Ένα παιδί μετράει τ'άστρα

To φθινόπωρο του 2006, ο Στέλιος ήταν 11 ετών. Ο πατέρας του, παλαιός μπασκετμπολίστας και καλός φίλος, τον πήρε αγκαζέ και ταξίδεψε μαζί του στην Ιαπωνία, για το Μουντομπάσκετ.

Ο Στέλιος έβαψε το πρόσωπό του μπλε, φόρεσε κάτι ινδιάνικα φτερά στα μαλλιά και έπιασε θέση στην πρώτη γραμμή της ελληνικής κερκίδας. Έζησε μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Την επανέλαβε αρκετές φορές έκτοτε και έγινε εραστής της «επίσημης αγαπημένης». Έμαθε τα μυστικά της πορτοκαλί μπάλας, φόρεσε και ο ίδιος τη γαλανόλευκη φανέλα και σήμερα σπουδάζει (και παίζει μπάσκετ) σε αμερικάνικο κολέγιο. Ο πατέρας του βρίσκεται στο Ζάγκρεμπ.

Το φθινόπωρο του 2015, ο Άγγελος είναι 12 χρονών. Η μητέρα του άκουσε τα καλύτερα λόγια για τα ταξίδια της Εθνικής μπάσκετ και του υποσχέθηκε για δώρο ένα τετραήμερο στο Ζάγκρεμπ.

Ο Άγγελος φόρεσε μία μπλε φανέλα του Αντετοκούνμπο, έπιασε στασίδι στη γαλάζια κερκίδα και ρούφηξε την εμπειρία μέχρι το μεδούλι. Το προσωπάκι του έλαμπε.

Χθες, στην εξέδρα, έβγαλε πολλές φωτογραφίες με συνομήλικους Κροάτες, πανηγύρισε τη νίκη, πήρε αυτόγραφο με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και έκανε και μία ωραία βόλτα με τη μαμά του στους δρόμους, ξέγνοιαστος και καμαρωτός.

Δεν θα γίνει μπασκετμπολίστας, αλλά είναι πολύ καλός στο τζούντο. Ίσως σε μερικά χρόνια φορέσει και αυτός τη στολή με το εθνόσημο. Ο «δράκος», πάντως, του έδωσε την ευλογία του.

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, η Εθνική μπάσκετ φροντίζει να γαλουχήσει μία γενιά αγνών φιλάθλων, που αγαπούν όχι τις νίκες, αλλά τον αθλητισμό.

Γυρίζουν την πλάτη τους στον πατροπαράδοτο αρνητισμό και τον οπαδισμό, αποστρέφονται τη γκρίνια και στέκονται στο πλευρό των ελληνικών ομάδων δίχως μισαλλοδοξία και δίχως στρεβλώσεις.

Πάνω απ’όλα, αποφεύγουν να καπηλευτούν τα εθνικά σύμβολα και κλείνουν την πόρτα στους φαιοχίτωνες και στους πατριδοκάπηλους.

Όταν, το 2009 στο Πόζναν, προσπάθησαν κάποια ύποπτα στοιχεία να διεισδύσουν στην ελληνική εξέδρα για να κρεμάσουν «μαιάνδρους» και να στήσουν καυγά με τους Σκοπιανούς, απομονώθηκαν και υποχρεώθηκαν να φύγουν από το γήπεδο.

Ορισμένες φορές, το πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων είναι χρήσιμο εργαλείο…

Το 2007, στη Μαδρίτη, η Εθνική μας τελείωσε το Ευρωμπάσκετ με δύο ήττες και με σκυμμένο κεφάλι, μολονότι 4^η στην κατάταξη.

Οι 600-700 Ελληνες φίλαθλοι που την ακολούθησαν στην Ισπανία, περίμεναν τους παίκτες έξω από τα αποδυτήρια, όχι για λαϊκό δικαστήριο και κορνέδες, αλλά για να τους αποθεώσουν.

Οι παίκτες δεν πίστευαν στα μάτια τους. Το ξεπροβόδισμα κράτησε σχεδόν μισή ώρα.

Τα ίδια έγιναν και πέρυσι στο Μουντομπάσκετ, τα ίδια θα γίνουν και στη Λιλ ακόμα και σε περίπτωση αποτυχίας.

Η στήριξη είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν εξαρτάται από τα αποτελέσματα. Ούτε κυκλοφορούν τύποι που απαιτούν «να τους γ*μ*σουμε τη μάνα».

Εδώ, στο Ζάγκρεμπ, ήρθαν με το υστέρημά τους περίπου 300 Έλληνες, αριθμός εξωφρενικά μεγάλος για την εποχή.

Άλλοι οδικώς και οργανωμένα (με αστυνομική συνοδεία σε όλο το μήκος της Σερβίας και της Κροατίας), αρκετοί με αεροπλάνο, πολλοί ανεξάρτητοι.

Δεν είναι νεόπλουτοι, αλλά άνθρωποι που συνήθισαν να συνδυάζουν τις ετήσιες διακοπές τους με τις υποχρεώσεις της Εθνικής μπάσκετ.

Οι περισσότεροι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα μετά τους αγώνες του Ομίλου, αφού τα οικονομικά της ύφεσης δεν επιτρέπουν παράταση του ταξιδιού.

Ο Στέλιος από την Αμερική και ο Άγγελος από την Αθήνα θα ντύσουν την τηλεόραση και τον υπολογιστή με μπλε σημαιάκια.

Την επόμενη φορά έχουν σειρά να μετρήσουν τα γαλάζια άστρα ο Θανούλης, η Μαριάδνη, ο Δημητράκης. Θα τους φανεί σαν ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων.