Κανείς δεν πήγε αεροδρόμιο...

Oταν ξεκίνησε η προετοιμασία του Παναθηναϊκού για τη φετινή σεζόν, ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε στο μυαλό του ένα παζλ. Σε κάθε παζλ, τα σωστά κομμάτια πρέπει να τοποθετηθούν στη σωστή θέση. Ειδάλλως, όλα φαίνονται στραβά και η εικόνα παραμένει ημιτελής και στρεβλή. Φαίνεται ότι το παζλ του φετινού Παναθηναϊκού μόλις τώρα άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή.

Συγχωρήστε μου την απλουστευτική προσέγγιση, αλλά κάπου εκεί κρύβεται η πραγματικότητα. Οσοι συνιστούσαν υπομονή μέχρι να ξαναγεμίσουν οι μπαταρίες των ταλαιπωρημένων παικτών και να επιστρέψουν υγιείς οι τραυματίες αισθάνονται τώρα δικαιωμένοι. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον μέχρι εκείνο το βράδυ αήττητο πρωταθλητή Ευρώπης όχι κατά τύχη ή αγκομαχώντας, αλλά κατά κράτος. Την Ολύμπια Μιλάνο, πλήρης για πρώτη φορά από το ξεκίνημα της περιόδου, την κατάπιε αμάσητη.

Στις αρχές του νέου έτους, ο Παναθηναϊκός που έμοιαζε ημιθανής κρατάει με το ένα χέρι το (δικό του) τρόπαιο του κυπελλούχου Ελλάδας, έχει σχεδόν εξασφαλισμένο το αβαντάζ έδρας στα πλέι-οφ της Α1 και βαδίζει στο ευρωπαϊκό μονοπάτι αισιόδοξος, μετά το νικηφόρο του ποδαρικό. Αντίθετα με τον παινεμένο Ολυμπιακό του προηγούμενου τριμήνου, οι «πράσινοι» δεν έχουν την παραμικρή απώλεια.

Τα σερί του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου πάνε περίπατο μόλις τελειώσει η α΄ φάση της Ευρωλίγκας. Το μόνο που μετράει όταν αρχίζει το Τοp-16 είναι ποιοι συνεχίζουν την κούρσα και ποιοι την παρακολουθούν από τον καναπέ. Αυτό το πατατράκ ο Παναθηναϊκός το απέφυγε. Εάν ο Ολυμπιακός ηττηθεί απόψε από τον Ομπράντοβιτς, θα βλέπει την πλάτη του αιώνιου εχθρού του σε τρία μέτωπα.

Ο Πεδουλάκης προσπάθησε να κρατήσει άθικτο το dna της περυσινής ομάδας και να την εμπλουτίσει με κάποια στοιχεία που της έλειπαν: βάθος στον πάγκο, ηγετικές φωνές στα αποδυτήρια, ολίγη τρέλα, ελληνικές πινελιές. Αποδέσμευσε μόνο τον προβληματικό Σχορτσανίτη και πήρε παίκτες που ανταποκρίνονταν στο σχέδιό του: Μπατίστ και Φώτση, Παππά και Γιάνκοβιτς, Μαυροκεφαλίδη. Η παρ’ολίγον αποχώρηση του Ματσιούλις ήταν μέγα λάθος που ματαιώθηκε την ύστατη στιγμή.

Ακολούθησε το τσουνάμι της αναποδιάς. Ο Λάσμε, ο Ούκιτς, ο Μαυροκεφαλίδης και αργότερα οι Παππάς , Ματσιούλις αντιμετώπισαν σοβαρούς τραυματισμούς και έμειναν πίσω. Ο Φώτσης επέστρεψε από τη Σλοβενία άκεφος και κουρασμένος. Τα ταξίδια που αποφασίστηκαν με εμπορικά κριτήρια (Κίνα, αλλά και Κύπρος, Κρήτη) άφησαν για προίκα ανεπιθύμητη κόπωση.

Ελλείψει άλλων λύσεων, επωμίστηκαν τα πρόσθετα βάρη παίκτες είτε προχωρημένης ηλικίας (Διαμαντίδης, Κάρι, Μπατίστ) είτε άγουροι (Παππάς, Γιάνκοβιτς). Στελέχη που προορίζονταν για συμπληρωματικούς ρόλους (Μαυροκεφαλίδης) πέρασαν στην πρώτη γραμμή. Αλλοι (Γκιστ) χρεώθηκαν καθήκοντα με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένοι.

Στο ντέρμπι του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό είδαμε να επιστρατεύεται για λίγο ακόμη και ο Αποστολίδης. Πόσοι γνώριζαν ότι ο Αποστολίδης παίζει στον Παναθηναϊκό;

Ο Πεδουλάκης και οι συνεργάτες του ακολούθησαν την περυσινή τακτική: πολλή δουλειά, ελάχιστα λόγια, κλειστά αυτιά, πίστη στην ομάδα, όχι στη γκρίνια και στις βεβιασμένες ενέργειες. Εφτασαν, βέβαια, να ακροβατούν στο χείλος του φαραγγιού. Εάν ο ημιτελικός του Κυπέλλου τελείωνε με ήττα, το σχοινί μάλλον θα έσπαγε.

Ο θρίαμβος έδωσε όχι απλή πίστωση χρόνου, αλλά ψήφο εμπιστοσύνης για το υπόλοιπο της περιόδου. Οι Κασσάνδρες κρύφτηκαν, οι ανυπόμονοι είπαν «mea culpa», ο χορός των υποψήφιων διαδόχων σταμάτησε άδοξα. Κανένας δεν πήγε στο αεροδρόμιο για να ικετεύσει γονυπετής τον Ομπράντοβιτς.

Εάν μου επιτρέπεται ένα προγνωστικό, δεν κομίζω άλλωστε γλαύκα ες Αθήνας, ο Παναθηναϊκός θα τερματίσει στην τετράδα του Ομίλου του, μαζί με Ολυμπιακό, Μπαρτσελόνα και Φενέρμπαχτσε. Η –καθοριστικής σημασίας- τελική σειρά είναι συζήτηση για μία άλλη ημέρα, όχι του Ιανουαρίου, αλλά του Μαρτίου.

Οι «πράσινοι» δεν πρόκειται να ενθουσιάσουν τον περαστικό φίλαθλο με το μπάσκετ που παίζουν, αλλά θα κερδίσουν χειροκρότημα και αναγνώριση από τους ρέκτες του αθλήματος. Αυτοί που αγαπούν το ΝΒΑ θα προτιμήσουν Ολυμπιακό, εκείνοι που προτιμούν το NCAA θα διαλέξουν Παναθηναϊκό.

Εγώ, πάντως, από τα δύο ψηφίζω …και τα δύο! Οχι επειδή παριστάνω τον ερασιτέχνη διπλωμάτη, αλλά επειδή, ειλικρινά, θαυμάζω εξίσου την προσπάθεια, την ποιότητα και τη σταθερή πρόοδό τους. Αυτοί και μόνο αυτοί αντιστέκονται σθεναρά στην παρακμή. Τι θα κάναμε χωρίς το αποκούμπι που λέγεται μπάσκετ;

Κατά βάθος, οι δύο «αιώνιοι» της ελληνικής σκηνής είναι δύο πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ομάδες του προπονητή. Αλλιώς χτίζεται μία ομάδα όταν ο ακρογωναίος λίθος της ονομάζεται Σπανούλης, αλλιώς όταν έχει για ηγέτη τον Διαμαντίδη.

Μακάρι να ευλογήσουν οι θεοί του μπάσκετ ώστε να τους ξαναδούμε συμπαίκτες, εμείς οι τυχεροί που τους βλέπουμε στα γήπεδά μας δύο φορές την εβδομάδα. Ισως τότε να τους εκτιμήσουμε στον βαθμό που τους αξίζει και να πάψουμε να τους υποβιβάζουμε σε επίπεδο συνοικιακού καφενέ.

Πρώτα απ'όλα, ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης, o Oλυμπιακός του μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός του μπάσκετ, αξίζουν ένα καλύτερο κοινό.