Μεταγραφή με παρόν και μέλλον

Μ' ένα ωραιότατο «κερασάκι στην τούρτα» ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε γι' αυτό το καλοκαίρι το πλάνο ελληνοποίησης που είχε εξαγγείλει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, πραγματοποιώντας την καλύτερη φετινή μεταγραφή.

Ο Λευτέρης Μποχωρίδης θα φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού για τα επόμενα πέντε χρόνια, με τους πρωταθλητές Ελλάδας να προσθέτουν στο ρόστερ έναν παίκτη που μπορεί να συνδυάσει το «σήμερα» με το «αύριο», αποτελώντας παράλληλα τη μεγάλη ελπίδα για την επόμενη μέρα, όταν δηλαδή ο Διαμαντίδης αποφασίσει να πει το επίπονο «αντίο».

Ο Μποχωρίδης είναι το απόλυτο παράδειγμα των παικτών που πρέπει να αποκτά μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό και παράλληλα να δουλεύει με το βλέμμα στο «αύριο».

Παίκτης δηλαδή στην κατάλληλη ηλικία, με ελάχιστες έστω εμπειρίες σε υψηλό επίπεδο, με περίσσιο ταλέντο και δυνατότητα εξέλιξης σε βάθος δύο - τριών χρόνων. Τέτοιες περιπτώσεις στη σημερινή εποχή είναι ελάχιστες και πολύ σωστά ο Παναθηναϊκός σπεύδει να τις κυνηγήσει για να μην επαναλάβει λάθη τύπου Μάντζαρη, Παπανικολάου, Σλούκα κλπ.

Η περίπτωση του Μποχωρίδη δεν είναι παρόμοια μ' αυτές των Λούντζη και Κόνιαρη που ορθώς αποκτήθηκαν από τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν άμεσα. Είναι τύπου Μάντζαρη που θα μπει άμεσα στην 12άδα, σταδιακά θα πρέπει να βρει χρόνο για να αποκτήσει τις ανάλογες εμπειρίες και μέσα σε μια διετία να είναι από τα βασικά στελέχη του Παναθηναϊκού.

Κακά τα ψέματα, οι «πράσινοι» έχουν στο μυαλό τους από την επόμενη κιόλας ημέρα του πρωταθλήματος πως θα πρέπει να αρχίζουν να σχεδιάζουν το «αύριο», με το σκεπτικό πως θα έρθει η στιγμή που ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα βάλει τέλος στην καριέρα του. Ορθότατη σκέψη, όπως ορθότατη και η λογική πως η επόμενη μέρα θα πρέπει να είναι βασιμένη σ' έναν ταλαντούχο Ελληνα παίκτη που μέσα από τη γνωστή διαδικασία του Παναθηναϊκού θα είναι σε θέση να πάρει την σκυτάλη από την «παλιοσειρά».

Η διαδοχή είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, δεν είναι πάντα ομαλή (π.χ. Αλβέρτης - Διαμαντίδης), αλλά πρέπει να έχει ελληνικό στοιχείο για τον απλούστατο λόγο πως η επιτυχημένη πορεία της τελευταίας 20ετίας έχει αποδείξει και το ποιος είναι ο σωστός δρόμος.

Ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να ετοιμάσει την επόμενη ημέρα πάνω στον Καλάθη, σε πρώτη φάση δεν τα κατάφερε και πολύ σωστά έβαλε μπροστά το plan B που περιελάμβανε το «δύο στα δύο» αντί για το «ένα στα δύο» (σ.σ. Καλάθης που συνδυάζει και τα δύο). Με τους Νέλσον και Μποχωρίδη ο Παναθηναϊκός εξασφαλίζει την περιφέρειά του για φέτος, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί την ελπίδα για την επόμενη ημέρα. Ο Μποχωρίδης είναι ό,τι καλύτερο υπήρχε διαθέσιμο για την συγκεκριμένη θέση στην ελληνική αγορά και ο Παναθηναϊκός φρόντισε να το κλείσει, βάζοντας τα θεμέλια για να ετοιμάσει τη διαδοχή.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν «βαφτίζω» τον Μποχωρίδη - Διαμαντίδη σε αγωνιστικό επίπεδο. Δεν θεωρώ πως θα υπάρξει ποτέ ξανά παίκτης σαν τον «Μήτσο» στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, ο κόσμος αρχίζει να διαβλέπει ένα πρόσωπο πάνω στο οποίο θα μπορούσε θεωρητικά να χτιστεί ο «κορμός» του μελλοντικού Παναθηναϊκού, με την σταδιακή προσθήκη των πιτσιρικάδων που αποκτήθηκαν και που προφανώς θα αποκτηθούν και στο μέλλον.

Οσον αφορά στο «σήμερα», με την προσθήκη του Μποχωρίδη η περιφέρεια του Παναθηναϊκού πιθανότατα θα είναι πιο αποτελεσματική από την περσινή. Αν ο Σλότερ δικαιώσει τις συστάσεις που τον ακολουθούν, τότε ο Ιβάνοβιτς θα έχει στα χέρια του πολλές περισσότερες λύσεις απ' αυτές που είχε ο Πεδουλάκης και ο Αλβέρτης. Ολίγον... μπακαλίστικα, Νέλσον αντί του τραυματία Ούκιτς, Σλότερ αντί του ασταθή Κάρι, Μποχωρίδης αντί Ράιτ και ο αναβαθμισμένος Παππάς καθιστούν μια περιφέρεια που προσθέτει περισσότερες λύσεις, με την προϋπόθεση επαναλαμβάνω πως οι Νέλσον και Σλότερ θα επιβεβαιώσουν τις συστάσεις.

Από 'κει και πέρα, προσωπική άποψη είναι πως παραμένουν δύο κενά στο ρόστερ. Το πρώτο είναι στη θέση «5» όπου χρειάζεται ένας ψηλός με τα χαρακτηριστικά του Λάσμε (αλτικός, γρήγορος με καλό timing στο άλμα του) για να απλουστεύσει τη ζωή του Διαμαντίδη στα πικ εντ ρολ και να καλύψει τον αργό Μπατίστα στην άμυνα, αλλά κι ένας σμολ φόργουορντ που θα μοιράζεται τον χρόνο με τον αναβαθμισμένο Γιάνκοβιτς. Το ταλέντο του Χαραλαμπόπουλου είναι σπάνιο, αλλά δεν είναι εύκολο, σ' αυτό το επίπεδο, να δεκαπλασιάσει μέσα σ' ένα καλοκαίρι τον χρόνο συμμετοχής του και να μοιράζεται το 40λεπτο και τις ευθύνες με τον Γιάνκοβιτς.

Υ.Γ1.: Στην περίπτωση του Μποχωρίδη η διοίκηση ακολούθησε διαφορετική τακτική σε σχέση μ' αυτή του Καλάθη. Κινήθηκε έξυπνα, μεθοδικά και «χτύπησε» στο σωστό timing, χωρίς ανακοινώσεις και τελεσίγραφα.

Περίμενε να... ξεφουσκώσει το ζήτημα μετά την αρχική μπόρα, άφησε να εννοηθεί πως αποσύρεται, πάτησε στις δυσκολίες που θα είχε ο Αρης για να εξασφαλίσει τα προς το ζην όσο πλησίαζε η έναρξη της σεζόν κι έκλεισε τον παίκτη με πολύ λιγότερα χρήματα απ' αυτά που θα απαιτούνταν στις αρχές του καλοκαιριού.

Τα καλά deals είναι τα «αθόρυβα deals», ειδικά όταν στην υπόθεση εμπλέκονται περισσότερες από δύο πλευρές. Και μπορεί το «αθόρυβο» να είναι εις βάρος των MME που πρέπει πάντα να ψάχνουν και να δημοσιοποιούν, αλλά οι καλές δουλειές γίνονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και γνωστοποιούνται, όταν «πέσουν» οι υπογραφές ή έστω όταν υπάρχει προφορική συμφωνία όλων των εμπλεκόμενων.

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στις μεταγραφές, αλλά στις αγοροπωλησίες καθε είδους. Ορθότατα λοιπόν αυτό έπραξε ο Παναθηναϊκός στην περίπτωση του Μποχωρίδη.

Υ.Γ2: Για το γεγονός στην Εθνική Εφήβων το μέτρο χάθηκε (ξανά) από την στιγμή που μπήκαν στη μέση τα οπαδικά που είναι ό,τι πιο αρρωστημένο υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό.

Είναι αυτονόητο και δεδομένο πως η ενέργεια του Παπαθεοδώρου είναι κατακριτέα και λανθασμένη 100%, ανεξάρτητα αν έχει επαναληφθεί στο παρελθόν από μεγαλύτερους προπονητές κι άσχετα αν άγγιξε ή δεν άγγιξε τον Κόνιαρη. Φράσεις τύπου «πάρτε του το δίπλωμα» και «απελάστε τον» είναι για ανθρώπους δύο κατηγοριών: Αυτούς που δεν έχουν μυρωδιά από αθλητισμό ή από αυτούς που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.