Εχασε και αναζητά το... DNA του!

Ο,τι αξίζεις παίρνεις σ' αυτή τη ζωή και ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε τίποτα περισσότερο από το φετινό 0-3. Τα λάθη πληρώνονται ακριβά κι επειδή εκτός της φανέλας και της αύρας, παίζουν και οι παίκτες, οι «πράσινοι» τιμωρήθηκαν για όλη αυτή τη μη αθλητική λογική που προσπάθησαν να επιβάλουν και τη φετινή σεζόν. Μια λογική έξω από το μπάσκετ, έξω γενικότερα από τη λογική του αθλητισμού που δεν μπορεί να δικαιώνεται σε βάθος χρόνου.

Ο Παναθηναϊκός την τελευταία τριετία προσπαθεί με λάθη να διορθώνει λάθη και το αποκορύφωμα βεβαίως ήταν η φετινή χρονιά. Συνεχόμενες αλλαγές παικτών, αλλεπάλληλες αλλαγές προπονητών, κινήσεις που δεν ταιριάζουν στο DNA του και μοιραία κάποια στιγμή θα αποδεικνύονταν λανθασμένες, παρότι οι κατακτήσεις των τίτλων έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

1ο λάθος: Το DNA που μεταλλάσσεται

Οι τίτλοι κερδίζονται και χάνονται, οι παίκτες έρχονται και παρέρχονται, αυτό που πάντα πρέπει να μένει σταθερό είναι το DNA. Και το DNA του Παναθηναϊκού δυστυχώς μεταλλάσσεται χρόνο με το χρόνο. Το κάθε πέρυσι και καλύτερα ταιριάζει γάντι και η φετινή αποτυχία είναι απλά το αποτέλεσμα μιας τριετίας που ο πήχης κατεβαίνει αργά, αλλά σταθερά.

Ο Παναθηναϊκός ήταν ανέκαθεν μια ομάδα που ενέπνεε και απέδιδε σεβασμό. Μια ομάδα που είχε περισσότερους φίλους και λιγότερους εχθρούς, ένας σύλλογος που πέραν των έξι αστεριών και των δεκάδων τίτλων, αποτελούσε το όνειρο για τους περισσότερους παίκτες στην Ευρώπη. Ηταν ο σύλλογος που για να φορέσεις τη φανέλα του έπρεπε ο παίκτης να αισθάνεται το βάρος και τη λάμψη της, ακόμη κι αν αυτός λεγόταν Γιασικεβίτσιους.

Μέσα σε μια τριετία, ο Παναθηναϊκός αποδομεί ένα προς ένα όλα τα παραπάνω. Οι «πολλοί φίλοι» έγιναν ξαφνικά «εχθροί» (Ευρωλίγκα, αντίπαλες ομάδες, παράγοντες, μάνατζερ κλπ), ο σεβασμός μοιραία άρχισε να χάνεται, το επίπεδο της ποιότητας άρχισε να πέφτει και φτάσαμε στο σημείο ο Παναθηναϊκός να αντιμετωπίζει τους παίκτες όπως οι μικρομεσαίες ομάδες της Α1 που τους αλλάζουν σαν τα πουκάμισα.

Μέσα σε μια τριετία χάσαμε τον λογαριασμό μ' αυτούς που ήρθαν κι έφυγαν και τελικά είδαμε να φοράνε την πράσινη φανέλα παίκτες που υπό νορμάλ συνθήκες (για τον Εξάστερο Παναθηναϊκό...) δεν θα περνούσαν ούτε απ' έξω από το ΟΑΚΑ. Παίκτες που όχι μόνο δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας, αλλά αντιμετώπιζαν ως «καλή ευκαιρία» ένα μηνιαίο - δίμηνο συμβόλαιο, λες και ο Παναθηναϊκός ήταν ομάδα για «ευκαιρίες» και «ανάδειξη ταλέντου».

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν το πρώτο που θα πρέπει να κάνει, πριν ενισχυθεί, πριν αποφασίσει για το μοντέλο του προπονητή, είναι να επαναφέρει το DNA του εκεί που του αρμόζει. Να λειτουργήσει και να αποφασίζει ως ΜΕΓΑΛΗ ομάδα, να τελειώσει με τα μπαλώματα παικτών και προπονητών μεσούσης της περιόδου και να πάει σ' ένα πλάνο που πρώτα και πάνω απ' όλα θα εμπεριέχει τη λέξη «σεβασμό».

2ο λάθος: Πλάνο; Ποιο πλάνο απ' όλα;

Το καλοκαίρι του '14 ο Παναθηναϊκός εξήγγειλε ελληνοποίηση κι ένα μεγαλόπνοο πλάνο που θα το υποστήριζε ένας προπονητής που θα είχε την εμπειρία να διαχειριστεί ταλαντούχους παίκτες. Ξεχάστηκε από νωρίς η διάκριση στην Ευρωλίγκα, τέθηκε ως στόχος η επίτευξη του νταμπλ, αλλά η πρώτη και βασική προτεραιότητα ήταν η δημιουργία μιας νεανικής ελληνικής ομάδας. Ηταν τελικά έτσι; Οπως αποδείχτηκε, όχι!

Αν ήταν έτσι, ο Παναθηναϊκός δεν θα άφηνε στη μέση το πλάνο, δεν θα έπαιρνε για τον τελευταίο μήνα δύο παίκτες (Κούπερ και Μόργκαν) που δεν μπορούν να φοράνε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, δεν θα το έκανε και μεσούσης της περιόδου, όταν πίστεψε πως μπορεί να έχει λίγο καλύτερη τύχη απ' αυτό που είχε εξαγγείλει το καλοκαίρι.

Ο Παναθηναϊκός άλλαξε στην ουσία πλάνο τρεις φορές σε μια σεζόν, ανάλογα με τα αποτελέσματα. Οταν πήγαινε καλά ανέβαζε τον πήχη και πρόσθετε παίκτες (π.χ.Λαουάλ), όταν έβλεπε με ρεαλισμό τα «χαστούκια» απαιτούσε από τον Ιβάνοβιτς «να χάνει, αλλά να χάνει με τους νέους». Ετσι, μοιραία φτάσαμε να ακούσουμε το αντιφατικό «θέλουμε τίτλους, αλλά και ελληνοποίηση» και μοιραία το πλάνο απέτυχε παταγωδώς, με τους περισσότερους να αναρωτιούνται «τελικά, τι θέλαμε φέτος; Πρωτάθλημα ή Ελληνες;».

Το τι πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός από 'δω και πέρα το αντιλαμβάνονται άπαντες, πιο πολύ απ' όλους οι άνθρωποι που είναι χρόνια στην ομάδα και ξέρουν τον τρόπο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο οδηγός των τελευταίων χρόνων και ειδικά η τελευταία δεν μπορεί να αποτελεί οδηγό, με την προϋπόθεση πάντα ότι μιλάμε για τον Παναθηναϊκό που θέλει να κάνει τα ευρωπαϊκά αστέρια επτά και οκτώ.
Αν ο στόχος των «πράσινων» παραμένει αυτός, τότε τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα: Επιλογή σοβαρού προπονητή, μπαρουτοκαπνισμένο στο να διεκδικεί τίτλους, παίκτες πολύ υψηλότερης ποιότητας και την δημιουργία ενός κορμού παικτών που δεν θα αλλάζει κάθε καλοκαίρι.

Αν κι εφόσον ο Παναθηναϊκός θέλει να συνδυάσει την ελληνοποίηση με τους τίτλους, τότε θα πρέπει να «σπρώξει» χρήματα για να πάρει την αφρόκρεμα του ελληνικού μπάσκετ. Αν πάλι αυτό δεν είναι εφικτό, λογικότατο στις εποχές που ζούμε, τότε οφείλει να κάνει στοχευμένες και προσεκτικές κινήσεις, αποφασίζοντας ποιος είναι ο πραγματικός στόχος. Ο,τι αποφασίσει να το πει ξεκάθαρα στον κόσμο, να μη βαφτίζει το ψάρι κρέας σε κάθε μεταγραφική υπόθεση και να αναλάβει βεβαίως το κόστος να στηρίξει την επιλογή, ακόμη κι αν αυτή δεν αρέσει στον κόσμο.

Υ.Γ.1: Ο πρώτος που θα πρέπει να αισθανθεί τον σεβασμό του Παναθηναϊκού είναι ο Διαμαντίδης. Και σεβασμός δεν είναι μόνο αυτό που αναγράφει το συμβόλαιο, αλλά και ο ρόλος του κάθε παίκτη στην ομάδα. Ο Διαμαντίδης πρέπει να κλείσει την καριέρα του όπως του αρμόζει: Κατακτώντας ή διεκδικώντας με αξιώσεις τίτλους κι αυτό είναι αποκλειστικά δουλειά του Παναθηναϊκού να του το προσφέρει. Ο Διαμαντίδης χρειάζεται βοήθεια στην περιφέρεια, το φωνάζει με τις εμφανίσεις του τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά κάθε φορά οι επιλογές των παικτών που τον πλαισιώνουν είναι όλο και χειρότερες.

Υ.Γ.2: Πολλά μπράβο στον Ολυμπιακό που κέρδισε πανάξια το πρωτάθλημα. Είναι η ομάδα που πλέον δουλεύει με τον σωστό τρόπο, η ομάδα που φρόντισε κάποια χρόνια νωρίτερα να φτιάξει τον κορμό των Ελλήνων παικτών. Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο φετινό Ολυμπιακό και τον φετινό Παναθηναϊκό αντιπροσωπεύεται απόλυτα στο 3-0 και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη πως το συνολικό σκορ φέτος ήταν 5-1. Ενα μπράβο αξίζει και στον Σφαιρόπουλο που έκανε το εξής απλό σε σχέση με τον Μπαρτζώκα: Σταμάτησε να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πλην των αγώνων. Επεισε τους παίκτες του να συγκεντρωθούν στο ματς, δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε μια φορά και μετέδωσε την ηρεμία που χρειάζεται μια καλύτερη ομάδα για να κερδίσει τέτοια παιχνίδια.