Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Μεσίνα

Και να ΄σαι τώρα Μεσίνα, να ‘χεις δεχτεί ουκ ολίγα χτυπήματα στην καριέρα σου από τον Παναθηναϊκό, να έχεις στα χέρια σου πυρηνικά όπλα, να κρατάς το πλεονέκτημα και την πρόκριση στα χέρια σου μετά το 2-0 και να κινδυνεύεις πλέον να γράψεις… ιστορία ως ο πρώτος προπονητής που θα μείνει εκτός φάιναλ φορ με ολική ανατροπή…

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έφερε τη σειρά στα ίσια κι αυτό που κατάφερε πλέον είναι να βάλει την ΤΣΣΚΑ στα σχοινιά, σε πολύ χειρότερη ψυχολογική κατάσταση απ’ ό,τι στο ξεκίνημα της σειράς.

Εννοείται πως οι Ρώσοι παραμένουν το φαβορί, είναι δεδομένο πως διαθέτουν περισσότερες και πιο ποιοτικές λύσεις, αλλά άντε τώρα να πεις πως σ’ ένα παιχνίδι με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση απέναντί σου, μπορείς να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο με την μπάλα να ζυγίζει 100 κιλά και τους περισσότερους από τους παίκτες σου να κρύβονται από το 35’ και μετά στους δύο τελευταίους αγώνες…

Το δεδομένο είναι πως ο Παναθηναϊκός έχει τον σωστό τρόπο σκέψης για να αντιμετωπίσει το τελευταίο παιχνίδι κι αυτό έχει επιβεβαιωθεί στα τρία από τα τέσσερα ματς. Η συνταγή είναι μία και δεν είναι άλλη από την προσπάθεια των «πράσινων» να κλείσουν ασφυκτικά τη ρακέτα, ρισκάροντας σουτ από την περιφέρεια και εκμεταλλευόμενοι την απουσία του Τεόντοσιτς. Οι Τζάκσον και Πάργκο δεν απειλούν, άλλα γκαρντ δεν υπάρχουν και ελλείψει του Σέρβου, η ΤΣΣΚΑ δεν έχει άλλο πλάνο από το να ψάξει το λόου ποστ ή να δώσει την μπάλα στον Ουίμς για να παίξει ένας εναντίον ενός…

Στην επίθεση, ο Αλβέρτης επιχείρησε να τρέξει και το ‘κανε περισσότερο με τους ψηλούς κι όχι με τους κοντούς. Είδαμε για παράδειγμα τον Λάσμε να μετατρέπεται σε πλέι μέικερ στην α’ περίοδο και να διασχίζει με ντρίπλα το γήπεδο, απλά και μόνο για να εκμεταλλευτεί την αργοπορία του Καούν που βρισκόταν πέντε μέτρα πίσω του. Είδαμε μέχρι και τον Μπατίστ να κάνει υπέρβαση σ’ αυτό το κομμάτι και βέβαια τον Μαυροκεφαλίδη που έδωσε ρεσιτάλ, επιβεβαιώνοντας πως είναι αναγεννημένος με την αλλαγή προπονητή και την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Αλβέρτης.

Ο διεθνής σέντερ ήταν «κλειδί» με τους οκτώ σερί πόντους και το πλέον εντυπωσιακό δεν είναι ότι τους έβαλε με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους, αλλά η σιγουριά που αισθανόταν κάθε φορά που γινόταν κάτοχος της μπάλας σε απόσταση βολής. Ούτε την πάσα έψαχνε για να την ξεφορτωθεί, ούτε δεύτερες σκέψεις είχε φοβούμενος ότι θα επιστρέψει στον πάγκο, απλά κοιτούσε το καλάθι και η μοναδική του στόχευση ήταν με ποιον τρόπο θα εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημά του. Βέβαια, στην διαδικασία αυτή βοήθησε και η επιλογή του Μεσίνα που επέμενε με τους βαρύτερους Καούν, Κρστιτς στο μαρκάρισμά του, ρισκάροντας στην άμυνα για να κερδίσει στην επίθεση, με τη διαφορά πως η μπάλα δεν έφτανε ποτέ σ' αυτούς τους δύο και ο Παναθηναϊκός βγήκε κατά κράτος κερδισμένος από τη μονομαχία.

Αναμφισβήτητα το βραβείο του MVP πάει με τα 1.000 στον Φώτση απλά και μόνο για το μεγάλο τρίποντο της ισοφάρισης. Είναι ελάχιστοι οι παίκτες στην Ευρώπη που μπορούν να πάρουν μια τέτοια προσπάθεια, υπό αυτές τις συνθήκες, και ανεξάρτητα αν θα τη μετατρέψουν σε καλάθι ή όχι… Πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ μόνο τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Φώτση και τον Ναβάρο, παίκτες δηλαδή που το ‘χουν κάνει πολλάκις και για να το κάνουν ξανά και ξανά θα πρέπει να έχουν κερδίσει, αλλά και να έχουν χάσει ματς μ’ αυτό τον τρόπο.

Ο Φώτσης λύτρωσε τον Παναθηναϊκό, αλλά λύτρωσε και τον Ούκιτς που μπορεί και να έμενε άυπνος με την γκάφα στην κανονική διάρκεια. Είναι αδιανόητο να απομένουν 2,9’’, να είσαι μπροστά στο σκορ με 63-62 και να επιλέγεις να ευστοχήσεις τη δεύτερη βολή, δίνοντας σε ομάδα του Μεσίνα την ευκαιρία για ολοκληρωμένη επίθεση, μετά από τάιμ άουτ και επαναφορά από το κέντρο του γηπέδου…

Η υπόθεση δεν χωράει καν συζήτηση… Προσπαθείς να στείλεις την μπάλα όσο γίνεται πιο βασανιστικά στο σίδερο, να κερδίσεις έστω και κλάσματα του δευτερολέπτου, να διεκδικήσεις το ριμπάουντ και να αναγκάσεις τον αντίπαλο να διασχίσει ολόκληρο το γήπεδο (κι όχι το μισό) για να σε απειλήσει… Και βεβαίως, ευθύνη γι αυτή την επιλογή δεν έχει μόνο ο Ούκιτς, αλλά και ο πάγκος που όφειλε να έχει το «καθαρό» μυαλό και να ξέρει πρώτα απ’ όλα αν ο αντίπαλος έχει ή δεν έχει ταιμ άουτ.

Μικρό το κακό θα πείτε, και πολύ σωστά, αλλά σκεφτείτε πως αν το πόδι του Φριτζόν ήταν δύο εκατοστά πιο πίσω, τώρα θα συζητούσαμε σε διαφορετική βάση.

Υ.Γ.: Μακάρι για τον Παναθηναϊκό να απουσιάσει και από το πέμπτο παιχνίδι ο Τεόντοσιτς. Καθαρά μπασκετικά και ανεξάρτητα αν ο Σέρβος βάλει ή χάσει τα… τρελά του, η παρουσία του στο παρκέ θα αναγκάσει τους «πράσινους» να έχουν μια διαφορετική αντιμετώπιση στην περιφέρεια απ’ αυτή που είχαν μέχρι σήμερα. Κι αυτό από μόνο του δεν είναι καλό, από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός έχει πλέον τον τρόπο...

Υ.Γ2: Μακράν MVP της σειράς είναι ο Ματσιούλις που αναγκάζεται να παίξει και για τον Μπράμο στη θέση «3». Ο ομογενής γκαρντ χρωστάει ένα καλό παιχνίδι, έχει 1/14 τρίποντα (!) στα τέσσερα ματς και μπορεί να μην είναι ο μεγάλος σουτέρ που εκτελεί κάθε αντίπαλο από τα 6,75μ., αλλά σίγουρα το ποσοστό αυτό δεν τον αντιπροσωπεύει... Η συμβολή του Ματσιούλις δεν φαίνεται μόνο στους πόντους, αλλά και στα φάουλ που αναγκάζεται να κάνει, καθώς είναι ένας από τους λίγους παίκτες που μπορούν να μαρκάρουν τα ψηλα κορμιά της ΤΣΣΚΑ από τη θέση «2» έως τη θέση «4».

Υ.Γ3: Άλλο ένα μεγάλο «μπράβο» στον Ολυμπιακό που κάνει την δική του υπέρβαση απέναντι σ’ έναν μεγάλο αντίπαλο. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, αν ο Μπαρτζώκας λεγόταν Λάσο κι έχανε δύο ματς με τον ίδιο τρόπο, το πιθανότερο είναι πως θα τον είχαν κρεμάσει... Και για να αντιληφθεί κανείς την επιτυχία του Ολυμπιακού, μετρά δύο σερί νίκες επί ενός αντιπάλου που μέχρι σήμερα είχε ρεκόρ 55-3 σε Ισπανία και Ευρωλίγκα!