Αναζητώντας έναν μπαλαντέρ

To σχόλιο των συναδέλφων πίσω στην Αθήνα, μόλις τους ενημέρωσα ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιζε χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη, ήταν μονολεκτικό, αλλά εύγλωττο: «Ωχ».

Αποδείχθηκε, επίσης, ανεδαφικό.

Ο πρωταθλητής Ευρώπης αντιστάθηκε σθεναρά ακόμη και χωρίς τον ηγέτη του, έφερε τον αγώνα στα μέτρα του, κέρδισε στα σημεία τη μάχη της σκακιέρας και έχασε στο νήμα τη νίκη.

Ηττήθηκε, αλλά κέρδισε την πεποίθηση ότι μπορεί να παλέψει οποιονδήποτε οπουδήποτε, ακόμη και αποδεκατισμένος. Εάν υπάρχει στην Ευρώπη μία ομάδα «προσωποκεντρική» που κρέμεται εδώ και χρόνια από ένα καρφί, αυτή δεν είναι ο Ολυμπιακός, αλλά ο ντυμένος στα πράσινα γείτονάς του.

Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει νίκη επιπέδου πλέι-οφ δίχως τον Διαμαντίδη; Όταν το έκανε, στα πλέι-οφ του 2011 απέναντι στη Μπαρτσελόνα, ήταν ένας άλλος Παναθηναϊκός. Και είχε για πολύτιμο σύμμαχο τον κόσμο του.

Τι νόημα έχει, όμως, το χειροκρότημα για μια ήττα; Με τα παλαμάκια δεν κερδίζονται βαθμοί. Μετά τις δύο τελευταίες ήττες, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει με αποκλεισμό από τα πλέι-οφ ή με βουτιά στον λάκκο των λεόντων, εφ’όσον τερματίσει 3^ος ή 4^ος.

Το πρόγραμμά του μοιάζει βολικό, αλλά η συμμετοχή του Σπανούλη στον κομβικής σημασίας αγώνα με την Ολύμπια Μιλάνο θεωρείται αβέβαιη. Ο τραυματισμός του, το λεγόμενο “jumper’s knee”, είναι ύπουλος και τον έχει ταλαιπωρήσει στο παρελθόν. Ο γιατρός της ομάδας δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος.

Ο Ολυμπιακός ήταν σχεδόν πλήρης όταν ηττήθηκε με διαφορά 30 πόντων στην Ιταλία. Η ωραία ομάδα που έφτιαξε στην οικοδέσποινα του φάιναλ-φορ ο Λούκα Μπάνκι απαιτεί πολύ κυνηγητό και περισσεύματα ενέργειας στην περιφερειακή (και όχι μόνο σε αυτήν) γραμμή. Ο Ολυμπιακός έπαθε χθες ζημιά από τον ΜακΚάλεμπ, αλλά η Αρμάνι έχει τρεις σαν και δαύτον, για να μη πω τέσσερις. H κίνηση Χάκετ ήταν υποδειγματική μετεγγραφή Ιανουαρίου.

Υποτίθεται ότι η απουσία του Σπανούλη θα βοηθούσε ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική η περιφερειακή άμυννα των «ερυθρολεύκων».

Στην πιο κρίσιμη φάση, όμως, ο Ολυμπιακός έκανε λάθος. Εδωσε στον ΜακΚάλεμπ, που είχε βρει ρυθμό, ένα σουτ ρυθμού, για να αποτρέψει τη διείσδυση και την πάσα στον ζεστό Κλέιζα.

Αλλά ο Αμερικανός, συγγνώμη, ο Σκοπιανός, σούταρε εντελώς ανενόχλητος. Δεν είναι μειράκιο ούτε ατζαμής τύπου Σάδα. Το καλάθι που πέτυχε, σαν σε προπόνηση, ήταν ουσιαστικά το νικητήριο της Φενέρ, 20 δευτερόλεπτα πριν το τέλος (74-70).

Εάν έβγαζε αυτή την άμυνα, ο Ολυμπιακός θα έπαιζε τη νίκη σε ένα σουτ, από παίκτες που ένιωθαν ζεστοί (Σλούκας, Μάντζαρης, Περπέρογλου, Λοτζέσκι, ήταν όλοι τους στο παρκέ). Επαιξε την τελευταία του ζαριά χαλαρός, σαν να τον ικανοποιούσε η έντιμη ήττα.

Ο Ολυμπιακός έπαθε ζημιά από τον Κλέιζα, ο οποίος ανταπέδωσε τις αμυντικές του ήττες με σημαντικά σουτ. Ο Ομπράντοβιτς τον έκρυψε όσο γινόταν στην άμυνα και βρήκε τρόπο να τον κρατήσει φρέσκο ως το τέλος. Ο Μπαρτζώκας, βέβαια, τον σημάδεψε ανελέητα, ιδίως στο τέλος όταν αγκυροβόλησε τον Περπέρογλου στο low post.

Για τον προπονητή του Ολυμπιακού και για τους συνεργάτες του, ο αγώνας της Παρασκευής στην ασιατική όχθη του Βοσπόρου ήταν γαλόνι. Μολονότι είχε καταρτίσει τα σχέδιά του με δεδομένη (ως το πρωινό του αγώνα) την παρουσία του Σπανούλη, παγίδευσε τον Ομπράντοβιτς με περίπλοκα τρικ και αλχημείες, οι οποίες έπιαναν τη Φενέρ εξ απήνης και έφερναν μικρές νίκες πριν προφτάσει ο αντίπαλος να προσαρμοστεί.

Είδαμε σχήματα χωρίς σέντερ, με Πρίντεζη-Πέτγουεϊ ή Πρίντεζη-Μουν. Είδαμε τον Λοτζέσκι στο πόστο του Σπανούλη, αλλά και πεντάδα με τρεις χειριστές μαζί (Σλούκα, Μάντζαρη, Κόλινς).

Είδαμε τον Περπέρογλου στο «4», αλλαγές ρόλων στα μαρκαρίσματα, ωραίες επιθέσεις απέναντι σε σύνθετες άμυνες, πάνω απ’όλα ηρεμία και προσήλωση στην αποστολή.

Πόσοι περίμεναν ότι θα τελείωνε τέτοιο ματς ο Ολυμπιακός με μονοψήφιο αριθμό λαθών και ότι θα ξεπερνούσε το αρχικό 9-0 σαν να μην έτρεχε το παραμικρό; Τρία λεπτά πριν το τέλος, η διαφορά ήταν στους 10 πόντους, 72-62, αλλά ήταν η Φενέρ αυτή που βρέθηκε στα σχοινιά, μπροστά στο κοινό της μάλιστα. Μετά τον αγώνα, ο γαλαντόμος Ομπράντοβιτς επαίνεσε τον πρωταθλητή Ευρώπης χωρίς φειδώ.

Ο Ολυμπιακός κράτησε, τουλάχιστον, τη διαφορά του πρώτου αγώνα. Μπορεί να του αποδειχθεί χρήσιμη.

Θα είχε κερδίσει και το ματς, εάν έβγαζε από το μανίκι του έναν μπαλαντέρ. Ο «X factor» αναζητήθηκε στην άκρη του πάγκου, αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Η συνεισφορά του τρεμάμενου Μουν ήταν δύο σουτ αέρος-αέρος, μία πάσα στον γάμο του καραγκιόζη, ένα χαμένο αμυντικό ριμπάουντ μετά από άστοχη βολή και δύο ανόητα φάουλ.

Οι πρωτοβουλίες του Κόλινς στην αρχή της δ’ περιόδου έφεραν απανωτά λάθη και στερέωσαν την υπεροχή των Τούρκων λίγο πριν την τελική ευθεία. Ο Πέτγουεϊ ουδέποτε εμφανίστηκε στο γήπεδο.

Την ενισχυμένη Φενέρμπαχτσε, που είχε τέσσερις παίκτες παραπάνω σε σχέση με τον αγώνα του Φαλήρου (Σέκουλιτς, Τζάκσον, Σαβάς, Τουρκγιλμάζ), ο Ολυμπιακός κόντεψε να τη νικήσει στις πλάτες επτά γενναίων.

Τώρα, βέβαια, έχει σύννεφα ο ορίζοντας. Οι ομάδες μας δεν κουβαλάνε ανόητες ήττες (όπως λ.χ. αυτή της Μάλαγα από τη Λαμποράλ ή της Αρμάνι από την Εφές) ούτε όμως έχουν στο σακούλι τους νίκες ικανές να μετρήσουν για διπλές.

Στη συγκομιδή των ομάδων μας υπάρχουν κάποια δυσοίωνα αποτελέσματα (Αρμάνι-Ολυμπιακός, Μάλαγα-Παναθηναϊκός), αλλά και ισοβαθμίες που μπορούν να τις βγάλουν στον αφρό: ο Ολυμπιακός επί της Φενέρ, ο Παναθηναϊκός επί της Αρμάνι. Απέχουν, αμφότεροι, μία κοροϊδίστικη ήττα από την καταστροφή ή μία ηχηρή νίκη από την εκτόξευση.

Ο φίλος μου ο Δημήτρης Καρύδας πιστεύει ότι το όριο ασφαλείας είναι οι 9 νίκες, αλλά εγώ υποψιάζομαι ότι ο τέταρτος της βαθμολογίας θα τερματίσει με ρεκόρ 7-7. Κατά πάσα πιθανότητα, η μπίλια θα καθίσει κάπου ενδιάμεσα!

Στο κόκκινο όμως ή στο πράσινο; Ή μήπως και στα δύο; Υπάρχει και τρίτη εκδοχή, αλλά αυτή προτιμώ να μη τη σκέφτομαι.