Γιατρέ μου, ένα χάπι...

Γιατρέ μου, δώστε μου κάτι για να περάσει ο εθισμός. Από τότε που μπήκε ο Ιούνιος, βλέπω συνέχεια μπάσκετ. Δύο και τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ και ακόμα πιο βράδυ. Μέχρι και τον ημιτελικό Ολυμπιακού-ΤΣΣΚΑ είδα χθες, για να γεμίσει ένα δίωρο που έμεινε από κακό υπολογισμό ανεκμετάλλευτο.

Ένα σύνδρομο στέρησης που μ'έπιασε το Σάββατο, προσπάθησα να το κατανικήσω με Ρολάν Γκαρός και Μπαρτσελόνα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Δεν με πιάνουν ούτε τέτοια ισχυρά αντιβιοτικά. Σαν το μπάσκετ του Ιούνη, δεν υπάρχει τίποτε. Και ο φετινός Ιούνης είναι ο καλύτερος της ιστορίας.

Θα έφτανε και μόνο το ΝΒΑ, με ΛεΜπρόν, με Κάρι, με Ντελαβέντοβα και Κλέι Τόμπσον, με παρατάσεις, με διπλά, με ήρωες, με αντιήρωες, με 40άρες, με τριπλ-νταμπλ, με λιοντάρια και γατιά, τα πάντα όλα - και ακόμη είναι στην αρχή.

Ναι, έχουμε κι εμείς πλέι-οφ. Αλλά αυτά δεν τα ευχαριστιέμαι όσο θα έπρεπε. Απλώς τα ανέχομαι, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Δεν το αντέχω αυτό το κλίμα, με χούλιγκανς που στέλνουν (στο μιλητό ευτυχώς) παιδιά στον τάφο και εύχονται σαπισμένα κόκκαλα. Ούτε ανέχομαι τους ασύδοτους που βρίζουν τη νεκρή μάνα του Γκάλη. Ντροπή μωρέ.

Σόρι, αλλά εγώ είμαι με τους ξενέρωτους που φωνάζουν "ντίφενς" και τρώνε πατατάκια.

Ξέρω, ξέρω. Να φύγω, να πάω αλλού. Σε όποιον αρέσουμε, και για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Η καταραμένη νοοτροπία από την οποία ξεκίνησαν όλα τα βάσανά μας...

Έχω βρει ένα ωραίο κόλπο για να ξεχνιέμαι, χωρίς να χάνω το ωραίο μπάσκετ που παίζεται στα γήπεδά μας. Παρακολουθώ τους αγώνες από ξένα κανάλια, για να αποκλείω όσο γίνεται την ηχορύπανση.

Η περιγραφή του Σέρβου σπήκερ, στο χθεσινό Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ήταν μουσική στα αυτιά μου. "Σπανούλης, το ωραιότερο προϊόν του ελληνικού μπάσκετ". "Διαμαντίδης, χρόνο με τον χρόνο γίνεται και πιο ώριμος".

Οι ξένοι μας ζηλεύουν, χωρίς να υποψιάζονται ότι εμείς τους ζηλεύουμε.

Ο υπολογιστής μου δουλεύει τριπλοβάρδια, όπως και ο αποκωδικοποιητής του ΟΤΕ TV. Από αύριο θα χρειαστώ και TV Mακεδονία, αφού αρχίζει το Ευρωμπάσκετ Γυναικών, με ελληνική συμμετοχή.

Και τέλος του μήνα, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στην Κρήτη. Α, και Εφήβων, αμέσως μετά στον Βόλο.

Γι'αυτό σου λέω, γιατρέ μου, δώσε μου κατιτίς για να την αντέξω, την υπερβολική δόση. Άκου με τι τοξίνες έχω φορτώσει τον οργανισμό μου και πες μου αν υπάρχει σωτηρία.

* Α' ημιτελικός Ιταλίας: Μιλάνο-Σάσαρι τελικό 3-4, με διπλό στο έβδομο παιχνίδι. Η σειρά είχε τρία "μπρέικ" και το τελευταίο ματς κρίθηκε στην παράταση.
* Β' ημιτελικός Ιταλίας: Βενέτσια-Ρετζιάνα 3-3 με δύο "μπρέικ", θα τελεσιδικήσει απόψε στη Βενετία.
* Α' ημιτελικός Ισπανίας: Ρεάλ-Βαλένθια 2-1 με "μπρέικ" στο "μπρέικ", φοβερό τρίποντο του Γιουλ στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης. Σκορ: 100-103.
* Β' ημιτελικός Ισπανίας: Μπαρτσελόνα-Μάλαγα 2-1, μείωσε χθες η Ουνικάχα στην παράταση, με εξαιρετικό Βασιλειάδη.
* Ημιτελικός Τουρκίας: Φενέρμπαχτσε-Καρσίγιακα 1-3, με παρατάσεις σε δύο ματς και άλωση της Κωνσταντινούπολης από την ταπεινή αλλά τολμηρή Πινάρ..
* Τελικοί Τουρκίας: Eφές-Καρσίγιακα 1-1, διπλό θρίλερ με παρατάσεις και "μπρέικ" από τους γενναίους της Σμύρνης, που κέρδισαν και την ειρηνική μάχη της εξέδρας. Σπουδαίες εμφανίσεις από τον Στράτο Περπέρογλου.
* Α' ημιτελικός Γερμανίας: Άλμπα-Μπάγερν 2-3, με "διπλό" στον τελευταίο αγώνα στο Βερολίνο (96-101 στην παράταση).
* Τελικοί Γερμανίας: Μπάμπεργκ-Μπάγερν 1-1, με "μπρέικ" στο "μπρέικ".

Ναι, παίζεται μπάσκετ υψηλού επιπέδου, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Άσχετα αν ο Ολυμπιακός (ή ο πλήρης Παναθηναϊκός) θα έτρωγε τους περισσότερους για μεζεδάκι.

Τι είναι όμως προτιμότερο; Ένα πρωτάθλημα με ομαδάρες που κερδίζουν ευρωπαϊκά τρόπαια ή ένα πρωτάθλημα χωρίς ουραγκοτάνγκους; Εγώ ψηφίζω το δευτερο, δαγκωτό και αδιαπραγμάτευτο. Κι ας μη ξαναπάω ποτέ σε φάιναλ-φορ.

Τα πλέι-οφ των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων διεξάγονται σε άψογη -και θερμή- ατμόσφαιρα, χωρίς να ανοίξει πουθενά ρουθούνι. Να τα βλέπουν οι Έλληνες και να σκάνε από τη ζήλεια, που έχουν τις καλύτερες ομάδες και δεν μπορούν να τις ευχαριστηθούν...

"Και οι Σέρβοι", θα πείτε. "Και στο Βελιγράδι ζούγκλα γίνεται, στους τελικούς".

Ναι, αλλά η περυσινή απονομή έγινε μέσα στο σπίτι του ηττημένου, με γεμάτες τις κερκίδες. Τέτοιες φραγκολεβαντίνικες πρακτικές, εδώ στα νότια Βαλκάνια τις θεωρούμε προκλήσεις και casus belli.

Γι'αυτό σας λέω, έχω πρόβλημα εθισμού. Εθισμού με τη μπάλα την πορτοκαλί.

Υπάρχουν άλλοι σαν εμένα εκεί έξω; Δηλώστε συμμετοχή στην ενότητα των "Σχολίων", να μαζευτούμε να φτιάξουμε ομάδα "Β.Α": Aνώνυμοι μπασκετοχολικοί!