H μεγαλύτερη ήττα της λογικής!

Έστω κι αν στον αθλητισμό οι πιο μεγάλες και ιστορικές στιγμές γράφτηκαν εκείνα τα βράδια που η λογική παρέμεινε ακούρδιστη, σήμερα αυτή η λογική έχασε ακόμα και τη μοναδική μάχη που υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να κερδίζει άνευ αγώνος.

Πέντε αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση της φάσης των 16, κι ενώ τέσσερις ομάδες βρίσκονται σε απόσταση μίας νίκης, διεκδικώντας (οι δύο από αυτές) την πρόκριση στα προημιτελικά, ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να απολύσει τον Αργύρη Πεδουλάκη! Η λογική υφίσταται ένα ισχυρό πλήγμα. Ας υποθέσουμε όμως, ότι αυτή είναι μία απόφαση η οποία δεν λαμβάνεται για πρώτη φορά. Μία κακή ήττα προκάλεσε μία απόλυση... Οκ! Συμβαίνει! Παράλογο μεν, αλλά συμβαίνει! Η λογική συντρίβεται όμως από τη στιγμή που μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αυτή που έμεινε στην ιστορία διατηρώντας (και στηρίζοντας σε πολύ δύσκολες στιγμές κάποιες φορές) τον άνθρωπο που εξελίχθηκε σε ένα από τους κορυφαίους προπονητές του κόσμου, αποφάσισε, στην πιο κρίσιμη καμπή της φετινής σεζόν, να απολύσει έναν καθόλα επιτυχημένο προπονητή, χωρίς πλάνο, χωρίς να έχει εξασφαλίσει συμφωνία με κάποιον ανάλογου επιπέδου. 'Η έχοντας συμφωνήσει να παραδώσει την μπαγκέτα στον Φραγκίσκο Αλβέρτη.

Ουσιαστικά το ίδιο είναι. Είτε χωρίς πλάνο, είτε με τον Φράνκι στον πάγκο, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός αποφασίζει να οδεύσει σε ένα δρόμο με αγκάθια, αλλά με σημαντικές ελπίδες για πρόκριση, με έναν άνθρωπο που κοιμήθηκε μάνατζερ και ξύπνησε προπονητής. Με έναν άνθρωπο που ουδέποτε, μα ουδέποτε στις συνεντεύξεις που έδωσε μετά την ιστορική αποχώρησή του, εξέφρασε το ενδιαφέρον να ασχοληθεί με την προπονητική. Με έναν άνθρωπο που δεν είναι καν προπονητής και ούτε επέδειξε κάποιο ζήλο να γίνει. Η λογική, που πρέπει να κυριαρχεί στις μεγάλες ομάδες και ιδιαίτερα στις ζόρικες στιγμές, διαλύθηκε. Οποιο κι αν είναι το σκεπτικό... δεν υπάρχει σκεπτικό. Δεν υπάρχει σκεπτικό που να δικαιολογεί μία τέτοια απόφαση που ακολουθείται από μία τέτοια επιλογή. Ο Παναθηναϊκός σήμερα μίκρυνε. Αν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αποδειχθεί μάγος και εξυγιάνει μία ομάδα που φαινόταν ασθενής (κυριολεκτικά λόγω των τραματισμών και μεταφορικά λόγω των αποτελεσμάτων) μπράβο του. Αλλά ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον το ίδιο θα υποστηρίζω.

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης θα μπορούσε να γίνει ένας εξαιρετικός μάνατζερ κουβαλώντας τεράστια εμπειρία στην διαχείρση των παικτών, προπονητής όμως δεν είναι και έχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε και αν γίνει. Αν τα πράγματα άλλαξαν τόσο σύντομα, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αλήθεια, ποιος θα είναι ο στόχος του Παναθηναϊκού από αύριο; Το πρωτάθλημα; Η Ευρωλίγκα; Το Φάιναλ Φορ; Κάτι άλλο; Καλό θα είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για να κρίνει κι ανάλογα το αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά η λογική του αθλητισμού συνετρίβη στον παρορμητισμό. Και χωρίς να έχει plan b. Ο Πεδουλάκης δεν ήταν ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Είχε μειονεκτήματα, ίσως και πολλά.

Ήταν όμως ένας πραγματικά καλός προπονητής στον οποίο τελικά δεν πιστώθηκε το θαύμα που κατάφερε πέρσι. Ετσι αποδεικνύεται τουλάχιστον. Ανέλαβε τα ηνία σε μία εποχή που ίσως να αρνείτο ακόμα και ο Μεσίνα διότι η σκιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έπεφτε βαριά. Και όχι μόνο κατάφερε με αξιοπρέπεια, σκληρή δουλειά, σεβασμό-θαυμασμό στον προκάτοχό του και χωρίς πολλά λόγια να πετύχει ένα θρίαμβο, κάνοντας το νταμπλ και χάνοντας το Φάιναλ Φορ σε ένα ματς. Κάτι που αν συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του κόσμου, ίσως και να χρειάζονταν πολλά χρόνια για να υπάρξει αποκατάσταση.

Ολόκληρη Μάντσεστερ στο ποδόσφαιρο, χάνοντας τον Σερ Αλεξ, έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Προφανώς και οι πράσινοι φέτος δεν είχαν φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο, αλλά οι μεγάλες ομάδες, όπως έχω ξαναγράψει, δεν αλλάζουν προπονητές στη μέση της σεζόν. Πολύ περισσότερο δεν αλλάζουν τη στιγμή που κρίνονται όλα σε ευρωπαϊκό επίπεδο χωρίς να έχουν ουσιαστικό πλάνο. Ακόμα κι αν έχει συμφωνήσει για του χρόνου (έστω από τώρα) να φέρει τον Φιλ Τζάκσον, η επιλογή της απομάκρυνσης του Πεδουλάκη είναι εντελώς άστοχη και πολύ περισσότερο η απόφασης της μετάθεσης των ευθυνών στον Φραγκίσκο Αλβέρτη, καθώς θα έπρεπε να δοθούν τα ηνία σε έναν κανονικό προπονητή. Τέτοιου είδους ενέργειες μειώνουν το επίπεδο μίας σπουδαίας ομάδας. Κι επαναλαμβάνω, ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός σαρώσει τους τίτλους, πάλι το ίδιο θα υποστηρίζω. Διότι αν κερδίσεις μία φορά το τζόκερ, δε σημαίνει ότι βρήκες και τον τρόπο να προβλέπεις τν κλήρωση κάθε εβδομάδα. Πρόκειται για μία από τις πιο ακατανότητες αποφάσεις στην ιστορία του μπάσκετ.

Με τον Αργύρη Πεδουλάκη δεν είχα επικοινωνία από τη στιγμή που ανέλαβε τον Παναθηναϊκό. Απολύτως καμία. Αλλά σέβομαι την αφοσίωσή του, το σκεπτικό του, τη φιλοσοφία (έχει και μάλιστα πολύ συγκεκριμένη) και κυρίως τη μετριοπάθειά του, έστω κι αν κάποιες φορές παρασύρθηκε μιλώντας για ....φαντάσματα. Και πάντα θα τον σέβομαι διότι στάθηκε όρθιος σε μία κατάσταση που πολλοί θα λύγιζαν. Μόνο και μόνο για αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια. Όσο για τον Παναθηναϊκό, από της στιγμή που θα εξηγηθεί το σκεπτικό της απομάκρυνσής του και αυτό της επιλογής του Φραγκίσκου Αλβέρτη θα μπορώ να γράψω περισσότερα. Αυτή τη στιγμή, όσο κι αν σκεφτώ, αδυνατώ να βρω έστω κι ένα λογικό επιχείρημα.

Υ.Γ. Ο Αρτζι αποδείχθηκε εφτάψυχος, όχι όμως και ....10ψυχος. Το θέμα της αντικατάστασής του είχε ξεκινήσει πολλούς μήνες πριν. Από πέρσι κιόλας. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Τότε όμως, υπήρχαν έτοιμες οι εναλλακτικές λύσεις. Κανονικών προπονητών. Τώρα;

Υ.Γ2 Ασφαλώς και δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη τον οποίο τιμώ. Σέβομαι όμως και το επάγγελμα του προπονητή. Και σήμερα δεν μπορώ να τον προσφωνήσω ως τέτοιον, διότι ο ίδιος δε μου έδωσε ποτέ το δικαίωμα να σκεφτώ ότι μία μέρα θα μπορούσε να βρεθεί σε αυτή τη θέση.