Τι τρέχει με τον Διαμαντίδη;

Πριν μπούμε στην ουσία του θέματος κι επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε το ασυνήθιστα “χαμηλό βαρομετρικό” στο οποίο “κινείται” από την αρχή της σεζόν, η απόδοση του, κατά πολλούς, κορυφαίου Ευρωπαίου point-guard (έστω κι αν τα τρία τελευταία καλοκαίρια ξεκουράζεται για τουλάχιστον 2 μήνες και δεν αγωνίζεται στην Εθνική ομάδα), σας παραθέτουμε ορισμένα χρήσιμα στατιστικά στοιχεία που θα μας βοηθήσουν, όλους, να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί ο 33χρονος αρχηγός του “τριφυλλιού”, από την περίοδο 2008-09 μέχρι και σήμερα, καταπονείται ολοένα και περισσότερο.

Η τελευταία “απελευθερωμένη” χρονιά!

Γιατί διαλέξαμε τη συγκεκριμένη σεζόν; Πολύ απλά, γιατί ήταν η τελευταία που στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού και στο πλευρό του “Μήτσου”, βρίσκονταν τρεις τουλάχιστον πολύ ποιοτικοί και δημιουργικοί γκαρντ (Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους και Νίκολας), οι οποίοι έκαναν την δουλειά του ευκολότερη, τόσο στην οργάνωση του παιχνιδιού, όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι, ενώ παράλληλα, δημιουργούσαν διαδρόμους, έτσι ο Διαμαντίδης να μην απειλεί μόνο μακριά από το καλάθι (έξω από τα 6,75), αλλά να πραγματοποιεί πολύ περισσότερες διεισδύσεις και οι πόντοι να μοιράζονται σε δίποντα και τρίποντα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο τελικά, ότι τη χρονιά (2009), που οι “πράσινοι” στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στο Βερολίνο, ο Δημήτρης είχε το δεύτερο λιγότερο χρόνο συμμετοχής (μ.ο. 27,3’) των 6 τελευταίων ετών, τις λιγότερες ασίστ (μ.ο. 3,3ασ.), την δεύτερη χαμηλότερη συγκομιδή πόντων (μ.ο. 8,5π.), ενώ σκόραρε περισσότερα δίποντα (28/52 ήτοι 53,8%) από τρίποντα (26/59 ήτοι 44,1%). Όλα αυτά συνέβησαν πριν από 5 χρόνια, όταν ήταν 28 στα 29 και αυτός ο ρόλος που είχε τότε, ήταν ακριβώς αυτός που του αρέσει περισσότερο, σύμφωνα με ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τον ίδιο και τη φιλοσοφία του για το μπάσκετ!

Τα λιγότερα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα!

Οι διαφορές των αριθμών του, σε σχέση με την επόμενη χρονιά (2009-10), δεν είναι μεγάλες, όχι μόνο γιατί η περιφέρεια του “τριφυλλιού” δεν αποδυναμώθηκε - απεναντίας ενισχύθηκε με την απόκτηση του Νικ Καλάθη, αλλά κυρίως γιατί οι “πράσινοι” έδωσαν τα λιγότερα παιχνίδια που έχουν δώσει ποτέ σε μία σεζόν στην Ευρωλίγκα, επειδή αποκλείστηκαν από τη συνέχεια, στην φάση των “16”. Παρ’ όλα αυτά, ο ηγέτης του Παναθηναϊκού είχε σχεδόν παρεμφερή χρόνο συμμετοχής με την προηγούμενη χρονιά (μ.ο. 26,7’), είχε σχεδόν ισομερή κατανομή πόντων ανάμεσα σε δίποντα (17/28 ήτοι 60,7%) και τρίποντα (16/31 ήτοι 51,6%), τελείωσε τη σεζόν με ακριβώς τον ίδιο μέσο όρο στις ασίστ (3,3ασ.) και απλά “χρειάστηκε” να σκοράρει λίγο περισσότερο (μ.ο. 9,4π.)!

Ο κορυφαίος των κορυφαίων στα 31 του!

Στην αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο (2010-11), όταν και από την ομάδα αποχώρησαν οι Σπανούλης και Γιασικεβίτσιους και απλά αναβαθμίστηκε ο Καλάθης και αποκτήθηκε ο μη δημιουργικός Ρομέϊν Σάτο, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, μετετράπη σε “superman”! Έχοντας συμπληρώσει τα 30 του χρόνια, πραγματοποίησε την καλύτερη και πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του στην Ευρωλίγκα και όχι μόνο, γεγονός που συνδυάστηκε με την κατάκτηση του “triple-crown” από τον Παναθηναϊκό και με την ανάδειξή του ως MVP του φάϊναλ-φορ της Βαρκελώνης αλλά και ως κορυφαίου της διοργάνωσης. Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά, ο “Μήτσος” χρειάστηκε να μείνει στο παρκέ κατά μ.ο. 30,6 λεπτά, να σκοράρει περισσότερο από ποτέ (μ.ο. 12,5π.), να δώσει διπλάσιες ασίστ (μ.ο. 6,2) και να αρχίσει, σιγά-σιγά, να βασίζει το παιχνίδι του περισσότερο στο τρίποντο (37/100 ήτοι 37%) και λιγότερο στο δίποντο (35/66 ήτοι 53%). Κι όλα αυτά, ενώ αδιαμφισβήτητα πλέον, ήταν ο “βασιλιάς της Ευρώπης” και ήταν δεδομένο ότι όλοι θα έβαζαν ως στόχο την αποκαθήλωσή του!

Τα πρώτα σημάδια της κούρασης...

Στη διάρκεια της σεζόν 2011-12, άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια της κούρασης αλλά και του υπερβολικού βάρους, που προσθετικά κουβαλούσε από χρονιά σε χρονιά! Με τον “Saras” να έχει επιστρέψει στην ομάδα, για να του δίνει ανάσες και τον Καλάθη πιο ώριμο και έτοιμο, ο Διαμαντίδης περιέργως εξακολούθησε να έχει τον ίδιο, πολύ απαιτητικό ρόλο και παίζοντας τουλάχιστον 30,1 λεπτά ανά παιχνίδι, σκοράροντας απλά λίγο λιγότερο (μ.ο. 11,5π.) από την προηγούμενη χρονιά, πολύ απλά γιατί τα ποσοστά του (πήρε τις περισσότερες προσπάθειες από κάθε άλλη χρονιά) έπεσαν αρκετά, με τα δίποντα (30/61 ήτοι 49,2%) να είναι πλέον σχεδόν υποδιπλάσια από τα τρίποντα (48/113 ήτοι 42,5%). Η μοναδική αισθητή διαφορά στα νούμερά του, ήταν οι λιγότερες ασίστ (μ.ο. 4,8), αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στην επιστροφή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους!

Επιστροφή σε ρόλο... passepartout!

Η περυσινή χρονιά είναι η πιο χαρακτηριστική της τελικής εξήγησης, που θα παραθέσουμε παρακάτω και αυτό γιατί στα 32 του, ο Διαμαντίδης κλήθηκε να σηκώσει, σχεδόν εξ’ ολοκλήρου και μάλιστα με τεράστια επιτυχία, το βάρος της μετάβασης στην μετά Ομπράντοβιτς εποχής, η οποία εξελίχθηκε κάτι περισσότερο από ομαλά, με τον Παναθηναϊκό να ανακτά τα σκήπτρα του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό, να κατακτά το “νταμπλ” και να φτάνει μία ανάσα από το φάϊναλ-φορ του Λονδίνου! Κι όλα αυτά, χάρη στην ηγετική παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη, που στη διάρκεια της σεζόν, αναγκάστηκε να ξεπεράσει και δύο τραυματισμούς και από τα μέσα της χρονιάς, να ανεβάσει σταδιακά την απόδοσή του, κυρίως χάρη στη σπάνια ικανότητά του να κάνει λίγο απ’ όλα! Απολογισμός; 8,1 πόντοι, 5,8 ασίστ σε 31,6 (ρεκόρ καριέρας μέχρι τότε) λεπτά συμμετοχής, με διπλάσιες προσπάθειες για τρίποντο (40/127 ήτοι 31,5%) από δίποντο (26/52 ήτοι 50%). Τα νούμερα αυτά, θα μπορούσαν να ήταν ακόμη υψηλότερα αν ο Ρόκο Λένι Ούκιτς δεν μεταμορφωνόταν σε άξιο συμπαραστάτη του από τα μέσα της σεζόν κι εντεύθεν!

Το εφετινό ξεκίνημα και το συμπέρασμα!

Και φτάνουμε στην εφετινή σεζόν, που βρήκε τον 33χρονο πλέον Καστοριανό point-guard να διανύει το πιο παρατεταμένο ντεφορμάρισμα της καριέρας του και προς το παρόν να δείχνει ανήμπορος να κάνει την διαφορά, γεγονός που συνδέεται άμεσα και με το πολύ κακό ξεκίνημα των “νταμπλούχων” Ελλάδας (7-4 το συνολικό τους ρεκόρ)! Το συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάλυση της πορείας του Διαμαντίδη στα 5 τελευταία χρόνια, είναι ότι οι συνθήκες στον Παναθηναϊκό, ανάγκασαν τον πάλαι ποτέ αλτρουϊστή, δημιουργικό και αμυντικογενή πλέϊ-μέϊκερ (με αξιοσημείωτες, πάντως, επιθετικές ικανότητες) να μετατραπεί σε έναν all-around “passepartout”, που από χρονιά σε χρονιά, αναγκαζόταν να κάνει ολοένα και περισσότερα πράγματα στο παρκέ, έχοντας όλο και λιγότερα στηρίγματα! Κάτι ανάλογο συμβαίνει και φέτος, με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, όμως, να βαδίζει στο 34ο έτος της ηλικίας του, να είναι λιγότερο αθλητικός από ποτέ, να συγκεντρώνει πάνω του όλα τα “double-team”, να πρέπει να σκοράρει στις κρίσιμες στιγμές, να δημιουργήσει αλλά και να οργανώσει (χωρίς να υπάρχει άλλος κλασσικός πλέϊ-μέϊκερ στην ομάδα! Όταν λοιπόν, εξαιτίας της ανετοιμότητας της ομάδας αλλά και των τραυματισμών, ο Δημήτρης αναγκάζεται να έχει ρεκόρ καριέρας σε λεπτά συμμετοχής (μ.ο. 32,5) στα πατημένα 33 του, είναι λογικό να προσπαθεί να μοιράσει την μπάλα περισσότερο από ποτέ (μ.ο. 8,2 ασίστ) απ’ ότι να σκοράρει! Κι όταν αποφασίζει να το κάνει, είναι επίσης λογικό να επιλέγει τον πιο ξεκούραστο αλλά πιο δύσκολο δρόμο του μακρινού σουτ (9/37 τριπ. ήτοι 24,3%), από το να πιέσει περισσότερο τα ήδη βεβαρυμμένα πόδια του και να επιχειρήσει να διεισδύσει μέσα στην ρακέτα (1/8 διπ. ήτοι 12,5%)! Αν συνυπολογίσετε και όλα αυτά που διαβάσατε ότι έκανε τα 5 τελευταία χρόνια, δεν συμφωνείτε ότι ο Διαμαντίδης, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ;