην διάθεση της Εθνικής ομάδας, τότε, ο πρώην παίκτης της Εμπόριο Αρμάνι, ίσως να μην είχε κληθεί καν. Ο Τρινκιέρι είχε προκαταληφθεί αρνητικά με τον Μπουρούση και παράλληλα (όπως και κάποιοι συμπαίκτες του) είχε “ερωτευτεί” τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη, που σε όλη την προετοιμασία και τα φιλικά ήταν εξαιρετικός. Μετά τις πρώτες εμφανίσεις του Καρδιτσιώτη ψηλού της Ρεάλ στο τουρνουά του Ουλμ (ήταν ανέτοιμος λόγω τραυματισμού στα πλευρά), λοιπόν, ο “allenatore” αποφάσισε να τον “κόψει”, αλλά τελικά λογάριασε χωρίς τον... ξενοδόχο! Η ομοσπονδία ενημέρωσε τον προπονητή ότι ο “Μπουρού” έχει επιδείξει αυτοθυσία για την Εθνική ομάδας σε προηγούμενες διοργανώσεις παίζοντας πολλάκις και τραυματίας και ρώτησε αν ο Έλληνας ψηλός έχει δημιουργήσει πρόβλημα με την συμπεριφορά του, παίρνοντας αρνητική απάντηση. Κάπου εκεί ο Ιταλός άρχισε να βάζει “νερό στο κρασί του” και τελικά τον συμπεριέλαβε στην αποστολή.

-Η επιλογή του γενικού αρχηγού των Εθνικών ομάδων, στο πρόσωπο του παλαίμαχου διεθνή μπασκετμπολίστα, Λιβέρη Ανδρίτσου. Ο “Μπέρι” είναι ένας κύριος με Κ κεφαλαίο, ωστόσο, ο ρόλος που ανέλαβε να φέρει εις πέρας (αμισθί), διαδεχόμενος τον αείμνηστο Γιώργο Κολοκυθά, προϋποθέτει έναν δυναμικό, επικοινωνιακό και ευέλικτο χαρακτήρα. Η θέση αυτή ουσιαστικά αποτελεί συνδετικό κρίκο τεχνικής ηγεσίας και παικτών και στόχος της είναι να γεφυρώσει κάθε είδους χάσμα που προκύπτει, να “φτιάξει” το κλίμα μετά από ήττες και να χαμηλώσει τους τόνους μετά από νίκες. Δυστυχώς, ο 53χρονος αξιοσέβαστος παράγοντας δεν διαθέτει αυτού του είδους την προσωπικότητα και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν άκουσαν ούτε καν τη φωνή του.

-Είναι προφανές ότι με ημίμετρα και μερικές απασχολήσεις δε γίνεται δουλειά και γι’ αυτό ίσως, η ομοσπονδία πρέπει να πάει σε λύση full-time συνεργασία με Έλληνα προπονητή, που θα ασχολείται σε όλη τη διάρκεια του χρόνου με την Εθνική ομάδα και θα καταρτίσει ένα πλάνο εργασίας, πάνω στο οποίο θα στηθεί το νέο αγωνιστικό πρόσωπο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

*Στην διοίκηση της ομοσπονδίας, χρεώνεται επίσης, η πλαισίωση του Αντρέα Τρινκιέρι με έναν φερέλπιδα βοηθό (Δημήτρης Παπανικολάου), ο οποίος όμως, έχει πολύ μικρή προϋπηρεσία σαν πρώτος προπονητής και δεν έχει στο ενεργητικό του, ούτε καν μία πλήρη σεζόν στην Α1 Κατηγορία σαν head-coach, χωρίς αυτό να αποτελεί αιχμή για τις γνώσεις και τις ικανότητες του “Παπ”. Στην περίπτωση του Τρινκιέρι, ειδικότερα επειδή δεν είναι Έλληνας, θα ήταν σοφότερο να επιλεγεί ένας τουλάχιστον, έμπειρος και φτασμένος προπονητής με γνώση της ελληνικής πραγματικότητας και αγωνιστικές παραστάσεις υπό το βάρος συνθηκών πίεσης (λ.χ. Σφαιρόπουλος, Πρίφτης), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Δημήτρης Παπανικολάου υστέρησε στα καθήκοντα που ανέλαβε.

*Κριτήριο για τις αποφάσεις που θα ληφθούν, αναμένεται να αποτελέσει η ετυμηγορία της ΦΙΜΠΑ σχετικά με τις 4 wild cards που θα δώσει για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας (2014). Με δεδομένο ότι η Πολιτεία έχει μειώσει κατά πολύ τις επιχορηγήσεις στις αθλητικές ομοσπονδίες, σε περίπτωση οριστικής απουσίας από το Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς, τότε η ΕΟΚ, είναι πιθανό να απωλέσει ένα σημαντικό ετήσιο έσοδό της (2 εκατομμύρια Ευρώ) που προερχόταν από την χορηγία της Eurobank (στο τέλος του 2013 ολοκληρώνεται το συμβόλαιό ανάμεσα στις δύο πλευρές), καθώς πέρα από τις ανακατατάξεις στην εν λόγω τράπεζα, στον ορίζοντα δεν θα υπάρχει και προοπτικής διάκρισης του ελληνικού μπάσκετ και ταυτόχρονα διαφήμισης της χορηγού εταιρίας.

Κεφάλαιο Προπονητής

Στη διάρκεια της προετοιμασίας αλλά και του τουρνουά, το gazzetta.gr είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με πολλούς διεθνείς και όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, εξέφρασαν το σεβασμό τους για τις μπασκετικές του γνώσεις και ιδέες, καθώς και για την εργατικότητά του. Όπως αποδείχτηκε, όμως στη γήπεδα της Σλοβενίας, δεν αρκεί να ξέρεις μπάσκετ για να οδηγήσεις μία πολύ ποιοτική ομάδα (χωρίς αθλητικά προσόντα όμως) με μεγάλες προσωπικότητες στον δρόμο των επιτυχιών. Ο Αντρέα Τρινκιέρι, λοιπόν:

*Αδίκησε τον εαυτό αποδεχόμενος να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ελλάδας, χωρίς το επιτελείο του (έφερε μόνο τον Ιταλό γυμναστή, Σάντρο Μπενκαρντίνο) και απλά επέλεξε σαν άμεσο συνεργάτη του, τονΗλία Κατζούρη (τον πήρε μαζί του και στην Ούνικς Καζάν), τον οποίο γνώριζε προσωπικά από το παρελθόν και είναι ο μοναδικός εκ των τριών βοηθών του, που είχε εμπειρία σαν assistant, σε αρκετές ομάδες (Άρης, Πανελλήνιος και Ζαλγκίρις). Επίσης, ως δική του επιλογή χρεώνεται οΓιώργος Λημνιάτης (γνωρίστηκαν πριν από 4 χρόνια), που ανήκε ήδη στο team των ομοσπονδιακών τεχνικών και ο οποίος επιφορτίστηκε με το scouting. Με δεδομένο ότι ούτε ο ίδιος ο Τρινκιέρι έχει μεγάλη εμπειρία στο επίπεδο που έπρεπει να “παίξει”, ίσως ήταν σοφότερο να επιλέξει τουλάχιστον έναν φτασμένο head coach, όπως ο Πιανιτζιάνι (Ιταλία) με τον Λούκα Νταλμόντε (πρώην της Καντού και της Σκαβολίνι και νυν της Ρόμα) και ο Ορένγκα (Ισπανία) με τον Χουόμε Πονσαρνάου (6 χρόνια στη Μανρέσα). Για παράδειγμα, δεν είναι κοινό μυστικό ότι ο Μαυροκεφαλίδης στον οποίο τόσο πολύ είχε ποντάρει – όσο κι αν έχει βελτιωθεί – έχει δείξει ότι δεν μπορεί να κάνει την διαφορά σε υψηλό επίπεδο και υπό συνθήκες πίεσης για το αποτέλεσμα και συνήθως “λυγίζει” στα δύσκολα.

*Παρ' ότι οι καταξιωμένοι συνάδελφοί του, τον παραδέχονται για τις ιδέες του και την στρατηγική του, ο 45χρονος τεχνικός εμπνεύστηκε την Εθνική ομάδα, βασιζόμενος στην εικόνα που είχε για το τι μπορεί να κάνει ο κάθε παίκτης, με βάση τον ρόλο που είχε στο σύλλογό του. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, κάθε καλοκαίρι είναι ένα εντελώς καινούριο σύνολο, το οποίο πρέπει να βρει “χημεία”. Δεν γίνεται “να υπολογίζεις” ολίγη από τον Σπανούλη όπως παίζει στον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, τον Ζήση όπως αγωνιζόταν στην Μπιλμπάο και στη Σιένα παλιότερα, να “φαντάζεσαι” τον ρόλο του Μπράμου στον Παναθηναϊκό και να περιμένεις τον Μαυροκεφαλίδη, όπως ήταν ο Λουκάς στην Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης και την Μπαρτσελόνα για να “φτιάξεις το γλυκό” και να επαναπαύεσαι, χωρίς να βάλεις τις δικές σου πινελιές στο δημιούργημά σου.

*Το μεγάλο λάθος του Ιταλού είναι ότι δεν επιχείρησε να κατανείμει ξεχωριστούς ρόλους στους παίκτες κι έφτιαξε στο μυαλό του μία ενιάδα αναντικατάστατων, με βάση τα ονόματα και στη διάρκεια της προετοιμασίας, των φιλικών αλλά και των επίσημων αγώνων, άλλαξε πολλές φορές γνώμη για τον τρόπο χρησιμοποίησης ορισμένων παικτών. Παράδειγμα, ο συγκλονιστικός Περπέρογλου της 1ης φάσης, τον οποίο εξαφάνισε στη Λιουμπλιάνα. Και φυσικά ο Μπουρούσης, που έβαλε τον εαυτό του κάτω από την ομάδα, υπέμεινε αρκετά “μικρο-καψώνια” και τελικά εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Τρινκιέρι, τόσο με την απόδοσή του, όσο και με την συμπεριφορά του. Αποτέλεσμα; Καθώς εξελισσόταν η διοργάνωση, ο ομοσπονδιακός τεχνικός κατόρθωσε να “χάσει” την πλειοψηφία των παικτών του.

*Απέκλεισε τον Ίαν Βουγιούκα (παίκτης του στην Ούνικς Καζάν) για να πάρει τον αμυντικογενή και δυνατό άλλα “άπαιχτο” ακόμη, Βασίλη Καββαδά, για να έχει λιγότερη γκρίνια και να “βγαίνει” καλύτερα το rotation, αφού είχε προαποφασίσει να βασιστεί κατά κύριο λόγο στον Μαυροκεφαλίδη και δευτερευόντως στον Μπουρούση. Μάλλον δεν είχε παρακολουθήσει τι μπορεί να κάνει ο 28χρονος σέντερ στην επίθεση (με πλάτη αλλά και στο pick’n’roll) στα δύο χρόνια της καριέρας του υπό τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό.

*Επέλεξε να πάει σε ένα τουρνουά 18 ημερών και μάξιμουμ 11 αγώνων, με τρεις περιφερειακούς χωρίς αμυντικογενές προφίλ, με την έννοια ότι ο Σπανούλης είναι ο σκόρερ της ομάδας και παίρνει τις περισσότερες προσπάθειες, οπότε δεν μπορεί να βγάζει την ίδια ενέργεια στα “μετόπισθεν”... Ο Ζήσης δεν είναι ο αθλητικός γκαρντ με τα γρήγορα πόδια και ο Σλούκας, στη Σλοβενία τουλάχιστον, “ξέχασε” την άμυνα που αύξησε τον χρόνο συμμετοχής του στον Ολυμπιακό. Η περιφερειακή άμυνα αποτέλεσε την αχίλλειο πτέρνα της Εθνικής και εκεί “χτύπησαν” οι αντίπαλοι (Ιταλία, Φινλανδία, Σλοβενία και Κροατία) που είχαν γρήγορους και αθλητικούς κοντούς. Ο Κατσίβελης που ήταν ο μόνος αθλητικός γκαρντ με ύψος 1,97, κόπηκε για να χωρέσουν στην 12άδα, τρία “τριάρια” (παγκόσμια πρωτοτυπία) και ισάριθμα “τεσσάρια”. Κατά τα άλλα, στην “απολογιστική” συνέντευξη Τύπου, μετά την ήττα από την Κροατία και τον οριστικό αποκλεισμό από την οκτάδα, ο Αντρέα Τρινκιέρι δήλωσε ότι η Ελλάδα “πρέπει να κάνει στροφή προς ένα ρόστερ παικτών με αθλητικά προσόντα, γιατί πλέον το μπάσκετ έχει αλλάξει”. Όταν απέκλειε τον πιο αθλητικό γκαρντ (Κατσίβελη) και “αχρήστευε” τους δύο πιο αθλητικούς φόργουορντ (Φώτση και Πρίντεζη), δεν ίσχυαν αυτά ή δεν τα είχε καταλάβει;

*Τέλος, από τη στιγμή που ο Τρινκιέρι μπήκε στην διαδικασία να δέχεται φανερά συμβουλές από παίκτες, πριν καλά-καλά αρχίσει η προετοιμασία, για το θέμα της άδειας που ζήτησε ο Νικ Καλάθης, ενώ το συγκεκριμένο ζήτημα αφορούσε αποκλειστικά τον ίδιο και την διοίκηση της ομοσπονδίας, ήταν δεδομένο ότι στη συνέχεια θα χάσει την μπάλα. Το έκανε και όσον αφορά στο σχεδιασμό του πλάνου του και οι αλλαγές που αποφάσισε να εφαρμόσει στην αντιμετώπιση του pick’n’roll στον κρίσιμο αγώνα με την Σλοβενία, σε σχέση με την τακτική που εφήρμοσε στο νικηφόρο παιχνίδι με την Ισπανία, όχι μόνο δεν δικαιώθηκαν, αλλά εξέθεσαν αμυντικά τους διεθνείς, πολλοί εκ των οποίων ήταν φυσικό να εκνευριστούν! Και ο Ομπράντοβιτς ζητάει πολλές φορές την άποψη των παικτών, δεν αλλάζει όμως πετυχημένες συνταγές, που έχουν δοκιμασθεί απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους. Η τελευταία συνέντευξη (http://www.gazzetta.gr/basketball/article/543212/ontos-kapoioi-prepei-na-fygoyn) που έδωσε στην ρωσική ιστοσελίδα “sport-express.ru”, έδειξε ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, δίνοντας υπεραξία στην Ουκρανία, ενώ παράλληλα εξέθεσε τον Βασίλη Σπανούλη, αποκαλύπτοντας τις συζητήσεις που έχει κάνει μαζί του για τον μέλλον της Εθνικής σε συνδυασμό με την αποχώρηση κάποιων παικτών. Μετά από την χειρότερη αγωνιστική παρουσία της Ελλάδας σε Ευρωμπάσκετ από το 1999 και μετά, θα έπρεπε να έχει έναν λόγο λιγότερο και παρ’ ότι έχει άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο, να έχει ήδη θέσει την παραίτησή του στην διάθεση της ομοσπονδίας.

Κεφάλαιο Παίκτες

Στο 38ο Ευρωμπάσκετ, η Εθνική ομάδα έχασε το τρένο για την οκτάδα, πληρώνοντας ουσιαστικά την “μαρτυρική” ήττα-σοκ από τη Φινλανδία! Αυτό το αποτέλεσμα σόκαρε ακόμη και τους ίδιους τους διεθνείς που φάνηκε ότι είχαν μεγαλύτερη “ιδέα” για τις δυνατότητές τους σαν σύνολο, σκόρπισε απογοήτευση στο στρατόπεδο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, αλλά το κυριότερο κατέστησε την ομάδα ευάλωτη ακόμη και στη σκέψη των καθεαυτών πρωταγωνιστών! Όταν χάνεις από μία αποδυναμωμένη Ιταλία, την οποία θεωρείς υποδεέστερη και την επομένη παίζεις ένα ματς που θα κρίνει όχι την πρόκριση στην 2η φάση, αλλά τις ελπίδες σου για την οκτάδα, τότε αντιδράς, ξεκινώντας από την άμυνα! Πόσω μάλλον όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μία ομάδα (Φινλανδία) με πολύ άσημους παίκτες, που όμως έχει κάνει τις ίδιες νίκες με την δική μας και ειδικότερα αν υποτιμηθεί, δείχνει ικανή για τη ζημιά. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, λοιπόν, παύει να θεωρείται σύμπτωση. Πέρυσι ήταν ο Νταγκουντούρο και οι αθλητικοί παίκτες (κάποιοι με θητεία στο ΝΒΑ) της Νιγηρίας, φέτος (ακόμη χειρότερα) ήρθαν ο ποιοτικός point-guard της Χίμκι, Πέτερι Κοπόνεν και οι άσημοι μαχητικοί συνοδοιπόροι του (Κότι, Μούρινεν και Χόουφ), για να βγάλουν στην επιφάνεια την “ξεπεσμένη” μας ταυτότητα. Κακά τα ψέμματα, δεν χρειάζεται προπονητής, ούτε καν ο τραυματίας Σπανούλης (κακώς έπαιξε) για να κερδίσει η Ελλάδα το καλοδουλεμένο σύνολο του Χένρικ Ντέτμαν. Χρειάζεται χαρακτήρας, διάθεση, αυταπάρνηση, μαχητικότητα και εγωισμός από τους διαθέσιμους Έλληνες παίκτες. Για διαφόρους λόγους, λοιπόν, οι διεθνείς παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων στα γήπεδα της Σλοβενίας. Ας αναλύσουμε τους λόγους...

*Μεγάλη έλλειψη διάθεσης, συγκέντρωσης και μαχητικότητας στην άμυνα και ελλιπής εκτέλεση του αμυντικού πλάνου, κυρίως στα ματς με τη Φινλανδία και τη Σλοβενία.

*Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ελλάδα είχε την 9η άμυνα (μ.ο. 70,0) από τις 12 ομάδες που πήγαν στη Λιουμπλιάνα και την μακράν την χειρότερη της 2ηφάσης (μ.ο. 80.0)

*Παθητική αντίδραση στην επιθετική και “σκληρή” άμυνα των αντιπάλων, που αντιμετώπισαν το low post παιχνίδι μας με δυναμικές βοήθειες και παγίδες.

*Μεγάλη υστέρηση στο ριμπάουντ (17η σε 24 ομάδες με μ.ο. 34,6), μπροστά μόνο από Σουηδία, Τουρκία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία, Ισραήλ και Βέλγιο.

*Ενδεικτικό για την χαμηλή δυναμικότητα του (4ου) ομίλου μας, είναι ότι η μοναδική ομάδα (από τις 6 που ήταν στο Κόπερ) που προκρίθηκε στα προημιτελικά ήταν η Ιταλία και αυτή έμεινε τελικά εκτός τελικής τετράδας.

*Λόγω της μαζικής συγκέντρωσης ποιότητας, εμπειρίας και τίτλων στο ρόστερ, οι παίκτες φαίνεται ότι πίστεψαν ότι η διάκριση θα έρθει με τον ένα ή τον άλλο και όχι πάντως δια της σωστής οδού (άμυνα και ριμπάουντ), επαναπαύτηκαν στα επιθετικά τους προσόντα (2η επίθεση στο τουρνουά με μ.ο. 78,0 πόντους, πίσω μόνο από τη Γαλλία που είχε μ.ο. 78,2) και κατά έναν τρόπο πορεύτηκαν με μία λανθασμένη νοοτροπία.

*Παρ’ ότι απ’ ότι φάνηκε ότι είχαν “χτυπητές” αδυναμίες τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν οι αντίπαλοι, οι Έλληνες παίκτες ήθελαν πολύ την διάκριση (αυτό φάνηκε κι από την αυταπάρνηση που έδειξαν οι τραυματίες), αλλά δεν είχαν τα απαραίτητα αθλητικά προσόντα και την μαχητική διάθεση. Στα τρία παιχνίδια, που έβγαλαν μπροστά τον εγωισμό τους, με Τουρκία(λόγω και του τραυματισμού του Σπανούλη), με Ισπανία (λόγω του διαφαινόμενου αποκλεισμού, της ήττας-ντροπή από τη Φινλανδία και του κινήτρου από την αρνητική παράδοση) και με Κροατία (έπαιζαν το τελευταίο τους χαρτί με 9,5 παίκτες), άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και αυτές οι εικόνες που μας χάρισαν αποτελούν τη μοναδική θετική παρακαταθήκε για το μέλλον από αυτό το τουρνουά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι πριν το τζάμπολ με τους “φούριας ρόχας”, η ομάδα του Ορένγκα είχε την καλύτερη άμυνα στο Ευρωμπάσκετ (μ.ο. 53,0!!!) και τους βάλαμε 79 πόντους.

*Κι επειδή πρέπει να τα λέμε όλα, κακώς κάποιοι παίκτες μπήκαν στην διαδικασία να συζητάνε με τον ομοσπονδιακό τεχνικό θέματα που δεν ανήκουν στην αρμοδιότητά τους, χωρίς βέβαια στο θέμα αυτό, να είναι άμοιρος ευθυνών ο Τρινκιέρι που τους έδωσε το δικαίωμα.

Κεφάλαιο Τραυματισμοί

Η ατυχία μας υπήρξε παροιμιώδης! Στην προετοιμασία τραυματίστηκε τρεις φορές ο Καϊμακόγλου στη μύτη και υπέστη ράγισμα στα πλευρά ο Μπουρούσης. Στην πρώτη φάση των αγώνων στη Σλοβενία, ο Σπανούληςέπαθε διάστρεμμα δευτέρου βαθμού στον αστράγαλο κι έπαιξε μετά από δύο ημέρες (κάτι που στοίχισε στη συνέχεια), ο Μαυροκεφαλίδηςταλαιπωρήθηκε από τράβηγμα στους οπίσθιους μηριαίους, το οποίο αποσιώπησε με αποτέλεσμα να παίξει με τους Ισπανούς και εν συνεχεία να πάθει θλάση. Ο Παπανικολάου τραυματίστηκε στον αγώνα με τους Σλοβένους (διάστρεμμα στον αστράγαλο) και δεν ξανάπαιξε, ενώ ο Μπράμος αγωνίστηκε κόντρα στην Κροατία, με σοβαρές ενοχλήσεις στους προσαγωγούς, μία απόφαση που “αποθέωσε” ο Νίκος Ζήσης στην απολογιστική συνέντευξη (http://www.gazzetta.gr/basketball/article/542407/eimaste-realistes-apotyhame-patagodos) που έδωσε μετά το τέλος της εφετινής προσπάθειας στο gazzetta.gr!