Η Ελλάδα γίνεται ομάδα

Επτά χρόνια. Τόσα συμπληρώθηκαν από την προηγούμενη φορά που παρατηρήθηκε, στους κόλπους της Εθνικής Ανδρών, τέτοια σύμπνοια. Μία επταετία γεμάτη σύννεφα και μισόλογα.

Από τότε που άνοιξαν την κερκόπορτα των αποχωρήσεων ο Παπαλουκάς (2009) και ο Διαμαντίδης (2010), το στοιχείο της απροθυμίας τρύπωσε στα αποδυτήρια της ομάδας και έγινε σαράκι. Έφτασε και στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ώσπου έκανε τον κύκλο του και, επιτέλους, παρέδωσε το πνεύμα.

Στα 15 τηλεφωνήματα που έκανε ο Φώτης Κατσικάρης πριν αναγγείλει το φετινό προσκλητήριο, έλαβε 15 θετικές απαντήσεις. Θα ήταν μάλιστα περισσότερες, εάν αποφάσιζε να καλέσει περισσότερους παίκτες.

Ο Αντώνης Φώτσης τερμάτισε ευδοκίμως τη θητεία του, αλλά μέσα του κλαίει, όπως έκλαιγαν πριν από αυτόν ο Κακιούζης, ο Σιγάλας, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Αλβέρτης και πολλοί άλλοι.

Ο Κωστής Βασιλειάδης, ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, ο Ίαν Βουγιούκας, ο Μάικ Μπράμος θα περάσουν τον Σεπτέμβριο του 2015 με το μυαλό να αναπολεί τον Σεπτέμβριο του 2014 ή του 2013 ή του 2011.

Οι 15 εραστές της "επίσημης αγαπημένης" συγκροτούν ένα πανίσχυρο συγκρότημα, επειδή έχουν για κύριο επιχείρημα τη διακαή επιθυμία τους. Αυτό το όπλο είναι πυρηνικό. Μαζικής καταστροφής. Των αντιπάλων.

Ακόμα και ο Κώστας Κουφός υποχρέωσε τον Κατσικάρη να αναφωνήσει "mea culpa" και να μιλήσει για σπασμένο τηλέφωνο. "Μερικές φορές είμαι κεφάλας", ήταν η εκπληκτική ατάκα του Ομοσπονδιακού.

H υπόλοιπη χώρα διχάζεται, η Εθνική μπάσκετ συσπειρώνεται. "Η Ελλάδα γίνεται ομάδα", είναι το φετινό σύνθημα της Εθνικής. Όποιος το εμπνεύστηκε αξίζει βραβείο.

Ελπίζω ότι δεν θα υπάρξουν απρόοπτα της τελευταίας στιγμής και ότι οι 15 της αφετηρίας θα μείνουν ετοιμοπόλεμοι μέχρι τη στιγμή της τελικής επιλογής και -το σημαντικότερο- μέχρι την αυλαία της 21ης Σεπτεμβρίου.

Δεν πρόκειται φυσικά να κοπεί κάποιος από τους βετεράνους ούτε από εκείνους που σήκωσαν το βάρος της ομάδας στο περυσινό Μουντομπάσκετ. Η θέση των Σπανούλη, Καλάθη, Ζήση, Σλούκα, Περπέρογλου, Παπανικολάου, Αντετοκούνμπο, Καϊμακόγλου, Πρίντεζη, Μπουρούση, Κουφού στην τελική 12άδα θεωρείται περίπου εξασφαλισμένη.

Εάν θέλετε το προγνωστικό μου, προτεραιότητα για την δωδέκατη θέση έχει ο Αγραβάνης, στο πόστο του τρίτου (σχεδόν εφεδρικού) σέντερ, ο οποίος δεν θα παραπονεθεί εάν χρησιμοποιηθεί ελάχιστα. Ο Γιάνκοβιτς έχει ελάχιστες πιθανότητες, εκτός αν υπάρξουν τραυματισμοί.

Με βαθύ πόνο ψυχής, υποψιάζομαι ότι θα μείνει έξω και ο Βαγγέλης Μάντζαρης, ο οποίος δεν βρήκε ρόλο ούτε στην περυσινή ομάδα, μολονότι οι ανταγωνιστές του ήταν τρεις και ουδείς εξ αυτών λεγόταν Σπανούλης.

Μπορεί βεβαίως να επιλεγεί σχήμα με 5 χειριστές εν όψει πιθανής αναμέτρησης λ.χ. με τους Ισπανούς στα προημιτελικά, οπότε θα χωρέσει και ο καλός στρατιώτης Ευάγγελος.

Θεωρητικά δύο σέντερ είναι αρκετοί, ιδίως όταν έχουν την ποιότητα των Μπουρούση-Κουφού. Αλλά τι θα συμβεί εάν ένας από αυτούς τραυματιστεί στη διάρκεια του τουρνουά;

Η φετινή ομάδα στήνεται στην αφετηρία με τράπουλα πολύ πιο γεμάτη από την περυσινή. Τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα είναι πάμπολλα και χειροπιαστά:

1. Η επιστροφή του ηγέτη Βασίλη Σπανούλη, που τόσο έλειψε στο τραυματικό ματς της Μαδρίτης με τη Σερβία. Προσωπικά του βγάζω το καπέλο. Από τον κορυφαίο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα της τελευταίας τετραετίας, ο Φώτης Κατσικάρης θα ζητήσει 25-28 ποιοτικά λεπτά. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο Σλούκας.

2. Η ύπαρξη ενός ικανότατου δεύτερου σέντερ, ικανού να καλύψει τα νώτα -αλλά και την πιθανή κακή βραδιά- του Γιάννη Μπουρούση. Ο Κώστας Κουφός θα γεμίσει τη ρακέτα, θα δώσει 10 πόντους και 7 ριμπάουντ σε 15 λεπτά, θα γίνει και βασικός εφ'όσον χρειαστεί. Και θα μοιράσει και το ξύλο που δεν μπορούσαν να ρίξουν οι περυσινοί Βουγιούκας και Γλυνιαδάκης. Εκεί το χάσαμε το περυσινό τρένο.

3. Η παρουσία του Νικ Καλάθη από το ξεκίνημα της προετοιμασίας. Ο άσος του (πλέον) Παναθηναϊκού έχασε πέρυσι σχεδόν όλα τα φιλικά και προερχόταν από απραξία μηνών. Φέτος θα αναλάβει και τις δύσκολες αποστολές στα μετόπισθεν. Σύμφωνα με τα "αναλυτικά στατιστικά" που έγιναν της μόδας εσχάτως, ο Καλάθης ήταν ο κορυφαίος αμυντικός του ΝΒΑ για την περίοδο 2014-5.

4. Η συμμετοχή του Στράτου Περπέρογλου, ο οποίος δίνει μία διαφορετική, πιο "ευρωπαϊκή" διάσταση στη θέση "3" και κατεβαίνει άνετα και στο "4", απ'όπου θα προσφέρει πολύτιμο παιχνίδι με πλάτη. Όποιος ισχυρίζεται ότι ο Περπέρογλου προέρχεται από κακή χρονιά στην Τουρκία, μάλλον παρακολουθούσε κάποιο άλλο πρωτάθλημα. Στην πραγματικότητα, ήταν ο πιο αξιόπιστος παίκτης μιας μέτριας ομάδας.

5. Η ωριμότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος θα αγκυροβολήσει στην τελική γραμμή και θα βγάζει τα μαύρα πλοκάμια του πάνω από τη στεφάνη, για τάπες, για καρφώματα και για ό,τι άλλο ίπταται. Η προσαρμοστικότητά του στο παρκέ θα είναι το γαλλικό κλειδί της ομάδας. Οι συνεργασίες του με τον Σπανούλη θα ξεκλειδώνουν άμυνες και οι συμβουλές του Νίκου Ζήση στο δωμάτιο θα προσγειώνουν τα απροσγείωτα.

6. Η απογείωση του Γιώργου Πρίντεζη, ο οποίος είναι πλέον το καλύτερο, ίσως, "τεσσάρι" της Ευρώπης και ο τέταρτος πυλώνας της Εθνικής δίπλα στους τρεις σωματοφύλακες της γενιάς των 82άρηδων. Το ταλέντο και τα αθλητικά προσόντα συνδυάζονται πλέον με πείρα και προσωπικότητα, ενώ η πολύτιμη ρεζέρβα που λέγεται Καϊμακόγλου πολλαπλασιάζει τη σιγουριά στο "4".

7. Η ικανότητα όλων, σχεδόν, των παικτών να εκτελέσουν πολλά και διάφορα καθήκοντα στο παρκέ. Η φετινή 15άδα είναι ασυνήθιστα εύπλαστη (ιδίως στη γραμμή των φόργουορντ) και δίνει δυνατότητα για κάθε λογής αλχημεία: από small-ball με τρεις χειριστές χωρίς κλασσικό σέντερ, μέχρι κουαρτέτα δίμετρων, όπου θα παίζει π.χ. "δυάρι" ο Αντετοκούνμπο.

8. Τα παθήματα του 2014 που φαίνεται ότι έγιναν μαθήματα. Ο Φώτης Κατσικάρης μίλησε πολλές φορές σήμερα για τον αγώνα με τη Σερβία, όπου η Εθνική παρουσιάστηκε -κατά δική του ομολογία- πνευματικά ανέτοιμη. Δύσκολα θα ξανακάνει το ίδιο λάθος. Ο υπερβάλλων ενθουσιασμός έγινε μπούμερανγκ, αλλά η απειρία του προπονητή κλειδώθηκε πια στο χρονοντούλαπο.

Εάν πρέπει οπωσδήποτε να εντοπίσει κανείς εστίες ανησυχίας, αυτές θα ξεκινήσουν από την αγωνιστική απραξία του Μπουρούση και θα καταλήξουν στην περίεργη σεζόν του Παπανικολάου. Αυτοί οι δύο, μάλιστα, είναι οιονεί ελεύθεροι.

Αλλά αυτό το στοιχείο μπορεί να βγει και σε καλό, αφού ένα Ευρωμπάσκετ αποτελεί ιδανική πασαρέλα. Εάν λ.χ. οι Νάγκετς δουν τον Χεζόνια να γίνεται γιο-γιο στα χέρια του Παπανικολάου (σενάριο διόλου απίθανο), θα το υπογράψουν και με τα δύο χέρια.

Να μη σας πω ότι θα πάρουν και τον Μπουρούση, εάν αυτός κάνει σχέδια στον πολυδιαφημισμένο Τόμιτς...

ΥΓ: Η Ομοσπονδία απέστειλε πρόσκληση ενδιαφέροντος και στον ομογενή (από το κολέγιο Νοτρ Ντέιμ) Ζακ Όγκαστ, ο οποίος απάντησε ευγενικά ότι δεν ενδιαφέρεται. Αργότερα όμως άλλαξε γνώμη και ζήτησε να συμμετάσχει στην προετοιμασία της Εθνικής, μολονότι θα αργήσει να πάρει διαβατήριο. Τελικά, προτίμησε να μείνει στην Αμερική και να σκεφτεί το μέλλον του. "Δεν είμαι βέβαιος τι ακριβώς θέλω να κάνω", εξήγησε ο νεαρός σέντερ. Μολονότι ο Όγκαστ έχει Ελληνίδα μητέρα, η κατάσταση με τα χαρτιά του είναι μπερδεμένη. Κάτι μου λέει ότι η περίπτωσή του θα μας απασχολήσει ξανά το ερχόμενο καλοκαίρι.