Zέλικο, χάσαμε!

Αλλα 25 εκατομμύρια ευρώ λοιπόν (30 κατά άλλους) πετάχτηκαν στη θάλασσα του Βοσπόρου από τη Φενέρ κι άλλη μια χρονιά με ευρωπαϊκά όνειρα μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε τα ίδια αποτελέσματα με τον Πιανιτζιάνι, οι Τούρκοι άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν τα παράπονά τους και η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτελεί πλέον μονόδρομο για να σωθεί ό,τι σώζεται από την αποτυχημένη πορεία στην Ευρωλίγκα.

Το ερώτημα «γιατί απέτυχε ο Ζοτς;» έχει πολλές απαντήσεις, χωρίς να είναι απαραίτητο πως κάθε εξήγηση αποτελεί και δικαιολογία. Είναι διαφορετικό να αναλύεις μια κατάσταση, άλλωστε μόνο έτσι βρισκεις τον δρόμο για να τη διορθώσεις και εντελώς διαφορετικό να προσπαθείς να δικαιολογήσεις μια αποτυχία. Υπό αυτή την έννοια, η «ήττα» του Ομπράντοβιτς έχει εξήγηση, αλλά δεν έχει άλλοθι.

Οπως πιστώνεται τις επιτυχίες, έτσι χρεώνεται και τις αποτυχίες, αλλά όπως και να 'χει, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει εξήγηση, αλλά και συγκεκριμένα δεδομένα...
Η βασική ευθύνη του «Ζοτς» έγκειται στο γεγονός ότι δέχτηκε να αναλάβει και από την στιγμή που το 'κανε πήρε και την ευθύνη της απόφασής του.
Οποιος προπονητής αποδέχεται να καθίσει στον πάγκο μιας ομάδας, ανεξάρτητα υπό ποιες συνθήκες, τότε φέρει και το βάρος της αποτυχίας. Δέχομαι σαν δικαιολογία το «είχε πολλά συμβόλαια από την περσινή χρονιά», αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία να ξαναχτίσει την ομάδα από την αρχή, αλλά πρόκειται για δεδομένα που τα γνώριζε, επομένως τα αποδέχτηκε, άρα πήρε και το ρίσκο του, όπως έπαιρνε πάντα στις ομάδες του.

Αποτυχημένες οι περισσότερες μεταγραφές
Ο Ομπράντοβιτς συνάντησε μια πρωτόγνωρη κατάσταση στην Τουρκία. Από την προσωπική του ζωή για παράδειγμα και το πώς αντιμετώπιζαν οι γείτονες ακόμη και την αγορά ενός μπουκαλιού ουίσκι με πιστωτική κάρτα, μέχρι το τρόπο που είχε μάθει να δουλεύει σαν οργανισμός η Φενέρ. Εξ αρχής είχε αντιληφθεί πως η φετινή ευρωπαϊκή προσπάθεια δεν μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία, είχε βάλει ως πρώτο στόχο την κατάκτηση του τουρκικού πρωταθλήματος, αλλά βεβαίως δεν μπορούσε να προβλέψει πως η ομάδα του θα βρισκόταν εκτός 8άδας και θα 'χανε με κάτω τα χέρια τα παιχνίδια που χαρακτηρίζονται do or die.

Πράγματι, ο Ομπράντοβιτς βρήκε στη Φενέρ αρκετούς παίκτες από την περσινή σεζόν και μ' αυτούς δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Κάποια απ' αυτά ήταν «ισχυρά» συμβόλαια, δεν «έσπαγαν» εύκολα κι έτσι η «προίκα» ήταν δεδομένη. Από την άλλη ομως, επί θητείας του η Φενέρ πραγματοποίησε οκτώ μεταγραφές, αρκετές εξ αυτών μάλιστα κόστισαν μια περιουσία και γι αυτές τις επιλογές φέρει την ευθύνη.

Κατά πρώτο λόγο ο Κλέιζα για τον οποίο δαπανήθηκαν κοντά στα τρία εκατομμύρια δολάρια, κατά δεύτερον ο Ζοριτς, για τον οποίο η Φενέρ πλήρωσε ένα εκατομμύριο στη Μάλαγα. Οι περισσότερες κινήσεις δεν ταίριαζαν στον Ομπράντοβιτς που ξέραμε, κι αυτό ήταν κάτι που το επισήμαναν αρκετοί όταν ξεκίνησε η σεζόν.

Η Φενέρ προσπάθησε να βγάλει τη χρονιά με... ενάμιση πλέι μέικερ, δηλαδή τον ΜακΚάλεμπ και τον πιτσιρικά, τον Σιπάχι που στα μισά της σεζόν τραυματίστηκε σοβαρά κι άφησε τον Αμερικανό μόνο του. Πράγματι, ο Ομπράντοβιτς έψαχνε μετά μανίας έναν αξιόπιστο γκαρντ που να διαθέτει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον ΜακΚάλεμπ και για να φτάσει στο σημείο να κάνει... χρυσό τον Τεόντοσιτς, αντιλαμβάνεστε πόσο δυσκολευόταν για να βρει αυτό που θα του «κολλούσε». Τελικά, έμεινε στον άσο, επέλεξε το «καθόλου» από τον συμβιβασμό και μοιραία το πρόβλημα του πλέι μέικερ γινόταν εντονότερο όσο «ξεφούσκωνε» και ο ΜακΚάλεμπ.

Εξαλλος με την «υπεραξία»
Ο Ομπράντοβιτς είναι ο προπονητής που ξεχώριζε για τα ρίσκα του και πιστός στις αρχές του ήταν αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα για τον περιβόητο κανονισμό με τους δύο γηγενείς στην πεντάδα. Ή θα έπρεπε να φτιάξει δύο διαφορετικές ομάδες, μία στην Τουρκία, μία στην Ευρωλίγκα, κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν σοβαρό προπονητή ή θα έπρεπε να συμβιβαστεί με την ιδέα να πληρωθούν αδρά οι καλοί Τούρκοι παίκτες για να είναι συμβατός με τον κανονισμό.
Την δεύτερη επιλογή επέλεγαν οι περισσότεροι προπονητές, με αποτέλεσμα παίκτες τύπου Σαβάς και Ονάν να αισθάνονται υπεραπαραίτητοι και να πληρώνονται με υπεραξία, επειδή ήταν Τούρκοι και πληρούσαν τις προϋποθέσεις.

Ο Ομπράντοβιτς επέλεξε την τρίτη λύση, την πιο ακραία ίσως... Αρνούμενος να αποδεχτεί τη λογική της υπεραξίας, προτίμησε την εκκαθάριση και την απόκτηση νεαρών (π.χ. Σιπάχι, Μασμούτογλου) Τούρκων, θεωρώντας πως η προσφορά τους θα είναι αντίστοιχη των προκατόχων τους. Η αλήθεια είναι ότι ο «Ζοτς» έχει πολλές αμφιβολίες για την εξέλιξη του τουρκικού μπάσκετ και την αξία των γηγενών παικτών. Από το καλοκαίρι κιόλας, από το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, όταν είχε συμφωνήσει με τη Φενέρ, προσπαθούσε να θυμηθεί έναν Τούρκο μπασκετμπολίστα που να άφησε εποχή την τελευταία 10ετία, αφήνοντας έξω όσους έχουν άλλες ρίζες...

Αντίστοιχα προβληματική είναι και η οργάνωση σε μπασκετικό επίπεδο του τουρκικού μπάσκετ. Το αντιλαμβάνεται πλέον και ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς, καθώς διαπιστώνει πως οι Τούρκοι έχουν μάθει να αγοράζουν, αλλά όχι να «χτίζουν». Καμία ομάδα, από τις προβεβλημένες τουλάχιστον, δεν έδειξε ενδιαφέρον για τα θεμέλια της και κάθε χρόνο πήγαινε στη λογική να «γκρεμίσει» και να «χτίσει», μιας και τα εκατομμύρια έτρεχαν από τα μπατζάκια τους. Εμοιαζε πιο εύκολο να αγοράσουν παρά να δουλέψουν και οι βάσεις για να αλλάξει η νοοτροπία δεν μπαίνουν από τη μια μέρα στην άλλη, ακόμη κι αν έχεις στον πάγκο του τον κορυφαίο όλων.

Η εξήγηση στον Μπιέλιτσα
Μετά την ήττα από Λαμποράλ Κούτσα, ο Ομπράντοβιτς καταφέρθηκε εναντίον των παικτών του κι αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τα παράπονα που είχε όλη τη χρονιά. Το επεισόδιο με τον Μπιέλιτσα, όταν τον οδήγησε στα αποδυτήρια, ήταν η σταγόνα στο ποτήρι που ξεχείλισε και το πρόβλημα δεν ήταν προσωπικό. Μάλιστα την επομένη του επεισοδίου, ο «Ζοτς» έπιασε τον συμπατριώτη του και του εξήγησε πως η συμπεριφορά του ήταν αποτέλεσμα της κακής νοοτροπίας που παρουσιάζει η ομάδα, δείχοντας έλλειψη συγκέντρωσης στα περισσότερα ματς.

Ο Ομπράντοβιτς είχε στο ρόστερ παίκτες με εντελώς διαφορετική νοοτροπία απ' αυτή που είχε συνηθίσει στον Παναθηναϊκό. Πρώτον, δεν είχε τον ηγέτη που θα το παιρνε πάνω του, έναν παίκτη - σύμβολο που πάντοτε είχε στις ομάδες που αναλάμβανε. Αφού δεν κατάφερε να τον αγοράσει, επιχείρησε να τον δημιουργήσει, αλλά οι προσπάθειές του έπεσαν στο κενό, καθώς ουδείς από τους Μπογκντάνοβιτς, Πρέλτζιτς μπορούσε να παίξει αυτό τον ρόλο...

Δεύτερον, όπως κάποτε είχε πει ο ίδιος ο «Ζοτς», είναι άλλο να έχεις μεγαλώσει σε σπίτι 28 τετραγωνικών μέτρων και να δουλεύεις νυχθημερόν για να πετύχεις κι άλλο να 'χεις κάνει μια περιουσία στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης σου, απλά και μόνο επειδή ήσουν δύο μέτρα κι αναγνώρισαν το ταλέντο σου... Και αλήθεια είναι πως τέτοιοι παίκτες υπάρχουν πολλοί στην Τουρκία, με τα χρήματα να δαπανούνται επί χρόνια και χωρίς κανέναν στόχο...

Πολλοι πιθανώς να πιστεύουν ή μάλλον να ελπίζουν πως η φετινή αποτυχία του Ομπράντοβιτς στη Φενέρ θα τον «σπρώξει» πιο εύκολα στα μέρη μας, αλλά μόνο έτσι δεν σκέφτεται ο Σέρβος. Είναι τόσο εγωιστής και πεισματάρης που σκέφτεται ήδη πως θα πάρει τη ρεβάνς κι όχι πως θα αποδεσμευτεί, έστω κι αν κάτι δεν ταιριάζει στη φιλοσοφία του. Είναι δεδομένο ότι θα μείνει για να το παλέψει μέχρι τέλους και είναι επίσης σίγουρο πως πρώτα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες στο εσωτερικό της Φενέρ και μετά να «χτίσει» την ομάδα.

Προτεραιότητα του «Ζοτς» είναι να δημιουργήσει έναν οργανισμό που θα σκέφτεται μπασκετικά, όταν το καταφέρει τότε θα έχει βάλει τις βάσεις για να πετύχει...