Η μεγάλη διαφορά Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού

Η επανάληψη βοηθά στην καλύτερη κατανόηση της αρχικής εικόνας. Δεν περίμενα ότι, βλέποντας δύο και τρεις φορές κάθε ξεχωριστή φάση του πρώτου ημιχρόνου στον αγώνα της Βιτόρια, θα συναντούσα τόσο μεγάλη έλλειψη συγκέντρωσης από τους παίκτες του Παναθηναϊκού στην αντιμετώπιση της Λαμποράλ Κούτσα.

Και συνάμα μία παράξενη νοοτροπία, που ασφαλώς δεν συνάδει με την αγωνιστική θέση που βρίσκονται οι πράσινοι σήμερα. Είναι δύο τα τινά: Είτε οι παίκτες δε γνώριζαν ποια ομάδα έχουν απέναντί τους και τα δυνατά σημεία της, είτε προσπάθησαν να την ανταγωνιστούν με μία ελιτίστικη διάθεση, που επέτρεψε στους Βάσκους να κάνουν πάρτι. Οι περιστροφές του Γκιστ ήταν αργές και λανθασμένες στο χώρο αν λάβουμε υπόψιν μας ότι έναν παίκτη - γίγαντα όπως ο Πλάις, είναι αδύνατον να τον περιμένεις ακριβώς κάτω από το καλάθι, όταν ο αντίστοιχος αμυντικός είναι πολύ χαμηλότερος.

Οι αλλαγές στα σκριν γίνονταν χωρίς πλάνο και μετά από μία δύο πάσες οι πράσινοι βρίσκονταν σε μία θέση να κυνηγούν αλαφιασμένοι τους ξεμκαρκάριστους παίκτες, χωρίς στόχο, χωρίς σχέδιο. Ακόμα και ο Διαμαντίδης, στο πρώτο ημίχρονο, ήταν χαμένος στο αμυντικό κομμάτι. Στη Βιτόρια ο Παναθηναϊκός έχασε από την άμυνα; Υπό μία έννοια ναι, καθώς δεν είναι και η πιο εύκολη αποστολή για μία ομάδα να επιστρέψει από το -21 και μάλιστα εκτός έδρας. Όταν το κατάφερε όμως, παίρνοντας προβάδισμα ενός πόντους, έχασε από την επίθεσή του και όχι από την άμυνα. Κατάφερε να περιορίσει εντός έδρας την Λαμποράλ Κούτσα στους 24 πόντους και πέτυχε 33. Η άμυνα του δεύτερου ημιχρόνου, ασφαλώς και είναι ένα στοιχείο πάνω στο οποίο ο Πεδουλάκης κι οι παίκτες του πρέπει να χτίσουν. Τα προβλήματα του Παναθηναϊκού όμως είναι πιο σύνθετα.

Μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος: «Πως γίνεται ο Ολυμπιακός, που έχασε και δύο από τους πιο βασικούς παίκτες του να έχει εμπεδώσει καλύτερη χημεία από τον Παναθηναϊκό, που όχι μόνο δεν έχασε βασικά κομμάτια του παζλ, αλλά πρόσθεσε και μερικά εξόχως σημαντικά σε αυτό;». Η απάντηση βρίσκεται σε μία βασική αρχή για τη δημιουργία μία ομάδας! Στους ρόλους! Τους ξεκάθαρους ρόλους!

Ανεξαρτήτως σχημάτων και τακτικής. Δεν είναι μόνο το στενό rotation στο οποίο υποχρεώνεται ο Πεδουλάκης πλέον. Καλό θα ήταν να αναλύσουμε και για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Προφανώς υπάρχουν παίκτες στο πράσινο ρόστερ που δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα. Ο Μπατίστ και ο Μαυροκεφαλίδης. Παίκτες που αντιμετώπισαν προβλήματα και δίνουν μάχη με τον εαυτό τους για να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, όπως ο Λάσμε και ο Κάρι. Και παίκτες που ανοίγουν διλήμματα στον Πεδουλάκη διότι η ικανότητά τους στο ένα μισό το γηπέδου (είτε άμυνα, είτε επίθεση) δεν μπορεί να καλυφθεί στο άλλο.

Μέχρι στιγμής, όμως ο Αρτζι δυσκολεύεται (χωρίς να είναι απολύτως δική του ευθύνη) να βρει τα σχήματα. Τα δίδυμα, κοντά στο καλάθι ή μακριά από αυτό, που θα του επιτρέψουν να έχει μία πιο ορθολογιστική αντιμετώπιση των αγώνων. Δυσκολεύεται δηλαδή, να δηλώσει την εμπιστοσύνη του σε ένα συγκεκριμένο σχήμα, το οποίο, ό,τι κι αν γίνει θα κερδίσει χρόνο πάνω στο παρκέ και οδηγείται στην επιλογή να παίζει κάθε φάση ξεχωριστά, βάζοντας και βγάζοντας παίκτες με μεγάλη συχνότητα μέχρι να βρει αυτό το σχήμα που θα αντιμετωπίσει σωστά την απαίτηση τους αγώνα. Και βέβαια, μη ξεχνάμε ότι σε πάρα πολλά ματς, ο Παναθηναϊκός έχει υποχρεωθεί να κυνηγάει. Και ο Ολυμπιακός το ίδιο.

Μόνο που ο Μπαρτζώκας έχει πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό του ποιους παίκτες χρησιμοποιεί, σε ποιες χρονικές στιγμές το κάνει και τι περιμένει από αυτούς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός έχει παίξει καλύτερα σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη στην πεντάδα του. Ο Παναθηναϊκός; Απλά δεν έχει αγωνιστεί καν χωρίς τον Διαμαντίδη.

Και σε ατομικό επίπεδο όμως, οι διαφορές είναι αρκετά μεγάλες. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο παίκτη του ρόστερ. Στον Ολυμπιακό, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας, ο Ντάνστον, ο Πέτγουεϊ, ο Λο φυσικά και κάθε παιδί που βρίσκεται στο παρκέ, γνωρίζει απόλυτα ποιο είναι το βεληνεκές της δράσης του. Εχει (στην επίθεση) το όριο και παράλληλα την ελευθερία να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο της φιλοσοφίας του κόουτς.

Στον Παναθηναϊκό τούτο δεν ισχύει διότι το πλάνο μέχρι τώρα δε βγαίνει. Με ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Κάρι. Ολοι όσοι ισχυρίζονται ότι ο Κάρι δεν θυμίζει τον παίκτη των περσινών πλέι οφ, είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουν ποιος είναι ο ρόλος του στον Παναθηναϊκό. Ο Κάρι δεν βρίσκεται στον Παναθηναϊκό για να δίνει ανάσες στον Ούκιτς, ούτε του Παππά. Ο Αμερικάνος ασφαλώς και είναι ο άνθρωπος που θα δώσει χρόνο ξεκούρασης στον Διαμαντίδη. Διότι πολύ απλά είναι διαφορετικός παίκτης από τον Μήτσο. Αλλωστε τι νόημα θα είχε για μία ομάδα να διαθέτει στην ίδια θέση δύο παίκτες με απολύτως κοινά χαρακτηριστικά;

Δε φταίει ο Κάρι που δεν προσφέρει. Ο Κάτι δε θα δημιουργήσει για τον συμπαίκτη του. Είναι ο παίκτης που θα φέρει ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, που θα πάρει το πρώτο πικ εν ρολ, αλλά έως εκεί. Στα χέρια του Κάρι θα ξεκινήσει και θα τελειώσει η επίθεση (με ένα μακρινό σουτ), αλλά σίγουρα δε θα εξελιχθεί σε αυτά. Όταν όμως ο Ούκιτς, μέχρι και το παιχνίδι κόντρα στη Λαμποράλ Κούτσα, δεν ήταν στο επίπεδο που πρέπει. Όταν ο Διαμαντίδης δημιουργικά δεν είναι όσο επιθετικός (aggressive) θα έπρεπε και ο Παππάς αγωνίζεται σκληρά για να αποκτήσει συνέπεια και διάρκεια, λογικό είναι και στην επίθεση του Παναθηναϊκού να υπάρχουν κενά διαστήματα και οι παίκτες του να δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα από αυτά που θα έπρεπε να κάνουν. Οι αντίπαλοι τον έχουν διαβάσει καλά πια.

Και έχουν αποφασίσει να ζήσουν ή να πεθάνουν από την ευστοχία τους στα τρίποντα. Η περιοχή του ζωγραφιστού μοιάζει να είναι απαγορευμένη για τους παίκτες του Πεδουλάκη και όχι μόνο για τους γκαρντ. Πλην του Μασιούλις, δεν υπάρχει κανείς που να πλησιάζει στο καλάθι, να ποστάρει, να αλλάζει την ισορροπία της επίθεση, την οποία ο κάθε αντίπαλος με ευκολία μέχρι τώρα την ανατρέπει. Κάτι που για τον Ολυμπιακό, έως στιγμής, δεν ισχύει.