Με σημαίες και με ταμπούρλα

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, η ελληνική Πολιτεία κατέβασε τα βρακιά και παρέδωσε τη χώρα στις ορέξεις της πλουτοκρατίας, των μεγαλοεργολάβων και των καρχαριών. Για μια επταετία, η Ελλάδα διασύρθηκε σε όλα τα επίπεδα και οδηγήθηκε στη χρεωκοπία, προς όφελος μίας χούφτας πάμπλουτων που έγιναν ακόμη πλουσιότεροι πουλώντας ψευδεπίγραφη εθνική υπερηφάνεια.

Το ντόπινγκ έγινε εθνική στρατηγική, ο αθλητισμός καταβαραθρώθηκε, τα ταρατατζούμ πνίγηκαν πίσω από τα χάχανα των ξένων, τα έργα που θα μπορούσαν να γίνουν και χωρίς το «όραμα» των Ολυμπιακών Αγώνων ολοκληρώθηκαν τσάτρα πάτρα, δεκάδες αναθέσεις δισεκατομμυρίων έγιναν χωρίς διαγωνισμούς, τα προσδοκώμενα οφέλη κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο, τα αστραφτερά στάδια έγιναν θλιβεροί λευκοί ελέφαντες, η κυρία Αγγελοπούλου έφτασε στο κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου, οι δανειστές άρχισαν να ξερογλείφονται.

Πού ήταν τότε η ευαισθησία του νεοέλληνα; Στο ίδιο σημείο όπου βρίσκεται και σήμερα, να πού. Στο γκισέ με τα απωλεσθέντα. Παρέα με τη δημοκρατική του συνείδηση και με την εθνική του υπερηφάνεια. Να πού.

Βγήκαμε, βγήκατε μάλλον, όλοι στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε με σημαίες και με ταμπούρλα, επειδή νικήσαμε τους ξένους στην κούρσα της διεκδίκησης. Βάλαμε τις φωνές για να υποστηρίξουμε τον Κεντέρη και τη Θάνου, βγάλαμε τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όσους πίστευαν ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Και μετά κλειδωθήκαμε στα σπίτια μας για να κλάψουμε γοερά, τα πεταμένα λεφτά, το στοίχημα που χάσαμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε, την Ολυμπιάδα που πέρασε και δεν ακούμπησε. Ψηφίσαμε ξανά αυτούς που μας έσυραν σε αυτή την περιπέτεια και ζήσαν αυτοί καλά, εμείς χειρότερα.

Δεν βγαίνουμε πια στους δρόμους, κάνει κρύο. Την αγανάκτησή μας τη δείχνουμε με μούντζες και με άνοιγμα στον φασισμό. Την αδιαπραγμάτευτη εθνική μας υπερηφάνεια την εκδηλώνουμε με ξύλο στους μετανάστες και με κατάρες προς αυτούς που μας προσφέρουν σωληνάκι οξυγόνου. Στον διαλυμένο μας αθλητισμό, κουμάντο κάνουν οι χούλιγκανς και οι κακοποιοί, αλλά δεν μας ενοχλεί η επέλασή τους, όχι, αυτό το κοινό έχουμε και δεν θέλουμε να το αλλάξουμε.

Μαθήματα αξιοπρέπειας, αλλού. Όχι στο μπάσκετ.

Είτε αρέσει στους αυτόκλητους εργολάβους της ευαισθησίας είτε όχι, η Εθνική ομάδα του μπάσκετ είναι το τελευταίο στολίδι του ελληνικού αθλητισμού. Με τις εκκωφαντικές επιτυχίες της και με τις τίμιες αποτυχίες της. Δεν σέρνει πίσω της στρατιές αγρίων ή φασιστόμουτρα, δεν είναι εστία διαφθοράς ή πλουτισμού, δεν παρουσιάζει εκφυλιστικά φαινόμενα τύπου Euro 2004 *, δεν ντροπιάζει τα εθνικά χρώματα, δεν, δεν, δεν...

Και παραμένει στην κορυφογραμμή 27 χρόνια τώρα, σε πείσμα των καιρών και της αυτοκαταστροφικής χώρας την οποία εκπροσωπεί. Θα πάει και στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όχι επειδή κάποιος της άνοιξε παράνομα την πόρτα, όχι επειδή αγόρασε την επιτυχία όπως καταγγέλλουν οι φορείς της ένθεης μανίας, αλλά επειδή το αξίζει. Τα κριτήρια που θεσπίστηκαν από τη διοργανώτρια αρχή τα πληρεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο σε βαθμό 100 τοις εκατό.

Η ρήτρα για την αίτηση εξοφλήθηκε όχι από την τσέπη αυτών που πλήρωσαν την εθνική τρέλα της Ολυμπιάδας, αλλά από το ταμείο ενός (σχεδόν) ιδιωτικού οργανισμού ο οποίος βγάζει εδώ και χρόνια όφελος από αυτή τη χορηγία. Όφελος. Πιστεύει κανείς ότι θα την ανανέωναν, εάν ήταν ζημιογόνα;

Το αποτέλεσμα της διαδικασίας, με την πρόκριση της αξιέπαινης Φινλανδίας και τον αποκλεισμό της πλούσιας Ρωσίας, αποδεικνύει ότι δεν ήταν εν τέλει πλειστηριασμός αυτό που έγινε πίσω από τις κουίντες.

Δεν φτιάξαμε εμείς τον κανονισμό των wild cards ούτε ήταν σκάνδαλο η καθιέρωσή τους. Παίξαμε το παιχνίδι με τους κανόνες του και κερδίσαμε. Δεν γεμίσαμε με αόρατα δώρα τους «αθάνατους» της FIBA ούτε σπαταλήσαμε χρήμα του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Δεν φάγαμε τη θέση κάποιας χώρας που την άξιζε περισσότερο. Δεν υποσχεθήκαμε λαγούς με πετραχήλια.

Η Εθνική Ελλάδας που θα παραταχθεί στο Μουντομπάσκετ θα έχει στη δύναμή της όλα της τα αστέρια πλην του γνωστού ενός, ακόμη και αυτούς που αγωνίζονται στο ΝΒΑ και υπόσχονται, τρεις με ένα στόμα, τη συμμετοχή τους.

Εάν αποφασίζαμε να αποσυρθούμε επειδή «δεν μας αρμόζει η πρόκριση από το παράθυρο», ψωροπερηφάνεια από το έθνος των διπλοπαρκαρισμένων, θα υποχρεώναμε σε απρόθυμη αποστρατεία τέσσερις τουλάχιστον από τους σωματοφύλακες που τόσα χρόνια κρατούν ψηλά τα λάβαρα: Σπανούλη, Φώτση, Ζήση, Μπουρούση. Έχουμε τέτοια πολυτέλεια και δεν το ξέρω; Η θέση μας είναι στο σαλόνι, όχι στο πατάρι.

Οι κραυγές για «ανανέωση τώρα» είναι άκυρες όταν προδίδουν ασχετοσύνη και εξοργιστικές όποτε κρύβουν πίσω τους οπαδικές μικροσκοπιμότητες. «Ανανέωση τώρα», επειδή δεν σας αρέσει η μούρη του Σπανούλη; «Ανανέωση τώρα», επειδή αντιπαθείτε την Εθνική του Βασιλακόπουλου; Όχι δα, να πάτε σε άλλη αμμουδιά με το κουβαδάκι σας.

Τον Σεπτέμβριο, άλλωστε, έχετε άλλες δουλειές εσείς που βλέπετε με την Εθνική μπάσκετ με πράσινα και κόκκινα γυαλιά. Οι αγώνες του Μουντομπάσκετ θα συμπίπτουν με τις ντερμπαδούρες της αστραφτερής εγχώριας «Σούπερ Λίγκας», του Τσάμπιονς και του Γιουρόπα. Εάν σας εκνευρίζει η φάτσα του Σπανούλη ή του Φώτση ή του Γιαννάκη που υποψιάζομαι ότι θα είναι ο επόμενος Ομοσπονδιακός, δεν έχετε παρά να αλλάξετε το κανάλι.

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι μονολιθικός, μεγαλομανής, αρτηριοσκληρωτικός, ματαιόδοξος, προσκολλημένος στο παρελθόν, πατερούλης, μητερούλης, πείτε ό,τι θέλετε και θα πέσετε μέσα. Η επιτυχημένη εκστρατεία του για τη wild card, όμως, ισοδυναμεί με ευεργεσία για την Εθνική ομάδα και για τον στερημένο από χαμόγελα και ήθος ελληνικό αθλητισμό. Τα αυριανά οικονομικά της ΕΟΚ είναι μία διαφορετική υπόθεση, αντικείμενο άλλης ανάλυσης.

Για να προλάβω τα σχόλια της κακεντρέχειας, σημειώνω ότι δεν έχω μπει ποτέ σε τσάρτερ της χαράς, ούτε σκοπεύω να γίνω μέλος στο κονγκλάβιο του Βασιλακόπουλου. Δεν πίνω πρωινό καφέ στα γραφεία της Ομοσπονδίας, αλλά στο σπίτι μου. Οσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Είναι πιο πιθανό να βάλω από την τσέπη μου τα έξοδα του ταξιδιού, εάν κι εφ’όσον αυτή αντέξει, παρά να βρω πρόθυμους χρηματοδότες. Την τελευταία φορά που δέχθηκα πρόσκληση από την ΕΟΚ, το 2010, αρνήθηκα. Το ίδιο θα κάνω και φέτος. Κλείνει η παρένθεση.

Η παρουσία της Εθνικής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εγγυάται τη συνέχεια του εγχειρήματος και στρώνει τον δρόμο για μία πιθανή επιτυχία. Η ομάδα έχει εξαιρετικό υλικό και ζηλευτή συσπείρωση, όσο και αν πασχίζουν να σας πείσουν για το αντίθετο οι Κασσάνδρες. Αρκετά λοιπόν με την εσωστρέφεια και με την κρεβατομουρμούρα. Ας στρέψουμε τα βέλη εκεί που πρέπει.

Εικοσιπέντε χρόνια τώρα, το μπάσκετ μας κάνει πιο πλούσιους, όχι πιο φτωχούς.

* Για τα εκφυλιστικά φαινόμενα στην Εθνική ποδοσφαίρου τις μέρες του Euro 2004, διαβάστε αυτό: http://allstarkourouna.blogspot.gr/2010/05/blog-post_5632.html