Το γαλόνι και το ντέφι

Oι πρώτες φήμες που ήθελαν τον Γιώργο Μπαρτζώκα «τελειωμένο είτε κερδίσει το πρωτάθλημα είτε όχι» έφτασαν στα αυτιά μου τον περασμένο Φεβρουάριο. Νομίζω ότι δημοσιεύτηκαν κιόλας, υπό μορφή ακριτομυθίας.

Αυτό που ακολούθησε το στραπάτσο του Ολυμπιακού στους τελικούς της Α1 ήταν μία έκπληξη, αλλά όχι πρώτου μεγέθους. Εάν η διοίκηση προχωρούσε σε απόλυση του προπονητή, θα παραδεχόταν έμμεσα ότι το παιχνίδι παίχτηκε στρέιτ, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις.

Εάν θυμάστε, που ασφαλώς θυμάστε, το τροπάριο του περασμένου Ιουνίου ήταν: «Φταίει ο Βασιλακόπουλος». Ούτε ο Μπαρτζώκας ούτε ο Σπανούλης ούτε οι Αγγελόπουλοι. Ο «σωλήνας» και η διαιτησία.

Είχε προηγηθεί, βεβαίως, το αναμφισβήτητα θετικό δείγμα γραφής των ευρωπαϊκών πλέι-οφ του 2014. Μολονότι αποδεκατισμένος σε κρίσιμους αγώνες, ο Ολυμπιακός έφερε στο αμήν την πανίσχυρη Ρεάλ και την απείλησε με αποκλεισμό μέσα στη Μαδρίτη.

Η Ρεάλ τελείωσε τη χρονιά με χέρια αδειανά όσο και αυτά του Ολυμπιακού, αλλά έδωσε (όχι για πρώτη φορά) ψήφο εμπιστοσύνης στον προπονητή της. Ο Φώτης Κατσικάρης περίμενε μάταια το τηλεφώνημα από τη Μαδρίτη.

Δεν θα εκπλαγώ εάν αυτό το πόστο δοθεί μελλοντικά στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Του το εύχομαι ολόψυχα. Η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου είναι γαλόνι που δεν μπορεί να ξηλωθεί από τα χέρια των χούλιγκανς ούτε να μουντζουρωθεί από την αποτυχία στις εγχώριες διοργανώσεις.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχασε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και άλλα δύο κύπελλα Ελλάδας από τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν παύει να είναι η πιο πετυχημένη ευρωπαϊκή ομάδα της τελευταίας τριετίας, με τα 2 τρόπαια Ευρωλίγκας. Πάνω από τη Ρεάλ, πάνω από τη Μακάμπι, πάνω από την ΤΣΣΚΑ και φυσικά πάνω από τον Παναθηναϊκό.

Οι νηφάλιοι και οι ψύχραιμοι βλέπουν στο πρόσωπο του Μπαρτζώκα τον τεχνικό που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο γκρεμίζοντας το πιο δύστροπο ταμπού των Ελλήνων προπονητών: αυτό που στοίχειωσε τον Ιωαννίδη, τον Πολίτη, τον Κιουμουρτζόγλου, τον Γιαννάκη και όποιον άλλον έτρεξε στην κούρσα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Ο Μπαρτζώκας πήρε το ατελές μοντέλο του Ίβκοβιτς και το τελειοποίησε μέσα στη μαγική για τον Ολυμπιακό σεζόν 2012-3, με κορωνίδα τη διπλή παράσταση του Λονδίνου, όπου οι «κόκκινοι» έκαναν δύο μαγευτικές εμφανίσεις και κατατρόπωσαν δύο εντελώς διαφορετικές ομάδες με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Την ΤΣΣΚΑ τη νίκησαν με συνταγή ΤΣΣΚΑ και τη Ρεάλ με συνταγή Ρεάλ. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα στην ιστορία των φάιναλ-φορ.

Οι τυφλωμένοι και οι ουρανοκατέβατοι βλέπουν στο πρόσωπο του Μπαρτζώκα τον τεχνικό που ηττήθηκε τέσσερις φορές από τον Παναθηναϊκό, ξεκινώντας μάλιστα από ευνοϊκή αφετηρία. Μισό λεπτό, όμως. Ήταν ευνοϊκή αφετηρία το -2 που του κληροδότησαν πέρυσι τα καμώματα των φανατικών; Ή μήπως υπάρχουν ομάδες ικανές να μείνουν όρθιες μέσα σε τέτοιο τσουνάμι τραυματισμών;

Ο Ολυμπιακός έχασε το περυσινό πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια του, αλλά ήταν αυτός ο ίδιος που κατάφερε να το φέρει στα χέρια του, με διπλό στον 3^ο τελικό. Πορεύτηκε κόντρα στους ίδιους του τους οπαδούς και έφτασε μία νίκη από τον τίτλο, απέναντι σε αντίπαλο που έχει φάει τέτοιες αναμετρήσεις με το κουτάλι.

Το ψυχολογικό σύμπλεγμα που ναρκοθετεί κάθε «κόκκινη» εκστρατεία στο ΟΑΚΑ δεν είναι βέβαια έργο Μπαρτζώκα ούτε μπορεί να καταπολεμηθεί εύκολα. Εχει φωλιάσει βαθιά στο μυαλό των παικτών του και οδηγεί σε χέρια που τρέμουν, μυαλό φευγάτο, άστοχες βολές, δειλία για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Το μόνιμο άλλοθι της διαιτησίας δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το εγχείρημα. Όταν ο παίκτης γνωρίζει ότι θα βρει εύκολη δικαιολογία για την ήττα, κατεβάζει το κεφάλι πιο εύκολα, χωρίς τρίτη σκέψη.

Ακόμα κι έτσι, ο Ολυμπιακός θα είχε κερδίσει το ντέρμπι του Κυπέλλου εάν οι παίκτες του ακολουθούσαν την εντολή του προπονητή για φάουλ στην τελευταία φάση. Επρεπε προφανώς να μπει ο ίδιος ο Μπαρτζώκας μέσα για να χτυπήσει τα χέρια του Διαμαντίδη…

Στα δύο χρόνια της θητείας του, ο Μπαρτζώκας υπέπεσε στο μοιραίο λάθος που παρέσυρε παλαιότερα και τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Προσπάθησε να παίξει το παιχνίδι των ζουρλών, χωρίς να είναι καμωμένος για αυτό.

Το ίδιο, άλλωστε, κάνουν τους τελευταίους μήνες οι ίδιοι οι Αγγελόπουλοι.

Όπως σωστά επισήμανε ο Βασίλης Σκουντής στο διπλανό μπλογκ, η πίεση του αποτελέσματος έκανε τον Μπαρτζώκα άλλον άνθρωπο. Ο Ολυμπιακός του 2012-4, κατά τεκμήριο ανώτερος από τον αναδομημένο Παναθηναϊκό, θα έπρεπε να παρουσιάσει προφίλ ήρεμης δύναμης, σε όλα τα επίπεδα.

Ο Μπαρτζώκας παρασύρθηκε στο τσουνάμι της γκρίνιας και της δαιμονοποίησης και της συνωμοσιολογίας και του unfair play, οπότε πότισε ολόκληρη την ομάδα με άγχος και αβεβαιότητα. Ηταν το τελευταίο που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός για να ολοκληρώσει αυτό που δρομολόγησε το 2012.

Στην Ευρώπη, όπου η πορεία και η πρόοδος της ομάδας συνεχίζεται αταλάντευτη και αδιαπραγμάτευτη λες και είναι άλλος πλανήτης, το κοστούμι του προπονητή έμεινε ατσαλάκωτο, όπως και το μυαλό το δικό του και των παικτών του.

Εντός των τειχών, όμως, ο Ολυμπιακός παίζει το παιχνίδι στο γήπεδο του αντιπάλου του. Δικαίως πανηγυρίζει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για τις απροσδόκητες επιτυχίες του. Οι απέναντι έχουν χάσει τη μπάλα.

Ο ίδιος, στο μεταξύ, βρήκε τρόπο για να κρύψει κάτω από το χαλί τους διαδοχικούς Τιτανικούς των καλοκαιριών που προηγήθηκαν αλλά και τα ανεξέλεγκτα εξωγηπεδικά του ανδραγαθήματα.

Ποιος τολμάει σήμερα να ισχυριστεί ότι ο Παναθηναϊκός του 2014 είναι σκιά της υπερομάδας της δεκαετίας του Ομπράντοβιτς; Ο Δημήτρης θα απαντήσει με τον τρόπο που ενθουσιάζει τους ομοίους του: «Ναι, αλλά πιάσαμε τον γαύρο πελάτη».

Στο μεταξύ, οι Αγγελόπουλοι απάντησαν με εκκωφαντική σιωπή τριών ημερών στους τραμπουκισμούς της Πέμπτης. Απόλυτη σιγή ασυρμάτου, για 66 ώρες, σαν να μη συνέβη τίποτε. Κάτι δειλά non-paper που αμφισβητούσαν τα αναμφισβήτητα έπεισαν μόνο όσους ήθελαν να πειστούν.

Η καταδικαστική ανακοίνωση εκδόθηκε βράδυ Κυριακής, μετά τον αγώνα με τον Απόλλωνα. Οταν δεν εμπλέκεται "Δημητράκης", τα αντανακλαστικά λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση. Ή καθόλου.

ΥΓ: Σήμερα, 12 Οκτωβρίου, 2014, κλείνει ένας χρόνος από τότε που χάσαμε τον Φίλιππο Συρίγο. Η πένθιμη επέτειος συμπίπτει με την έναρξη ενός πρωταθλήματος Α1, όπως και η μέρα του θανάτου του. Εύχομαι μόνο να τιμήσουν τη μνήμη του όσοι θα στηθούν σε λίγη ώρα στην αφετηρία.