Ο Διαμαντίδης που παίζει για πέντε!

Να πω την αλήθεια δεν τα ασπάζομαι τα περί «μαχητικής ψυχής» που είναι συνώνυμου του Παναθηναϊκού, λες και οι υπόλοιποι δεν μάχονται, αλλά από την άλλη προσπαθώ να βρω κι έναν τρόπο για να εξηγήσω ρεαλιστικά κι όχι μεταφυσικά την αύρα που εκπέμπει η φανέλα με τα έξι αστέρια.

Να βρω δηλαδή μια πραγματική εξήγηση για το γεγονός πως αυτός ο ελλιπής, προβληματικός και με πολλές αδυναμίες Παναθηναϊκός κρατάει πλέον την τύχη στα χέρια του, κάνοντας μια απίστευτη ανατροπή δεδομένων, την ώρα που οι ίδιοι φίλαθλοί του συζητούσαν το «αύριο», αναζητούσαν απάντηση στο αν ο Ιβάνοβιτς θα είναι ή όχι ο επόμενος προπονητής κι έβγαζαν μολύβι και χαρτί και σχεδίαζαν το ρόστερ της επόμενης περιόδου!

Ομολογώ, πως απάντηση δεν έχω, εξήγηση με λίγα λόγια δεν μπορώ να βρω, πέραν δηλαδή των τετριμμένων, αυτών που συζητάμε κάθε φορά μετά από μεγάλες νίκες του Παναθηναϊκού. Νίκες που αποδίδονται στη «βαριά» φανέλα, την εμπειρία και τον εγωισμό που καταθέτουν αυτοί που αισθάνονται το βάρος του να αγωνίζεσαι σε μια ομάδα με έξι ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Μέσα σε διάστημα τριών ημερών ο Παναθηναϊκός έφερε τα πάνω - κάτω και επί της ουσίας επανήλθε το ερώτημα του «αν όχι και τώρα, πότε;», με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πιο συγκροτημένος, πιο γεμάτος και πιο πειστικός στα τρία πρώτα παιχνίδια.

Οι «πράσινοι» έκαναν λοιπόν την μεγάλη ανατροπή κι αυτό το οφείλουν σε δύο πράγματα. Πρώτον και σημαντικότερο διαχειρίστηκαν σωστά τα συναισθήματά τους. Είναι απαράβατος νόμος σε σειρά αγώνων πως μια ομάδα πρέπει να ξέρει πως θα διαχειριστεί τα «πάνω» και τα «κάτω».

Οπως χαρακτηριστικά λένε οι προπονητές, το συναίσθημα «παγώνει» σε συνεχόμενα ματς και οι παίκτες δεν έχουν δικαίωμα να απογοητευτούν, να προβληματιστούν ή να πανηγυρίσουν. Η ομάδα έμεινε πολύ μακριά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, διαχειρίστηκε άψογα τα συναισθήματά της και με την εμπειρία που διαθέτουν οι «παλιοί» κατάφερε να μετατρέψει την απογοήτευση σε εγωισμό. Ο Παναθηναϊκός πάτησε στο παρκέ για να «πεθάνει» και η απόδειξη του πάθους είναι πως δεν έχασε ούτε μία διεκδικούμενη μπάλα.

Είδα σε επανάληψη τον αγώνα και πραγματικά δεν βρήκα ούτε ένα ριμπάουντ ή μία διεκδικούμενη φάση που να μην κατέληξε σε «πράσινα χέρια», επιβεβαιώνοντας αυτό που λένε πως η μπάλα πάει σ' αυτόν που την θέλει περισσότερο.

Το δεύτερο που έκανε ο Παναθηναϊκός και το πιστώνεται εξ ολοκλήρου το προπονητικό τιμ είναι οι διαφοροποιήσεις που έγιναν στο πλάνο μέσα σε διάστημα τριών ημερών. Υπήρξαν πράγματα που δεν τα είχαμε δει στα προηγούμενα τρία παιχνίδια, αλλά κυρίως είδαμε έναν προπονητή που ήταν αποφασισμένος να πάρει όλα τα ρίσκα προκειμένου να διεκδικήσει το 2-2.

Ο Αλβέρτης κατέβηκε με τη λογική «θα παλέψουμε και θα ρισκάρουμε» και δικαιώθηκε απόλυτα. Από την επιλογή να αφήσει τον Κόλινς χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά στην άμυνα, μέχρι να αφήσει στο παρκέ από το 33' τους Λάσμε και Ματσιούλις παρότι αγωνίζονταν με τέσσερα φάουλ! Ο Αλβέρτης επανέφερε την άμυνα που εμπνεύστηκε ο Πεδουλάκης με τον Γκιστ να κυνηγάει τον Σπανούλη από το πρώτο τζάμπολ, ρίσκαρε πολύ ανεβάζοντας όλους τους ψηλούς στα 6,75μ. και στέλνοντας τους Διαμαντίδη, Ματσιούλις, Ούκιτς να καλύψουν τα νώτα της ρακέτας.

Το μικρότερο ίσως ρίσκο που πήρε ήταν η συμμετοχή του Γιάνκοβιτς, καθώς ήταν σαφές από τα προηγούμενα παιχνίδια πως ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν έναν άσο από το μανίκι προκειμένου να καλύψει την ανυπαρξία των Μπράμου, Κάρεϊ, προσθέτοντας έναν τουλάχιστον παίκτη στο κλειστό rotation. Ο Βλάντο έβαλε το πρώτο, ακολούθησε το δεύτερο και από το πρώτο δίλεπτο έκανε τους Παναθηναϊκούς να αναφωνίσουν «μα πού ήσουν τόσο καιρό;».

Για να έχουν βεβαίως τύχη όλα τα παραπάνω, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν μια σταθερά κι αυτή δεν είναι άλλη από τον Διαμαντίδη. Η φετινή προσπάθεια του αρχηγού έχει ξεπεράσει τα όρια του ηρωισμού, αν σκεφθεί κανείς πως σήμερα (1/6) αγωνίστηκε 37 λεπτά, ενώ είχαν προηγηθεί άλλα 38 πριν από τρία 24ωρα.

Η πραγματική του προσφορά δεν αντικατοπτρίζεται από την στατιστική, δεν αποτυπώνεται δηλαδή στα νούμερα. Ο Διαμαντίδης μοιάζει σαν τον εγκέφαλο που έχει πάρει τις σχετικές εντολές, δεν χάνει δευτερόλεπτο από την συγκέντρωσή του και κατευθύνει τα ρομποτάκια σαν να είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι που σταματά μόνο όταν τελειώνουν οι μπαταρίες!

Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ο «Μήτσος» παίζει για τον εαυτό του, αλλά και για ακόμη... τέσσερις συμπαίκτες του που είναι κυριολεκτικά εξαφανισμένοι στους τελικούς! Σε τέσσερα ματς οι Μπράμος, Ούκιτς, Ράιτ και Κάρι έχουν συνολικά 29 πόντους με 11/59 εντός πεδιάς, την στιγμή που ο Διαμαντίδης έχει σημειώσει 42 πόντους και με διπλάσιες ασίστ απ' όσες έχει δώσει όλη η υπόλοιπη περιφέρεια του Παναθηναϊκού! Με λίγα λόγια ο Διαμαντίδης έχει βάλει τον Παναθηναϊκό στην πλάτη του και τον πάει μέχρι να πέσει... ξερός. Με τη διαφορά πως απ' ό,τι φαίνεται έχει αποφασίσει να πέσει, όταν πλέον θα χει χαρίσει το πρωτάθλημα στην ομάδα του.

Υ.Γ1: Η λέξη «ντροπή» είναι η μόνη που ταιριάζει για τα όσα δήλωσαν με καμάρι οι Αγγελόπουλοι μετά το τέλος του αγώνα. Ζήλεψαν προφανώς τη... δόξα του Γιαννακόπουλου κι αφού προσέβαλαν ένα κάρο κόσμο με τις εκφράσεις που χρησιμοποιήσαν, στο τέλος ανακοίνωσαν ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν θα αγωνιστούν στην Εθνική, προσπαθώντας μάλιστα να μας πείσουν πως αυτή η απόφαση δεν έχει σχέση με τα όσα γίνονται στους τελικούς. «Αλλο θέμα το ένα, άλλο θέμα το άλλο» είπε από μόνος του ο Γ. Αγγελόπουλος και μέσα σε δευτερόλεπτα διέψευσε τον... εαυτό του, δηλώνοντας με στόμφο και υπό χειροκροτήματα (!) πως ουδείς «ερυθρόλευκος» θα αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα. Αδιανόητα πράγματα δηλαδή...

Υ.Γ2: Είχα την αίσθηση εδώ και καιρό πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας «ψάχνεται» με τη διαιτησία. Σαν να περιμένει δηλαδή την αφορμή για να εξωτερικεύσει αυτό το αίσθημα αδικίας που νιώθει προτού καν γίνουν τα παιχνίδια. Η στάση του και ο τρόπος που αντιδρά στα περισσότερα παιχνίδια δείχνει προκατάληψη, σε σημείο που πολλές φορές σου δίνει την εντύπωση πως πνευματικά έχει ασχοληθεί περισσότερο με το πώς θα καταπολεμήσει αυτό που νιώθει και λιγότερο με το πώς θα διατηρήσει ήρεμη και συγκεντρωμένη την ομάδα του. Οι δηλώσεις του ήταν η επιβεβαίωση αυτού που λέμε «ψάχνω την αφορμή για να τα πω...» και είναι η συνέχεια της νευρικότητας που έχει στον πάγκο από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο όλων των αγώνων.