Το ματς που δεν θα ξεχάσω ποτέ! (vids & pics)

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ: Κάνω το play by play τώρα αν θέλετε!

Το παιχνίδι που δε θα ξεχάσω ποτέ από την Ευρωλίγκα είναι αυτό το οποίο δε θυμάμαι τίποτα από το άκουσμα της κόρνας της λήξης του μέχρι και περίπου 10 λεπτά μετά. Μπορώ να σας περιγράψω play by play αυτή τη στιγμή τον τελικό της Κωνσταντινούπολης χωρίς να κοιτάζω κάποιο βίντεο. Συγχωρέστε με όμως αφού δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα για ένα διάστημα μετά το τέλος του.

Σίγουρα έχει να κάνει με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου από τον Ολυμπιακό, αλλά έπαιξε ρόλο και η εξέλιξη του παιχνιδιού.

Η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της Ευρωλίγκας έγινε μπροστά στα μάτια μου με happy end. Θέλετε κι άλλο λόγο για να καταλάβετε πως το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι αξέχαστο;

Πάντως ακόμη και στο μυαλό ξένων συναδέλφων ή απλά μπασκετόφιλων ο τελικός του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ είναι το συγκλονιστικότερο παιχνίδι που έχουν παρακολουθήσει.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ: Τα τριάκοντα αργύρια

O αγώνας που δεν θα ξεχάσω, δεν ήταν αγώνας, αλλά ταξίδι. Ταξίδι ζωής. Το 1988 στη Γάνδη. Ξεκίνησα με κουμπαρά 30.000 δραχμών από την αλήστου μνήμης Απογευματινή, αλλά σε αυτά τα ψίχουλα (περίπου 80 σημερινά ευρώ) έπρεπε να στριμώξω αεροπορικό εισιτήριο, διαμονή, φαγητό, μετακινήσεις, όλα.

Μετρούσα μόλις δύο μήνες μισθολόγιο, οπότε έβαλα ότι ψιλολοϊδια περίσσεψαν από τα πρώτα μηνιάτικα και μπάλωσα το κενό. Επρεπε οπωσδήποτε να πάω στο φάιναλ-φορ. Το ήθελα όσο τίποτε. Καταλάβαινα, στα 22 μου, ότι ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να τρυπώσω από το παράθυρο και να γίνω, δόκιμο έστω, μέλος της «μασονίας». Δεν έφτανε να μιλάω μαζί τους στο τηλέφωνο και να τους συναντώ τα Σάββατα στα γήπεδα.

Θυμάμαι ότι στον πρώτο καφέ, βρέθηκα στο ίδιο τραπέζι με τον Γιάννη Αντωνόπουλο και με τον Χρήστο Μότσια, με τον οποίο ήμασταν κιόλας φίλοι. Σήμερα οι δυό τους γράφουν για μπάσκετ στις εφημερίδες των ουρανών, με προϊστάμενο τον Φίλιππο Συρίγο που έμελλε να γνωρίσω 6 μήνες αργότερα, στο ξεκίνημα του «Τριπόντου».

Όταν πια έφτασα στο γήπεδο, όλα μου φαίνονταν μαγικά. Η παρέλαση των ιερών τεράτων: ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο ΜακΑντου, ο Μενεγκίν, ο Ντ’Αντόνι, ο Αροέστι, ο Μπέρκοβιτς, ο Μαγκί, ο Ντίβατς, ο Πάσπαλι. Το γήπεδο ήταν μια παλιά αποθήκη, αλλά εμένα μου φαινόταν παλάτι. Το κέντρο τύπου, όπου ένα βράδυ μας κλείδωσαν μέσα οι Βέλγοι, ναός μυσταγωγίας. Ο χτύπος από τα πλήκτρα της γραφομηχανής, μουσική στ’αυτιά μου.

Η κιτρινόμαυρη ανθρωποθάλασσα που πλημμύριζε τους δρόμους μού έμοιαζε σαν να μαζευόταν για λαϊκό προσκύνημα. Το ίδιο το ταξίδι, από μόνο του μία αλησμόνητη εμπειρία, με κορωνίδα το διήμερο της εργένικης αλητείας στο Άμστερνταμ μετά τους αγώνες («θα πάρω το πρώτο τρένο και όπου με βγάλει»).

Λίγο πριν σβήσουν οι προβολείς στη Γάνδη, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο με τρεις συναδέλφους και βαλθήκαμε να ψάχνουμε μέσα στο δάσος το θρυλικό «Ομπέρζ ντυ Πεσέρ» όπου είχε καταλύσει ο Άρης, μακριά από θεούς και ανθρώπους. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά και τον Ιωαννίδη, ο οποίος είχε ξεπεράσει πια το σοκ του χαμένου ημιτελικού και μας υποδέχθηκε με τη γλώσσα ακονισμένη. Αργότερα ήρθαν κι άλλοι.

Η νύχτα του τελικού με βρήκε πλήρες μέλος αυτού που αργότερα ονομάστηκε «μασονία», στο τραπέζι του Ιωαννίδη, δηλαδή στα άδυτα των αδύτων. Τα τριάκοντα καφετιά αργύρια που κατατέθηκαν στο ταμείο της ξεχασμένης πια Sabena έπιασαν τόπο και έγιναν επένδυση για το μέλλον.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ' άλλα παιδιά

Όταν είσαι 7 ετών, μεγαλώνεις και ζεις στη Θεσσαλονίκη και ξαφνικά η μαμά σου σου λέει ελάχιστες μέρες πριν τα Χριστούγεννα «το βράδυ θα πάμε στο γήπεδο, να δούμε τον Άρη», είναι εύκολο να πιστέψεις στον Άι Βασίλη! Εμένα κάπως έτσι μου συνέβη και στις 25 Φεβρουαρίου του 1988, βρέθηκα στη θύρα 3 του Παλέ, ανάμεσα σε 5,500 «πιστούς» του Νίκου Γκάλη και της παρέας του για τον αγώνα με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (ή Μακαμπί, όπως επιμένουν ο Λεονίς, ο Λέων και ο Τζάκος). Έχουν περάσει τα χρόνια και ειλικρινά, δεν ξέρω τι απ' όλ΄αυτά ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα... Πήγαμε στο γήπεδο 2 ώρες νωρίτερα (με -ποιον άλλον- Βασίλη Σκουντή να μεταδίδει, περίπου 17 χρόνια πριν γίνουμε «συνάδελφοι»), φύγαμε 2 ώρες μετά το τέλος του αγώνα και τα αυτόγραφα των παικτών του Αυτοκράτορα, είναι ακόμα και σήμερα στο πορτοφόλι μου. Δυστυχώς, την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν κινητά για να βγάλω μια selfie με τους παίκτες του Άρη, αλλά το γεγονός ότι εκτός από την τεράστια νίκη, την επόμενη μέρα δεν πήγα στο σχολείο (σιγά μην πήγαινα), έκανε το σκηνικό ακόμα πιο... παραμυθένιο.

Η μαμά μου λέει ότι για μήνες τραγουδούσα «Με τον Γκάλη τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ' άλλα παιδιά», ενώ το καλοκαίρι, το γύρισα σε κάτι πιο... επαναστατικό με «κι εσύ Γιαννάκη πάρ' τους τα μυαλά κι εσύ Γκάλη πάρ' τους το κεφάλι». Μπορεί να συνέβη, μπορεί να ήταν και οικογενειακός θρύλος. Δεν ξέρω! Σίγουρα πάντως θυμάμαι ότι ποτέ στη ζωή μου μέχρι τότε δεν είχα δει τόσους πολλούς ανθρώπους, να τραγουδάνε τόσο δυνατά -και να καπνίζουν τόσο πολύ- το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά και ξανά. Λίγους μήνες μετά μάλιστα, το τραγούδησε η Μαρινέλλα μαζί με τον Πάριο στο Ακρόαμα και παραλίγο να γίνει εθνικός ύμνος...

Αν θα το ξαναζήσουμε; Πιθανότατα όχι; Δεν πειράζει! Προσωπικά, θα έχω να το λέω στα εγγόνια μου, ότι έστω και ως πιτσιρικάς έζησα για μερικά βράδια τη μοναδική ομάδα - κοινωνικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού!

Δείτε και θα καταλάβετε...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ: Mη με λέτε εμένα δραχμές!

Ήταν 7 Ιανουαρίου του 1988, ανήμερα του Αϊ Γιαννιού και ο Αρης, πορευόμενος προς τη Γάνδη (που για πολλούς λόγους αποτελεί σημείο αναφοράς στο ελληνικό μπασκετικό γίγνεσθαι) αντιμετώπιζε στη «Χάλα «Πιονίρ» του Βελιγραδίου την Παρτίζαν, η οποία βρισκόταν ακόμη στο στάδιο της ενηλικίωσης και είχε σε ρόλο προπονητή-παιδονόμου τον αεί όντα και ωσαύτως όντα (στον πάγκο της) Ντούσαν Βουγιόσεβιτς.

Η περιπέτεια είχε αρχίσει από την προηγούμενη ημέρα, όταν λόγω της ομίχλης, της χαμηλής νέφωσης και της χιονοθύελλας, ο πιλότος της Jat αρνιόταν πεισματικά να πετάξει από τη Θεσσαλονίκη προς το Βελιγράδι. Οι ικεσίες των Αρειανών δεν έπιασαν τόπο, αλλά προ του κινδύνου να μείνει η ομάδα αμανάτι και να τιμωρηθεί από τη FIBA, ο Γιάννης Ιωαννίδης μάζεψε ένα μάτσο από κατοστοδόλαρα, μπήκε στο cockpit του αεροπλάνου και έκανε πως του έπεσαν κατά λάθος!

Ε, στο αμέσως επόμενο λεπτό ο πιλότος είχε ανάψει τις μηχανές και από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου ακουγόταν η αναγγελία της πτήσης!

Το επόμενο βράδυ η «Χάλα Πιονίρ» κόχλαζε όχι μονάχα από τους Σέρβους, αλλά κι από τους 3.500 Αρειανούς που αψήφησαν την κακοκαιρία και ακολούθησαν την ομάδα στο Βελιγράδι. Μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές (όπως γράφει και ο Βαρναλης), σε μια ατμόσφαιρα η οποία στ' αλήθεια έμοιαζε βγαλμένη από την... Κόλαση του Δάντη, η Παρτίζαν νίκησε τον Αρη με 101-94 και η ήττα κάθισε βαριά στο στομάχι του εορτάζοντος «Ξανθού», που έβγαζε αφρούς από το κακό του!

Ο Ιωαννίδης ήδη προϊδεασμένος και προκατειλημμένος καθώς εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να κυριεύεται από τη μανία της καταδίωξης από το περιβόητο «σέρβικο λόμπι» και έπαθε ...ταράκουλο όταν είδε μπροστά του τον Μιλένκο Σάβοβιτς που υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ο οποίος είχε προφυλακιστεί ­ για τον θανάσιμο τραυματισμό μιας γυναίκας σε τροχαίο δυστύχημα.

Στη λήξη του ματς ο Ιωαννίδης ωρυόταν κι ενώ ο κομισάριος και οι διαιτητές εγκαλούσαν τους Έλληνες φιλάθλους και απειλούσαν τον Αρη με ποινή για τη ρίψη κερμάτων στον αγωνιστικό χώρο, ο Ιωαννίδης που ήταν ανέκαθεν μάστορας στο να μηχανεύεται σενάρια και να κάνει το άσπρο μαύρο, γύρισε και είπε την εξής αμίμητη ατάκα προς τη γραμματεία «Μη με λέτε εμένα δραχμές και κουραφέξαλα! Δεν είδατε ότι τα κέρματα τα πετούσαν οι Σέρβοι και όχι οι δικοί μας; Ορίστε -συμπλήρωσε και έβγαλε ένα νόμισμα από την τσέπη του- δηνάρια είναι, όχι δικά μας νομίσματα»!!!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΚΑΒΟΥΡΑΣ: Οι δύο τελικοί που δεν ξεχνιούνται ποτέ!

Έχοντας παρακολουθήσει από κοντά, συνολικά 16 φάϊναλ-φορ, από το 1993 (ΣΕΦ, Πειραιάς) έως και το 2013 (O2 Arena, Λονδίνο) και με δεδομένο ότι ένας αγώνας κανονικής περιόδου, Top-16 ή πλέϊ-οφ, δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με τα παιχνίδια που κρίνουν τον τίτλο, ή την πρόκριση σε έναν τελικό, δύο είναι τα ματς που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ!

Το πρώτο ήταν ο τελικός του φάϊναλ-φορ της Μπολόνια, στις 5 Μαϊου του 2002, με τον Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να εκπλήσσει όλη την Ευρώπη και να εκθρονίζει την Κίντερ μέσα στο σπίτι της. Τότε, ήμουν φαντάρος και το ταξίδι στην Ιταλία, θυμάμαι ότι ήταν περισσότερο τουριστικό και λιγότερο επαγγελματικό... Μάλιστα το πρωί του τελικού, ανήμερα του ορθόδοξου Πάσχα, μαζί με τον καλό φίλο και συνάδελφο, τον Κώστα Σωτηρίου, είχαμε επισκεφτεί τη Βενετία και στο τσακ προλάβαμε το τζάμπολ. Ίσως γιατί κανείς μας δεν περίμενε, ότι η πανίσχυρη Κίντερ του Μεσίνα (Τζινόμπιλι, Ριγκοντό, Σμόντις, Γιάριτς, Άντερσεν, Μπετσίροβιτς και Γκρίφιθ), μπορούσε να χάσει. Ο “Ζοτς”, όμως, με Μποντιρόγκα (21π.), Κουτλουάϊ (22π.), Μίντλετον (12π.), Αλβέρτη (11π.) και Λάζαρο Παπαδόπουλο (12π.), γύρισε το ματς από το -14 και ο Παναθηναϊκός, κατέκτησε ίσως το πιο παλικαρίσιο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Το τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ στην Μπολόνια, απλά δεν περιγράφεται...

Το δεύτερο είναι πιο πρόσφατο (2012) και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο, από τον τελικό του φάϊναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης, όπου ο Ολυμπιακός ανέτρεψε μία διαφορά 19 πόντων στα τελευταία 12 λεπτά και με το “πεταχτάρι” του Πρίντεζη στα 0,7 δευτερόλεπτα, μετέτρεψε το 34-53 του 28ου λεπτού, στο τελικό 62-61! Η συνομωσία του σύμπαντος που έχει συμβεί εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ του Μαϊου στην Πόλη, η μαγκιά του Ίβκοβιτς και των “ερυθρόλευκων”, σε συνδυασμό με τα μαζεμένα παιδαριώδη λάθη των παικτών της ΤΣΣΚΑ, συνετέλεσαν στην μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των τελικών της διοργάνωσης. Η απίστευτη αίσθηση ενός γηπέδου που σχεδόν “κυριολεκτικά”, “χοροπήδησε” μετά το νικητήριο καλάθι και φυσικά το “σπριντ” του εκστασιασμένου Γιώργου Αγγελόπουλου (δεν κατάλαβε ότι το ματς δεν είχε τελειώσει) μέσα στο παρκέ, από την baseline μέχρι σχεδόν την γραμματεία, θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη όλων όσων έζησαν αυτό το “αδιανόητο” ματς από κοντά.

ΑΡΗΣ ΛΑΟΥΔΗΣ: Οι διακοπές που έγιναν στιγμή ζωής

Μπολόνια 2002, το ταξίδι έγινε με αυτοκίνητο εκμεταλλευόμενοι τις διακοπές για της ημέρες του Πάσχα. Αλλωστε ο Παναθηναϊκός πήγαινε ως μεγάλο αουτσάιντερ, άρα «πόση δουλειά μπορεί να 'χουμε μεγάλη Παρασκευή και Κυριακή του Πάσχα;».

Ανήμερα του τελικού, στο ξενοδοχείο όπου διαμένει η ομάδα, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος περιφέρεται και δηλώνει σίγουρος για την κατάφορη αδικία που θα υποστεί το ίδιο βράδυ η ομάδα του. «Δύο Ισπανοί κι ένας Ευρωπαίος θα σφυρίξουν» να μονολογεί ο πρόεδρος και να προσπαθεί να τσεκάρει την πληροφορία μ' όποιον έβρισκε μπροστά του. Πέντε ώρες αγότερα, ο Παναθηναϊκός κατακτούσε το τρόπαιο με τον Ομπράντοβιτς να κάνει ό,τι πιο πολύπλοκο έχω δει ποτέ μου στα ευρωπαϊκά γήπεδα, να χρησιμοποιήσει τον ίδιο παίκτη (Μποντιρόγκα) σε δύο διαφορετικές θέσεις στην ίδια επίθεση!

Οι «πράσινοι» επιστρέφουν από -14 απέναντι σε μια ομάδα όνειρο εκείνη την εποχή, κατακτούν το πιο παλικαρίσιο ευρωπαϊκό στην ιστορία τους, μετατρέπουν την Μπολόνια σε Αθήνα, το ξενοδοχείο σε ΟΑΚΑ και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος αισθανόταν δικαιωμένος που μια ημέρα νωρίτερα πήγε στη συνέντευξη Τύπου της Ευρωλίγκας και μαζί με τα αδέλφια του απείλησαν με αποχώρηση, προκαλώντας σάλο!

ΦΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ: Η έκπληξη, πριν την έκπληξη

Ο Κώνσταντίνος Μελάγιες γράφει πιο πάνω για τον τελικό ανάμεσα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τον Ολυμπιακό, τον οποίο κανένας φίλαθλος της ομάδας του Πειραιά δεν θα ξεχάσει ποτέ. Προηγήθηκε όμως η μεγάλη νίκη επί της Μπαρτσελόνα, η οποία μου έχει μείνει χαραγμένη για αρκετούς λόγους.

Η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς μπήκε από την αρχή σε θέση οδηγού και έστειλε μήνυμα πως το ματς για τους Καταλανούς θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, παρά το γεγονός ότι αντιμετώπιζαν το απόλυτο αουτσάιντερ του Final Four. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε πολύ καλά και μπροστάρης ήταν ο Βασίλης Σπανούλης.

Πολλοί λένε (και συμφωνούμε) πως ο Λαρισαίος γκαρντ άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία των «ερυθρόλευκων» και εμφανίσεις όπως αυτή κόντρα στη Μπαρτσελόνα το επιβεβαιώνουν. Ο Σπανούλης σκόραρε με κάθε τρόπο και συνολικά μέτρησε 21 πόντους και 6 ασίστ! Αριθμός μεγάλος, αν αναλογιστεί κανείς πως ο Ολυμπιακός έβαλε 68 πόντους στο συγκεκριμένο ματς.

Οι στιγμές που μένουν χαραγμένες δεν είναι άλλες από την ΤΡΙΠΟΝΤΑΡΑ που βάζει ο Σπανούλης περίπου ένα λεπτό πριν το φινάλε που έκανε το σκορ 66-61 και στη συνέχεια η ασίστ που δίνει στον Ντόρσεϊ ο Kill Bill για το καλάθι και φάουλ του Αμερικανού! Ο Ολυμπιακός έκανε το τέλειο ματς, ο Σπανούλης ήταν ασταμάτητος και η ομάδα του Πειραιά πήρε την πρόκριση για τον τελικό.

Το θαύμα έγινε κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Όλα όμως ξεκίνησαν με αντίπαλο τη Μπαρτσελόνα...

ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Ποιο σχολείο τώρα... ;

Δυστυχώς, συνήθως είμαι το άτομο που μένει... πίσω στο γραφείο κι έτσι τα τελευταία χρόνια έχω χάσει αρκετά παιχνίδια που θα μπορούσα να δω από κοντά! Το 2007 ευτυχώς ήμουν ακόμα μαθήτρια (στη Β' λυκείου παρακαλώ) κι έτσι είδα το πρώτο μου Final Four από τις κερκίδες του ΟΑΚΑ (χρειάστηκε βέβαια να ακυρώσω κάμποσα φροντιστήρια και να «ψήσω» τους γονείς μου μήνες πριν, αλλά χαλάλι)!

Παναθηναϊκός... δεν είμαι, αλλά στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω άλλη ομάδα! Από το άγχος και την πίεση τα τελευταία λεπτά ούτε που θυμάμαι σε ποια θέση είχα βρεθεί κι ούτε πως κατάφερα να πανηγυρίζω με άγνωστα άτομα στην κερκίδα και φυσικά με την κολλητή μου που πηγαίνουμε πάντα... πακέτο! Το παιχνίδι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ κι ας χρειάστηκε να το δω αρκετές φορές στην τηλεόραση για να πιστέψω ότι το έζησα από κοντά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΜΑΣ: Βερολίνο, ο πιο... ρομαντικός προορισμός της Ευρώπης

Κάθεσαι και σκέφτεσαι... «Τι να γράψω;», «Τι να πρωτοθυμηθώ;», «Ποια αποστολή;», «Ποιο κατάμεστο ΟΑΚΑ;», «Ποιο τρόπαιο;». Σκέφτεσαι ακόμη λίγο και συνειδητοποιείς πως αυτό που (θες να) θυμάσαι περισσότερο είναι αυτό που ίσως να μη ξαναζήσεις ποτέ σε σύγκριση με τα υπόλοιπα.

Το γεγονός πως στο Final Four του 2009 στο Βερολίνου ήταν η πρώτη και πολυήμερη αποστολή μου κι ο Παναθηναϊκός μ' εμένα... δίπλα του κατέκτησε ακόμη ένα ευρωπαϊκό (τόσο γουρλής λέμε!) αποτελεί σύμπτωση (τι σύμπτωση, αφού είμαι γουρλής είπαμε, άλλο τώρα αν είχε και 5, 6, 7, 8, 9, 10 παιχταράδες), αλλά δεν είναι τέτοια, σύμπτωση δηλαδή, όλα όσα... δε συνέβησαν μεταξύ των φιλάθλων/οπαδών των δύο «αιωνίων».

Εκεί όπου οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται κι η αστυνομία (και τα... σκυλιά της) δεν αστειεύεται έζησα από κοντά το πρώτο clasico χωρίς αστυνομικό ρεπορτάζ.

Είναι ν' απορεί κανείς πώς καταφέραμε και βγάλαμε έξι (6!) συνεχόμενους (!!!) «αιώνιους» τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος στο Ελληνικό χωρίς θύματα.

ΥΓ. Διαβάζοντας και τα κείμενα των υπολοίπων, αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο ρομαντικός: Εκείνοι ή εγώ;