Ο Αστραχάν και οι επιβήτορες!

Θα το γράψω από την αρχή, όπως ακριβώς μου έρχεται στο μυαλό και αμαρτίαν ουκ έχω: όλοι εμείς οι ειλικρινείς θαυμαστές του ακραιφνούς μπασκετικού δόγματος των Σπερς, αλλά συνάμα κρυφοί ή φανεροί υποστηρικτές των Χιτ, αισθανόμαστε πολύ απογοητευμένοι από τον κατήφορο στον οποίο έχουν περιπέσει οι ακατονόμαστοι (πρωταθλητές).

Τόσο απογοητευμένοι, τσατισμένοι και προδομένοι, ώστε εγώ προσωπικώς με το που έληξε ο τέταρτος τελικός και έκλεισα το μικρόφωνο του ΟΤΕ ΤV, γύρισα προς τον Ρήγα Δάρδαλη και στον Σπύρο Στουφή με τους οποίους πηγαινοερχόμαστε από το Μαϊάμι στο Σαν Αντόνιο (και ελπίζω τούμπαλιν, αν και δεν το βλέπω με τέτοια χάλια που έχουν οι Χιτ) και φώναξα με όση βραχνή φωνή μου είχε απομείνει...

Παιδιά, μουλάρι ο Αστραχάν!

Ως γνωστόν, αυτή είναι μια παροιμιώδης ατάκα του Θανάση Βέγγου (στην κωμωδία «Σχολή για σωφερίνες») μετά από τη λούμπα στην οποία έπεσε ποντάροντας όλα τα λεφτά του στο φερώνυμο άλογο, που αποδείχτηκε ημίονος!

Ε, σε μια τέτοια οβιδιακού τύπου μεταμόρφωση υποβλήθηκαν απροσδόκητα και οι Χιτ, με αποτέλεσμα να γνωρίσουν τρεις ήττες στους πρώτους τέσσερις αγώνες (και μάλιστα με συνολική διαφορά 55 πόντων) και να βρίσκονται ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Το αν, θυμωμένοι από τον εξευτελισμό που έχουν υποστεί, πάνω στην απελπισία τους από το 1-3, αλλά και μη αντέχοντας να γίνουν ο σάκος του μποξ στη φιέστα τίτλου των Σπερς, θα αφυπνιστούν και θα καταφέρουν να σταθούν ανταγωνιστικά απέναντι στους οιονεί πρωταθλητές, αυτή είναι μια υπόθεση που θα κριθεί τα χαράματα της Δευτέρας...

Μέχρι τότε, Λεμπρόν (και οι συν αυτώ) σκάσε και σκάβε!

Απέναντι στους Χιτ που δεν βλέπονται, οι Σπερς είναι χάρμα οφθαλμών και τούτο εκτός από τον Πόποβιτς θα κάνει περήφανο, από φιλική και σε ένα βαθμό πατριωτική καραμπόλα και τον Ιβκοβιτς! Ο ίδιος ο προπονητής των Σπερς μας αποκάλυψε προχθές το βράδυ λίγη ώρα πριν από την έναρξη του τέταρτου τελικού ότι ο Ντούντα τον επισκέφθηκε στο Σαν Αντόνιο στις αρχές Απριλίου κι έμεινε για μερικές μέρες κοντά του, ενώ τηλεφωνήθηκαν πάλι το περασμένο Σάββατο, γεγονός που μου το είχε ρουφιανέψει ο Βαγγέλης Αγγέλου, με τον οποίο (υπενθυμίζω ότι) έχω βάλει στοίχημα ένα τραπέζι με ψάρια στη Χαλκίδα κι απ' ότι φαίνεται θα ξηλωθώ κανονικά!

Δεν ξέρω τι διημείφθη στην τηλεφωνική συνδιάλεξη του Ιβκοβιτς με τον Πόποβιτς, αλλά είμαι βέβαιος πως το ελληνικό μπάσκετ έχει συνταχθεί ανεπιφύλακτα με τους Σπερς, που είναι ό,τι πιο κοντινότερο στα καθ' ημάς έχει παρουσιάσει σε ολόκληρη την ιστορία του το ΝΒΑ: δεν είναι άλλωστε τυχαία αυτή η συγγένεια, εάν αναλογισθεί κανείς ότι διαθέτουν εννέα παίκτες που δεν έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ και μόλις πέντε αυτόχθονες, οπότε αυτό το multi culti ρόστερ τους ήρθε κι έδεσε με τις βασικές αρχές και τις απαράβατες αξίες του παιχνιδιού στις οποίες ομνύει ο Πόποβιτς!

Είναι βεβαίως στραβόξυλο, περίεργος και ξεροκέφαλος ο λεγάμενος, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του και κυρίως την αφοσίωση του σε ένα συγκεκριμένο και εν τέλει επιτυχημένο και ως εκ τούτου κλασικό και άξιο θαυμασμού και μιμήσεως στιλ παιχνιδιού.

Παρακολουθώντας είτε εκ του μακρόθεν, είτε εκ του σύνεγγυς (στις τελευταίες δύο σειρές τελικών) τους Σπερς, οφείλω να ομολογήσω ότι όποιος ασχολείται με το μπάσκετ πρέπει να τους κάνει εικόνισμα, όχι τόσο για την επιτυχία τους αυτή καθ' εαυτή, αλλά για τη συνταγή της επιτυχίας τους!

Εν αναμονή του πέμπτου τελικού που απεύχομαι προς χάριν του... ταξιδιού μου και της χαράς των τηλεοπτικών μεταδόσεων να είναι ο τελευταίος, νομίζω πώς τρία απλά, ουσιαστικά και ορατά δια γυμνού οφθαλμού στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους «Silver and Black» του Σαν Αντόνιο αποτελούν την παρακαταθήκη που αφήνουν στο παγκόσμιο μπάσκετ: το pick n' roll με βασικούς πυλώνες τον Πάρκερ και τον Ντάνκαν, το υποδειγματικό και συνήθως άπταιστο spacing με το οποίο κάνουν την μπάλα να μοιάζει τηλεκατευθυνόμενη και βαράνε στο ψαχνό και η ικανότητα τους να βάζουν στην εξίσωση όλους τους παίκτες.

Την ώρα, λοιπόν, που του Πόποβιτς γεννούν και τα κοκόρια του, στην αντίπερα όχθη, μη ο Λεμπρόν (κι αυτός ασθμαίνων) συντριβή, όπως είχε γράψει κάποτε σε έναν πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο στο «Φως των Σπορ» ο Θόδωρος Νικολαίδης για τον Σαργκάνη!

Εάν δεν υπήρχε κι ο Λεμπρόν να προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα (κόντρα πότε στις κράμπες και πότε στη λυσσασμένη άμυνα του Λέοναρντ), τότε πιθανότατα οι Χιτ θα είχαν υποστεί ακόμη μεγαλύτερη πανωλεθρία και σήμερα οι Τεξανοί θα φορούσαν τα καλά τους για το καθιερωμένο parade των πρωταθλητών!

Μέχρι στιγμής οι δις στη σειρά πρωταθλητές εμετρήθησαν , εζυγίσθησαν και ευρεύθησαν ελλιπείς. Ελλιπείς σε ενέργεια, σε πάθος, σε ποσοστά ευστοχίας, σε ριμπάουντ, σε ασίστ, σε εναλλακτικές λύσεις, σε ιδέες, σε καθαρό μυαλό, σε κίνηση, στα πάντα όλα!

Τους βλέπει κανείς αργούς, τελούντες υπό καθεστώς σύγχυσης και αμηχανίας, φοβισμένους, κολλημένους στο παρκέ, επιρρεπείς στο λάθος και νομίζει ότι είναι (όχι η ομάδα που επιδιώκει το three-peat στο ΝΒΑ, αλλά) μια παρέα αργόσχολων που μαζεύτηκαν να παίξουν για την πλάκα τους και για να σκοτώσουν την ώρα τους στον Άγιο Κοσμά!

Τούτου δοθέντος, όλα τα 'χε η Μαριορή του Μαϊάμι, τα σενάρια για την πιθανή έλευση του Καρμέλο Αντονι της έλειπαν: θα ΄χει πάντως το χάζι της μια τέτοια μεταγραφή, διότι σίγουρα ο Ανταμ Σίλβερ και ο Rοντ Θορν θα αναγκαστούν να εισαγάγουν έναν καινούργιο «ad hoc» κανονισμό: οι αγώνες πλέον θα παίζονται με δυο, ενδεχομένως και με τρεις μπάλες!

Κάποια στιγμή, στα τελευταία λεπτά της τέταρτης περιόδου, η κάμερα έπιασε τον (καθήμενο στον πάγκο) «King James» να τρώει τα νύχια του. Αυτό λένε πως φέρνει γρουσουζιά, αλλά το μόνο που έλειπε στους Χιτ είναι να αρχίσουν να δαιμονοποιούν την ελλειμματική παρουσία και την ενίοτε αξιοθρήνητη εικόνα τους.

Την ώρα που το Μαϊάμι βρίσκεται διασωληνωμένο και συνάμα ξεβρακωμένο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, οι Σπερς σφύζουν από δύναμη, υγεία και ευεξία. Οι δυο φιναλίστ διαφέρουν όσο η μέρα με τη νύχτα και πλέον εκτός από μια ομάδα που τους σφυροκοπά ανελέητα, οι Χιτ έχουν να αντιμετωπίσουν και την αρνητική παράδοση: στην ιστορία του ΝΒΑ, μονάχα οκτώ ομάδες πέτυχαν την ολική επαναφορά από το 1-3, αλλά καμιά από αυτές τις υπερβάσεις δεν έχει σημειωθεί σε σειρά τελικών.

Συν τοις άλλοις έχουν περάσει ήδη 36 χρόνια από την τελευταία φορά που μια ομάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια του ΝΒΑ, επικρατώντας εκτός έδρας σε έβδομο τελικό: αυτό το πέτυχαν το 1978 οι Ουάσινγκτον Μπούλετς επί των Σιάτλ Σουπερσόνικς και μοιάζει πολύ μακρινό για τους Χιτ, όχι μονάχα διότι δεν έχει συμβεί εδώ και 36 χρόνια, αλλά επειδή για να συμβεί, προϋποθέτει και προαπαιτεί να πετύχουν τρεις νίκες στη σειρά επί μιας ομάδας που μέχρι τώρα τους έχει κάνει με τα κρεμμυδάκια!

Γελώ τώρα διότι εδώ στο Σαν Αντόνιο είναι μία μετά τα μεσάνυχτα και ενώ γράφω αυτό κείμενο σε ένα αίθριο χώρο του ξενοδοχείου, μπροστά μου περνάει μια άμαξα που τη σέρνει ένα περήφανο άλογο. Ένα κανονικό άλογο κι όχι το μουλάρι, ο Αστραχάν, που έφυγε την περασμένη Δευτέρα από το Σαν Αντόνιο με το (ανακτημένο) πλεονέκτημα έδρας, το momentum της σειράς και την πεποίθηση της κατάκτησης του τίτλου κι επέστρεψε σήμερα σαν βρεγμένη γάτα!

Την ίδια στιγμή οι Σπερς έχουν κάνει λάβαρο την μπασκετοσύνη τους κι αφού έσβησαν στο πι και φι την πυρκαγιά που τους άναψαν οι Ηeat, τώρα (μιας και το έφερε η κουβέντα από την αρχή στα άλογα και στα μουλάρια) θέλουν να τιμήσουν κιόλας την παράδοση του Τέξας και να αποδείξουν πως τα καλά σπιρούνια θέλουν κι επιδέξιους επιβήτορες!