It's not... Ράιτ!

Από τις 8 Δεκεμβρίου του προηγούμενου χρόνου, σε ένα δημοσίευμα του GOAL που αφορούσε στα μικρά διαμάντια που θα μπορούσε να κρύβει η αγορά μετά την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης
της Ευρωλίγκα, υποστήριξα ότι ο κατάλληλος παίκτης για τον Παναθηναϊκό θα ήταν ο Ζακ Ράιτ. Μετά τους 16 πόντους που πέτυχε στο ντεμπούτο του με τους πράσινους, κόντρα στο Μιλάνο, το λογικό θα ήταν να τον βάλουμε στο κάδρο των διακριθέντων. Ωστόσο, δε θα το κάνω! Οχι γιατί ο πρώην παίκτης της Μπάμπεργκ και του Ρεθύμνου δεν πρόσφερε στον Πεδουλάκη, αλλά γιατί ο Παναθηναϊκός στο Μιλάνο προσπάθησε να κερδίσει, αλλάζοντας ταυτότητα και με μαέστρο κάποιον που (ήταν λογικό ότι θα) έπαιζε περισσότερο με το ένστικτο και χωρίς να αντιλαμβάνεται ακριβώς τις διακριτές γραμμές των ρόλων εντός του παρκέ.

Αν ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Ράιτ για να του προσφέρει 17 πόντους στον πρωτεύοντα αιφνιδιασμό ή στο transition, για να του αλλάξει το ρυθμό αποφασιστικά και κατά συνέπεια ταυτότητα, τότε πήρε λάθος παίκτη. Επιμένω ότι το πρόβλημα του τριφυλλιού δεν είναι στην περιφέρεια, αλλά κοντά στο καλάθι και επομένως η ισορροπία που παρουσιάζει στο παιχνίδι του.

Όσο η απειλή μέσα από τη ρακέτα δε θα εκφράζεται παρά μόνο με επιθετικά ριμπάουντ ή ...μπούκες, θα συνεχίζεται και η διαδικασία της αναζήτησης της λύσης σε ένα πρόβλημα που κατά την άποψή μου είναι δευτερεύον. Ο Ράιτ δεν πήρε εντολές να παίξει στο λόου ποστ, να δημιουργήσει από χαμηλά, να σκοράρει ή να τραβήξει δεύτερο παίκτη πάνω του κι αντ' αυτού, μεγιστοποίησε το πρόβλημα που έτσι κι αλλιώς παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός εδώ και πολλές εβδομάδες. Το μεγάλο όπλο του, η άμυνα, που για μεγάλο διάστημα τον έβγαζε ασπροπρόσωπο, πλέον μοιάζει με χαλασμένο ρολόι που μία φορά την ημέρα δείχνει τη σωστή ώρα. Ο Παναθηναϊκός (για λόγους που ομολογώ ότι δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ ούτε να εξηγήσω) έχει πολλά θέματα στην άμυνά του, δέχεται εύκολα καλάθια, τελειώνει ημίχρονα με παθητικό 40, 45, 50 πόντων κι αυτό το γεγονός συνιστά αλλαγή ταυτότητας. Φυσικά και δεν είναι ζήτημα τακτικής, διότι ακόμα και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να παίξει σε ρυθμό υψηλών σκορ (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων και συγκεκριμένων σπάνιων συνθηκών). Άρα κάτι άλλο συμβαίνει, που ο Πεδουλάκης πρέπει να εντοπίσει και να λύσει.

Ταυτόχρονα, στο Μιλάνο, η ελληνική ομάδα (δεν ξέρω αν προσπάθησε, αλλά) παρουσίασε και ακόμα μία διαφοροποίηση ελέω Ράιτ. Ο Αμερικάνος, βλέποντας ότι πατάει καλά στο παρκέ, μετά την πρώτη πάσα, ή το ριμπάουντ, επιχειρούσε να αλλάξει ταχύτητα και οδηγήσει το πράσινο όχημα σε ένα τέμπο που δεν έχει συνηθίσει και προφανώς δεν έχει δουλέψει κιόλας. Εντελώς ξαφνικά, ο Παναθηναϊκός, του σκεπτόμενου μπάσκετ, της λεπτομερειακής ανάλυσης στο πέντε εναντίον και του διαβάσματος, αναγκάστηκε να τρέχει (σχεδόν) σε κάθε φάση. Χωρίς πλάνο, χωρίς προγραμματισμό και κατ' εμέ χωρίς πραγματική επιθυμία. Το γεγονός αυτό, όπως πολύ σωστά διάβασα να γράφει ένας συνάδελφος στο twitter, είναι εξαιρετικά πιθανό να έβγαλε από το ρυθμό και το μοντέλο του, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, που εναντίον της Αρμάνι δεν ήταν καλός. Λογικό; Εν πολλοίς ναι, από τη στιγμή που το τέμπο καθοριζόταν από τα χέρια ενός ορεξάτου Αμερικάνου, που αισθάνεται ότι πετάει στην πρώτη εμφάνισή του με την καλύτερη ομάδα στην οποία έπαιξε στην καριέρα του. Ο αρχηγός όμως, δεν είναι συνηθισμένος σε αυτόν τον τρόπο. Και λογικά(;) επηρεάστηκε. Ισως να μην του άρεσε κιόλας. Σίγουρα πάντως, αυτό που δεν το καλοφάνηκε ήταν η επιλογή του Ράιτ στην τελευταία επίθεση του Παναθηναϊκού, όταν η κάμερα τον έδειχνε να κουνάει τα χέρια του που μπορεί να μεταφραστεί και ως αντίδραση για την τρικυμία του Ράιτ σε εκείνο το σημείο.

Από τη στιγμή που το Μιλάνο πέτυχε 41 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, το παιχνίδι έγινε ειδικής κατάστασης. Η ανατροπή έγινε, αλλά στο τέλος τα επιθετικά ριμπάουντ μίας ομάδας που στην επίθεσή της, έχει μεν ταλέντο, αλλά η νοοτροπία της είναι τραγική (τουλάχιστον για το ευρωπαϊκό μπάσκετ), έδωσαν τη νίκη. Αν ο Παναθηναϊκός όμως, μείνει στην ανατροπή θα χάσει το δάσος και θα βρει το δέντρο. Αυτό του λείπει; Δε νομίζω!

Τα περιθώρια έχουν στενέψει, αλλά οι ελπίδες ακόμα και για τη δεύτερη θέση είναι ακόμα ολοζώντανες. Διότι πολύ απλά αυτή είναι η μορφή του Τοπ 16! Εξι αγώνες είναι... μία ολόκληρη ζωή, αλλά και οι αγώνες που ακολουθούν πάρα πολύ δύσκολοι.

Υ.Γ. Ο Αγγέλου ονομάστηκε ως υπεύθυνος της ήττας της Εφές. Γιατί; Γιατί αποφάσισε να κρατήσει στο γήπεδο ένα "δέντρο" 210 εκατοστών (που έχει γίνει και ζάμπλουτος στην Εφές) περιμένοντας στην τελευταία φάση, απλά, να μαζέψει ένα ριμπάουντ. Πράγματι, πολύ λάθος επιλογή. Έπρεπε να βάλει τον... Μπατούκ στη θέση του. Τελικά η Ελλάδα έχει πολλούς αδικημένους προπονητές.

Υ.Γ.1 Ο... πιο κακός προπονητής μπάσκετ είναι... πυρηνικός επιστήμονας σε σύγκριση με τον πιο καταρτισμένο δημοσιογράφο και... Αϊνστάιν σε σχέση με τον πιο καταρτισμένο φίλαθλο.

Υ.Γ.2 Συμπαθάτε με, αλλά ο τρόπος που παίζει και κερδίζει το Μιλάνο, με απωθεί. Εστω κι αν η άμυνά του σπάει κόκαλα (πολλές φορές και κυριολεκτικά). Ειδικά ο τρόπος που αντιδρά στα τελευταία δευτερόλεπτα, όπου ουσιαστικά σώνεται από τα επιθετικά ριμπάουντ με τις επιλογές του να είναι άθλιες, ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν. Το γεγονός ότι κερδίζει, προσωπικά δε μου λέει τίποτα.

Υ.Γ.3 Όταν η διαφορά είναι στους δύο πόντους, απομένουν 3.8 για το φινάλε, και απομένει μία βολή, τι είναι προτιμότερο για την ομάδα που χάνει. Να ευστοχήσει, ή να αστοχήσει ο αντίπαλος στη βολή;

Υ.Γ.4 Όπως έγραψα και στο facebook, πόσα παιχνίδια πρέπει να χαθούν ακόμα για να συνειδητοποιήσουμε ότι το φάουλ ή το μη φάουλ στους τρεις πόντους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ, μα μία άκρως μπασκετική επιλογή; Επίσης, οι παίκτες πότε θα καταλάβουν, ότι όταν η διαφορά είναι στους τρεις πόντους και απομένουν 6-7 δευτερόλεπτα για το τέλος, ένα φάουλ στο κέντρο του γηπέδου, στα 5 δευτερόλεπτα, ΜΟΝΟ ΠΙΕΣΗ προσθέτει στην ομάδα που προηγείται και ουσιαστικά είναι όφελος για τον αντίπαλο;