Ρυθμιστής ο Καλάθης

Ενα τηλεφώνημα από την άλλη άκρη του Ατλαντικού κρίνει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία στο πλάνο της ελληνοποίησης και βάζει τα θεμέλια για το αγωνιστικό «αύριο» του Παναθηναϊκού.
Το «ναι» ή το «όχι» του Νικ Καλάθη στην πρόταση των «πράσινων» θα καθορίσει το ρόστερ για την επόμενη σεζόν και παράλληλα θα ξετυλίξει το κουβάρι των επόμενων κινήσεων της διοίκησης και του προπονητή.

Η αλήθεια είναι πως η υπόθεση του Καλάθη είναι ανοιχτή και κάθε πρόβλεψη παρακινδυνευμένη. Από τη μία, ο Παναθηναϊκός έχει κάνει την καλύτερη προσφορά μέχρι τώρα και δικαιολογημένα πιέζει για την απάντηση, από την άλλη ο Καλάθης δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται, αφού κάθε μέρα που περνάει τον βάζει ακόμη πιο «ζεστά» στον πλειστηριασμό των μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων.

Ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που άνοιξε την πόρτα του Καλάθη στην Ευρώπη και δικαιολογημένα θα ακολουθήσουν οι μεγάλες δυνάμεις, αυτές που έχουν χρήματα να διαθέσουν και γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν πολλά πόιντ γκαρντ στην ευρωπαϊκή αγορά. Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός θέλει «εδώ και τώρα» μια απάντηση, ενώ ο Καλάθης παίζει... καθυστερήσεις κι όσο αργεί τόσο τα πράγματα περιπλέκονται.

Η πιθανή απόκτηση του Νικ θα λύσει πολλά προβλήματα στον Παναθηναϊκό, με την προϋπόθεση πως οι «πράσινοι» σχεδιάζουν να φτιάξουν μια φυσιολογική ομάδα, ο κορμός της οποίας θα αποτελείται από Ελληνες παίκτες και θα πλαισιώνεται από ξένους πρώτης διαλογής.

Το πρώτο πρόβλημα που θα λύσει η συμφωνία με τον Καλάθη είναι η εγγύηση για το «αύριο». Με δεδομένο ότι Διαμαντίδης είναι ένας και «κλώνος» του δεν θα υπάρξει, ο Παναθηναϊκός οφείλει να βρει τον παίκτη πάνω στον οποίο θα «χτίσει» το αύριο, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Οι ηγέτες είναι συνήθως γκαρντ, ο ομογενής πλέι μέικερ είναι στην κατάλληλη ηλικία, έχει τις απαιτούμενες εμπειρίες και θα μπορούσε θεωρητικά να πάρει την σκυτάλη από τον Διαμαντίδη, μ' ένα μπάσκετ διαφορετικής λογικής, αλλά προσαρμοσμένο στο σύγχρονο μπάσκετ.

Το δεύτερο πρόβλημα που λύνει ο Καλάθης είναι η περιβόητη ξεκούραση στον Διαμαντίδη, ώστε να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το «αντίο» του αρχηγού.
Δύο χρόνια τώρα ο Παναθηναϊκός ψάχνει να βρει τον άνθρωπο που θα πατάει στο παρκέ και δεν θα αναγκάζει τον προπονητή να γυρίσει στην άκρη του πάγκου και να ψάξει μετά μανίας τον Διαμαντίδη. Εναν παίκτη που θα εγγυάται την σταθερότητα, θα δίνει συγκεκριμένα πράγματα και παράλληλα θα επιτρέπει στον αρχηγό να κάνει την απαραίτητη συντήρηση για τα δύσκολα. Ο Καλάθης μπορεί να τα προσφέρει, επιτρέποντας στον προπονητή να 'χει το κεφάλι του ήσυχο όσο θα βρίσκεται αυτός στο παρκέ και ο Διαμαντίδης στον πάγκο.

Τα συν και πλην του Καλάθη είναι λίγο - πολύ γνωστά και τα ξέρουν καλύτερα από 'μας οι αντίπαλοι προπονητές που θα κληθούν να τον αντιμετωπίσουν. Οχι, ο Νικ δεν έγινε μέσα σε μια διετία ο σουτέρ που θα εκτελέσει τον αντίπαλο, αλλά είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος (διαθέσιμος) πόιντ γκαρντ αυτή την στιγμή πάνω στον οποίο μπορείς να «χτίσεις» με ασφάλεια την ομάδα σου.

Με τον Καλάθη να 'χει από επτά έως 10 ασίστ κατά μέσο όρο, οι επιλογές για τους υπόλοιπους της πεντάδας μοιάζουν πιο απλές και με πιο συγκεκριμένα κριτήρια. Με δεδομένο ότι το μπάσκετ «στήνεται» από τον «άσο» και το «πέντε», όποιος σ' αυτή την εποχή εξασφαλίζει το πρώτο, έχει σαφέστατο αβαντάζ στο να «χτίσει» ευκολότερα την ομάδα του.

Υ.Γ.: Δύο λόγια επειδή γίνεται μεγάλος ντόρος για την προσπάθεια του Παναθηναϊκού να αγοράσει τον Μάντζαρη από τον Ολυμπιακό... Δεκάδες φορές στο παρελθόν έχουμε δει αγοροπωλησίες ανάμεσα σε «εχθρούς» και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερα μεγέθη. Ιντερ και Μίλαν για παράδειγμα έχουν καθίσει στο ίδιο τραπέζι κι έχουν διαπραγματευτεί ουκ ολίγες φορές. Υπό αυτή την έννοια δεν είναι παράλογο να συμβεί και στην Ελλάδα, αλλά με μια ουσιαστική διαφορά: Να μην βρίζονται οι παράγοντες των δύο ομάδων επί δύο χρόνια!

Για να καθίσεις στο τραπέζι μ' ένα συνομιλητή σου, θα πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός κι επειδή προς το παρόν δεν τον έχασαν οι ξένοι για να τον βρούμε εμείς, ας περιοριστούμε στα «με απεριόριστη εκτίμηση» και «καλά μπάνια».