Είμαι ο Αργύρης και μόλις απολύθηκα!

Όντας εκ φύσεως αισθηματίας (ως ιχθύς), συντηρητικός και ένας "old school man" ο οποίος μάλιστα σήμερα κλείνει τα 51 χρόνια του, στενοχωριέμαι κάθε φορά που ένας άνθρωπος τον οποίο γνωρίζω κι εκτιμώ χάνει τη δουλειά του. Στην περίπτωση του Πεδουλάκη πέρα από τη στενοχώρια, έχω και τους προβληματισμούς μου εφ' όλης της ύλης!

Ποιο λάθος απέβη μοιραίο για τον Αργύρη, γιατί τον σχόλασε ο Γιαννακόπουλος, πώς δέχτηκε να κάνει τον... φακίρη ο Αλβέρτης και άλλα τινά...

Για να καταθέσω εξαρχής την άποψη μου, την απόλυση του Πεδουλάκη τη θεωρώ άδικη και παράλογη, όσο για την ανάθεση της τεχνικής ηγεσίας στον Φραγκίσκο, αυτή πια (με ό,τι περιτύλιγμα κι αν θα παρουσιαστεί) είναι τόσο ριψοκίνδυνη και παράτολμη που ξεπερνάει ακόμη και τη φαντασία!

Δεν τον είχα τον Αλβέρτη (όχι ικανό, αλλά) διατεθειμένο και πρόθυμο να κάνει αυτή τη δουλειά, έστω και κληθείς εξ εφέδρων ως στρατιώτης του Παναθηναϊκού, αλλά εφόσον ο ίδιος ζύγισε τα δεδομένα, λογάριασε τα ζητούμενα και δέχτηκε να αναλάβει την ευθύνη, σημαίνει ότι πηγαίνει συνειδητοποιημένος και αρματωμένος σε αυτόν τον "άγνωστο πόλεμο"...

Οπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, η... νεκροψία θα δείξει!

Εγώ λοιπόν είμαι ανέκαθεν με τους προπονητές, ακόμη κι αν αυτοί δεν είναι... κανονικοί, όπως τους προσδιορίζει ένας ελληνικός νεολογισμός: μερικές φορές βεβαίως η διαφορά ανάμεσα σε έναν κανονικό προπονητή και σε έναν μαθητευόμενο μάγο μπορεί να είναι απλώς η ευκαιρία που ο ένας είχε κι ο άλλος όχι...

Μολονότι το πρελούδιο της απόλυσης του Πεδουλάκη ακουγόταν από καιρό και πολλές φορές ο Αργύρης εφέρετο να παίζει το κεφάλι του (αλλά σε όλες τη σκαπουλάρισε), η είδηση το Σάββατο το μεσημέρι, με κατέλαβε εξαπίνης. Ετυχε μάλιστα να πίνω μια τσικουδιά στον "Πλάτανο" της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου και (επειδή είμαι και της παλιάς τεχνολογίας, χωρίς internet στο κινητό μου) τα καθέκαστα μου τα είπε ο φίλος μου ο Στέλιος, που έχει το ρακάδικο στο οποίο μάλιστα σύχναζε ο Αργύρης όταν ήταν προπονητής του ΑΓΟΡ, τη σεζόν 2007-08 και δεν παραλείπει να περνάει από εκεί όποτε βρίσκεται στην πόλη!

Εδώ θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση, που ωστόσο έχει σχέση με το θέμα: όταν παρά την τιτάνια προσπάθεια και τις εννέα νίκες, ο ΑΓΟΡ υποβιβάστηκε στην Α2, οι πατριώτες μου πρότειναν στον Αργύρη να παραμείνει και έλαβαν μια απάντηση που τους κακοφάνηκε, όχι διότι ήταν αρνητική, αλλά επειδή τους είπε πως "δεν γίνεται ένας καθηγητής πανεπιστημίου να κάνει μάθημα στο γυμνάσιο"!

Από τότε πέρασαν κιόλας έξι χρόνια κι ο Αργύρης με την προαγωγή του (το καλοκαίρι του 2012) στον Παναθηναϊκό πήρε προαγωγή κι από καθηγητής έγινε πρύτανης του πανεπιστημίου, αλλά αιφνιδίως αποκαθηλώθηκε!

Εξ όσων γνωρίζω ο Πεδουλάκης βρέθηκε κάμποσες φορές στην εφετινή σεζόν με το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά η ήττα από τη Λαμποράλ Κούτσα απέβη μοιραία. Αναρωτιέμαι ωστόσο ότι εάν στηρίχτηκε όλες τις προηγούμενες φορές γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο και τώρα, δεδομένου μάλιστα ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει απολέσει κανέναν στόχο και η κατάσταση μπορεί να είναι αναστρέψιμη. Συν τοις άλλοις κατέκτησε και τους τρεις εγχώριους τίτλους που έχει διεκδικήσει μέχρι τώρα, έφτασε λίγα σουτ μακριά από το περυσινό Φάιναλ Φορ, νίκησε επτά φορές σε δέκα ματς (και οκτώ στα τελευταία εννέα) τον Ολυμπιακό και τα... κουτσοκατάφερε με μια ομάδα στην οποία κληρονόμησε (από την εποχή Ομπράντοβιτς) μονάχα τον Διαμαντίδη στα 33 και τον Τσαρτσαρή έτοιμο να βγει στη σύνταξη!

Το καλοκαίρι του 2012 ο Αργύρης δεν παρέλαβε απλώς μια ανακαινισμένη ομάδα, αλλά έπρεπε να την ανακαινίσει ο ίδιος, έχοντας να αντιμετωπίσει θεούς και δαίμονες: το φάντασμα του Ομπράτοβιτς, τον πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδος Ολυμπιακό, την αμφιβολία και την καχυποψία του απαιτητικού κόσμου του Παναθηναϊκού, που είχε συνηθίσει στην ευμάρεια και στην ευδαιμονία.

Πλάκα πλάκα (σε ό,τι έχει να κάνει με τη στήριξη της οποίας έτυχε ή δεν έτυχε ο Αργύρης), εδώ ταιριάζει γάντι κάτι που είχε πει ο μοναδικός στις ατάκες του Στιβ Γιατζόγλου, όταν ο πρώην, πλέον, προπονητής του Παναθηναϊκού βρισκόταν στον πάγκο του Περιστερίου:...

"Το Περιστέρι στηρίζει τον Αργύρη πιο πολύ απ' ό,τι το Υπουργείο Πολιτισμού τις κολώνες του Παρθενώνα"!!!

Του χρεώνουν διάφορα του Πεδουλάκη και κάποια από αυτά συνιστούν υπερβολή και αδικία: επί παραδείγματι το ότι ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του δεν έπαιζε ελκυστικό μπάσκετ είναι μια μεγάλη ανοησία, διότι πρώτα απ' όλα το ελκυστικό μπάσκετ έχει πολλές ερμηνείες και πάντως καθίσταται κενό περιεχομένου όταν δεν προσπορίζει νίκες και τίτλους. Εχω αρχίσει να ξεχνώ, αλλά κάποιος προπονητής εν τη σοφία και εν τω κυνισμώ του είχε πει ότι "προτιμώ να νικώ άσχημα, παρά να χάνω όμορφα"!

Υπήρξαν φορές που ο Πεδουλάκης νίκησε άσχημα κι άλλες στις οποίες έχασε όμορφα. Επίσης υπήρξαν φορές που νίκησε όμορφα και έχασε άσχημα! Η... λυπητερή που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, προφανώς δεν προκύπτει από το show time, από τις φάσεις στο Τop 10 των high lights και από τα χειροκροτήματα του κόσμου, αλλά από τις νίκες και από τους τίτλους, που απογειώνουν ή καταβαραθρώνουν.

Τα προηγούμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός λόγω της οικονομικής ευχέρειας και των θριάμβων του, είτε υποτίμησε, είτε αδιαφόρησε για μια σημαντική παράμετρο της επιτυχίας, που πλέον είναι εκ των ων ουκ άνευ: τον εμπλουτισμό του ρόστερ του με νεαρούς Ελληνες παίκτες. Ο Ολυμπιακός που είχε δοκιμάσει επίσης το μοντέλο των σπουδαίων ξένων παικτών αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να στραφεί νωρίτερα προς αυτή τη λογική, ενώ ο Παναθηναϊκός την υιοθέτησε το προηγούμενο καλοκαίρι με τον Παππά και με τον Γιάνκοβιτς, κατά κύριο λόγο. Παρεμπιπτόντως ο Πεδουλάκης πιστεύει ότι (μετά βεβαίως τον Διαμαντίδη) ο ηγέτης του Παναθηναϊκού θα είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, διότι, όπως επισήμανε σε ανύποπτο χρόνο, εκτός από το οφθαλμοφανές ταλέντο διαθέτει και καλό μυαλό και ισχυρό χαρακτήρα και τη στόφα του μπροστάρη.

Κάποια παλιά καραβάνα του μπάσκετ (που δεν έχει σημασία να την κατονομάσω) μου είπε σήμερα το πρωί ότι ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει από μια ασθένεια, που έχει προσβάλει όλες τις μεγάλες ομάδες σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα σπορ: την έλλειψη αυτογνωσίας!

Μου εξήγησε με διάφορα παραδείγματα από τον ελληνικό χώρο (βλέπε Αρης), από το ευρωπαϊκό μπάσκετ (βλέπε Ρεάλ Μαδρίτης) και από το ΝΒΑ (Σέλτικς, Λέικερς) τα συμπτώματα αυτής της ασθένειας, που συνήθως μοιάζουν με αυτά του εγωισμού: "της αρρώστιας του εγώ", όπως της έβαλε την ετικέτα στο βιβλίο του "The winner within" o Πατ Ράιλι, θεωρώντας ότι αυτή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των επιτυχημένων ομάδων...

Από καθαρά αγωνιστικής πλευράς και πέρα από τις διαδοχικές αποχωρήσεις των παικτών οι οποίοι στελέχωναν την ομάδα στα χρόνια της δυναστείας της και πέρα από τη φυσιολογική ύφεση του Διαμαντίδη που από βιολογικής πλευράς δεν μπορεί πια να είναι απίκο σε όλες τις φάσεις της άμυνας, της δημιουργίας και της επίθεσης, ο Παναθηναϊκός έπεσε κιόλας στην κέντα του πόιντ γκαρντ: με τον Ούκιτς να παριστάνει τον Ελ Σιντ, οι πράσινοι βρέθηκαν να πάσχουν στην κομβικότερη θέση στο ρόστερ μας ομάδας όπου το 2009 (με τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Γιασικεβίτσιους και επικουρικώς τον Νίκολας) διέθεταν τη μικτή... κόσμου!

Δεν φταίει βεβαίως ο λεγάμενος, αλλά είναι άλλο πράγμα να έχεις τον ιδιοφυή Σάρας κι άλλο τον Ραμέλ Κάρι που αποκτήθηκε κοψοχρονιά από τη Ντόνετσκ, αλλά (για να αποδοθούν κιόλας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι) συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του περυσινού πρωταθλήματος και σε σημαντικές νίκες στην εφετινή σεζόν.

Μίλησα με τον Αργύρη για τα τυπικά, για τα... συλλυπητήρια που λέω εγώ κι εκεί τελείωσε η κουβέντα μας. Θεωρώ ότι δεν θα ήταν πρόθυμος να σχολιάσει τα διατρέξαντα, άλλωστε αυτό δεν το έκανε ούτε ο Ομπράντοβιτς και στο κάτω κάτω κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να επιφυλάσσει η ρουφιάνα η ζωή...

Δεν ξέρω στ' αλήθεια εάν ο Αργύρης αισθανόταν μοναξιά τον τελευταίο καιρό ή κάτι χειρότερο: ορφάνια, όπως είχε πει το 1996, όταν αποχώρησε από τον Ολυμπιακό (για τη στάση του Κόκκαλη) ο Ιωαννίδης. Αυτό το ξέρουν μονάχα ο ίδιος, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, άντε και δυο τρεις κοντινοί τους άνθρωποι. Ως νέος παράγων, ο οποίος ωστόσο κουβαλάει ένα ευκλεές επώνυμο (με όλα τα συμπαρομαρτούντα του) ο πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός εισήλθε στην αρένα ως ταύρος εν υαλοπωλείω και όπως ήταν λογικό θέλει να βάλει την προσωπική σφραγίδα του στα δρώμενα. Κι αυτόν όπως όλους θα τον κρίνει η Ιστορία, αλλά νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση έσφαλε αφενός διότι ο Πεδουλάκης άξιζε να δώσει τη μάχη του έως το τέλος κι αφετέρου διότι δεν φαίνεται να υπάρχει στην πιάτσα προπονητής που θα αναλάβει τη δύσκολη δουλειά. Προφανώς η ανάθεση της τεχνικής ηγεσίας στον Αλβέρτη είναι εμβαλωματική και περισσότερο από το αγωνιστικό σκέλος, κατευθύνεται προς το ψυχολογικό της ομάδας και το συναισθηματικό/θυμικό της εξέδρας...

Βεβαίως αυτή είναι η μοίρα των προπονητών, άλλωστε όπως είχε πει κάποτε ο Αγγλος μάνατζερ Χάουαρντ Γουίλκινσον, "υπάρχουν δυο κατηγορίες προπονητών: αυτοί που μόλις απολύθηκαν κι αυτοί που θα απολυθούν στο μέλλον"! Δεδομένου ότι ο προπονητής είναι ένα πολύ αναλώσιμο και βραχύβιο επάγγελμα, ο Πεδουλάκης ανήκε στη δεύτερη κατηγορία, αλλά οι δυο απανωτές τάπες του Νοτσιόνι κι η πρεμούρα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου τον προώθησαν στην πρώτη...