Σκέφτεσαι να διαλέξεις αντίπαλο; Πρέπει να «τιμωρηθείς»

Ολη η Ευρώπη λοιπόν δήλωνε βέβαιη πως η Ρεάλ ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα, αλλά για να πάρεις το τρόπαιο δεν μετράει τι πιστεύουν οι άλλοι, αλλά πόσο το πιστεύεις εσύ.

Η Ρεάλ έφτασε για δεύτερη χρονιά στη βρύση, δεν ήπιε νερό, με τη διαφορά πως το φετινό «χαστούκι» ήταν πολύ μεγαλύτερο από το περσινό, με δεδομένη την εικόνα που παρουσίασε όλη τη χρονιά και την συνολική πεποίθηση πως ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα και δεν μπορεί να χάσει το τρόπαιο.

Κι η πλάκα είναι πως αυτή ήταν η αλήθεια. Ναι, η Ρεάλ ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα, δύο ταχύτητες πάνω από τους αντιπάλους της, με την διαφορά πως η ίδια δεν πίστευε αυτό που έβλεπαν όλοι οι υπόλοιποι...

Οταν μια ομάδα μπαίνει στο «τρυπάκι» να κάνει δεύτερες σκέψεις και να διαλέξει αντίπαλο (σ.σ. αναφέρομαι στον αγώνα με την Ζαλγκίρις), σε οποιαδήποτε φάση της διοργάνωσης, τότε αυτόματα παραδέχεται πως έχει αδυναμίες και διστάζει να τις αντιμετωπίσει.

Από την στιγμή που η Ρεάλ μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί «ποιος μου κάνει περισσότερο;», τότε αυτόματα έδειξε φόβο απέναντι στους καλύτερους ή έστω ισάξιους.
Μία ομάδα που πιστεύει στον εαυτό της, γνωρίζει πως ο ουρανός είναι το ταβάνι της, δεν κάνει σενάρια κι έχει έναν σκοπό μόλις πατάει στο παρκέ: Να νικήσει και να πάει στον επόμενο.
Καμία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό δεν δικαιούται να σκέφτεται την ήττα, γιατί αυτόματα παραδέχεται πως δεν έχει νοοτροπία πρωταθλητή. Ο πρώτος νικάει τους καλύτερους για να ανέβει στην κορυφή, οποιαδήποτε άλλη σκέψη είναι για δευτερότριτους.

Η Ρεάλ λοιπόν μπήκε στη διαδικασία να το σκεφτεί κι από την στιγμή που το σκέφτηκε έπρεπε με κάποιο τρόπο να τιμωρηθεί. Το μπάσκετ είναι τίμιο και τις περισσότερες φορές τιμωρεί την ομάδα που προσπαθεί να ξεγελάσει το άθλημα.

Οι όποιες εξαιρέσεις στο παρελθόν είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα και η άποψή μου ισχύει και για την Εθνική ομάδα μπάσκετ που κατά καιρούς μπήκε στη διαδικασία να διαλέξει αντίπαλο με εκείνες τις ανεκδιήγητες βολές με ταμπλό ή τα τάιμ άουτ των τελευταίων λεπτών με ερωτήματα τύπου «να χάσουμε ή να νικήσουμε;».

Η Μακάμπι από την άλλη δεν είναι καλύτερη από τη Ρεάλ, ούτε καν από την Μπαρτσελόνα. Είναι όμως μια ομάδα πολεμιστών που μπαίνει στο γήπεδο για να... καταπιει κάθε μπάλα και μ' έναν προπονητή που μπορεί να τα βγάλει πέρα σε οποιονδήποτε ρυθμό.

Μια ομάδα που έχει συγκεκριμένο ταβάνι, αλλά ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει κι έχει τα κότσια να αντιμετωπίσει ό,τι κι αν της συμβεί στο παρκέ. Εβλεπες τον πάγκο των Ισραηλινών, όταν βρίσκονταν με 10 πόντους πίσω στο α' ημίχρονο και τον σύγκρινες μ' αυτόν της Ρεάλ στο πρώτο δίλεπτο της παράτασης και νόμιζες πως οι δύο ομάδες αγωνίζονταν για διαφορετικό στόχο.

Οι μεν αναπληρωματικοί της Μακάμπι ήταν όρθιοι σε κάθε φάση κι έδιναν όλο τους το «είναι» για να βοηθήσουν τους συμπαίκτες τους να επιστρέψουν, οι δε της Ρεάλ κάθονταν αποσβολωμένοι με τη διαφορά στο -6, λες και η ομάδα τους ήταν πίσω με καμιά 20αριά πόντους κι απέμεναν 30 δευτερόλεπτα για το φινάλε...Η Μακάμπι ήταν εκεί για να διεκδικήσει το Κύπελλο με κάθε τρόπο, η Ρεάλ φοβόταν εξ αρχής πως θα χάσει τον τελικό, αν το ματς δεν πήγαινε όπως της ταίριαζε.

Για την προπονητική κόντρα δεν υπάρχουν πολλά να πει κανεις. Είναι δεδομένο ότι ο Μπλατ έφτιαξε μια πιο έξυπνη ομάδα από τον Λάσο, αποδεικνύοντας πως ο προπονητής θα παίζει πάντα μεγάλο ρόλο σ' έναν αγώνα μπάσκετ.

Ο Μπλατ έβαλε στη θέση τους αυτούς που ξαφνικά υποστηρίζουν πως τελείωσαν τα μοντέλα των μεγάλων προπονητών και ήρθε η ώρα των μεγάλων παικτών. Ο Λάσο είχε τα υλικά, είχε τα καλύτερα «εργαλεία» στην Ευρώπη, αλλά έφτιαξε μια ομάδα που μπορούσε να νικήσει μόνο μ' έναν τρόπο: Ταλέντο και μόνο ταλέντο κι όπως αποδείχτηκε αυτό δεν αρκεί για να φτάσεις στην κορυφή.

Υ.Γ.: Αν ήμουν Σχορτσανίτης θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στη Μακάμπι και δεν θα έκανα άλλη σκέψη. Μόνο το γεγονός ότι 7.000 Ισραηλινοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά του, όταν αποβλήθηκε με πέντε φάουλ με το ματς στην κόψη του ξυραφιού, θα με έκανε να αναρωτηθώ «το 'χω ζήσει ή θα το ζήσω αυτό πουθενά αλλού;».